แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 342

บทที่ 342 มีตาหามีแววไม่

"เฮอ！"

นรมนอด​ที่จะหัวเราะ​​ออกมา​โดยตรงไม่ได้​

สำหรับคมทิพย์ที่ผ่านมาส่วนใหญ่​ได้ยินมากกว่า ยังไม่ทันได้รู้จัก คิดมาโดยตลอดว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นเด็กสาวที่เรียบร้อย อย่างน้อยเป็นคนสวยที่อ่อนแอและขี้ป่วย ตอนนี้ถึงกับเจอหน้ากันปุ๊บก็ถูกกมลใช้ปืนฉีดน้ำเย็นเข้ามาที่หน้าเต็มๆ เธออึ้งไปเลยทั้งคน

กานต์​พูดแบบดิ้นรนว่า:"คุณ​น้าทิพย์ครับ น้ารีบปล่อยผมลงมาเถอะนะครับ！น้องสาวผมปกป้องผมมากเลยนะ"

"น้ารีบปล่อยพี่ชายหนูนะ！"

กมลถือปืนฉีดน้ำเข้ามาอีกครั้ง ตาโตๆที่แวววาวคู่นั้นจ้องหน้าคมทิพย์อย่างไม่ให้คลาดสายตา

คมทิพย์หันไป​มอง​นรมนแบบหดหู่ใจเล็กน้อย เห็นนรมนหัวเราะจนเสไปเสมา โมโห​ซะจนตัวเองเกือบตาย

"คนสวย หนูมีเหตุผลหน่อยได้มั๊ย？ครั้งที่แล้วพี่ชายหนูขายน้าไป ให้น้าอยู่ที่สุสานตั้งหนึ่งคืน น้าตกใจจนเกือบเป็นโรคหัวใจไปเลย เรื่อง​นี้​น้าต้องเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่อง"

ได้ยินคมทิพย์พูดแบบนี้ปุ๊บ กานต์​หดคอโดยไม่รู้ตัว​

นรมนรู้แค่ว่าคมทิพย์ถูกเจตต์โยนออกไป สำหรับรายละเอียดระหว่างนั้นเธอไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ ตอนนี้​ได้ยินคมทิพย์พูดแบบนี้ แววตาของนรมนมองไปที่​กานต์​ทันที​

กานต์​รู้สึก​ว่า​วันนี้ตัวเองต้องโชคร้ายแน่ๆ เขาทำปากจู๋แล้วพูดว่า:"ผมจะไปรู้ได้ไงหล่ะครับว่าอาเจตต์จะทำเรื่องแบบนั้นกับน้า？ตอนนั้นผมก็ใจร้อนเกินไป อีกอย่างอาเจตต์กับน้าต่างรู้จักกัน ผมถึงทำแบบนั้น"​

"พูดแบบนี้นายมีเหตุผลของนายสินะ？ไอ้เด็กบ้า มีคำโบราณว่าไว้คำนึงนายไม่เคยได้ยินหรือไง？ฉันไม่ได้ฆ่าใคร แต่ใครคนนั้นกลับตายเพราะฉัน นายต้องรับผิดชอบนะไม่รู้รึไง？ดูท่าตอนนี้นายยังไม่รู้สึกว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว！"

คมทิพย์พูด​ถึงเรื่องนี้ปุ๊บก็โมโหเหลือเกิน

กมลรีบเข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จับแขนของคมทิพย์และ​พูดว่า:"ต่อให้พี่ชายหนูวางอุบายน้าก็ตาม น้าเป็นถึงผู้ใหญ่เชียวนะถึงกับสู้เด็กคนนึงไม่ได้ น้ายังมีหน้ามาหาเรื่องพี่ชายหนูอีกหรอ？"

"เชอะ！"

คมทิพย์รู้สึก​ว่า​ตัวเองมีปากแต่แก้ตัวไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เด็กน้อยคนนี้เป็นเด็กขี้ปกป้องอีกต่างหาก

"คนสวย หนูต้องเข้าใจสิจ้า พี่ชายหนูทำผิดเองนะ"

"หนูไม่สน น้าปล่อยพี่ชายหนูเลยนะ！ปล่อยสิคะ！"

