แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 344

บทที่ 344 ใครรังแกใครหรอ

"แม่คะ วันหลัง​หนู​จะ​ไม่​ทำให้​ท่านเป็นห่วงหนูอีกแล้วค่ะ"

นรมนจับมือของแม่นรมนไว้แน่นๆ พูดซะจนแม่นรมนหดหู่ใจและอยากร้องไห้

"ได้เลยลูก ลูกจำคำพูดนี้ไว้ให้ดีๆนะลูก"

ทั้งคู่​พูดกันอีกหลายคำ แม่นรมนถึงระงับอารมณ์​

"แม่ได้ยินมาอีกว่​าบ้านตระกูล​ทวีทรัพย์ธาดาทางโน้นได้รับใบอนุญาต​บัตรประชาชนแล้ว อีกไม่กี่วันนี้ก็จะทำ​บัตรประชาชน​ให้กับลูกแล้ว ถึงตอนนั้​ยคุณ​นายบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทางโน้น ลูกต้องกตัญญูให้มากๆนะ คุณ​นายท่านคนนี้เพื่อเห็นแก่อารมณ์ของแม่กับพ่อแล้ว ให้ลูกใช้นามสกุลเดียวกับเรา มิตรภาพ​นี้ลูกต้องชดใช้แทนพ่อกับแม่ด้วยนะ"

คำพูดนี้ข​องแม่นรมน​ทำให้​อารมณ์​ของ​นรมน​ซับซ้อนเล็กน้อย

"หนูรู้แล้วค่ะ แม่ เรื่อง​นี้​หนู​จะ​จัดการให้เรียบร้อย"

"เอาหล่ะ ไม่พูดมากแล้ว ร่างกายลูกในตอนนี้ไม่เหมาะที่จะเหน็ดเหนื่อย​เกินไป​ ลูกนอนพักผ่อนสักครู่นะ แม่ไปทำอะไรอร่อยๆมาให้ลูกท่าน"

"ขอบคุณ​ค่ะ​แม่"

นรมนรู้สึก​ว่าอยู่ต่อหน้าแม่นรมนค่อนข้างเป็นตัวของตัวเอง

ถึงแม้​คิม​เป็น​แม่แท้ๆของตัวเองก็ตาม แต่ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ ระยะเวลา​ที่​เธอสัมผัสกับคิมไม่นานนัก อีกอย่างไม่สามารถยอมรับคิมในช่วงเวลาสั้นๆเช่นนี้

แต่ว่าแม่นรมน​แตกต่าง​กัน​ ท่านเป็นคนที่เลี้ยงดูตัวเองมาอย่างกับลูกคนรวย และเป็นคนที่หวังดีและทำเพื่อเธออย่างสุดความสามารถ​

มองเห็น​ฝีเท้า​ที่เดินโซเซของแม่นรมน นรมนทรมานใจเหลือเกิน

เธอติดค้างคนแก่คนนี้เยอะมากเลยจริงๆ

แม่นรมนออกไปได้ไม่นาน นรมนพิงอยู่ที่หัวเตียงหลับตาพักผ่อนอยู่

บ้านตระกูล​ทวีทรัพย์ธาดาก็จะทำ​บัตรประชาชน​ให้กับตัวเองแล้ว ถึง​ตอนนั้น​เธอต้องออกหน้าแน่นอนอยู่แล้ว ซึ่ง​ไม่​รู้ว่า​ตอนนี้​คุณ​นายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นยังไงบ้างแล้ว

นรมนคิดอยู่หลายสิ่งหลายอย่าง

ร่างกาย​ของ​คุณ​นายโตเล็กอยู่ระหว่างการฟื้นฟู และเป็นเพราะว่าบุริศร์เพิ่งรับช่วงต่อบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด คุณ​นายโ​ตเล็กยังต้องช่วยเหลือเขา เพราะฉะนั้น​ไม่มีเวลาเป็นห่วงเธอทางนี้ เพียงแต่ว่าคุณนายโตเล​็กให้คนส่งอาหารบำรุงมาให้ตั้งมากมายก่ายกอง​ และให้เธออย่าคิดมากชั่วคราว ทุกอย่าง​มีตรินท์และท่านอยู่

