แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 339
บทที่ 339 ฉันจะฉีกปากคุณ
"แมร่ง！เราไม่ไปหาเรื่องเธอ เธอถึงกับมาหาเรื่องถึงที่เลยหรอ！ฉันจะคอยดูก็แล้วกัน นี่เป็นคุณหนูไฮโซอะไรแบบไหน ถึงกับบีบคั้นคนอื่นแบบนี้"
คมทิพย์ดึงแขนเสื้อขึ้นมาโดยตรง
นรมนกลัวเธอจะเสียเปรียบ พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"อย่าสนใจเธอเลย ให้เธอเคาะไปเถอะ แค่ไม่มีใครตอบรับ เธอก็ออกไปเองแหละ"
"ไม่ใช่นะ นรมน เธออ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？หรือว่าเป็นเพราะว่าหล่อนเป็นน้องสาวปัญญาอ่อนของเธอๆจึงทนไว้แบบนี้？"
คมทิพย์รู้สึกว่านี่ไม่ใช่นิสัยของนรมน
ต่อให้เธอไม่ไปหาเรื่องเองก็ตาม นรมนก็ไม่ให้ตัวเองถูกคนอื่นรังแก ตอนนี้ชัดเจนมากเลยว่า คนอื่นรังแกถึงที่แล้วนะ เธอถึงกับต้องทนไว้ นี่ทำให้คนคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ
ทำไมนรมนจะไม่รู้ว่าคมทิพย์คิดยังไงในใจ เพียงแต่ว่าเธอไม่อยากทะเลาะกับตุลยาต่อหน้าต่อตา ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ร่างกายของเธอเป็นแบบนี้ เธอไม่อยากโมโห เอาแบบว่าเอาหูไปนาเอาตาไปไร่จะดีกว่าอีกนะ
ตุลยาตบอยู่ข้างนอกตั้งครึ่งค่อนวันก็ไม่มีใครสนใจเธอ เธอโมโหจนเริ่มถีบประตู！
"คนข้างในฟังนะ เปิดประตูให้ฉันเข้าไปดูสิ ฉันแค่หาคนเฉยๆ ถ้าหากไม่ใช่คนที่ฉันตามหา ฉันไปทันทีทันใดเลย！"
คำพูดนี้พูดอย่างสมเหตุสมผลจริงๆ เหมือนกับเธอสมควรทำเช่นนี้
คมทิพย์เห็นแววตาของนรมนเข้มขรึม มือทั้งคู่กำผ้าปูที่นอนเอาไว้แบบแน่นๆ ชัดเจนมากกำลังอดกลั้นอดทนนิสัยของตัวเองเอาไว้
นรมนแบบนี้ทำให้คมทิพย์เอ็นดูเหลือเกิน
เพื่อนสนิทของเธอ คุณนายบ้านตระกูลโตเล็ก ตอนนี้ถึงกับถูกลูกนอกไส้ทำถึงขนาดนี้เชียว ต่อให้นรมนทนได้ เธอก็ทนไม่ได้
"เธอนอนอยู่บนเตียงอย่าขยับนะ เรื่องนี้มอบให้ฉันเอง！
"คมทิพย์！"
นรมนเผลอไปแป๊บเดียวเอง คมทิพย์ก็ลุกขึ้นมาโดยตรงแล้ว มาถึงที่หน้าประตูห้อง เปิดประตูห้องโดยตรง
ตุลยาคิดไม่ถึงจู่ๆประตูห้องก็เปิดออกมาซะงั้น เกือบล้มเข้าไปโดยตรง และกลับถูกคมทิพย์ถีบออกมา
"ร้องห่าอะไรร้องอยู่ได้？หมาบ้าหรือไง？ที่นี่เป็นโรงพยาบาลนะ ไม่ใช่บ้านแก รบกวนแกช่วยมีมารยาทด้วย！"
