แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 341
บทที่ 341 กลางวันแสกๆคิดอะไรอยู่หล่ะ
นรมนอึ้งค้างเล็กน้อย ถัดมาในใจอบอุ่นมาก
"มีผู้ชายที่รู้ไส้รู้พุงไม่เลวเลยจริงๆ เธอไม่ลองพิจารณาผู้ช่วยพฤกษ์ดูเหรอ？"
"นรมน！เธอไม่มีอะไรจะเล่นแล้วใช่มั๊ยเนี่ย？”
คมทิพย์แค่รู้สึกว่าที่แก้มมันร้อนๆ แต่ว่าก็ยังตะคอกเสียงทุ้มต่ำแบบฝืนทำหน้าจริงจังไว้
นรมนแค่ยิ้มแย้ม ไม่พูดอะไรอีก แต่ว่าแววตานั้นก็ทำให้คมทิพย์รับไม่ไหวแล้ว
ชีวิตแบบนี้สิบวันผ่านไปในพริบตาเดียว
ร่างกายของนรมนดีขึ้นเยอะมากเลยทีเดียว
สิบวันที่ผ่านมานี้ ล้วนเป็นบุริศร์ที่คอยดูแลเอาใจใส่นรมนด้วยตัวเองทุกอย่าง บางครั้งมีคมทิพย์ช่วยเหลือบ้างนิดๆหน่อยๆ
พฤกษ์งานยุ่งมาก เวลาที่กลับมาบ้่านในเดี่ยวสั้นมาก กลับมาทุกครั้ง เขากับคมทิพย์ต่างมองหน้ากันได้แค่แป๊บๆก็ไม่ได้พบกันอีกเลย ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันและพูดคุยกันเลยด้วยซ้ำ
หลังจากคมทิพย์ถูกเจตต์บล๊อกไปแล้ว อยู่เป็นเพื่อนนรมนที่คฤหาสน์มาโดยตลอด ไม่ได้ออกไปไหนเลย
ที่นี่เหมือนเป็นดินแดนในอุดมคติซึ่งถูกคนลืมไปแล้ว ทุกที่มีเสียงหัวเราะ
บาดเจ็บของธิดาดีขึ้นมากแล้ว ถึงแม้นาวินไม่ค่อยชอบพูดชอบจาก็ตาม เพียงแต่ว่ากลับเหมือนคนทำสวนไปเลย ตัดแต่งดอกไม้และต้นหญ้าได้สวยงามเรียบร้อยสุดๆ ทำให้คนมองเห็นแล้วสบายตาสบายใจ
นรมนสามารถลงจากเตียงและเคลื่อนไหวได้แล้ว แต่ว่าบุริศร์ยังไม่ให้เธอออกจากบ้านและตากลม
เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองดูหน้าตาของธิดาและนาวินที่ปรนนิบัติดอกไม้ต้นหญ้า ถึงแม้พวกเขาไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่ว่ามิตรภาพระหว่างพวกเขาทำให้คนรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ
"มองดูอะไรอยู่หล่ะ？"
บุริศร์กอดนรมนจากข้างหลัง
ถึงจะดูแลเอาใจใส่อย่างเต็มที่ก็ตาม มือและเท้าของนรมนก็ยังคงหนาวเย็น ต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง ที่สำคัญเธอเป็นหวัดง่ายมาก ซึ่งทำให้บุริศร์กังวลแบบสุดๆ
นรมนพิงอยู่ในอ้อมอกของบุริศร์โดยตรง พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"คุณดูสิความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขนาดไหน?"
"พวกเขาโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ และชอบพอกันตั้งแต่เด็กๆ ย่อมดีอยู่แล้ว"
บุริศร์ดีกับพวกเขาต่างรู้กันดี ตอนนี้เห็นพวกเขามีผลลัพธ์แบบนี้ ถือว่าสบายใจแล้ว
"ภายหลังหาเวลา จัดงานแต่งให้กับพวกเขาเถอะ"
นรมนเอ่ยปากอย่างกะทันหัน
บุริศร์อึ้งเล็กน้อย
"จัดงานแต่งให้กับพวกเขา？"
"ใช่แล้ว พวกเขายังไม่ถูกขนบธรรมเนียมประเพณีอยู่เรื่อยเลย ในเมื่อต่างมีใจกัน งั้นก็ให้พวกเขาแต่งงานกันเถอะ พวกเขาต่างเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีเพื่อนพ้องและญาติพี่น้อง เราเป็นเจ้าภาพให้กับพวกเขาเถอะนะดีรึเปล่า？"
นรมนพูดอย่างดีอกดีใจ
น้ำเสียงคำพูดของเธอนึกถึงงานแต่งในอดีต ยังมีความเลื่อมใสศรัทธาในความรัก
"ได้เลย！"
บุริศร์เห็นเธอแบบนี้ ไม่รับปากได้ยังไงกันเล่า？
"ฉันไปพูดกับนาวินเอง"
"คุณเป็นถึงท่านประธาน ต้องให้ของขวัญกับเค้าบ้าง คุณกะจะให้อะไรหล่ะ？"
นรมนดีใจสุดๆ
สิบวันที่ผ่านมานี้ เพราะว่ามีคมทิพย์คอยอยู่เป็นเพื่อน อารมณ์ของนรมนจึงดีขึ้นเยอะมากเลยทีเดียว ที่สำคัญยังเบิกบานมากๆอีกด้วย
"คุณอยากให้ฉันให้อะไรกับพวกเขาหล่ะ？"
บุริศร์ฟังนรมนทุกอย่าง
นรมนยืนอยู่เหนื่อยล้าเล็กน้อย จับมือของบุริศร์โดยตรงและนั่งลงไปที่โซฟา ส่วนเธอกลับนั่งอยู่บนตักของบุริศร์
บุริศร์ยื่นแขนออกมากอดเอวของเธอไว้ กลัวเธอจะนั่งไม่นิ่ง และเอาหัวของเธอพิงอยู่ที่บ่าไหล่ของตัวเอง
นรมนดมกลิ่นที่พิเศษในตัวของบุริศร์ พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"เราปกปิดพวกเขาและเตรียมงานแต่งที่ละเอียดปราณีตให้กับพวกเขาดีรึเปล่า？"
"คุณมีไอเดียเจ๋งๆอะไรหล่ะ？ฉันจะบอกคุณนะ ไม่ถึงเวลา คุณอย่าคิดออกไปตากลมเชียวหล่ะ"
คำพูดของบุริศร์คำเดียวทำให้จินตนาการของนรมนพังทลายลงไปโดยสิ้นเชิง
"ตอนนี้ฉันสิบวันแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้ว คนเค้าพูดกันว่าแท้งลูกเจ็ดวันก็ได้แล้ว"
"ฉันพูดว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้"
เรื่องนี้ บุริศร์ยืนหยัดสุดๆ
ทันทีนั้นนรมนหดหู่ใจเล็กน้อย
"ลดหย่อนหน่อยเถอะนะ ออกไปตอนครึ่งเดือนน่าจะได้แล้วนะ？เวลาห้าวันเตรียมงานแต่งของพวกเขา ก็ได้แล้ว"
