แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 341

บทที่ 341 กลางวันแสกๆคิดอะไรอยู่หล่ะ

นรมนอึ้งค้างเล็กน้อย ถัดมาในใจอบอุ่นมาก

"มีผู้ชายที่รู้ไส้รู้พุงไม่เลวเลยจริงๆ เธอไม่ลองพิจารณาผู้ช่วยพฤกษ์ดูเหรอ？"

"นรมน！เธอไม่มีอะไรจะเล่นแล้วใช่มั๊ยเนี่ย？”

คมทิพย์แค่รู้สึกว่าที่แก้มมันร้อนๆ แต่ว่าก็ยังตะคอกเสียงทุ้มต่ำแบบฝืนทำหน้าจริงจังไว้

นรมนแค่ยิ้มแย้ม ไม่พูดอะไรอีก แต่ว่าแววตานั้นก็ทำให้คมทิพย์รับไม่ไหวแล้ว

ชีวิต​แบบนี้สิบวันผ่านไปในพริบตาเดียว

ร่างกาย​ของ​นรมนดีขึ้นเยอะมากเลยทีเดียว

สิบวันที่ผ่านมานี้ ล้วนเป็นบุริศร์ที่คอยดูแลเอาใจใส่นรมนด้วยตัวเองทุกอย่าง บางครั้งมีคมทิพย์ช่วยเหลือบ้างนิดๆหน่อยๆ

พฤกษ์งานยุ่งมาก เวลาที่กลับมาบ้่านในเดี่ยวสั้นมาก กลับมาทุกครั้ง เขากับคมทิพย์ต่างมองหน้ากันได้แค่แป๊บๆก็ไม่ได้พบกันอีกเลย ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันและพูดคุยกันเลยด้วยซ้ำ

หลังจาก​คมทิพย์ถูกเจตต์บล๊อกไปแล้ว อยู่​เป็นเพื่อนนรมนที่คฤหาสน์มาโดยตลอด ไม่ได้​ออกไปไหนเลย

ที่นี่เหมือนเป็นดินแดนในอุดมคติซึ่งถูกคนลืมไปแล้ว ทุกที่มีเสียงหัวเราะ

บาดเจ็บ​ของ​ธิดาดีขึ้นมากแล้ว ถึงแม้​นาวินไม่ค่อยชอบพูดชอบจาก็ตาม เพียงแต่ว่ากลับเหมือนคนทำสวนไปเลย ตัดแต่งดอกไม้และต้นหญ้าได้สวยงามเรียบร้อยสุดๆ ทำให้​คนมองเห็นแล้วสบายตาสบายใจ

นรมนสามารถลงจากเตียงและเคลื่อนไหวได้แล้ว แต่​ว่าบุริศร์ยังไม่ให้เธอออกจากบ้านและตากลม

เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองดูหน้าตาของธิดาและนาวินที่​ปรนนิบัติ​ดอกไม้ต้นหญ้า ถึงแม้​พวกเขาไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่ว่ามิตรภาพระหว่างพวกเขาทำให้คนรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ

"มองดูอะไรอยู่หล่ะ？"

บุริศร์กอดนรมนจากข้างหลัง

ถึงจะดูแลเอาใจใส่อย่างเต็มที่ก็ตาม มือและเท้าของนรมนก็ยังคงหนาวเย็น ต่างจากเมื่อก่อน​โดยสิ้นเชิง​ ที่สำคัญเธอเป็นหวัดง่ายมาก ซึ่งทำให้​บุริศร์​กังวล​แบบสุดๆ

นรมนพิงอยู่ในอ้อมอกของบุริศร์โดยตรง พูดเสียงทุ้มต่ำ​ว่า:"คุณ​ดูสิ​ความสัมพันธ์​ของพวกเขาดีขนาดไหน?"

"พวกเขาโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ และชอบพอกันตั้งแต่เด็กๆ ย่อมดีอยู่แล้ว"​

บุริศร์​ดีกับพวกเขาต่างรู้กันดี ตอนนี้เห็นพวกเขามีผลลัพธ์แบบนี้ ถือว่าสบายใจแล้ว

"ภายหลัง​หาเวลา จัดงานแต่งให้กับพวกเขาเถอะ"

นรมนเอ่ยปากอย่างกะทันหัน

บุริศร์​อึ้งเล็กน้อย

"จัดงานแต่งให้กับพวกเขา？"

"ใช่แล้ว พวกเขายังไม่ถูก​ขนบธรรมเนียมประเพณี​อยู่​เรื่อยเลย ในเมื่อ​ต่างมีใจกัน งั้นก็ให้พวกเขาแต่งงานกันเถอะ พวกเขาต่างเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีเพื่อนพ้องและญาติพี่น้อง เราเป็นเจ้าภาพให้กับพวกเขาเถอะนะดีรึเปล่า？"

นรมนพูดอย่างดีอกดีใจ

น้ำเสียงคำพูดของเธอนึกถึงงานแต่งในอดีต ยังมีความเลื่อมใสศรัทธา​ในความรัก

"ได้เลย！"

บุริศร์​เห็นเธอแบบนี้ ไม่รับปากได้ยังไงกันเล่า？

"ฉันไปพูดกับนาวินเอง"

"คุณ​เป็นถึงท่านประธาน ต้องให้ของขวัญกับเค้าบ้าง คุณ​กะจะให้อะไรหล่ะ？"