ตั้งแต่เด็กตุลยาก็ถูกพ่อตามใจมาจนโต เคยถูกใครทำแบบนี้หล่ะ หลังจากถูกคมทิพย์กระทืบหนึ่งครั้งก็โมโหแล้ว ขณะนี้ได้ยินคมทิพย์เรียกเธอว่าหมาบ้าอีกต่างหาก โมโหซะจนลุกขึ้นมาโดยตรง และยื่นแขนออกมาตบเข้าไปที่หน้าของคมทิพย์โดยตรง
"นางแพศยาที่ต่ำช้า！มึงกล้าถีบกูเชียวหรอ？"
เพียงแต่ว่าแขนของเธอยังไม่ได้ตบเข้าไปเลยด้วยซ้ำ คมทิพย์ก็ตาไวมือไวก่อนเธอหนึ่งก้าว ตบเข้าไปที่หน้า และตบซะจนตุลยามึนๆงงๆ
"ฉันแค่ถีบแกเบาๆเองนะ！พี่สาวฉันกำลังพักฟื้นอยู่ข้างใน แกมาเอะอะโวยวายที่นี่ ฉันไม่ได้แจ้งความจับแกก็ดีแค่ไหนแล้ว แกยังจะลงมือกับฉันอีก วันนี้แกลองลงมือดูสิ"
คมทิพย์คาดเอวไว้แบบดุเดือด ดูๆไปแล้วเธอก็เหมือนผู้หญิงปากเถื่อนไม่มีผิด
ตุลยาถูกคมทิพย์ตบหน้าติดต่อกันสองครั้งแล้ว นี่ก็โมโหจนจะกระโดดขึ้นมาแล้ว
"กูขอสู้ตายกับมึง！"
พูดอยู่เธอลุกขึ้นมากระโจนเข้าไปที่คมทิพย์
ไมค์เห็นว่าตุลยายิ่งอยู่ยิ่งทำเกินไปแล้ว จึงต้องอยู่ข้างหลังเพื่อคุมเธอเอาไว้แบบแน่นๆ
"ตุลยา อย่าทะเลาะกันอีกเลย ที่นี่ไม่ใช่อเมริกานะ ! และไม่ใช่ศูนย์ดูแลคนชราอีกด้วย！ขืนคุณยังเอะอะโวยวายะต่อไปต้องดูแย่แน่ๆเลย！"
"ไมค์ คุณปล่อยฉันนะ！ปล่อยฉัน！"
ตุลยาไม่เคยถูกกระทำแบบนี้มาก่อน โมโหจนมือตบเท้าถีบแบบเรื่อยเปื่อย น่าเสียดายไมค์กอดแบบมีเทคนิค ไม่ให้เธอแตะต้องตัวคมทิพย์ได้
คมทิพย์หัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า:"ผู้หญิงดุร้ายอย่างแก ยังมีคนหล่อมาชอบด้วย แกก็น่าจะพอใจได้แล้วนะ หากฉันเป็นแก จะรีบกลับบ้านไปดูว่าการอบรมสั่งสอนพื้นฐานของผู้หญิงคืออะไร อย่าให้คนสุดท้ายที่สามารถอดทนคุณหนีไปอีกคนหล่ะ"
"มึง！กูจะฉีกปากของมึงซะ！กูจะฆ่ามึง！"
ตุลยาโมโหจนเกือบจะกระอัดเลือดแล้ว
ที่ผ่านมามีแต่เธอเป็นคนที่รังแกคนอื่น ตอนนี้ถึงกับถูกคนอื่นมารังแกแบบนี้ ไมค์ไม่เพียงแต่ไม่ช่วยเธอ ถึงกับเข้ามาห้ามปรามเธอไว้อีกต่างหาก เธอโมโหจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว
"ตุลยา แกเอะอะโวยวายพอรึยัง？"
จู่ๆเสียงที่สดใสก็ดังขึ้นมา มีความโกรธที่พูดไม่ออก
ตุลยาเหมือนถูกคนกดจุดไปทั้งคน อึ้งอยู่ที่เดิมโดยตรง
คมทิพย์มองไปตามเสียง เห็นหญิงวัยกลางคนที่บุคลิกภาพดูดีและสง่างามยืนอยู่ที่ไม่ไกล แววตาที่เย็นชากำลังมองมาทางนี้