นรมนรู้ดี คุณ​นายโ​ตเล็กเป็นห่วงเธอ เพียงแต่​ว่าแยกร่างไม่ได้ก็แค่นั้นเอง

สำหรับคุณนายโตเล็ก นรมนรู้สึก​อยู่​ตลอดเวลา​ว่า​ติดค้างเยอะมาก

เธอ​กับบุริศร์ละ​ทิ้งทุกอย่างและไปจากเมืองชลธี และไปอยู่ที่เมืองอื่น​อย่างถาวร​ สำหรับคุณนายโตเล็กแล้วมันโหดร้ายเกินไปมั๊ย？

เพียงแต่​ว่าไม่ไปจากที่นี่ แม่นรมนกับพ่อนรมนก็ไม่สบายใจตัวเองอีก

นรมน​ถอนหายใจเบาๆ รู้สึก​ลำบากใจเล็กน้อย

"ถอนหายใจทำไมหล่ะ？"

ไม่รู้​ว่า​เมื่อไหร่​บุริศร์​ได้เปิดประตูและเดินเข้ามาแล้ว

ขณะที่​นรมนเห็นเขาอึ้งค้างเล็กน้อย มองไปที่ข้างหลังเขา มองไม่เห็นเงาของกมล ถามด้วยความสงสัยว่า:"กมลหล่ะ？ไม่ได้​ตามขึ้นมาหรอ？"

"ยายเด็กคนนี้เล่นจนเหนื่อยล้า เพิ่งหลับไปเมื่อสักครู่ กานต์​กับพ่อเฝ้าดูเธอไว้ ใช่แล้ว เมื่อกี้คุณถอนหายใจทำไม？"

บุริศร์มาถึงข้างกายของนรมน ถอดรองเท้าขึ้นไปบนเตียง และกอดนรมนไว้ในอ้อมอกโดยตรง

ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว มือเท้าของนรมนยังหนาวเย็นอยู่เลย เหตุการณ์​แบบ​นี้​ทำให้​บุริศร์​หมดหนทาง นี่ก็เป็นเหตุผลสำคัญที่เขาให้แม่นรมนอยู่ต่อ

ตอนนี้คุณนายโตเล็กยุ่งเกินไป คิมต้องดูแลคุณนายทวีทรัพย์ธาดา คนที่สามารถดูแลนรมนในเวลานี้ได้ก็มีแต่แม่นรมนเท่านั้นแล้ว

ที่สำคัญ​ความสัมพันธ์​ของแม่นรมนกับนรมนไม่เลวเลยทีเดียว ปรนนิบัติ​นรมนก็จะต้องทำอย่างสุดความสามารถ​อยู่​แล้ว

บุริศร์​เอามือของนรมนวางไว้ตรงหน้าอกตัวเองเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เธอ

"อย่านะ มือฉันหนาวเย็น เดี๋ยว​จะ​ทำให้คุณเป็นหวัดได้นะ"

นรมนอยากเก็บมือเข้ามา กลับ​ถูก​บุริศร์​ห้ามปราม​

"ผมไฟแรง ให้ความอุ่นกับคุณได้พอดี"

นรมน​ยิ้มแย้ม​อ่อนๆ เอาร่างกายพิงไว้ที่อ้อมอกของเขา หาท่าที่สบายๆและพูดว่า:"ฉันได้ยินพ่อฉันพูดว่า คุณ​กะจะหลังจากพาฉันไปเที่ยวเล่นเรียบร้อยแล้ว หาที่ที่หนึ่งอยู่อย่างถาวร？ไม่คิดจะกลับมาที่เมืองชลธีอีกแล้ว？"

"อืม คุณ​กับผมใกล้จะสามสิบแล้ว ปีก่อนๆอยู่ด้วยกันน้อยมาก ตอนนี้​บ้านตระกูล​โตเล็​กไม่​สงบสุข และมีอยู่หลายเรื่องเราต่างไม่สามารถป้องกันได้เลย ผมคิดแค่ว่าอยากใช้ชีวิตอยู่กับคุณและลูกๆอย่างสงบสุขไปหลายๆปี"

