แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 346

บทที่ 346 เธอดีกว่าพวกคนดูแลพิเศษตั้งเยอะ

“ผมขอตัวออกไปโทรศัพท์ก่อนนะครับ！”

บุริศร์ดูออกว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยากจะคุยกับนรมนเป็นการส่วนตัว เลยรู้ตัวพูดก่อน

“นรมน มีอะไรโทรหาผมได้นะ ผมอยู่ข้างนอกนี่แหละ”

ถึงคิดไว้แล้วว่าจะออกไป แต่บุริศร์ก็พูดกับนรมนแบบนี้ไปคำนึง

นรมนรู้ว่าเขาเป็นห่วงตัวเอง แล้วพยักหน้า

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดาครับ ผมขอตัวออกไปก่อนนะครับ”

“อืม”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพยักหน้าให้กับบุริศร์

หลังจากที่ทุกคนออกไปหมด ในห้องก็หรือแต่คุณนายทวีทรัพย์ธาดากับนรมนสองคน นรมนกลับรู้สึกเกรงๆ

ถึงแม้ทั้งสองจะเป็นยายหลาน แต่ก็รู้สึกห่างเหิน นอกจากมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดแล้ว นรมนไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไรดี

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นนรมนเป็นแบบนี้แล้วก็ดึงเธอมานั่งที่ข้างเตียง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ：“ฉันรู้ว่าเธออาจจะไม่ค่อยชอบตุลยาสักเท่าไหร่ พูดตามตรง เริ่มแรกฉันก็ไม่ค่อยชอบหล่อนเท่าไหร่นัก แต่ยังไงซะ หล่อนก็คือลูกอีกคนของแม่เธอ เป็นน้องสาวแม่คนเดียวกันของเธอ ถึงหล่อนจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเรา แต่เพื่อเห็นแก่หน้าแม่ของเธอแล้ว จะให้ฉันตำหนิรุนแรงเกินไปมันก็ไม่ใช่ ถูกมั้ย？อีกอย่าง ยี่สิบกว่าวันมานี้ หล่อนคอยดูแลปรนนิบัติข้างกายของฉันโดยไม่พักไม่นอน ทั้งคอยเช็ดอุจจาระปัสสาวะให้ ก็ถือว่าเป็นเด็กกตัญญูคนนึง จะให้ฉันไล่เด็กแบบนี้ออกไปก็ดูจะยังไงอยู่ ？”

ตอนที่นรมนได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดว่าตุลยาช่วยเธอเช็ดอุจจาระปัสสาวะแล้วรู้สึกเอะใจขึ้นมา

คนอย่างตุลยาเป็นคุณหนูถือตัวจองหองสักขนาดนั้น？

จะไปช่วยคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเช็ดอุจจาระปัสสาวะได้ยังไง？

ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีแผนร้ายอะไรอีก

แต่ว่าตอนนี้เธอพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยนช์ ท่าทีที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดามีต่อหล่อนดีมาก เธอพูดอะไรก็ไม่ได้

“หนูรู้แล้วคะ หนูไม่ถือสาหรอกค่ะ”

นรมนยิ้มบางๆ จากนั้นก็ถาม：“ร่างกายของท่านรู้สึกดีขึ้นหรือยังคะ？”

“ดีขึ้นมากแล้วจ้า พูดไปแล้ว เรื่องนี้ยังดีที่มีหนูตุลยาอยู่ ได้ยินว่าเธอเป็นคนหายาแก้พิษมาได้ ถึงทำให้คนแก่อย่างฉันไม่กลายเป็นคนนอนเป็นอัมพฤกษ์อัมพาตเพราะพิษนี้ไปจริง เพียงแค่เรื่องนี้ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเราก็จะละเลยเพิกเฉยกับเธอไม่ได้แล้ว หลานว่าถูกมั้ย？”

นรมนนิ่งอึ้งไปทั้งคน

“ใครเป็นคนบอกกับท่านคะ ว่าเธอเป็นคนหายาแก้พิษมาได้？หัวหน้าคิม？หรือว่าคุณอา？”

“ดูยัยเด็กคนนี้ซิ นี่ก็จะเขามาเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอยู่แล้ว ยังจะเรียกหัวหน้าคิมอยู่อีก หล่อนเป็นแม่ของหลานนะ ถึงแม้จะไม่ได้เลี้ยงหลานมาตั้งแต่เด็ก และก็รู้ว่าหลานมีความผูกพันกับแม่ฝั่งตระกูลธนาศักดิ์ธน แต่หลานจะเรียกหัวหน้าคิมอยู่แบบนี้มันไม่ได้นะ ถ้าเกิดเธอได้ยินเข้า จะเสียใจขนาดไหน”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ได้มีท่าทีจะตำหนินรมน แต่ก็หวังว่านรมนจะไม่ทำตัวห่างเหินกับพวกเขามาก