เธอมองดูระหว่างตุลยาและผู้หญิงสองครั้ง ก็เจอกับตุลยาซึ่งยืนอยู่นิ่งๆแบบขี้ขลาด หันหลังปุ๊บแก้มก็แดงก่ำไปเลย
"แม่คะ——"
"อย่าเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่มีลูกสาวที่ขายขี้หน้าอย่างแก！"
คิมโมโหจนตัวสั่นไปหมด
เธอคิดไม่ถึงว่าตุลยาถึงกับวิ่งมาเหลวไหลถึงที่นี่ ที่สำคัญมาเอะอะโวยวายที่หน้าประตูห้องของนรมน ณ ที่นี่ด้วย
ตอนนี้อาการของนรมนเป็นยังไงคิมรู้ดีที่สุด
อยู่ที่อเมริกา ตุลยาก็เกือบจะทำให้นรมนตายไปแล้ว ตอนนี้ถึงกับมาหาเรื่องในขณะที่นรมนต้องการพักฟื้นอย่างเงียบสงบ สีหน้าเธอสามารถดูดีก็บ้าไปแล้ว
ขณะที่คมทิพย์ได้ยินตุลยาเรียกคิมว่าแม่ก็รับรู้ฐานะของเธอแล้ว
ดูๆไปแล้ว คิมกับนรมนในอดีตหน้าตาคล้ายกันมากเลยนะ
เพียงแต่ว่าผู้หญิงที่ดูดีและสวยสง่า ทำไมถึงได้คลอดลูกสาวที่ไม่เอาถ่านแบบนี้ออกมานะ?
คมทิพย์เป็นคนที่มีอะไรก็พูดตรงๆ จึงเอ่ยปากออกมาโดยตรง
"คุณป้าคะ วันหลังรบกวนคุณป้าอบรมสั่งสอนลูกสาวคุณป้าให้ดีๆด้วยนะคะ อยู่ที่บ้านยังไงก็ได้ ออกมาขายขี้หน้าก็ต้องมีขอบเขต ที่นี่เราเป็นพื้นที่ป่วยหนัก ผู้ป่วยต่างต้องการพักฟื้น เธอเอะอะโวยวายขนาดนี้ เข้ามาปุ๊บก็ทั้งทุบประตูและทั้งตบคนอื่นแบบนี้ ป้าคะ อบรมสั่งสอนดีๆจะดีกว่านะคะ"
"มึงหุบปากไปเลย！"
ตุลยาแทบอยากจะฉีกคมทิพย์เป็นชิ้นๆ แต่ว่าคิมกลับอยู่ตรงหน้า เธอไม่ค่อยกล้าบังอาจ ได้แต่ใช้แววตาฆ่าคมทิพย์
คมทิพย์กลับเชอะเสียงเย็นชาหนึ่งครั้ง ไม่สนใจแววตาของเธอเลยด้วยซ้ำ
สีหน้าของคิมดูแย่มากๆ
ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าคมทิพย์เป็นใคร แต่ว่าในเมื่ออยู่ในห้องของนรมน และช่วยนรมนขวางตุลยาไว้ ต้องเป็นคนที่นรมนแคร์แน่นอน
คิดถึงตรงนี้ คิมพูดเสียงอ่อนโยนว่า:"ขอโทษนะ คนสวยคนนี้ ฉันเองที่สั่งสอนไม่เข้มงวดกวดขัน ฉันขอโทษคุณ ณ ที่นี่ด้วย"
พูดอยู่ เธอก้มตัวให้กับคมทิพย์ทำให้คมทิพย์แทบตกอกตกใจ
"อย่าค่ะอย่าค่ะอย่าค่ะ คุณป้าคะ หนูไม่ได้มีเจตนาอื่นเลยนะคะ เพียงแค่เพื่อนของหนูกำลังพักผ่อนอยู่ ทนกับเสียงดังโวยวายไม่ได้จริงๆ"
"หนูวางใจได้เลย ป้าพาเธอกลับเดี๋ยวนี้แหละ！"
คิมย่อมรู้ว่านรมนอยู่ในห้อง ณ ขณะนี้ ขณะที่หันหน้าไปทางตุลยา แววตาเย็นชาไม่น้อยเลยทีเดียว