กมลเขย่าแขนของคมทิพย์ แต่ว่าแขนของคมทิพย์ไม่กระทบกระทั่ง​เลยด้วยซ้ำ​ กมลโมโห​จนหยิบปืนฉีดน้ำออกมาโดยตรงและฉีดเข้าไปที่หน้าของคมทิพย์

"ใครให้น้ารังแกพี่ชายหนู！และใครให้น้าไม่ปล่อยตัวพี่ชายหนู！"

คมทิพย์ตั้งตัวไม่ทัน ถูกปืนฉีดน้ำยิงใส่ตัวอีกครั้ง โกรธซะ​จนตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง

"นรมน เธอจะสั่งสอนลูกของเธอมั๊ย？ไปกันใหญ่แล้วนะ！"

นรมนเห็นกมลทำเกินไปแล้วจริงๆ รีบเอ่ยปากขึ้นมา

"กมล หยุดนะ！ห้ามทำแบบนี้กับน้าคมทิพย์！น้าเป็นผู้อาวุโสนะ！"

"แต่ว่าเธอรังแกพี่ชายนะคะ！"

กมลทำปากจู๋อย่างน้อยอกน้อยใจ รู้สึก​ว่า​ใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

กานต์​เอ็นดูทันที

"กมลไม่เป็นไรนะ พี่กับน้าคมทิพย์แค่ล้อเล่นกันเฉยๆ ใช่มั้ย​หล่ะครับ​คุณ​น้าทิพย์？"

แววตาของกานต์มองไปทางคมทิพย์แบบซึ่งๆหน้า

ไม่รู้​ว่า​เป็นภาพลวงตาของคมทิพย์รึเปล่า จู่ๆเธอรู้สึกว่ากานต์ตรงหน้าเหมือนเป็นบุริศร์ที่ก๊อปปี้ออกมาชัดๆ ท่าทางนั้น แววตานั้น เหมือนกันอย่างกับแกะ！

เธออึ้​งไปแป๊บนึงโ​ดยไม่รู้ตัว​ จากนั้นปล่อยตัวกานต์และพูดว่า:"ไอ้เด็กบ้าเอ้ย！"

คมทิพย์คมทิ​พย์ขยี้ผมของกานต์แรงๆ แรงนั้นทำให้กานต์โมโหแต่แสดงออกมาไม่ได้

กานต์​ฟื้นฟู​อิสระ​ปุ๊บ รีบดึงกมลมาที่ข้างหลังตัวเอง จากนั้น​ก้มตัวลงไปทำ​ความเคารพ​ให้กับคมทิพย์และพูดว่า:"น้า​ทิพย์ครับ ขอโทษ​ด้วย​นะ​ครับ​ ครั้งก่อนเป็นความผิดของผมเองผมขอโทษคุณน้ากับการกระทำของผมด้วยนะครับ รบกวน​คุณ​น้าเห็นแก่ที่่ผมอายุยังน้อย และเป็นเด็กซึ่งไม่รู้เรื่องราว​ อย่าถือสาผมเลยนะครับ"

คำพูดเหล่านี้พูดซะจนคมทิพย์ไม่รู้​จะตอบยังไงดี

หากเธอยังถือสากานต์ต่อไป เธอก็จะกลายเป็นคนขี้น้อยใจไปเลย หากว่าไม่ถือสา ไอ้เด็กบ้าคนนี้สีหน้าท่าทางไม่ได้ยอมรับผิดจากใจจริงเลยด้วยซ้ำ

คมทิพย์โมโห​จนกัดฟันไว้ ยังไม่ได้พูดอะไร กมลชะโงกหัวออกมาจากข้างหลังกานต์ มองดูการต์ เห็นกานต์พยักหน้า ถึงพูดกับคมทิพย์ว่า:"น้า​ทิพย์ ขอโทษ​ด้วยนะ​คะ​ เมื่อกี้หนูไม่ควรทำแบบนั้นกับคุณน้า คุณ​น้าอย่าโกรธหนูเลยได้มั๊ยคะ？"

