แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 338

บทที่ 338 เธอมันใจอ่อนเกินไป

“หลีกไปนะ！พวกเธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร？กล้าดียังไงมาขวางฉันแบบนี้！หลีกไป！”

เสียงที่ยโสโอหังทำให้นรมนขมวดคิ้วเบาๆ บุริศร์ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ

“ผมไปสั่งให้คนจัดการ”

พูดจบ บุริศร์ก็ลุกขึ้นจะออกไป กลับถูกนรมนดึงแขนเขาไว้

“อย่าออกไปเลยค่ะ เป็นตุลยา”

“ใครนะ？”

บุริศร์รู้สึกชื่อมันคุ้นๆ แต่ก็นึกไม่ออกในทันทีว่าเป็นใคร

เห็นสีหน้ามึนงงของบุริศร์ นรมนเลยพูดด้วยเสียงเบา：“ลูกสาวอีกคนของหัวหน้าคิม เธอชื่อตุลยา”

บุริศร์จำขึ้นได้ในที่สุด แต่สีหน้ากลับดูเกลียดชัง

“เธออยู่อเมริกาไม่ใช่หรอ？”

“พวกเรายังกลับมาที่เมืองชลธีได้ แล้วทำไมเธอจะกลับมาไม่ได้ล่ะ？คงกลับมาหาหัวหน้าคิมละมั่ง”

นรมนได้เปลี่ยนจากเรียกคิมเป็นหัวหน้าคิมอีกครั้ง เห็นชัดว่าเธอรู้สึกไวต่อตุลยามาก

บุริศร์ยังจำที่ตุลยาตามจีบตัวเองไม่ปล่อยได้ดี แต่ไม่รู้ว่าไมค์กลับมาหรือยัง

ตอนนี้ นรมนต้องการเวลาพักผ่อน ถ้าถูกตุลยาตามตื้อเข้า ก็ไม่รู้ว่าเธอจะก่อเรื่องอะไรขึ้นอีก

ถึงแม้อยู่ในเมืองชลธี จะไม่มีใครกล้าทำอะไรนรมนก็จริง แต่อย่างว่าล่ะนะ[สันติภาพจอมปลอมร้ายกว่าสงครามรบพุ่ง] ทำให้คนรู้สึกเป็นกังวล

“ผมโทรศัพท์หาไมค์”

นรมนพยักหน้า

บุริศร์หยิบมือถือเดินไปริมหน้าต่างแล้วโทรหาไมค์

“นายอยู่ไหน？”

“อยู่เมืองชลธี”

น้ำเสียงของไมค์ฟังดูแล้วจนปัญญามาก

บุริศร์หัวเราะเยาะขึ้นทีแล้วพูด：“แค่ผู้หญิงคนเดียวนายยังเอาไม่อยู่？”

ถูกบุริศร์ทิ่มแรงสักขนาดนี้ ไมค์รู้สึกอายมาก แต่พอนึกถึงตุลยาแล้ว เขาก็ถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว แล้วพูด：“ผมเอาไม่อยู่จริงด้วย”

“ขี้ขลาด อย่าให้เธอมารบกวนถึงฉันกับภรรยา เรื่องอื่นฉันไม่ไปก้าวก่ายพวกนาย ฉันบอกนายไว้ก่อนเลยนะ เพื่อเห็นแก่หน้านาย เรื่องที่เกิดในอเมริการฉันไม่อย่าจะพูดถึงอีก ถ้าเธอยังดื้อด้านไม่ฟัง ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน”

พูดจบ บุริศร์ก็วางสายไป

ไมค์ฟังเสียงสายที่ถูกวางไป มองตุลยาที่โวยวายอยู่ข้างหน้าแล้วกุมขมับของตัวเอง รู้สึกหดหู่มาก

บุริศร์พูดกับนรมนด้วยเสียงเบา：“ถ้าอย่างนั้น เราเปลี่ยนไปพักฟื้นที่อื่นเป็นไง？”

“ก็ดีค่ะ！อยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยสะดวก เดี๋ยวไปเจอกับคุณยายเข้า ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ไม่รู้ว่าไปที่ๆไหนดี”

นรมนรับปากในทันที

ที่จริงแล้ว เธอไม่ชอบกลิ่นในโรงพยาบาลมาก นึกถึงตอนที่เธอต้องอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาครึ่งปี และกมลที่ต้องเข้าโรงพยาบาลก็อยู่มาจนเป็นเวลาห้าปี ทำให้คนมีอคติกับโรงพยาบาลไปเลย

บุริศร์เห็นว่านรมนไม่ได้คัดค้าน ดีใจออกมาในทันที

“เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการเอง แต่ว่าหลายวันนี้ ยังต้องคอยดูอาการอยู่ที่นี่ก่อน รอให้คุณหมอบอกว่าได้แล้วเราค่อยไปจากที่นี่กัน”

