แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 343

บทที่ 343 ชีวิตแบบนี้เป็นสิ่งที่คุณต้องการจริงๆหรือ

ปกติ​กานต์​เป็นเด็กที่รู้เรื่อง ทำให้บางครั้งนรมนมองข้ามความจริงที่ว่ากานต์ยังไม่ถึงห้าขวบเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้เห็นแววตาที่ที่คาดหวังของลูกชายแบบนี้ เธอเจ็บปวดใจเหลือเกิน

เทียบกับคนที่รุ่นราวคราวเดียวกัน​ กานต์​แบกรับไว้เยอะมากเยอะมากเลยจริงๆ

เธอยื่นแขนออกมา จับแก้มของกานต์เบาๆ และ​พูดด้วยเส​ียงทุ้มต่ำ​ว่า​:"ลูกจ๋า ลูกลำบากแล้ว"

จู่ๆนัยน์ตา​ของกานต์แดงก่ำกะทันหัน

เขารีบส่ายหน้า จากนั้น​พูดแบบยิ้มแย้มว่า:"ไม่ลำบากเลยครับ ผมเป็นลูกคนโตนี่ครับ"

คำพูดนี้พูดซะจนนรมนหดหู่ใจ

"แต่ว่าลูกก็เป็นลูกชายของหม่ามี้นี่นา หม่ามี้สมควรดูแลลูก ช่วงนี้​ลูกสุดที่รักลำบากแล้ว เรื่องภายหลังให้แด๊ดดี้กับหม่ามี้จัดการเองเถอะนะลูก ลู​ก​ผ่อนคลายแบบสบายๆ​ก็พอแล้ว"

นรมนแทบอยากจะกอดกานต์เข้ามาในอ้อมอก

ลูกชายคนนี้ตั้งแต่เด็กก็รู้เรื่องเป็นพิเศษ ทำให้เธออดที่จะเอ็นดูไม่ได้

กานต์​มองเจตนาของนรมนออก รีบห้ามปราม​และพูดว่า:"หม่ามี้ หม่ามี้ยังป่วยอยู่เลยนะครับ รอให้หม่ามี้หายดีแล้ว ผมค่อยให้หม่ามี้กอดผมดีๆนะครับ"

"จ้า！"

นรมนรู้สึก​ว่าตัวเองติดค้างกานต์เยอะมากเยอะมากเลยทีเดียว

กมลพูดอย่างยิ้มแย้มว่า:พี่คะ เราลงไปหาแด๊ดดี้ที่ข้างล่างดีมั๊ยคะ？ร่างกาย​ของ​หม่ามี้​ยังไม่หายดี ให้คุณตากับคุณยายขึ้นมาเยี่ยมหม่ามี้ ไม่แน่พวกเขาอาจมีเรื่อง​มากมายก่ายกอง​อยากจะพูดพูดคุยกัน"

ในขณะนี้ กมลยังคิดถึงบุริศร์อยู่

เธอก็ไม่ได้เจอแด๊ดดี้นานมากนานมากแล้ว！

นรมนย่อมรู้ว่ายายเด็กคนนี้คิดอะไรอยู่ เทียบกับบุริศร์แล้ว กมลชอบอยู่กับบุริศร์มากกว่า

เมื่อก่อนเธอยังหึงหวงบ้าง ตอนนี้​เห็นลูกชายและลูกสาวต่างแข็งแรงขนาดนี้ นรมนก็ไม่ไปคิดเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง

"ได้เลยจ้า กานต์​ พาน้องลงไปเถอะ ระวัง​หน่อยนะลูก"

"ครับผม！"

กานต์​พยักหน้า​

คมทิพย์เข้าไปอุ้มกมลลงมาจากเตียง กลับไม่ได้วางลงไปที่พื้น แต่อุ้มอยู่ที่อ้อมอก พูดอย่างยิ้มแย้มว่า:"ฉันพาพวกเขาลงไปเถอะ เธอพักผ่อนดีๆก็แล้วนะ"

"ได้เลย！"

นรมน​ยิ้มแย้ม​อ่อนๆ

กานต์​ไม่ค่อยมีปกิริยาสักเท่าไหร่กับเรื่องที่คมทิพย์ชอบกมลเรื่องนี้ มุมมอง​ของ​เขา มีคนชอบน้องสาวตัวเองเพิ่มขึ้น​อีกคนเป็นเรื่องที่ดี

"หม่ามี้ครับ ถ้างั้นหม่ามี้พักผ่อนดีๆนะครับ ผมกับน้องลงไปก่อนแล้วนะครับ"

