แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 340
บทที่ 340 หน้าตาท่าทางของบุริศร์ที่เข้าไปในห้องครัวค่อนข้างหล่อเลยทีเดียว
บุริศร์กอดนรมนเอาไว้แน่นๆ หลังจากรถยนต์ของพวกเขาจากไป ตุลยาถูกคิมลากออกไปจากโรงพยาบาลโดยตรง สีหน้าทั้งคู่ต่างไม่ค่อยดีนัก
"แม่คะ หนูไม่มีเจตนาอื่นจริงๆนะคะ หนูก็แค่มาเยี่ยมเยียนคุณแม่ หนูเป็นห่วงคุณแม่มากเลยนะคะ"
ตุลยาดูกล้ำกลืนสุดๆ
เธอมองดูคนที่อยากจะตีสนิทมาตั้งแต่เด็กๆ แต่กลับไม่ได้ใกล้ชิดกันเลยด้วยซ้ำ นัยน์ตาจึงแดงก่ำ
ช่วงนี้คิมก็คิดมากเหลือเกิน โดยเฉพาะคำพูดนี้ของนรมนยังคงสะท้อนอยู่ในหูของเธอมาโดยตลอด ตอนนี้เห็นหน้าตาของตุลยาเป็นแบบนี้ เธอถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว
"ตุลยา หนูน่าจะโตได้แล้วนะ ดูหนูสิอายุก็มากขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่เข้าใจอะไรเลย? ที่นี่เป็นเมืองชลธีนะ ไม่ใช่อเมริกา ยิ่งไม่ใช่ศูนย์ดูแลคนชราของพ่อหนู หนูมาเสียงดังวุ่นวายในโรงพยาบาลเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นรบกวนผู้ป่วยทุกคน หนูคิดว่าพ่อของหนูทำได้ทุกอย่างจนถึงขั้นยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องของหนูถึงที่เมืองชลธีเชียวหรอ? "
ได้ยินคิมพูดแบบนี้ ตุลยารู้สึกฝืนทนและพูดขึ้นมาว่า:" ก็ยังมีแม่อยู่ที่นี่ทั้งคนไงคะ？หนูมาหาแม่โดยเฉพาะเลยนะคะ"
"ในเมื่อมาแล้วก็เที่ยวเล่นให้สนุกไปเลย ช่วงนี้แม่งานยุ่งๆไม่มีเวลาอยู่กับหนู ไมค์น่าจะค่อนข้างคุ้นเคยที่เมืองชลธีนะ ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนหนูก็แล้วกันนะ"
พูดจบ คิมหันหลังก็เดินออกไปเลย
ตุลยาจับมือเธอเอาไว้และพูดว่า:" แม่คะ หนูอยากอยู่กับแม่ค่ะ"
"ตอนนี้ แม่ยายของแม่สุขภาพไม่ค่อยดีนัก ต้องมีคนคอยดูแลอยู่ข้างๆ บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองชลธี ความสัมพันธ์ของหนูกับแม่จึงไม่ต้องพูดให้ชัดเจนขนาดนั้น แต่ว่าถ้าเรื่องบานปลายขึ้นมาก็ดูไม่ดีนัก ช่วงนี้แม่ต้องช่วยแม่ยายกายภาพบำบัด ไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนหนูจริงๆนะ"
คำพูดนี้ของคิมทำให้ตุลยาเสียใจขึ้นมาอีกครั้ง
เธอก็เป็นลูกของแม่นะ แต่ว่าทำไมในสายตาของคุณแม่ ถึงพาตัวเองออกไปโชว์ไม่ได้ขนาดนั้นหล่ะ？
"หนูก็สามารถอยู่ข้างๆคุณแม่แบบเงียบๆ จริงๆนะคะ หนูรับรองไม่มีเสียง และไม่เสียมารยาทกับคุณนายท่านหรอกค่ะ"
