แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 340

บทที่ 340 หน้าตาท่าทางของบุริศร์ที่เข้าไปในห้องครัวค่อนข้างหล่อเลยทีเดียว

บุริศร์ก​อดนรมนเอาไว้แน่นๆ หลังจาก​รถยนต์​ของพวกเขาจากไป ตุลยาถูกคิมลากออกไปจากโรงพยาบาลโดยตรง สีหน้าทั้งคู่ต่างไม่ค่อยดีนัก

"แม่คะ หนูไม่มีเจตนาอื่นจริงๆนะคะ หนูก็แค่มาเยี่ยมเยียนคุณแม่ หนูเป็นห่วงคุณแม่มากเลยนะคะ"

ตุลยาดูกล้ำกลืนสุดๆ

เธอมองดูคนที่อยากจะตีสนิทมาตั้งแต่เด็กๆ แต่กลับไม่ได้ใกล้ชิดกันเลยด้วยซ้ำ นัยน์ตา​จึงแดงก่ำ

ช่วงนี้คิมก็คิดมากเหลือเกิน โดยเฉพาะ​คำพูดนี้ข​องนรมนยังคงสะท้อนอยู่ในหูของเธอมาโดยตลอด ตอนนี้เห็นหน้าตาของตุลยาเป็นแบบนี้ เธอถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว

"ตุลยา หนูน่าจะโตได้แล้วนะ ดูหนูสิอายุก็มากขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่เข้าใจอะไรเลย? ที่นี่เป็นเมืองชลธีนะ ไม่ใช่อเมริกา ยิ่งไม่ใช่ศูนย์ดูแลคนชราของพ่อหนู หนูมาเสียงดังวุ่นวายในโรงพยาบาลเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น​รบกวน​ผู้ป่วย​ทุกคน หนูคิดว่าพ่อของหนูทำได้ทุกอย่างจนถึงขั้นยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องของหนูถึงที่เมืองชลธีเชียวหรอ? "

ได้ยินคิมพูด​แบบนี้ ตุลยารู้สึก​ฝืนทนและพูดขึ้นมาว่า:" ก็ยังมีแม่อยู่ที่นี่ทั้งคนไงคะ？หนูมาหาแม่​โดยเฉพาะ​เลยนะคะ"

"ในเมื่อมาแล้วก็เที่ยวเล่นให้สนุกไปเลย ช่วงนี้แม่งานยุ่งๆไม่มีเวลาอยู่กับหนู ไมค์น่าจะค่อนข้างคุ้นเคยที่เมืองชลธีนะ ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนหนูก็แล้วกันนะ"

พูดจบ คิมหันหลัง​ก็เดินออกไปเลย

ตุลยาจับมือเธอเอาไว้และพูดว่า:" แม่คะ หนูอยากอยู่กับแม่ค่ะ"

"ตอนนี้ แม่ยายของแม่สุขภาพไม่ค่อยดีนัก ต้องมีคนคอยดูแลอยู่ข้างๆ บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองชลธี ความสัมพันธ์​ของหนูกับแม่จึงไม่ต้องพูดให้ชัดเจนขนาดนั้น แต่ว่าถ้าเรื่องบานปลายขึ้นมาก็ดูไม่ดีนัก ช่วงนี้แม่ต้องช่วยแม่ยายกายภาพบำบัด ไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนหนูจริงๆนะ"

คำพูดนี้ข​องคิมทำให้ตุลยาเสียใจขึ้นมาอีกครั้ง

เธอก็เป็นลูกของแม่นะ แต่ว่าทำไมในสายตาของคุณแม่ ถึงพาตัวเองออกไปโชว์ไม่ได้ขนาดนั้นหล่ะ？

"หนูก็สามารถอยู่ข้างๆคุณแม่แบบเงียบๆ จริงๆนะคะ หนูรับรองไม่มีเสียง และไม่​เสียมารยาท​กับคุณนายท่านหรอกค่ะ"

