แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 346

บทที่ 346 เธอดีกว่าพวกคนดูแลพิเศษตั้งเยอะ

“ผมขอตัวออกไปโทรศัพท์ก่อนนะครับ！”

บุริศร์ดูออกว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยากจะคุยกับนรมนเป็นการส่วนตัว เลยรู้ตัวพูดก่อน

“นรมน มีอะไรโทรหาผมได้นะ ผมอยู่ข้างนอกนี่แหละ”

ถึงคิดไว้แล้วว่าจะออกไป แต่บุริศร์ก็พูดกับนรมนแบบนี้ไปคำนึง

นรมนรู้ว่าเขาเป็นห่วงตัวเอง แล้วพยักหน้า

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดาครับ ผมขอตัวออกไปก่อนนะครับ”

“อืม”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพยักหน้าให้กับบุริศร์

หลังจากที่ทุกคนออกไปหมด ในห้องก็หรือแต่คุณนายทวีทรัพย์ธาดากับนรมนสองคน นรมนกลับรู้สึกเกรงๆ

ถึงแม้ทั้งสองจะเป็นยายหลาน แต่ก็รู้สึกห่างเหิน นอกจากมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดแล้ว นรมนไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไรดี

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นนรมนเป็นแบบนี้แล้วก็ดึงเธอมานั่งที่ข้างเตียง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ：“ฉันรู้ว่าเธออาจจะไม่ค่อยชอบตุลยาสักเท่าไหร่ พูดตามตรง เริ่มแรกฉันก็ไม่ค่อยชอบหล่อนเท่าไหร่นัก แต่ยังไงซะ หล่อนก็คือลูกอีกคนของแม่เธอ เป็นน้องสาวแม่คนเดียวกันของเธอ ถึงหล่อนจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเรา แต่เพื่อเห็นแก่หน้าแม่ของเธอแล้ว จะให้ฉันตำหนิรุนแรงเกินไปมันก็ไม่ใช่ ถูกมั้ย？อีกอย่าง ยี่สิบกว่าวันมานี้ หล่อนคอยดูแลปรนนิบัติข้างกายของฉันโดยไม่พักไม่นอน ทั้งคอยเช็ดอุจจาระปัสสาวะให้ ก็ถือว่าเป็นเด็กกตัญญูคนนึง จะให้ฉันไล่เด็กแบบนี้ออกไปก็ดูจะยังไงอยู่ ？”

ตอนที่นรมนได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดว่าตุลยาช่วยเธอเช็ดอุจจาระปัสสาวะแล้วรู้สึกเอะใจขึ้นมา

คนอย่างตุลยาเป็นคุณหนูถือตัวจองหองสักขนาดนั้น？

จะไปช่วยคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเช็ดอุจจาระปัสสาวะได้ยังไง？

ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีแผนร้ายอะไรอีก

แต่ว่าตอนนี้เธอพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยนช์ ท่าทีที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดามีต่อหล่อนดีมาก เธอพูดอะไรก็ไม่ได้

“หนูรู้แล้วคะ หนูไม่ถือสาหรอกค่ะ”

นรมนยิ้มบางๆ จากนั้นก็ถาม：“ร่างกายของท่านรู้สึกดีขึ้นหรือยังคะ？”

“ดีขึ้นมากแล้วจ้า พูดไปแล้ว เรื่องนี้ยังดีที่มีหนูตุลยาอยู่ ได้ยินว่าเธอเป็นคนหายาแก้พิษมาได้ ถึงทำให้คนแก่อย่างฉันไม่กลายเป็นคนนอนเป็นอัมพฤกษ์อัมพาตเพราะพิษนี้ไปจริง เพียงแค่เรื่องนี้ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเราก็จะละเลยเพิกเฉยกับเธอไม่ได้แล้ว หลานว่าถูกมั้ย？”

นรมนนิ่งอึ้งไปทั้งคน

“ใครเป็นคนบอกกับท่านคะ ว่าเธอเป็นคนหายาแก้พิษมาได้？หัวหน้าคิม？หรือว่าคุณอา？”

“ดูยัยเด็กคนนี้ซิ นี่ก็จะเขามาเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอยู่แล้ว ยังจะเรียกหัวหน้าคิมอยู่อีก หล่อนเป็นแม่ของหลานนะ ถึงแม้จะไม่ได้เลี้ยงหลานมาตั้งแต่เด็ก และก็รู้ว่าหลานมีความผูกพันกับแม่ฝั่งตระกูลธนาศักดิ์ธน แต่หลานจะเรียกหัวหน้าคิมอยู่แบบนี้มันไม่ได้นะ ถ้าเกิดเธอได้ยินเข้า จะเสียใจขนาดไหน”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ได้มีท่าทีจะตำหนินรมน แต่ก็หวังว่านรมนจะไม่ทำตัวห่างเหินกับพวกเขามาก

นรมนไม่ได้สนใจเรื่องรายละเอียดพวกนี้ กลับถามอีกรอบ

“ท่านบอกว่าตุลยาเป็นคนหายาแก้พิษมาได้？เรื่องนี้ใครเป็นคนบอกกับท่านคะ？”