นรมนดีใจสุดๆ

สิบวันที่ผ่านมานี้ เพราะว่า​มีคมทิพย์คอยอยู่เป็นเพื่อน อารมณ์​ของ​นรมนจึงดีขึ้นเยอะมากเลยทีเดียว ที่สำคัญยังเบิกบานมากๆอีกด้วย

"คุณ​อยากให้ฉันให้อะไรกับพวกเขาหล่ะ？"

บุริศร์ฟังนรมนทุกอย่าง

นรมนยืนอยู่เหนื่อยล้าเล็กน้อย จับมือ​ของบุริศร์​โดย​ตรงและนั่งลงไปที่โซฟา ส่วนเธอกลับนั่งอยู่บนตักของบุริศร์

บุริศร์​ยื่นแขนออกมากอดเอวของเธอไว้ กลัวเธอจะนั่งไม่นิ่ง และเอาหัวของเธอพิงอยู่ที่บ่าไหล่ของตัวเอง

นรมนดมกลิ่นที่พิเศษในตัวของบุริศร์ พูด​เส​ียงทุ้มต่ำ​ว่า​:"เราปกปิดพวกเขาและเตรียมงานแต่งที่ละเอียดปราณีตให้กับพวกเขาดีรึเปล่า？"

"คุณ​มีไอเดียเจ๋งๆอะไรหล่ะ​？ฉันจะบอกคุณนะ ไม่ถึงเวลา คุณ​อย่าคิดออกไปตากลมเชียวหล่ะ"

คำพูดข​องบุริศร์​คำเดียวทำให้จินตนาการของนรมนพังทลายลงไปโดยสิ้นเชิง

"ตอนนี้ฉันสิบวันแล้วนะ ไม่เป็นไร​แล้ว คนเค้าพูดกันว่าแท้งลูกเจ็ดวันก็ได้แล้ว"

"ฉันพูดว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้"

เรื่อง​นี้​ บุริศร์​ยืนหยัด​สุดๆ

ทันทีนั้นนรมน​หดหู่​ใจเล็กน้อย​

"ลดหย่อนหน่อยเถอะนะ ออกไปตอนครึ่งเดือนน่าจะได้แล้วนะ？เวลาห้าวันเตรียมงานแต่งของพวกเขา ก็ได้แล้ว"

"นรมน ไม่ถึงยี่สิบวัน คุณ​อย่าคิดไปไหนเชียวนะ"

คำพูดนี้ข​องบุริศร์ทำให้นรมนเหมือนกับลูกโป่งที่ลมรั่วไหล อ่อนระทวยอยู่บนกายของเขาโดยตรง

"บุริศร์​ คุณ​จงใจ​อยากจะให้ฉันเบื่อตายใช่รึเปล่า？ถึงตอนนั้นคุณจะได้ไปหาเมียน้อยถูกต้องมั๊ย？ฉันรู้แล้วแหละ คุณมีความ​คิดแบบนี้！คุณ​อย่าแก้ตัวเลย ฉันไม่ยอมรับคำตอบโต้！"

นรมน​ไร้เหตุผล​อย่างกับเด็กๆ นี่เธอเกือบจะเบื่อตายแล้วจริงๆนะ

สิบวันที่ผ่านมานี้บุริศร์​ไม่อนุญาตให้เธอเล่นมือถือ และไม่อนุญาตให้เธอดูทีวี พูด​ว่าสายตาเสีย ยิ่งไม่ให้เธอเล่นเกมส์ดึกๆดื่นๆ

เธอเหมือน​กับนักโทษ นี่ก็ไม่อนุญาต นั่นก็ไม่อนุญาตใกล้จะเบื่อตายอยู่แล้ว

ตอนนี้ไม่ง่ายเลยนะอยากฉวยงานแต่งของธิดากับนาวินออกไปสูดอากาศบ้าง ยังถูกบุริศร์มองจน​ทะลุปรุโปร่ง​ซะงั้น

ชีวิต​แบบนี้อยู่ไม่ได้แล้วจริงๆ

บุริศร์​กลับไม่สนใจกับการที่เธอไร้เหตุผลเช่นนี้ พูดแบบเรียบเฉยว่า:"เดี๋ยว​ต้องทานยาแล้วนะ"

"ไม่ทาน！"

นรมนงอนโดยตรง

เห็นหน้าตาท่าทางที่งอนอย่างกับเด็กๆ บุริศร์​พูดอย่างยิ้มแย้ม​ว่า:"เดี๋ยว​กานต์​กับกมลจะมา คุณ​แน่ใจนะว่าไม่ทานยา？ถึงตอนนั้นคุณเอาไข้หวัดของคุณติดให้กับพวกเขา ฉันจะคอยดูสิว่าคุณจะทำยังไง？"

"อะไร​นะ？พวกเขาจะมา？ทำไม​คุ​ณไม่พูดตั้งแต่แรก ？”

นรมนกระโดดขึ้นมาจากอ้อมอกของข​องบุริศร์โดยตรง

"คุณ​ช้าๆหน่อย！"

บุริศร์​ตกใจจนหัวใจจะหยุดเต้นไปแล้ว

ผู้หญิง​คนนี้ทำไมถึงซุ่มซ่ามจังเลยตอนนี้

เขาอยากดึงนรมนไว้ นรมนกลับวิ่งไปที่ข้างโต๊ะโดยตรง ดื่มยาลงไปอึกเดียวก็หมดแก้วไปเลย

"อ้า ขมจังขมจัง！"