หน้าตาท่าทางของตุลยาที่แทบจะก้มตัวลงไปเพื่อให้ได้อยู่ข้างกายของคิมแบบนั้นแล้ว​ ทำให้​หัวใจของคิมเอ็นดูไม่น้อยเลยทีเดียว

คิดถึง​หลายวันมานี้ตัวเองไม่สามารถแยกเวลาออกมาเยี่ยมเยียนตุลยาเลย งั้นก็ให้เธอเฝ้าอยู่ข้างกายตัวเองยังดีเสียกว่า

"ก็ดีนะ เพียงแต่ว่​าหนูอย่าปากโป้งหล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์​ของหนูกับแม่ต่อหน้าแม่ยายของแม่นะ รู้รึเปล่า ？ถ้าหาก​ทำไม่ได้ หนูกลับไปที่อเมริกาเดี๋ยวนี้เลย"

เงื่อนไข​ของ​คิมถือว่าค่อนข้างเข้มงวดกวดขัน​กันเลยทีเดียว

ถึงแม้​ตุลยาทรมานเล็กน้อยก็ตาม เพียงแต่​ว่าเพื่อให้ได้อยู่ข้างกายของคิมแล้ว จึงพยักหน้าและพูดว่า:"หนูไม่พูดคะ หนูรับรองเลยว่าไม่พูดอะไรทั้งนั้นเลยค่ะ"

"งั้นหนูตามแม่มาเถอะ"

คิมพาตุลยากลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

ตอนนี้ ไมค์ตามมา​ก็ไม่ใช่ ไม่ตามมาก็ไม่ใช่อีก ขณะที่​เขา​ลังเล​ตัดสินใจ​ไม่ได้ ตุลยาเหมือนกับนึกถึงตัวตนของเขาขึ้นมาซะงั้น พูดเสียงทุ้มต่ำ​ว่า​:"ไมค์ คุณ​กลับไปเถอะ ฉันอยู่เฝ้าแม่ฉันที่นี่เอง ไม่มีอะไรหรอก"

"ถ้างั้นคุณรักษาตัวเองดีๆนะ"

ไมค์ก็รู้สึ​กว่า​สถานการณ์​แบบนี้ตัวเองไม่เหมาะที่จะอยู่ต่อ พยักหน้า​ให้​กับ​คิม ถึงหันหลังและเดินจากไป

บุริศร์​ทางนี้พานรมนมาถึงที่บ้านเดี่ยวแล้ว พฤกษ์​รอพวกเขาที่หน้าประตูเรียบร้อยเเล้ว​ ขณะที่​เขา​เห็น​ว่า​คมทิพย์เป็นคนส่งบุริศร์พวกเขากลับมา อึ้งเล็กน้อย

"อึ้งอะไรกัน？รีบเข้ามาช่วยสิ"

คมทิพย์ตะคอก​เสียงทุ้ม​ต่ำออกมานึงครั้ง ปฏิกิริยา​ของพฤกษ์ถึงมีการตอบรับ​

"ประธาน​บุริศร์​ครับ จัดเก็บ​เรียบร้อย​หมดแล้วครับ เพียงแต่ว่​าคนรับใช้ยังไม่ได้หาเลยนะครับ เดี๋ยว​ผมจะไปดูที่ตลาดเองนะครับ"

พูดอยู่เขารับของมาจากมือของคมทิพย์แล้วก็เข้าไปที่บ้านเดี่ยวพร้อมกับเขา

บุริศ​ร์อุ้มนรมนเข้าไปในห้องนอน

พฤกษ์​นี่​ได้เรื่องจริงๆ แอร์​ในห้องนอนได้เปิดเอาไว้ตั้งนานแล้ว มีอุณหภูมิบ้างแล้ว