หน้าตาท่าทางของตุลยาที่แทบจะก้มตัวลงไปเพื่อให้ได้อยู่ข้างกายของคิมแบบนั้นแล้ว ทำให้หัวใจของคิมเอ็นดูไม่น้อยเลยทีเดียว
คิดถึงหลายวันมานี้ตัวเองไม่สามารถแยกเวลาออกมาเยี่ยมเยียนตุลยาเลย งั้นก็ให้เธอเฝ้าอยู่ข้างกายตัวเองยังดีเสียกว่า
"ก็ดีนะ เพียงแต่ว่าหนูอย่าปากโป้งหล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์ของหนูกับแม่ต่อหน้าแม่ยายของแม่นะ รู้รึเปล่า ？ถ้าหากทำไม่ได้ หนูกลับไปที่อเมริกาเดี๋ยวนี้เลย"
เงื่อนไขของคิมถือว่าค่อนข้างเข้มงวดกวดขันกันเลยทีเดียว
ถึงแม้ตุลยาทรมานเล็กน้อยก็ตาม เพียงแต่ว่าเพื่อให้ได้อยู่ข้างกายของคิมแล้ว จึงพยักหน้าและพูดว่า:"หนูไม่พูดคะ หนูรับรองเลยว่าไม่พูดอะไรทั้งนั้นเลยค่ะ"
"งั้นหนูตามแม่มาเถอะ"
คิมพาตุลยากลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง
ตอนนี้ ไมค์ตามมาก็ไม่ใช่ ไม่ตามมาก็ไม่ใช่อีก ขณะที่เขาลังเลตัดสินใจไม่ได้ ตุลยาเหมือนกับนึกถึงตัวตนของเขาขึ้นมาซะงั้น พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"ไมค์ คุณกลับไปเถอะ ฉันอยู่เฝ้าแม่ฉันที่นี่เอง ไม่มีอะไรหรอก"
"ถ้างั้นคุณรักษาตัวเองดีๆนะ"
ไมค์ก็รู้สึกว่าสถานการณ์แบบนี้ตัวเองไม่เหมาะที่จะอยู่ต่อ พยักหน้าให้กับคิม ถึงหันหลังและเดินจากไป
บุริศร์ทางนี้พานรมนมาถึงที่บ้านเดี่ยวแล้ว พฤกษ์รอพวกเขาที่หน้าประตูเรียบร้อยเเล้ว ขณะที่เขาเห็นว่าคมทิพย์เป็นคนส่งบุริศร์พวกเขากลับมา อึ้งเล็กน้อย
"อึ้งอะไรกัน？รีบเข้ามาช่วยสิ"
คมทิพย์ตะคอกเสียงทุ้มต่ำออกมานึงครั้ง ปฏิกิริยาของพฤกษ์ถึงมีการตอบรับ
"ประธานบุริศร์ครับ จัดเก็บเรียบร้อยหมดแล้วครับ เพียงแต่ว่าคนรับใช้ยังไม่ได้หาเลยนะครับ เดี๋ยวผมจะไปดูที่ตลาดเองนะครับ"
พูดอยู่เขารับของมาจากมือของคมทิพย์แล้วก็เข้าไปที่บ้านเดี่ยวพร้อมกับเขา
บุริศร์อุ้มนรมนเข้าไปในห้องนอน
พฤกษ์นี่ได้เรื่องจริงๆ แอร์ในห้องนอนได้เปิดเอาไว้ตั้งนานแล้ว มีอุณหภูมิบ้างแล้ว
วางนรมนไว้บนเตียง บุริศร์ดึงผ้าห่มบางๆห่มให้กับเธอ พูดกับคมทิพย์ข้างๆว่า:"คุณช่วยจัดเก็บข้าวของแป๊บนึงนะ ฉันไปทำของกินสักหน่อย กลัวว่าเดี๋ยวเธอตื่นแล้วจะหิว"
"คุณทำอาหารเป็นหรอ？อย่าให้นรมนของเราอาหารเป็นพิษเชียวนะ"
คมทิพย์ดูถูกบุริศร์เล็กน้อย
พฤกษ์ไอนึงครั้งแล้วพูดว่า:"ฝีมือในการทำอาหารของประธานบุริศร์ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียวนะ"
"งั้นก็ดี เชื่อคุณชั่วคราวก็แล้วกัน"
คมทิพย์พูดว่าเชื่อบุริศร์ นั่นก็เป็นเพราะว่าพฤกษ์เอ่ยปากพูดไม่ใช่หรอ？