"นรมน ไม่ถึงยี่สิบวัน คุณอย่าคิดไปไหนเชียวนะ"
คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้นรมนเหมือนกับลูกโป่งที่ลมรั่วไหล อ่อนระทวยอยู่บนกายของเขาโดยตรง
"บุริศร์ คุณจงใจอยากจะให้ฉันเบื่อตายใช่รึเปล่า？ถึงตอนนั้นคุณจะได้ไปหาเมียน้อยถูกต้องมั๊ย？ฉันรู้แล้วแหละ คุณมีความคิดแบบนี้！คุณอย่าแก้ตัวเลย ฉันไม่ยอมรับคำตอบโต้！"
นรมนไร้เหตุผลอย่างกับเด็กๆ นี่เธอเกือบจะเบื่อตายแล้วจริงๆนะ
สิบวันที่ผ่านมานี้บุริศร์ไม่อนุญาตให้เธอเล่นมือถือ และไม่อนุญาตให้เธอดูทีวี พูดว่าสายตาเสีย ยิ่งไม่ให้เธอเล่นเกมส์ดึกๆดื่นๆ
เธอเหมือนกับนักโทษ นี่ก็ไม่อนุญาต นั่นก็ไม่อนุญาตใกล้จะเบื่อตายอยู่แล้ว
ตอนนี้ไม่ง่ายเลยนะอยากฉวยงานแต่งของธิดากับนาวินออกไปสูดอากาศบ้าง ยังถูกบุริศร์มองจนทะลุปรุโปร่งซะงั้น
ชีวิตแบบนี้อยู่ไม่ได้แล้วจริงๆ
บุริศร์กลับไม่สนใจกับการที่เธอไร้เหตุผลเช่นนี้ พูดแบบเรียบเฉยว่า:"เดี๋ยวต้องทานยาแล้วนะ"
"ไม่ทาน！"
นรมนงอนโดยตรง
เห็นหน้าตาท่าทางที่งอนอย่างกับเด็กๆ บุริศร์พูดอย่างยิ้มแย้มว่า:"เดี๋ยวกานต์กับกมลจะมา คุณแน่ใจนะว่าไม่ทานยา？ถึงตอนนั้นคุณเอาไข้หวัดของคุณติดให้กับพวกเขา ฉันจะคอยดูสิว่าคุณจะทำยังไง？"
"อะไรนะ？พวกเขาจะมา？ทำไมคุณไม่พูดตั้งแต่แรก ？”
นรมนกระโดดขึ้นมาจากอ้อมอกของของบุริศร์โดยตรง
"คุณช้าๆหน่อย！"
บุริศร์ตกใจจนหัวใจจะหยุดเต้นไปแล้ว
ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงซุ่มซ่ามจังเลยตอนนี้
เขาอยากดึงนรมนไว้ นรมนกลับวิ่งไปที่ข้างโต๊ะโดยตรง ดื่มยาลงไปอึกเดียวก็หมดแก้วไปเลย
"อ้า ขมจังขมจัง！"
เธอดื่มหมด ใช้มือพัดปากไปมา เดี๋ยวก็แลบลิ้นเดี๋ยวก็หดลิ้น น่ารักสุดๆ
บุริศร์ส่ายหน้าและยิ้มแย้ม ยื่นบ๊วยที่อยู่ข้างๆให้กับเธอ
"เอาไป"
นรมนโยนเข้าไปในปากโดยตรง ถึงรู้สึกว่าดีขึ้นมาบ้าง
"กานต์ได้พูดไหมว่าจะมาเมื่อไหร่？"
"พูดว่าเดี๋ยว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่"
"ทำไมคุณไม่พูดเร็วกว่านี้นะ？"
นรมนมาถึงที่ห้องน้ำอย่างเร่งรีบ เพื่อล้างหน้าล้างตาจากนั้นออกมาก็เริ่มถูกครีมเข้าไปที่หน้าของตัวเอง
เห็นเธอเข้มงวดเช่นนี้ บุริศร์หึงหวงเล็กน้อย
"ลูกของตัวเองเท่านั้นเอง คุณถึงกับต้องอลังการแบบนี้เลยหรือ？"