“ใครจะยอมบอกฉันได้！เพราะฐานะของตุลยาแล้ว แม่ของเธอให้ตายยังไงก็ไม่ยอมช่วยเธอพูดอะไร และคุณอาของหลานก็ไม่รู้ว่ามัวแต่ยุ่งอะไรอยู่ ตั้งแต่ที่หนูตุลยามาดูแลฉัน ก็ไม่เห็นเขามาอีกเลย นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันบังเอิญไปได้ยินมา พยาบาลให้ตุลยาพักผ่อนให้มากๆ บอกว่าเธอเพื่อไปเอายาแก้พิษแล้วยังถูกทำร้ายมา ฉันเลยถึงได้รู้ ถึงแม้ต่อมา ฉันก็เคยถามเรื่องนี้กับหนูตุลยา แต่เธอก็เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไรเลย แต่ยัยคนนี้ก็เป็นเด็กกตัญญูเหมือนกันนะ คงกลัวว่าฉันจะเสียใจเลยไม่กล้าพูดละมั่ง หลานนรมนจ้า ยายรักหลานมากเลยนะ สำหรับหนูตุลยาแล้ว ยายก็อยากจะดีกับเธอบ้าง เพราะยังไงซะ พวกเธอสองคนก็เป็นพี่น้องกัน หลานว่ายังไง ？”

ดวงตาที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดามองนรมนเต็มไปด้วยความหวัง

นรมนแอบเยาะเย้ยในใจ

ยัยตุลยาวางแผนได้ดีซะจริง

ไม่คิดเลยว่าเธอจะเอาความดีของคนอื่นเข้าตัวแบบนี้ เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าคิมและธรณีจะไม่พูดความจริงออกมาแน่

เพราะถ้าพูดแล้ว คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็จะยิ่งทุกข์ใจและรู้สึกผิดต่อนรมนมาก พอถึงตอนนั้น เกิดคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเครียดขึ้นมา แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธออีก

ต้องบอกเลยว่าหมากก้าวนี้ของตุลยาเดินได้ดีเยี้ยมทีเดียว

ตอนนี้ ตุลยาเป็นคนดีในสายตาของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไปแล้ว เห็นที เธอพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

คิดแบบนี้แล้ว นรมนก็ยิ้มแล้วพูด：“ท่านคิดว่ายังไงก็ตามนั้นแหละค่ะ หนูไม่มีข้อคิดเห็นอะไร ร่างกายของท่านยังต้องพักฟื้นดีๆ แต่ถ้าไม่ไหวล่ะก็ เดี๋ยวหนูให้คุณอาจ้างคนดูแลพิเศษมาให้ท่านคนนึงนะคะ”

“ไม่ต้องหรอก มีตุลยาอยู่ทั้งคน ยังจะจ้างคนดูแลพิเศษอะไรกัน เธอดีกว่าคนดูแลพิเศษพวกนั้นตั้งเยอะ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาให้ความชื่นชมตุลยาเอามาก

นรมนก็ยังรู้สึกไม่วางใจอยู่ดี

ตุลยาคิดอะไรอยู่มีหรอเธอจะไม่รู้ นรมนรู้สึกไม่วางใจ ที่จะปล่อยให้เธอเพ่นพ่านอยู่ข้างกายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แต่ก็หาข้ออ้างที่เหมาะสมไม่ได้ที่จะให้เธอจากไป

“ยังไงก็ควรจะจ้างคนดูแลพิเศษมาสักคนนะคะ ไม่ว่ายังไงแล้ว ตุลยาอยู่ที่อเมริกาก็เป็นถึงคนหนูคนนึง พอมาถึงตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเราแล้ว จะให้คนอื่นมาเป็นสาวรับใช้มันก็ไม่ดีใช่มั้ยหรอคะ？”

คำว่า“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเรา”คำนี้ของนรมน ทำเอาคุณนายทวีทรัพย์ธาดาดีอกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

“ใช่ๆๆ หลานสาวของฉันรอบคอบซะจริง นั้นตามที่หลานพูดแล้วกันนะ！”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตื่นเต้นดีใจมาก ไม่ว่านรมนพูดอะไรเธอแทบอยากจะรับปากเธอทุกเรื่อง

เห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแบบนี้แล้ว นรมนเองก็รู้สึกตื้นตันใจ

“บุริศร์บอกว่า ช่วงนี้คุณอากำลังยุ่งกับเรื่องจัดการฐานะของหนูอยู่ค่ะ หนูหวังว่าท่านจะรีบหายไวๆนะคะ ไม่อย่างนั้น ตอนที่หนูกลับมาตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว จะไม่มีคนช่วยเป็นเจ้าภาพให้หนูนะคะ”

“ไม่หรอกนะ จะให้ยายกลับไปเปิดห้องโถงบรรพบุรุษให้หนูตอนนี้เลยก็ยังได้นะ ให้หนูเข้ามาเป็นคนของตระกูลเรา ในยามที่ยายยังมีชีวิตอยู่ ได้เห็นหนูกลับมาเป็นคนในครอบครัวตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว ยายแก่คนนี้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกแล้ว ต่อจากนี้ ถ้ามีเวลาว่างก็กลับมาเยี่ยมยายบ้างได้มั้ย？”