บุริศร์ส่ายหน้า รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในใจของคมทิพย์ยังเทียบกับพฤกษ์ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เขามองหน้าพฤกษ์สองครั้งโดยไม่รู้ตัว ทำให้พฤกษ์รู้สึกอึดอัดไปทั้งคน
"ประธานบุริศร์ครับ มีอะไรหรอครับ？"
"ออกมาเป็นผู้ช่วยด้วย"
บุริศร์พูดเสียงทุ้มต่ำ จากนั้นเดินออกไปก่อน
พฤกษ์มองหน้าคมทิพย์เห็นคมทิพย์แลบลิ้นให้กับเขาทำให้พฤกษ์ร้อนระอุอย่างกะทันหัน
"ผมออกไปก่อนแล้วนะ มีอะไรเรียกผมก็แล้วกัน"
เขาออกไปจากห้องนอนอย่างกับวิ่งหนี
คมทิพย์หัวเราะเบาๆครั้งนึง เริ่มเก็บข้าวของให้กับนรมน
ขณะที่พฤกษ์ออกมาอย่างตื่นตระหนก ซึ่งไม่เห็นบุริศร์ยืนอยู่ที่หน้าประตู จึงไม่ได้สังเกต ชนเข้าไปที่ตัวของบุริศร์เต็มๆ
"ขอโทษด้วยนะครับ ท่านประธานบุริศร์"
พฤกษ์รีบถอยกลับมา สีหน้าตื่นเต้นเล็กน้อย
นี่เป็นครั้งแรกที่บุริศร์เห็นหน้าตาของพฤกษ์เป็นแบบนี้ พูดแบบยิ้มแย้มโดยไม่รู้ตัวว่า:"ทำอะไรง่ะ？ชอบยายเด็กขี้โมโหคนนั้นเข้าแล้วเหรอ？"
"เปล่าครับ เปล่านะครับ"
หัวใจของพฤกษ์เต้นเร็วมากขึ้นมาเล็กน้อย
บุริศร์กลับพูดแบบเรียบเฉยว่า:"ถ้านายเอายายเด็กคนนั้นให้อยู่หมัดก็ไม่เลวนะ เธอจะได้เลิกหาเรื่องฉันสักที และยังเป็นส่วนเกินอีกด้วย"
"ไม่ใช่นะครับ ประธานบุริศร์ ผมกับคุณหนูคมทิพย์ไม่มีอะไรกันจริงๆนะครับ"
"ใช่สิ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรทำไมต้องร้อนระอุไปทั้งตัว กับแค่คนอื่นแลบลิ้นใส่นิดเดียวเอง ความหนักแน่นในอดีตหายไปหมดเลย"
บุริศร์พูดจบ ส่ายหน้าโดยตรง และหันหลังเดินเข้าไปในห้องครัว
"เอาจริงๆนะ พฤกษ์ อายุของนายก็ไม่น้อยแล้ว ควรมีแฟนได้แล้ว"
คำพูดนี้ของบุริศร์พูดซะจนพฤกษ์ไม่รู้ว่าควรจะโต้กลับยังไงดี ได้แต่เดินตามหลังไปติดๆ
"บริษัทและตรินท์ทางโน้นเป็นยังไงบ้าง? "
คำถามของบุริศร์ทำให้พฤกษ์ได้สติกลับมาบ้างแล้ว
"ดีนะครับ เข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้วนะครับ ร่างกายของคุณนายโตเล็กก็ทำกายภาพบำบัดอยู่ เพียงแต่ว่าเป็นเพราะสาเหตุยาต้านพิษอยู่ ท่านจึงไม่สามารถมาเยี่ยมเยียนคุณนายชั่วคราว คุณนายท่านพูดว่าให้ผมเอารังนกสีแดงออกมาแล้ว เอามาให้คุณนายบำรุงร่างกายครับ"
ได้ยินพฤกษ์พูดแบบนี้ บุริศร์พยักหน้า จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องครัว
ขณะที่นรมนตื่นขึ้นมา ในชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
"ตื่นแล้วหรอ？"
คมทิพย์ยิ้มแย้มอย่างดีอกดีใจ
นรมนพยักหน้าและพูดว่า:"ที่นี่ที่ไหนหรอ？หรือว่าฉันฝันอยู่ยังไม่ตื่น？"