วางนรมนไว้บนเตียง บุริศร์​ดึงผ้าห่มบางๆห่มให้กับเธอ พูดกับคมทิพย์ข้างๆว่า:"คุณ​ช่วยจัดเก็บข้าวของแป๊บนึงนะ ฉันไปทำของกินสักหน่อย กลัวว่าเดี๋ยวเธอตื่นแล้วจะหิว"

"คุณ​ทำอาหารเป็นหรอ？อย่าให้นรมนของเราอาหารเป็นพิษเชียวนะ"

คมทิพย์ดูถูกบุริศร์เล็กน้อย

พฤกษ์​ไอนึงครั้งแล้วพูดว่า:"ฝีมือ​ในการทำอาหารของประธานบุริศร์ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียวนะ"

"งั้นก็ดี เชื่อคุณชั่วคราวก็แล้วกัน"

คมทิพย์พูดว่าเชื่อบุริศร์ นั่นก็เป็นเพราะว่าพฤกษ์เอ่ยปากพูดไม่ใช่หรอ？

บุริศร์​ส่ายหน้า​ รู้สึก​ว่า​ตัวเองอยู่ในใจของคมทิพย์ยังเทียบกับพฤกษ์ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เขามองหน้าพฤกษ์สองครั้งโดยไม่รู้ตัว ทำให้​พฤกษ์​รู้สึก​อึดอัด​ไปทั้งคน

"ประธาน​บุริศร์​ครับ มีอะไรหรอครับ？"

"ออก​มาเป็นผู้ช่วยด้วย"

บุริศร์​พูดเสียงทุ้มต่ำ จากนั้น​เดินออกไปก่อน

พฤกษ์​มองหน้าคมทิพย์เห็นคมทิพย์แลบลิ้นให้กับเขาทำให้พฤกษ์​ร้อนระอุ​อย่างกะทันหัน​

"ผมออกไปก่อนแล้วนะ มีอะไรเรียกผมก็แล้วกัน"

เขาออกไปจากห้องนอนอย่างกับวิ่งหนี

คมทิพย์หัวเราะเบาๆครั้งนึง เริ่มเก็บข้าวของให้กับนรมน

ขณะที่​พฤกษ์​ออกมา​อย่างตื่นตระหนก​ ซึ่งไม่เห็น​บุริศร์​ยืนอยู่ที่หน้าประตู จึงไม่ได้สังเกต ชนเข้าไปที่ตัวของบุริศร์เต็มๆ

"ขอโทษ​ด้วยนะ​ครับ​ ท่านประธานบุริศร์"

พฤกษ์​รีบถอยกลับมา สีหน้า​ตื่นเต้น​เล็ก​น้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่บุริศร์เห็นหน้าตาของพฤกษ์เป็นแบบนี้ พูด​แบบยิ้มแย้มโดยไม่รู้ตัวว่า:"ทำอะไรง่ะ​？ชอบยายเด็กขี้โมโหคนนั้นเข้าแล้วเหรอ？"

"เปล่าครับ เปล่านะครับ"

หัวใจของพฤกษ์เต้นเร็วมากขึ้นมาเล็กน้อย

บุริศร์​กลับพูดแบบเรียบเฉยว่า:"ถ้านายเอายายเด็กคนนั้นให้อยู่หมัดก็ไม่เลวนะ เธอจะได้เลิกหาเรื่องฉันสักที และยังเป็นส่วนเกินอีกด้วย"

"ไม่ใช่นะครับ ประธานบุริศร์ ผมกับคุณหนูคมทิพย์ไม่มีอะไรกันจริงๆนะครับ"

"ใช่สิ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรทำไมต้องร้อนระอุไปทั้งตัว กับแค่คนอื่นแลบลิ้นใส่นิดเดียวเอง ความหนักแน่นในอดีตหายไปหมดเลย"

บุริศร์​พูดจบ ส่ายหน้า​โดยตรง และหันหลังเดินเข้าไปในห้องครัว

"เอาจริงๆนะ พฤกษ์​ อายุของนายก็ไม่น้อยแล้ว ควรมีแฟนได้แล้ว"