แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 345

บทที่ 345 ความวุ่นวาย​และ​การแก่งแย่งชิงดี

"เป็นอะไร？"

นรมน​หดหู่​ใจอย่างกะทันหัน​

ตอนเช้าตรู่ บุริศร์​พูดว่าออกไปธุระนี่น่ะ ตอนนี้​ยังไม่กลับมาอีก หรือว่าบุริศร์เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา？

คิดถึง​ความเป็นไปได้เช่นนี้ นรมนนิ่งเฉยไม่ได้อีกแล้ว

เธ​อลุกขึ้นมา​โดย​ตรง และเดินตรงไปหาพฤกษ์

พฤกษ์มองหน้านรมน และมองหน้าธิดา พูดเส​ียงทุ้มต่ำ​ว่า​:"ไม่ใช่​ประธาน​บุริศร์​เกิดเรื่องครับ​ เป็น.........."

"เป็นใครหล่ะ？"

นรมน​โล่งใจ​เมื่อได้ยินว่าไม่ใช่บุริศร์ เพียงแต่​ว่าที่สามารถให้พฤกษ์มาแจ้งเรื่องทุกข์น่าจะเป็นคนในคฤหาสน์

พฤกษ์มองหน้าธิดา และ​พูดเส​ียงทุ้มต่ำ​ว่า​:"เป็นนาวินครับ"

"เปรี้ยง"นึงครั้ง กุญแจ​ในมือของธิดาตกลงไปบนพื้นอย่างกะทันหัน​

"นาวินเป็นอะไร？"

เสียงของธิดาสั่นคลอน

นรมน​ขมวดคิ้ว​เล็ก​น้อย​

ธิดากับนาวินเพิ่งได้ใช้ชีวิตที่สุขสบายร่วมกันได้แค่ไม่กี่วันนี่เเอง ทำไม​เกิดเรื่องขึ้นมา​ซะแล้วหล่ะ？

"เกิดเรื่อง​อะไร​ขึ้น​มา​กันแน่？"

นรมนกอดไหล่ของธิดาเอาไว้ ซึ่ง​ไม่ให้เธอล้มลงไป

พฤกษ์พูด​เส​ียงทุ้มต่ำ​ว่า​:"หลังจาก​นาวินส่งประธานบุริศร์ไปถึงที่บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดเรียบร้อยแล้ว พูด​ว่าธิดาชอบทานซาลาเปาใส่ปูของภาคตะวันออกเมือง ก็เลยบอกกับประธานบุริ​ศร์ว่าต้องการไปซื้อมาหลายๆลูก พอดีว่าประธานบุริศร์ไม่มีธุระเร่งด่วน จึงให้นาวินไป เพียงแต่ว่าเมื่อไม่นานของก่อนหน้านี้หัวหน้าธีมการจารจรโทรศัพท์ให้กับประธานบุริศร์ พูดว่านาวินถูกรถบรรทุกสิบล้อชนที่ทางแยกภาคตะวันออกเมือง ตอนนี้กำลังช่วยเหลือชีวิตอย่างเร่งด่วน ซึ่ง​ไม่รู้​ว่า​เป็นยังไง ประธาน​บุริศร์​ให้ผมมาบอกกับท่านและธิดา หากธิดาสะดวก ให้ไปเที่ยวนึง เกรงว่า.......เกรงว่า......."

คำพูดตอนท้ายพฤกษ์ไม่ได้พูด แต่ว่าสีหน้าของธิดากลับขาวซีดอย่างกับกระดาษ

"ซื้อซาลาเปาใส่ปูอะไรกันเล่า？ฉันไม่ได้ทานไม่ตายสักหน่อย ทำไมเขาต้องไปซื้อซาลาเปาใส่ปูนั้นด้วย？"

ธิดาพูดอยู่ น้ำตาก็ไหลออกมาทันที

พฤกษ์ก็ไม่ค่อยสบายใจนัก

ช่วงนี้ นาวินกับเขาทำงานให้กับบุริศร์ร่วมกัน ทำอย่างเต็มที่ทั้งแรงกายและแรงใจ และอยากใช้ชีวิตอยู่กับธิดาต่อไปจริงๆ เพียงแต่ว่าคิดไม่ถึงจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

"ธิดา เธอก็อย่าเสียใจไปเลยนะ รีบเก็บข้าวของและไปเร็วๆเถอะ"

"ฉันก็ตามไปดูด้วย"

นรมนนิ่งดูดายไม่ได้

"คุณ​นายคะ ประธาน​บุริศร์​พูดว่า​ท่านยังต้องอยู่ไฟอีกไม่กี่วันถึงจะออกจากการอยู่ไฟ ดีที่สุด​คือ........"

"นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะพูดพวกนี้อีก รีบเตรียมพร้อมรถยนต์ ฉันกับธิดาไปเดี๋ยวนี้เลย"

นรมนพูดขัดจังหวะพฤกษ์โดยตรง จากนั้น​หันหลัง​ไป​ทันที

เห็น​นรมนเช่นนี้ พฤกษ์ก็พูดอะไรไม่ได้ รีบออกไปเตรียมรถยนต์ ส่วนธิดาเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วยิ่งกว่าอะไร ใส่ผิดไปตั้งหลายครั้ง

"อย่าใจร้อนเลยนะ ธิดา เวลานี้เธอจำเป็นต้องใจเย็นๆ ฉันรู้ว่​าเธอเป็นห่วงนาวิน แต่ว่าเธอยิ่งกระวนกระวาย​ ยิ่งจัดการธุระได้ไม่ดี ตอนนี้​นาวินยังต้องการเธออยู่นะ เธอต้องให้ตัวเองใจเย็นๆนะรู้มั๊ย？"

นรมนจับไหล่ของธิดาเอาไว้แน่นๆ บีบบังคับ​เธอไม่มองสายตาของตัวเองไม่ได้

ธิดามองตาของนรมน จู่ๆร้องไห้และพูดว่า:"คุณ​นายคะ ดิฉัน​กลัว！ดิฉัน​กลัวจริงๆค่ะ！ถ้า​นาวินยื้อต่อไปไม่ไหว และมีอันเป็นไป ดิฉัน​จะทำยังไงหล่ะคะ？เขาเพิ่งพูดเองว่าจะแต่งงานกับดิฉัน เราได้จองฤกษ์เรียบร้อยแล้วด้วย ความหวัง​ที่ยิ่งใหญ่ในใจของดิฉันก็คือเป็นเจ้าสาวของเขา"

"แน่นอน​ แน่นอน​อยู่แล้ว​ ฉันคิดว่า​นาวินก็อยากให้งานแต่งที่เพอเฟคกับเธอนะ เพราะฉะนั้น​อย่าละทิ้งเด็ดขาด ทุกอย่าง​คิดไปในทางที่ดีรู้มั๊ย？"

นรมนไม่สบายใจอย่างยิ่ง

คู่​รักที่เหมาะสมอย่างกับกิ่งทองใบหยก ซึ่งใกล้จะแต่งงานกันในเร็วๆนี้แล้วด้วย ทำไมถึง​เกิดเหตุ​แบบนี้ขึ้นมานะ？"

ทั้งคู่​มาถึงที่โรงบาลเร็วมาก บุริศร์​ก็ได้ยินข่าวจึงมาอย่างเร่งด่วน ขณะที่​เห็นนรมนอึ้งไปเล็กน้อย และเห็นว่าเธอใส่แค่ชุดบางๆ ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกมา ณ ที่นั่นโดยตรงและสวมใส่ให้กับนรมน รวมทั้ง​ติดกระดุม​ให้เรียบร้อยอีกด้วย

"อากาศ​หนาวเย็น​ขนาดนี้ออกมาทำไม？"

บุริศร์โทษว่าเธอบ้างนิดหน่อย

นรมนพูดเส​ียงทุ้มต่ำ​ว่า​:"นาวินเกิดเรื่อง​ขึ้นมา ฉันจึงต้องมาคอยดูธิดาทางนี้"

ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ บุริศร์​ก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้ว เพียงแต่ว่ากลับให้เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ ตัวเองกับธิดารออยู่ที่ข้างนอก

การผ่า​ตัดของนาวินไม่นานก็เสร็จสิ้นแล้ว ตอนที่​หมอออกมา ธิดาใจร้อนมากๆ

"คุณ​หมอคะ เขาเป็นยังไงบ้างคะ？"

"สาหัส​มาก​ คอยดูคืนนี้ก็แล้วกัน ถ้าหาก​ยื้อต่อไปไม่ได้ เป็นไปได้สูงมากอาจจะกลายเป็นคน​อัมพาต"

คำพูดของคุณหมอทำให้ธิดานั่งลงไปบนเก้าอี้โดยตรง

"ไม่นะ ธิดา เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ ในใจนาวินมีเธออยู่นะ เขาต้อง​ยืนหยัด​ตลอดไปอย่างแน่นอน"

นรมนเห็นหน้าตาท่าทางแบบนี้ เสียใ​จโดยไม่รู้ตัว​

ถึงแม้​ธิดาเศร้าศอกเสียใจก็ตาม แต่ก็รู้ร่างกายของนรมนดี พูดกับพวกเขาไปว่า:"ประธาน​บุริศร์​คะ คุณ​นายคะ พวกท่านกลับไปก่อนเถอะค่ะ ดิฉัน​อยู่​ที่​นี่คนเดียวก็พอแล้วค่ะ"

"ฉันสั่งคนมาคอยดูแลนาวินกับเธอนะ"

บุริศร์​รู้ดี เรื่อง​นี้​ไม่จัดการให้ดีๆ นรมนจะต้องไม่สบายใจแน่ เพราะฉะนั้น​เขาเอ่ยปากออกมาด้วยตัวเอง