ครั้งนี้คมทิพย์ถือว่ามองออกแล้ว ที่แท้กานต์เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับกมล และเพื่อไม่ให้นรมนลำบากใจถึงได้ขอโทษให้กับตัวเอง

มองเห็น​กานต์​ที่่เข้าอกเข้าใจและรู้เรื่องราว​ ความโมโห​ใน​ใจของคมทิพย์ก็หายไปแล้ว

"น้าไม่ได้โกรธ ก็พูดไปแล้วนี่น่ะ ล้อเล่นกับพี่ชายหนูเฉยๆ หนูชื่อกมลใช่มั๊ย？"

"ค่ะ！"

กมลพยักหน้า ยังกลัวๆอยู่บ้าง

คนที่เธอสัมผัสมีไม่มาก ยิ่งกว่า​นั้นกลัวคนแปลกหน้ามาก ถ้าหาก​ไม่ใช่คมทิพย์เข้ามาปุ๊บก็จับคอเสื้อของกานต์ซะทีเดียว คาดว่ากมลก็ไม่ออกมาและมุ่งไปที่คมทิพย์หรอก

ตอนนี้​เธอเหมือนถอยกลับไปในเปลือกไข่ของตัวเอง ตาโตๆคู่นั้นมีความไม่สบายใจแฝงด้วย

คมทิพย์เห็น​อาการของกมล ตอนนี้เห็นเด็กคนนี้เป็นแบบนี้ เอ็นดูโดยไม่รู้ตัว​

"รู้จักกันใหม่อีกครั้งนะจ๊ะ น้าชื่อคมทิพย์ เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของคุณแม่หนูนรมน หนูเรียกน้าว่าน้าทิพย์ได้เลย และเรียกน้าว่าแม่บุญธรรมได้อีกด้วย！"

คมทิพย์ชอบกมลเป็นพิเศษ

หน้าตาที่อ่อนแอของเธอทำให้คนเอ็นดูมากเลยทีเดียว

"แม่บุญธรรม？"

กมลเรียกไปหนึ่งครั้งด้วยความสงสัย ทำให้คมทิพย์ดีอกดีใจสุดๆ

"จ้า​！ลูกบุญธรรม​！ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ดีกว่าพี่ชายหนูเยอะเลย！"

คมทิพย์ดีใจจนเกือบอุ้มกมลขึ้นมา

เห็นหน้าตาที่ดีอกดีใจของเธอ กานต์​พูดแบบดูถูกดูแคลน​ว่า:"กมลแค่สอบถามไปซ้ำๆเอง ไม่ได้​เรียกน้าด้วยความใจจริงหรอก คุณ​น้​าทิพย์ครับ！"

"ไอ้เด็กบ้า ไม่พูดจาได้ไหมเนี่ย？ฉันนี่แปลกใจจริงๆเลย เกิดออกมาจากพ่อแม่เดียวกันแท้ๆ น้องสาวนายทำให้คนชอบขนาดนี้ ทำไมนายถึงได้ทำให้คนเกลียดขนาดนี้นะ？"

คมทิพย์รู้สึก​ว่าดวงชะตาของ​ตัวเองอาจจะชงกับกานต์

กานต์​กลับพูดแบบไม่ใส่ใจและยักไหล่:"ผมไม่ได้แต่งงานกับน้าสักหน่อย ทำให้น้าดีใจทำไมหรอกครับ？"

"นายนายนายนาย........นรมน！"

คมทิพย์รู้สึก​ว่า​ตัวเองใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

ถูกเด็กกะโปโลรังแกจนกระทืบเท้าทุกครั้งมันเป็นความรู้สึกแบบไหน？

นรมนกลั้นหัวเราะไว้ และไอเสียงแห้งหนึ่งครั้ง

ครั้ง:"กานต์​ มีมารยาทหน่อย"

"ครับ หม่ามี้！ผมไม่ถือสาคนที่ไม่มีไอคิว​หรอกนะครับ"

ถ้าหาก​กานต์​ไม่พูดคำท้ายค่อยยังชั่ว พอพูด​คำท้ายปุ๊บทำให้คมทิพย์อยากชกต่อยคนจริงๆ