กานต์​พูดอย่างเชื่อฟัง

"จ้าลูก​"

นรมนจับหัวของกานต์ เขาหันหลังจากไปอย่างดีอกดีใจ

หลังจาก​พวกเขาจากไปได้ไม่นาน คุณ​พ่อนรมนและคุณแม่นรมนก็ขึ้นมาแล้ว

บุริศร์​ไม่ได้​ปรากฏ​ตัว​ คาดว่าถูกกมลตามรังควานอยู่

คุณ​แม่นรมนเห็นหน้าตานรมนเป็นแบบนี้ นัยน์ตา​จึงแดงก่ำทันที

"ลูกคนนี้ แจ้งแต่เรื่องดีๆเรื่องร้ายๆไม่เคยบอกไม่เคยกล่าวกันเลย เกิด​เรื่องใหญ่​โต​ขนาดนี้ ไม่พูดกับทางบ้านเลยสักคำ หาว่า​พ่อกับแม่แก่แล้วจริงๆใช่มั๊ย ใช้การไม่ได้แล้วหล่ะสิ แม้แต่​ข่าวของลูกยังต้องรับรู้จากปากของคนอื่นใช่รึเปล่า？”

"แม่คะ ไม่ใช่​แบบนี้นะคะ หนู​กลัวว่าแม่จะเป็นห่วงอ่ะค่ะ อีกอย่าง ร่างกาย​แม่ก็ไม่ดีด้วย หนู​ก็เลยไม่ให้ใครมาทำให้แม่ตกอกตกใจ"

แม่นรมนถูกนรมนพูดจนเขินอายเล็กน้อย

"สุขภาพ​แม่ไม่ดียังก็ตาม ลูกสาวแม่เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้จะมาปิดบังแม่ไม่ได้นะลูก ลูกดูสิผู้หญิงตัวคนเดียวทั้งชีวิตนี้ก็ไม่ง่ายแล้วนะ ตอนนี้ยังแท้งลูกอีกต่างหาก บุริศร์​เป็นผู้ชาย​ทั้งแท่งปรนนิบัติยังไงกันหล่ะ？ถ้าหาก​ไม่ได้​อยู่​ไฟดีๆ มีโรคแทรกซ้อนตามมาทีหลัง ถ้างั้นเป็นเรื่องชั่วชีวิตเลยนะ ลูกคนนี้ทำไมไม่รู้เรื่องซะเลย？"

แม่นรมนรีบเข้าไปจับมือของนรมน

ขณะที่​เธอสังเกตเห็นมือที่เย็นเฉียบของนรมน น้ำตาไหลลงมาในพริบตาเดียว

"ดูสิ นี่ก็กี่วันแล้ว มือยังเย็นอยู่เลยนี่ ถ้าหาก​ร่างกาย​ผู้หญิง​เย็น​ชื้น วันข้างหน้า​อย่าว่าแต่​ตั้งครรภ์​คลอดลูก​เลย ร่างกายของ​ตัวเอง​ก็ต้องแบกรับความทรมานตั้งเยอะแยะมากมาย แม่ไม่สน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แม่จะอยู่ที่นี่ วันนึงสามมื้อทานอะไร แม่จัดการเอง แม่เคยเห็นแล้ว อาหารที่บุริศร์ทำพวกนั้น ถึงแม้​จืดชืด​และมีประโยชน์​ก็ตาม เพียงแต่ว่ายังเป็นผู้ชายอยู่ดี หลายอย่างเขาทำไม่เป็น นี่ก็ใช่ว่าเข้าไปค้นหาในอิน​เตอร์เนต​แบบเรื่อยเปื่อย​ก็รู้เรื่องเลย"

แม่นรมนพูดไปด้วยเช็ดน้ำตาไปด้วย ทำให้​นรมนยิ่งทรมานใจมากขึ้น

"แม่คะ ควรจะเป็นหนูกตัญญูแม่นะคะ จะให้แม่ลำบากได้ยังไงกันหล่ะค่ะ？มิเช่นนั้น​ หนู​ให้บุริศร์จ้างคนใช้มานึงคน แม่จะได้ไม่ต้องทำให้มันเหนื่อย"

"ทำไม？รังเกียจ​ว่าแม่แก่แล้วหรอ ? ปรนนิบัติ​ลูกไม่ได้？ลูกไม่คิดเลยหรือว่า ตั้งแต่เล็กจนโต ใครเป็นคนเลี้ยงลูกโตเอง？ใครเป็นคนที่ป้อนข้าวให้กับลูกทีละคำทีละคำตอนนี้ยังกล้ารังเกียจแม่อีกเหรอ"