นรมนไม่ได้สนใจเรื่องรายละเอียดพวกนี้ กลับถามอีกรอบ

“ท่านบอกว่าตุลยาเป็นคนหายาแก้พิษมาได้？เรื่องนี้ใครเป็นคนบอกกับท่านคะ？”

“ใครจะยอมบอกฉันได้！เพราะฐานะของตุลยาแล้ว แม่ของเธอให้ตายยังไงก็ไม่ยอมช่วยเธอพูดอะไร และคุณอาของหลานก็ไม่รู้ว่ามัวแต่ยุ่งอะไรอยู่ ตั้งแต่ที่หนูตุลยามาดูแลฉัน ก็ไม่เห็นเขามาอีกเลย นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันบังเอิญไปได้ยินมา พยาบาลให้ตุลยาพักผ่อนให้มากๆ บอกว่าเธอเพื่อไปเอายาแก้พิษแล้วยังถูกทำร้ายมา ฉันเลยถึงได้รู้ ถึงแม้ต่อมา ฉันก็เคยถามเรื่องนี้กับหนูตุลยา แต่เธอก็เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไรเลย แต่ยัยคนนี้ก็เป็นเด็กกตัญญูเหมือนกันนะ คงกลัวว่าฉันจะเสียใจเลยไม่กล้าพูดละมั่ง หลานนรมนจ้า ยายรักหลานมากเลยนะ สำหรับหนูตุลยาแล้ว ยายก็อยากจะดีกับเธอบ้าง เพราะยังไงซะ พวกเธอสองคนก็เป็นพี่น้องกัน หลานว่ายังไง ？”

ดวงตาที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดามองนรมนเต็มไปด้วยความหวัง

นรมนแอบเยาะเย้ยในใจ

ยัยตุลยาวางแผนได้ดีซะจริง

ไม่คิดเลยว่าเธอจะเอาความดีของคนอื่นเข้าตัวแบบนี้ เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าคิมและธรณีจะไม่พูดความจริงออกมาแน่

เพราะถ้าพูดแล้ว คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็จะยิ่งทุกข์ใจและรู้สึกผิดต่อนรมนมาก พอถึงตอนนั้น เกิดคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเครียดขึ้นมา แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธออีก

ต้องบอกเลยว่าหมากก้าวนี้ของตุลยาเดินได้ดีเยี้ยมทีเดียว

ตอนนี้ ตุลยาเป็นคนดีในสายตาของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไปแล้ว เห็นที เธอพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

คิดแบบนี้แล้ว นรมนก็ยิ้มแล้วพูด：“ท่านคิดว่ายังไงก็ตามนั้นแหละค่ะ หนูไม่มีข้อคิดเห็นอะไร ร่างกายของท่านยังต้องพักฟื้นดีๆ แต่ถ้าไม่ไหวล่ะก็ เดี๋ยวหนูให้คุณอาจ้างคนดูแลพิเศษมาให้ท่านคนนึงนะคะ”

“ไม่ต้องหรอก มีตุลยาอยู่ทั้งคน ยังจะจ้างคนดูแลพิเศษอะไรกัน เธอดีกว่าคนดูแลพิเศษพวกนั้นตั้งเยอะ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาให้ความชื่นชมตุลยาเอามาก

นรมนก็ยังรู้สึกไม่วางใจอยู่ดี

ตุลยาคิดอะไรอยู่มีหรอเธอจะไม่รู้ นรมนรู้สึกไม่วางใจ ที่จะปล่อยให้เธอเพ่นพ่านอยู่ข้างกายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แต่ก็หาข้ออ้างที่เหมาะสมไม่ได้ที่จะให้เธอจากไป

“ยังไงก็ควรจะจ้างคนดูแลพิเศษมาสักคนนะคะ ไม่ว่ายังไงแล้ว ตุลยาอยู่ที่อเมริกาก็เป็นถึงคนหนูคนนึง พอมาถึงตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเราแล้ว จะให้คนอื่นมาเป็นสาวรับใช้มันก็ไม่ดีใช่มั้ยหรอคะ？”

คำว่า“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเรา”คำนี้ของนรมน ทำเอาคุณนายทวีทรัพย์ธาดาดีอกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

“ใช่ๆๆ หลานสาวของฉันรอบคอบซะจริง นั้นตามที่หลานพูดแล้วกันนะ！”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตื่นเต้นดีใจมาก ไม่ว่านรมนพูดอะไรเธอแทบอยากจะรับปากเธอทุกเรื่อง

เห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแบบนี้แล้ว นรมนเองก็รู้สึกตื้นตันใจ

“บุริศร์บอกว่า ช่วงนี้คุณอากำลังยุ่งกับเรื่องจัดการฐานะของหนูอยู่ค่ะ หนูหวังว่าท่านจะรีบหายไวๆนะคะ ไม่อย่างนั้น ตอนที่หนูกลับมาตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว จะไม่มีคนช่วยเป็นเจ้าภาพให้หนูนะคะ”