"คุณจะไปรู้อะไร？ลูกไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าช่วงนี้ฉันเป็นอะไร ไม่แน่อาจจะเป็นห่วงก็ได้ ฉันให้ลูกๆเห็นหน้าตาที่ห่อเหี่ยวของฉันไม่ได้หรอกนะ ฉันต้องแต่งหน้าแต่งตัวให้สวยๆ ให้ลูกๆได้เห็นฉันแล้วดีอกดีใจ นี่ถึงจะเป็นเรื่องที่แม่คนนึงควรทำ"
นรมนพูดไปด้วยและแต่งหน้าไปด้วย
บุริศร์ส่ายหน้าพูดว่า:"คุณเนี่ยนะ เอาลูกวางไว้ที่หนึ่งอยู่เรื่อยเลย ฉันคนนี้ทั้งเหน็ดเหนื่อยและผลงานยอดเยี่ยมคุณไม่เห็นสนใจเลย"
"เหน็ดเหนื่อยผลงานยอดเยี่ยม？ฉันเห็นแค่ว่าคุณบ้าอำนาจและขี้บงการสุดๆ"
นรมนทำปากจู๋ให้กับเขา สีหน้าเต็มไปด้วยไม่เต็มใจ
บุริศร์กลับยิ้มแย้มพูดว่า:"แล้วแต่คุณจะพูดเถอะนะ ฉันไปดูนาวินพวกเขาก่อน ต่อให้เรื่องนี้คุณจะเป็นเจ้าภาพเองก็ต้องให้นาวินรู้เรื่องไม่ใช่หรอ？ไม่อย่างนั้นแหวนแต่งงานก็ไม่รู้จะไปซื้อที่ไหน！"
"ใช่ใช่ใช่！ทำไมฉันถึงลืมเรื่องที่สำคัญขนาดนี้นะ"
นรมนหัวเราะแบบซื่อบื้อ"เอางี้มั๊ยเดี๋ยวฉันไปดูเครื่องประดับพร้อมกับธิดา？"
"เดี๋ยวกลับมาค่อยว่ากัน คุณแต่งหน้าของคุณไปเถอะ"
บุริศร์พูดจบก็ลงไปเลย
นรมนมองดูสีหน้าที่มีเลือดฝาดในกระจก นึกถึงบุริศร์ที่ดูแลตัวเองอย่างไม่ขาดตกบกพร่องในสิบวันที่ผ่านมานี้ รู้สึกมีความสุขโดยไม่รู้ตัว
ความสุขนี้ทำให้เธอรู้สึกตลอดว่าไม่เป็นความจริง ซึ่งเหมือนกับความฝัน
ขณะที่คมทิพย์คมทิพย์เข้ามา สิ่งที่เห็นก็คือหน้าตาที่ฝันเปียกของนรมน
"เคอะเคอะ กลางวันแสกๆคิดอะไรอยู่เนี่ย？แก้มแดงเชียวนะ"
"ไม่ใช่สักหน่อย"
นรมนรีบเอาแป้งตบเข้าไปที่หน้าของตัวเอง
"โธ่เอ๊ย กำลังแต่งหน้าหรอเนี่ย กะจะทานข้าวใต้แสงเทียนกับบุริศร์หล่ะสิ？"
"เธอพูดเหลวไหลอะไร？บุริศร์พูดว่าเดี๋ยวกานต์กับกมลพวกเขาจะมา นี่ฉันก็กลัวว่าพวกเขาจะมาเห็นสีหน้าที่แย่ๆของฉันไม่ใช่หรอ？ก็เลยแต่งหน้าสักหน่อย"
นรมนคิดถึงลูกๆจริงๆ
หลังจากลูกที่ไร้วาสนาได้แท้งไปแล้ว ความจริงเธอหวังจริงๆว่าลูกๆสามารถอยู่ข้างกายเธอ เพียงแต่ว่าเธอก็รู้ดีว่า ถ้าหากตอนที่ลูกๆเห็นหน้าตาของเธอ คาดว่าจะตกอกตกใจได้
คมทิพย์ได้ยินว่ากานต์พวกเขาจะมา พูดแบบยิ้มแย้มว่า:"ไอ้เด็กบ้าคนนั้นฉันก็ไม่ได้เจอนานมากแล้ว รอให้ฉันเจอเขาครั้งนี้ เฮเฮ........"
"ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอหัวเราะแบบไม่คิดไม่ดีเอามากๆเลยอ่ะ ระหว่างเธอกับลูกของฉันมีเรื่องบาดหมางอะไรกันหรอ？"
นรมนรู้สึกว่ารอยยิ้มของคมทิพย์ไม่ธรรมดา
คมทิพย์กลับยิ้มแย้มและพูดอย่างเย็นชาว่า:"เรื่องบาดหมาง？นั่นเป็นความลับระหว่างเรา！"
กำลังพูดอยู่ เสียงที่สดใสของกานต์ดังเข้ามาจากข้างนอก
"คุณบุริศร์ หม่ามี้ ผมกับน้อง และคุณตาคุณยายมาเยี่ยมพวกท่านแล้ว"
นรมนรีบวางดินสอเขียนคิ้วในมือลงไป อยากจะลุกขึ้นมาและออกไปที่ประตูห้อง กลับถูกคมทิพย์ขวางไว้
"ทิพย์ เธอทำอะไรเนี่ย？"
"บุริศร์บ้านเธอพูดว่า ห้ามเธอออกจากประตูห้อง กลับไปนอนที่เตียงไป！"
นรมนหดหู่ใจโดยตรง
"ไม่ใช่นะ ฉันหายแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นพ่อแม่ฉันก็มาด้วย ลูกๆก็มา เห็นฉันนอนอยู่บนเตียงนับว่าเป็นเรื่่องอะไรกัน？"
"ฉันไม่สนหรอกนะ บุริศร์บ้านเธอสั่งไว้แบบนี้ ตอนนี้ฉันรับเงินของเขาอยู่ ฉันไม่กล้าขัดคำสั่งของเขาหรอกนะ"
คมทิพย์เอาเรื่องนี้ออกมาโดยตรงอย่างไร้ยางอาย
นรมนรู้สึกว่าคมทิพย์เปลี่ยนไปแล้ว
"เมื่อก่อนเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นี่น่ะ คมทิพย์ เธอเปลี่ยนไปแล้ว"
"ฉันต้องทำเพื่อปากท้องอ่ะนะ！ช่วยไม่ได้นิ เร็วๆสิ ขึ้นไปบนเตียง！"
"คมทิพย์ ทิพย์จ๋า！"
นรมนเขย่าแขนของคมทิพย์ น่าเสียดายคมทิพย์ไม่เอาด้วย
"ไม่อย่างนั้นฉันให้บุริศร์บ้านเธอเข้ามาอุ้มเธอไปบนเตียง? "
"แกแน่มาก！"
นรมนขอร้องไม่เป็นผล ขึ้นไปบนเตียงแบบไม่เต็มใจ
ขณะนี้ กานต์ได้ผลักประตูและวิ่งเข้ามาแล้ว
"หม่ามี้！"
เขาวิ่งเข้ามาที่นรมนอย่างรวดเร็ว
ที่น่าเสียดายคือ ยังวิ่งมาไม่ถึงที่เตียงของนรมนเลยด้วยซ้ำ ก็ถูกคมทิพย์กระชากเสื้อคอขึ้นมาโดยตรงแล้ว
"คุณน้าทิพย์ครับ น้าทำอะไรครับเนี่ย？น้าปล่อยผมลงมาเถอะครับ！"
ร่างกายเล็กๆของกานต์ดิ้นรนอยู่กลางอากาศ มองดูคมทิพย์ด้วยความโกรธ
คมทิพย์ยิ้มแย้มและพูดอย่างเย็นชาว่า:"ไอ้เด็กบ้า จู่ๆน้าคิดออกแล้วว่า เรามีเรื่องยังไม่ได้เครียร์กันเลยใช่มั๊ย อืม？"
จู่ๆกานต์นึกได้ว่าตัวเองหลอกใช้เจตต์พาคมทิพย์ไป
เขาไอนึงครั้ง รีบขอความช่วยเหลือจากนรมน
"หม่ามี้ครับ ช่วยด้วย！น้าคมทิพย์อยากฆ่าคนปิดปาก！"
"หุบปาก！"
คำพูดของคมทิพย์ยังพูดไม่จบ ก็รู้สึกว่าน้ำเย็นๆพ่นใส่หน้าของเธอโดยตรง เย็นๆ และหนาวเหน็บ ถัดมาเสียงอ่อนวัยผู้หญิงได้ดังขึ้นมา
"ปล่อยพี่หนูนะ！ไม่อย่างนั้นหนูไม่เกรงใจแล้วนะ！"
ในมือของกมลถือปืนกระบอกฉีดน้ำไว้ ยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยท่าทางที่กล้าหาญ เล็งไปที่คมทิพย์อย่างแม่นยำและด้วยสีหน้าที่โมโห
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
ตอนต่อไปจนจบ หาอ่านได้ที่ไหนคะ...