ตุลยากระตุกโดยไม่รู้ตัว พูดกล้ำกลืนว่า:"หนูแค่ได้ยินว่าแม่อยู่ที่นี่ หนูก็เลยมาหาแม่เท่านั้นเอง"
"ยังไม่ไปอีก？ยังขายขี้หน้าไม่พอรึไง？"
คิมหันหลังออกไปด้วยโมโห
ตุลยารีบตามหลังไป เพียงแต่ว่าหลังจากเดินไปสองก้าวก็หยุดนิ่ง มองดูคมทิพย์และพูดว่า:"กูจำมึงไว้แล้ว มึงคอยดูเถอะ"
"โธ่เอ๊ย ฉันกลัวเหลือเกิน！ฉันกลัวตายอ่ะ！"
คมทิพย์แกล้งทำหน้าทำตาและพูดด้วยเสียงแหลมคม ทำให้ตุลยาโมโหจนเกือบไม่ไว้หน้าคิมแล้วก็วิ่งเข้าไปฉีกหน้าของคมทิพย์โดยตรง
เพียงแต่ว่าสุดท้ายเธอก็ไม่กล้าอยู่ดี เพราะว่าเธอกลัวคิมโกรธ หลังจากจ้องมองเธอนึงครั้งก็จากไปอย่างเร่งรีบ
ไมค์มองดูคมทิพย์ไม่พูดอะไรและเดินตามหลังออกไป
คมทิพย์เชอะเสียงเย็นชานึงครั้ง ปิดประตูห้องนอนโดยตรง
นรมนอยู่ข้างในได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว เห็นคมทิพย์กลับมา ส่ายหน้าและพูดว่า:"ทำไมเธอต้องไปมีเรื่องกับหล่อนให้ได้ ？ตุลยาคนนี้ถูกตามใจจนเสียผู้เสียคนไปแล้ว ใจแคบสุดๆด้วย วันนี้เธอไปมีเรื่องกับหล่อน ไม่แน่นนะหล่อนอาจจะมาหาเรื่องเธอเมื่อไหร่ก็ได้"
"ฉันไม่กลัวเธอหรอก！แน่จริงก็ให้เธอมาลองกับฉันสักตั้งไปเลย！"
คมทิพย์เทน้ำให้กับตัวเองหนึ่งแก้ว ดื่มไปคำหนึ่งพูดว่า:"เพียงแต่ว่าน้องสาวปัญญาอ่อนของเธอคนนี้ควรจะจัดการจริงๆ เธอดูหน้าตาท่าทางที่หยิ่งผยองของมันสิเหมือนคิดว่ามันใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน อะไรนักหนา！"
"เอาหล่ะนะ เธอก็อย่าโกรธเลยนะ อย่าไปคบกับเธอก็พอแล้ว ตอนนี้ฉันหวังจริงๆว่าอย่ามีเรื่องอะไรกันเลย"
นรมนเหนื่อยแล้ว
คมทิพย์พยุงเธอนอนลงไป พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"เธอวางใจได้เลย มีฉันอยู่ ฉันจะไม่ให้เรื่องวุ่นวายมากวนใจเธอหรอก"
"อืม ฉันเชื่อ"
"นอนสักครู่เถอะนะ ฉันจะอยู่ที่นี่ตลอด รอให้บุริศร์กลับมาฉันค่อยกลับ"
"ดีเลย"
นรมนอ่อนล้าจริงๆ พูดไปแค่ไม่กี่คำก็ง่วงมากเป็นพิเศษ
เธอค่อยๆหลับตาลง ไม่นานก็หลับไปแล้ว
คมทิพย์คิดๆดู รู้สึกว่าเมื่อสักครู่ตัวเองวู่วามไปนะ ถ้าหากตุลยากลับมา กลัวจะกระทบต่อนรมน
คิดถึงตรงนี้ คมทิพย์โทรไปหาบุริศร์ พูดเรื่องเมื่อสักครู่ให้กับบุริศร์หนึ่งรอบ
บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดคำนึงว่ารู้เรื่องแล้ว ให้เธอปกป้องนรมนชั่วคราวก่อน ถึงวางสายไป