คำพูดนี้ข​องบุริศร์ทำให้นรมนซาบซึ้งใจมาก

"แบบนี้หรอ ภาระ​ในตัวของตรินท์กับแม่ก็หนักอยู่แล้วนะ"

"ผู้หญิง​โง่ คุณ​อย่า​คิดถึง​แต่คนอื่นได้ไหม？คิดถึง​ตัวเอง​บ้างก็ได้นะ？หรือ​ว่า​คุณ​ไม่อยากให้ผมอยู่กับคุณให้มากๆ？ยังมีกมลอีก สี่ปีก่อนหน้านี้ โดยพื้นฐานแล้วเธอไม่​รู้เรื่องรู้ราว​อะไรเลย อยู่​ที่​โรงบาลมาโดยตลอด ตั้งแต่​ตอนนี้เป็นต้นไป ผมจะพาพวกคุณไปดูข้างนอก แบบนี้ไม่ดีหรอ？หลายปีมานี้ผมทุ่มเทให้กับตระกูลโตเล็กก็ไม่น้อยแล้วนะ ตอนนี้ตรินท์ก็สามารถบริหารเองแล้ว เราออกไปใช่ว่าจะไม่ได้ สำหรับแม่ทางโน้น ท่านเป็นคน​มีเหตุผล​ ไม่โทษเราหรอก"

บุริศร์​พูดเรื่องที่นรมนกังวลออกมาจนหมดเปลือก พูดซะจนนรมนไม่มีโอกาสได้ตอบโต้ใดๆ

"คิดออกรึยังว่าสถานีแรกเราจะไปไหนดี？"

"คุณ​ตัดสินใจ​เลยนะ"

บุริศร์​ยิ้มแย้ม​อ่อนๆ หน้าตาเหมือนกับสามีผู้แสนดี

นรมนคิดๆดูแล้วพูดว่า:"เอาอย่างนี้มั๊ยเราไปที่ยูนนาน？"

"ยูนนาน？"

"ถูกต้อง​ ยูนนาน ได้ยินว่าวิวที่นั่นสวยงามมาก"

นรมนพูดอย่างตั้งหน้าตั้งตารอคอยสุดๆ

บุริศร์​คิดไม่​ถึง​ว่านรมนจะไปที่นั่น เพียงแต่ว่าก็ยังพยักหน้าอยู่ดีและพูดว่า:"ได้เลย ขอแค่คุณดีใจ ไปไหนก็ได้ รออีกแค่ไม่กี่วัน คุณออกจากการอยู่ไฟแล้ว ผมก็จะเริ่มวางแผนแล้ว"

"พฤกษ์จะไปพร้อมกับเรามั๊ย？"

"น่าจะไปนะ เขาเป็นผู้ช่วยผม ไม่ใช่ผู้ช่วยบ้านตระกูลโตเล็ก ทำไมหรอ？"

บุริศร์​รู้สึก​ว่า​นรมนถามคำถามนี้อย่างกะทันหันจึงสงสัยเล็กน้อย

นรมน​ยิ้มแย้ม​พูด​ว่า:"ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่ถามดู พอดีว่าคมทิพย์ก็ไม่มีงาน ยังถูกเจตต์ดองไว้อีกด้วย สู้ไปกับเราดีกว่า"

"นี่คุณ​กำลังเปลี่ยนวิธียุให้พวกเขาคบกันหรอ"

"ก็ไม่เลวไม่ใช่หรอ หรือ​ว่า​คุณ​รู้สึก​ว่า​ทิพย์​ไม่คู่ควร​กับ​พฤกษ์？"

ถ้าหากคุณกล้าพูดว่าใช่หน้าตาท่าทาง​ของนรมนที่เอาเป็นเอาตายแบบนี้ ทำให้​บุริศร์​หัวเราะออกมาทันที