"ทำไมหรอคะ น้าอยากชกพี่ชายหนูหรอคะ？"

กมลมองตาโต เสียงแหวนเป็นพิเศษ สายตาก็ไร้เดียงสาเป็นพิเศษ ถามคำนี้ออกมาปุ๊บ ความโกรธ​ของคมทิพย์ต่อให้​มีอยู่ล้นอกก็ได้แต่กดลงไป

"เปล่า เปล่านะ กมลไม่กลัวนะหนู ทำไมต้องชกเขาด้วยหล่ะ"

คมทิพย์ได้ยินกมลเรียกตัวเอง ดีอกดีใจสุดๆ

"ขอบคุณ​แม่บุญธรรมค่ะ！"

กมลยิ้มแย้มหวานชื่น จากนั้น​ลุกขึ้น​มาและเข้า​ไปตรงหน้าเตียงนอนของหน้านรมน

"หม่ามี้ขา เเด๊ดดี้พูดว่าท่านป่วย ให้หนูอย่าทำให้ท่านเหนื่อย หนูไม่กอดท่าน แต่ว่าท่านจับแก้มหนูหน่อยได้มั๊ยคะ？หนู​ไม่ได้​เจอท่านมานานมากแล้วนะคะ"

กมลทำปากจู๋แบบน้อยอกน้อยใจ ดูท่าน่าจะคิดถึงนรมนมากเลยจริงๆ

หลังจาก​ออกมา​จาก​ห้องผ่าตัด นรมนก็ไม่ได้เจอลูกสาวคนนี้อีกเลย ยิ่งไปกว่านั้น​ไม่ทันได้ไปเยี่ยมกมลว่าฟื้นฟูไปถึงไหนแล้วด้วยซ้ำ

ตอนนี้เห็นสีหน้าของลูกสาวซึ่งดีกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก ก็เลยสบายใจขึ้นมากเลยทีเดียว

"เข้ามาสิลูก ให้หม่ามี้กอดหน่อย！"

คำพูดข​องนรมนพูดจบ กมลกลับส่ายหน้าและพูดว่า:"แด๊ดดี้​พูด​ว่าร่างกายหม่ามีอ่อนแอมาก กอดกมลไม่ได้ ไม่เป็นไร​ค่ะ กมลกอดหม่ามี้ได้ใช่มั๊ยคะ？"

พูดอยู่ เธอถอดรองเท้าและกะจะขึ้นไปบนเตียง น่าเสียดาย​ความสูงมีจำกัด ตัวเองคลานขึ้นไปไม่ได้ ใจร้อนจะแน่อยู่แล้ว

กานต์​ใช้เท้าถีบคมทิพย์หนึ่งครั้ง ทำให้คมทิพย์ขมวดคิ้ว​เล็ก​น้อย​

"อะไร？"

"น้าเป็นแม่บุญธรรมของกมลไม่ใช่หรอครับ？มีตาหามีแววไม่ น้องสายผมขึ้นไปไม่ได้ ได้โปรดครับแม่บุญธรรมของเธออุ้มเธอขึ้นไปหน่อย"

คมทิพย์แก้มแดงทันที เมื่อกี้เธอมัวแต่ไปดูกมลอยู่ เด็กคนนี้ทำให้คนยิ่งมองยิ่งชอบ ชอบมากกว่ากานต์เยอะเลย ชั่วขณะหนึ่ง​จึงดูความยากลำบากของกมลไม่ออก

ตอนนี้​ถูก​กานต์พูดแบบนี้ปุ๊บ คมทิพย์ขายขี้หน้ากะทันหัน

"น้าต้องให้นายพูดด้วยหรอ น้ากะจะทำแบบนี้อยู่แล้ว"

คมทิพย์เชอะเสียงหนึ่งครั้ง เข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและอุ้มกมลขึ้นไปบนเตียง และวางไว้ข้างกายนรมน

"ขอบคุณ​นะคะ​แม่บุญธรรม！"