“ได้ค่ะ แต่ว่าช่วงนี้ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องออกไปให้บ่อย เผื่อไปเจอกับตุลยาเข้า ฉันยังไม่อยากเห็นหน้าเธอในตอนนี้”

นรมนรู้สึกปวดหัวจนจะระเบิด เธอไม่อยากจะเจอคนมากมายแบบนี้จริงๆ

“อืม นั้นเราก็ไม่ต้องไปสนใจว่าข้างนอกจะเป็นยังไง ใช้ชีวิตของเราเอง”

“ดีค่ะ”

นรมนก็คิดแบบนี้

ตุลยายังคงโวยวายอยู่ข้างนอกไม่หยุด ไม่รู้ว่ามีใครออกมาพูดอะไร ไม่นาน เสียงก็เงียบไป

นรมนกับบุริศร์มองหน้าแล้วยิ้ม ทั้งสองคนก็เริ่มทำงานของตัวเอง

นอนหลับสบายตลอดคืน ถึงแม้ นานๆทีก็จะได้ยินเสียงของตุลยาดังมาจากข้างนอก แต่ให้ตายยังไงบุริศร์ก็ไม่ออกไป และก็ไม่ได้พบเจอกับตุลยาเลย เพราะฉะนั้นถึงว่ายังพอสงบชั่วคราว

วันที่สอง คิมโทรศัพท์มา บอกว่าตัวเองมาไม่ได้ บุริศร์ก็ตอบว่ารู้แล้ว แล้วตัวเองก็สั่งให้พฤกษ์ให้คนมาส่งของกินให้ คนที่มาส่งกลับเป็นคมทิพย์ไปได้

“คมทิพย์？เธอมาได้ยังไง！”

นรมนเห็นคมทิพย์แล้วดีใจเป็นพิเศษ

ในมือของคมทิพย์ถือกระติกเก็บอุณหภูมิแล้วพูด：“ตอนนี้ ฉันตกงานอยู่ ไม่มาดูแลเธอแล้วจะให้ทำอะไร？”

“เกิดอะไรขึ้นหรอ？”

นรมนจำได้ว่า ที่ทำงานของคมทิพย์ตอนนี้ ถือว่าไม่เลวเลย ทำไมจูๆถึงได้ตกงานได้？

หรือว่าเป็นเพราะครั้งก่อนที่ถูกเจตต์แกล้ง เลยลางานเพราะไปทำงานไม่ทันเรื่องนั้น？

นรมนยังไม่ทันจะถาม คมทิพย์ก็พูดด้วยความโมโห：“ก็เพราะไอ้บ้านายเจตต์คนนั้นแหละ！ฉันก็เพิ่งรู้ว่าบริษัทที่ฉันทำอยู่คือบริษัทของเขา ไอ้บ้าคนนั้น ถือว่าตัวเองเป็นประธานของบริษัท แล้วให้ฉันไปล้างห้องน้ำ ฉันไม่ขอเอาด้วยหรอกนะ หึ！ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าฉันจะหางานที่อื่นไม่ได้ ！แต่ไอ้สระเลวนั่นต่ำช้ามาก เขาถึงกับป่าวประกาศในเมืองชลธี ใครที่กล้ารับฉันเข้าทำงาน ถือว่าเป็นศัตรูกับเขา ตอนนี้ ฉันขี้เกียจจะไปสนใจเขา รอเธอผ่านช่วงนี้ไปก่อน ฉันค่อยคิดบัญชีกับเขาภายหลัง”

ได้ยินคมทิพย์พูดแบบนี้แล้ว นรมนรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าคุณเจตต์จะไม่ถูกกับคมทิพย์จริง

“ให้ฉันช่วยโทรศัพท์หาเขาให้มั้ย？ไม่แน่ว่าพวกเธออาจจะมีอะไรเข้าใจผิดการ ถึงตอนนั้น……”

“ไม่ต้องหรอก คนอย่างเขา รอให้ฉันกลับไปจัดการเอง เธอไม่ต้องยุ่งหรอกนะ ตอนนี้เธอแค่พักฟื้นแล้วรักษาตัวให้หายดีก่อนก็พอ”

คมทิพย์เพิ่งจะพูดจบ บุริศร์ก็พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย：“รู้ว่าเธอต้องการพักฟื้นอย่างสงบ ยังเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมากวนใจเธออีก”

“แหม เป็นห่วงจังเลยน้อ ฉันกับนรมนเพื่อนรักคุยความในใจ นี่คุณมาหึงอะไรกันเนี่ย？”

ถึงแม้ตอนนี้ คมทิพย์จะยอมรับบุริศร์แล้ว แต่ปากจัดของเธอก็ยังคงเอาเรื่องอยู่ ทำเอาบุริศร์โกรธจนขี้เกียจเถียงด้วยกับเธอ