"เธอฝันอยู่อะไรกันเล่า！บุริศร์พาเธอมาจากโรงพยาบาล ตอนนี้อยู่ที่บ้านเดี่ยวของเขาที่ริมทะเล เขาพูดว่าที่นี่ไม่มีใคร ให้เธอพักฟื้นเงียบๆอย่างสบายใจได้เลย"
คมทิพย์เทน้ำร้อนให้กับนรมนนึงแก้ว
นรมนพิงอยู่บนเตียง มองดูสไตล์การตกแต่งสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนในห้องนี้ ยิ้มแย้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"พวกเธอนี่น่ะทำอะไรรวดเร็วทันใจกันเลยจริงๆ เธอบอกกับบุริศร์ใช่มั๊ย เธอกับตุลยาตาต่อตาฟันต่อฟันแล้ว？ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่พาฉันออกมาอย่างกระทันหันแบบนี้หรอก"
มุมปากของคมทิพย์กระตุกแป๊บนึง
"ฉันต้องชื่นชมเธอว่าภรรยาย่อมเข้าใจในตัวสามีอยู่แล้วใช่รึเปล่า？"
"ก็ใช่สิ"
"เธอนี่ไม่อายบ้างเลย！"
คมทิพย์จนคำพูดไปเลยทีเดียว
ตอนนี้นรมนไม่ปกปิดความสุขของเธอเลยสักนิด โอ้อวดต่อหน้าเธอแบบไม่รู้ตัว เธออิจฉาจะแย่อยู่แล้ว
"ได้ได้ได้ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอมีความสุขมากเลยจริงๆ พอใจรึยัง? ขอร้องหล่ะนะ ก็แค่คบกัน ต้องโอ้อวดขนาดนี้เลยหรอ?"
นรมนหัวเราะออกมา
"ใช่ล่ะสิ ก็แค่คบกันเท่านั้นเอง แน่จริงก็คบใครสักคนให้ฉันดูบ้างสิ！"
"นรมน เธออย่ากระตุ้นฉันเชียวนะ บีบบังคับฉันใจร้อนขึ้นมาเมื่อไหร่ ฉันออกไปลากผู้ชายกลับมาหนึ่งคนแล้วก็เอามาให้คุณดูเดี๋ยวนี้เลย"
คมทิพย์เงยหน้าขึ้นมาปุ๊บ หน้าตาเจ๋งมากเลยทีเดียว
นรมนกลับหัวเราะและพูดว่า:"ยังต้องออกไปลากอีกหรอ？ในบ้านน่าจะมีคนสำเร็จรูปหนึ่งคนแล้วมั้ง？ฉันดูๆไปแววตาที่คุณมองผู้ช่วยพฤกษ์มันต่างกันยังไงก็ไม่รู้"
"นรมน แกหุบปากไปเลยนะ！"
คมทิพย์ปิดปากนรมนไว้ ทำให้นรมนขำไม่หยุด
ข้างนอกเสียงกริ่งดังขึ้นมากะทันหัน
คมทิพย์อึ้งเล็กน้อย พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"ฉันออกไปดูหน่อยสิ"
"ดีเลย！"
นรมนไม่ได้ห้ามไว้
สำหรับเธอ ที่นี่เป็นถิ่นของบุริศร์ น่าจะค่อนข้างปลอดภัยและค่อนข้างวางใจได้
คมทิพย์เพิ่งเปิดประตูห้องนอน ก็เห็นพฤกษ์พาชายนึงหญิงนึงเข้ามาแล้ว
ผู้หญิงยังได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยด้วย
บุริศร์ออกมาจากห้องครัว ขณะที่เห็นพวกเขาอึ้งไปแป๊บนึง
"นาวิน ธิดา？พวกนายมาได้ยังไง？"
นาวินมองหน้าบุริศร์ ไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากยังไงดี สุดท้ายธิดาเป็นคนเอ่ยปากเอง