ไม่นานนัก บุริศร์ก็กลับมาแล้ว มองดูนรมนที่หลับสนิท พูดกับคมทิพย์ด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า:"ช่วยฉันจัดเก็บสิ่งของของนรมนหน่อย ตอนนี้เราไปจากที่นี้ตอนนี้เลย"
"ตอนนี้？ร่างกายของนรมนไหวหรอ？"
คมทิพย์เป็นห่วง และเสียใจกับความวู่วามของตัวเองเมื่อสักครู่
ถ้าหากตุลยาคนนั้นพูดกันดีๆ อาจจะไม่เร่งรีบขนาดนี้ก็ได้
โทษนิสัยที่แย่ๆของเธอแท้ๆ
บุริศร์กลับไม่โทษเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:" เมื่อกี้ฉันไปถามคุณหมอมาแล้ว คุณหมอพูดว่าร่างกายเธออ่อนแอมาก ตอนนี้ต้องรักษาตัวแบบเงียบสงบ ภายหลังค่อยกลับมาตรวจเช็ดอีกครั้ง เพราะฉะนั้นตอนนี้กลับไปได้แล้ว ฉันให้พฤกษ์จัดห้องที่ริมทะเลเรียบร้อยแล้ว เราย้ายไปที่นั่น ที่นั่นคนน้อย ไม่ค่อยมีใครรู้ วิวสถานที่ เหมาะที่จะพักฟื้นร่างกาย"
เขาพูดไปด้วย และอุ้มตัวนรมนขึ้นมาแบบเบาๆด้วย
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ คมทิพย์ก็รีบช่วยนรมนเก็บสิ่งของอย่างเร่งด่วน เดินตามหลังของบุริศร์ออกไปจากห้องผู้ป่วย
ตุลยาถูกคิมห้ามไว้ชั่วคราว ย่อมไม่ย้อนกลับมา ออกไปจากโรงพยาบาลนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
บุริศร์อุ้มนรมนขึ้นไปในรถ มองดูคมทิพย์แล้วพูดว่า:"ฝีมือในการขับรถของคุณไม่มีปัญหานะ？"
"พูดอะไรเนี่ย？ประธานบุริศร์ คุณคงไม่ได้คิดว่าคนรวยอย่างพวกคุณถึงจะขับรถเป็นหรอกนะ？"
คมทิพย์ไม่ชินกับน้ำเสียงของบุริศร์เลยจริงๆ
บุริศร์พูดตรงๆว่า:"ถ้างั้นก็ให้ฉันได้เปิดหูเปิดตาฝีมือในการขับรถของคุณสักหน่อยเถอะ ที่อยู่ฉันส่งไปที่มือถือของคุณแล้ว คุณสามารถไปตามจีพีเอสโดยตรงได้เลย พฤกษ์จะรอรับเราอยู่ที่หน้าประตู"
เดิมทีคมทิพย์ยังอยากโต้กลับไปหลายคำ เพียงแต่ว่าเห็นนรมนที่หลับสนิทอยู่ เธอรีบเลื่อนหน้าต่างรถยนต์ขึ้นมา พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"คุณอุ้มนรมนไว้ดีๆหล่ะ ตอนนี้เธอรับลมไม่ได้"
"รู้แล้ว"
ทั้งคู่เป็นห่วงนรมน จุดนี้ไม่มีการแบ่งแยก
คมทิพย์เห็นบุริศร์นั่งนิ่งๆแล้ว ถึงหมุนกุญแจรถยนต์ เยียบคันเร่งโดยตรง และขับรถยนต์ออกไปทันทีทันใด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
ตอนต่อไปจนจบ หาอ่านได้ที่ไหนคะ...