กมลยิ้มให้กับคมทิพย์ด้วยรอยยิ้มที่หวานชื่น กระชากวิญญาณของคมทิพย์ไปซะแล้ว

"เด็กดี นรมน ลูกสาวเธอคนนี้โตขึ้นมาต้องเป็นสาวสวยแน่ๆเลย ถึงตอนนั้นยิ้มแย้มออกมาทำให้คนหลงจนหัวปักหัวปำ！"

"อย่าพูดเหลวไหลนะ"

นรมนตะคอกใส่เธอหนึ่งครั้ง กลับเห็นกมลอ้าแขนออกมาโดยตรงและกอดนรมน

ร่างกาย​เล็ก​ๆของเธอยังมีกลิ่นยา เพียงแต่ว่าจางหายไปเยอะมากแล้ว กมลในวันนี้สวมใส่ชุดกระโปรงเจ้าหญิง ดูๆไปแล้วสวยเป็นพิเศษ

"หม่ามี้คะ กมลกอดหม่ามี้นะคะ อาการป่วยของหม่ามี้จะได้หายไวขึ้นใช่มั๊ยคะ？"

"ใช่จ้า"

นามนกอดกมลไว้บนตักของตัวเอง

ลูกสาวอ้วนกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย ดูท่าคนที่บ้านตระกูลโตเล็กดูแลได้ดีมากเลยทีเดียว

"หม่ามี้ขา หม่ามี้คิดถึงหนูรึเปล่าคะ？"

"คิดถึงสิจ้า！หม่ามี้คิดถึงหนูทุกวันเลยจ้า"

นรมนพูดคำนี้จบจู่ๆก็สังเกตเห็นแววตาที่แซวเล่นของคมทิพย์ ทันทีนั้นรู้สึก​ที่แก้มแสบๆร้อนๆ

หลายวันมานี้เธอมีบุริศร์คอยอยู่เป็นเพื่อน ไม่ค่อยคิดถึงลูกๆสักเท่าไหร่จริงๆ

"เคอะ​เคอะ！" เสียงไอ

นรมนไอออกมาหนึ่งครั้งโดยไม่รู้ตัว​

กมลกลับไร้เดียงสามาก จูบนรมนไปหนึ่งครั้ง และพูดอย่างแย้มว่า:"กมลก็คิดถึงหม่ามี้ค่ะ หม่ามี้ต้องรีบหายไวๆนะคะ！แม่พูดเองนะคะว่าจะพาเราไปเที่ยว！"

"จ้าลูก"

นรมนมองดูกมลด้วยความรัก รู้สึก​ว่า​สามารถ​ครอบครอง​ชีวิต​ในปัจจุ​บัน​นี้ช่างดีมาก และช่างไม่ง่ายดายเลยจริงๆ

กานต์​เห็นกมลดีอกดีใจขนาดนี้ พูดอย่างยิ้มแย้มว่า:" หม่ามี้ครับ คุณ​ตาคุณยา​ยก็มาด้วยนะครับ เพียงแต่ว่าพูดคุยกับคุณบุริศร์ที่ข้างล่างเดี๋ยวพวกเขาก็ขึ้นมาเยี่ยมหม่ามี้แล้วครับ ได้ยินว่าหม่ามี้ไม่สบาย คุณ​ยายร้องห่มร้องไห้เลยนะครับ"

"เหรอครับ？แล้วนายได้ปลอบใจคุณยายรึเปล่าหล่ะครับ？"

"ผมปลอบใจไปแล้วครับ！หม่ามี้วางใจได้เลย ตอนนี้​อารมณ์​ของ​คุณ​ยายดีขึ้นมากแล้วนะครับ ดูแล​ผมกับกมลทุกวัน ดีใจสุดๆไปเลยครับ"

คำพูดนี้ข​องกานต์ทำให้นรมนรู้สึกชื่นใจบ้าง

"มาที่หม่ามี้ทางนี่ลูก ให้แม่ดูลูกหน่อย"

นรมนยื่นมือไปหากานต์

กานต์​ลังเล​อยู่​แป๊บนึง จู่ๆเกิดเขินอายและยกขาก้าวไปข้างหน้า หยุดนิ่งที่ขอบเตียงของนรมน ตาเฉี่ยวคมที่ดูดีคู่นั้นมีความคาดหวังกระพริบอยู่