"ประธานบุริศร์คะ ดิฉันกับนาวินได้ตัดสินใจกันแล้วว่า ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เราจะคอยเฝ้าท่านกับคุณนายเองค่ะ ถ้าหากพวกท่านยังเชื่อใจเรา เราจะปรนนิบัติรับใช้ท่านสองสามีภรรยาอย่างจงรักภักดีและจริงใจค่ะ"
บุริศร์นิ่งไปสักพัก คิดไม่ถึงธิดาจะตัดสินใจแบบนี้
เขามองดูนาวิน ถามว่า:"นายก็จะอยู่ที่นี่ด้วย？ไม่ไปต่างประเทศแล้ว？"
“ธิดาอยู่ไหน ผมก็อยู่นั่นครับ"
นาวินไม่พูดมาก
บุริศร์พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"เรื่องนี้ฉันตัดสินใจเองไม่ได้ เดี๋ยวไปถามคุณนายดูสิว่าเธอว่ายังไง"
นรมนนอนอยู่บนเตียงได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว
เธอลังเลเล็กน้อย
ธิดากับนาวินเคยเป็นศัตรูของพวกเขา ตอนนี้กลับต้องการอยู่ต่อด้วยตัวเอง ดีหรือไม่ดีกันหล่ะ？
คมทิพย์มองหน้านรมนถามว่า:"เธอว่ายังไงหล่ะ?"
"ไม่รู้สิ"
"ไม่รู้คือหมายความว่า？จะอยู่ก็อยู่ไป หรือไม่ก็ให้พวกเขาออกไปเลย ถ้าหากเธอรู้สึกลังเล ถ้างั้นก็อย่าให้อยู่เลย ฉันลงไปพูดกับพวกเขาเอง เธอให้พวกเขาไป"
พูดอยู่คมทิพย์ก็จะลงไปเลย กลับถูกนรมนตะโกนรั้งไว้
"ให้พวกเขาอยู่เถอะ ฝีมือของพวกเขาต่างไม่เลวเลยทีเดียว ถ้าหากจริงใจกับฉันจริงๆ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีนะ"
ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ คมทิพย์ถามทันทีว่า:" เธอคิดดีแล้วหรอ ถ้าหากเอาภัยใกล้ตัว แย่เลยนะ"
"ฉันรู้แล้ว ไม่มีอะไรหรอก พูดแบบนี้เถอะนะ ฉันเคยได้ยินบุริศร์พูดว่า ขณะที่ฉันสลบอยู่ ธิดาเคยมาเยี่ยมฉัน ฉันคิดว่าเธอน่าจะอยากอยู่จริงๆแหละ"
คำพูดนี้ของนรมนทำให้คมทิพย์ไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ เพียงแต่ว่าในเมื่อเป็นความคิดเห็นของนรมน เธอก็ไม่พูดอะไร แต่พูดกับข้างล่างไปโดยตรงว่า:"นรมนพูดแล้วว่า ให้พวกเขาอยู่เถอะ เพียงแต่ว่าธิดาคนนั้น คุณบาดเจ็บไปทั่วร่างกายแบบนี้ก็ดูแลไม่ได้หรอก รักษาบาดแผลก่อนเถอะนะ"
ธิดารีบพูดว่า:"บาดเจ็บแค่นี้ดิฉันไม่เป็นไรหรอกนะคะ"
"ในเมื่อคุณนายให้คุณรักษาบาดแผลก่อน คุณก็รักษาบาดแผลก่อนเถอะ เรื่องของวันข้างหน้าค่อยว่ากันเถอะนะ"
บุริศร์พูดจบ มองหน้าคมทิพย์นึงครั้ง จากนั้นเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง
คมทิพย์มองเห็นหน้าตาของบุริศร์ซึ่งสวมใส่ผ้ากันเปื้อนไว้ พูดกับนรมนแบบล้อเล่นว่า:"บุริศร์บ้านเธอ หน้าตาท่าทางที่เข้าไปในห้องครัวหล่อเชียวนะ！"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
ตอนต่อไปจนจบ หาอ่านได้ที่ไหนคะ...