“ไม่หรอกนะ จะให้ยายกลับไปเปิดห้องโถงบรรพบุรุษให้หนูตอนนี้เลยก็ยังได้นะ ให้หนูเข้ามาเป็นคนของตระกูลเรา ในยามที่ยายยังมีชีวิตอยู่ ได้เห็นหนูกลับมาเป็นคนในครอบครัวตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว ยายแก่คนนี้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกแล้ว ต่อจากนี้ ถ้ามีเวลาว่างก็กลับมาเยี่ยมยายบ้างได้มั้ย？”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเองก็รู้ว่าตอนนี้นรมนเป็นภรรยาของบุริศร์แล้ว เป็นลูกสะใภ้ของตระกูลโตเล็ก เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่เธอชอบหลานสาวคนนี้มาก แทบอยากจะให้เธออยู่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาให้ได้

เห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเป็นแบบนี้แล้ว นรมนรีบพยักหน้า

“ค่ะ หนูจะมาเยี่ยมยายบ่อยๆนะคะ！”

“เด็กดี เป็นเด็กดีจริงๆเลย！อยู่บ้านตระกูลโตเล็ก พวกเขารังแกหลานหรือเปล่า？”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเป็นห่วงเรื่องของนรมนตลอด

นรมนรู้สึกตื้นตันใจแล้วรีบพูด：“ไม่เลยค่ะ คุณบุริศร์ดีกับหนูมาก คุณแม่สามีก็ดีกับหนูมากเช่นกันค่ะ หนูอยู่บ้านตระกูลโตเล็กสบายดีมากค่ะ”

“ยายไม่ใช่ไม่รู้นะ เรื่องร้ายๆของตระกูลโตเล็กในอดีต ทำให้หลานทนความลำบากมาไม่น้อย ตอนนี้ หลานเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว ต่อจากนี้ ใครกล้ารังแกหลานอีก บอกยายมา ยามไม่ปล่อยเขาไว้แน่ ยายไม่สนว่าเขาจะเป็นใครหรอกนะ กล้ารังแกหลานสาวของยายดูสิ”

นรมนหัวเราะออกมาทันที

“ได้ค่ะ ท่านควรพักผ่อนได้แล้วมั่งคะ？”

“ไม่รีบหรอกจ้า หลานคุยกับยายต่ออีกหน่อย ยายดีใจที่ได้เจอหน้าหลาน”

ที่จริงแล้ว คุณนายทวีทรัพย์ธาดารู้สึกเพลียมากแล้ว

ถ้าไม่ใช่นรมนมา เธอก็จะพักผ่อนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ เธอแทบอยากจะอยู่กับนรมนได้นานอีกหน่อย

นี่เป็นหลานสาวแท้ๆของเธอเชียวนะ！

กว่าจะกลับมาได้เจอหน้า ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จะให้เธอพักผ่อนลงได้ยังไง？

แต่ยังไม่รอให้นรมนได้พูดอะไร ตุลยาก็เดินเข้ามาจากข้างนอก

“คุณยายคะ ท่านถึงเวลาต้องพักผ่อนแล้วนะคะ”

เธอรีบเดินเข้าไปหา

คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ้มแล้วพูด：“ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก พี่สาวของเธอนานๆจะได้มาที ฉันอยากจะคุยกับเธอก่อน”

“นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องรีบร้อนตอนนี้เลยนิคะ พี่กลับมาคราวนี้ ก็คงไม่รีบจากไปหรอกค่ะ คุณยายมีเวลาเพียบที่จะได้คุยกับพี่นรมน แต่ว่าคุณหมอสั่งไว้แล้วนะคะ ว่าร่างกายของคุณยายจะเหนื่อยเกินไปไม่ได้ ยี่สิบกว่าวันที่ผ่านมานี้ หนูกว่าจะให้ท่านกลับมาดีเหมือนตอนนี้ ไม่ง่ายเลยนะคะ ท่านจะปล่อยให้ความพยายามของหนูสูญเปล่าไม่ได้นะคะ”

ตุลยาพูดอย่างออดอ้อนเดินมาตรงหน้าของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แล้วผลักนรมนไปทีนึงราวกับไม่ได้ตั้งใจ

นรมนขมวดคิ้วขึ้นเบาๆ แล้วต้องหลบไปข้างๆ พริบตาเดียวตุลยาก็ยืนแทนที่เธอไปแล้ว

“คุณยายคะ ดูซิคะ พี่นรมนกลับมาเร่งรีบจนลืมเอาของฝากมาเลยค่ะ มาโดยมือเปล่า เห็นชัดว่าเธอยังมีธุระต่อ ร่างกายของคุณยายต้องพักฟื้นดีๆ พี่นรมนเองก็มีธุระของตัวเองที่ต้องทำ ท่านอย่าไปรบกวนเวลาของพี่นรมนเลยค่ะ เธอไม่เหมือนหนูนะคะ หนูมันไม่เอาไหน ไม่ทำงานทำการ แต่พี่นรมนเป็นถึงดีไซเนอร์ชื่อดังเลยเชียวนะคะ”

ตุลยาพูดอย่างเนียนมาก แต่ทุกคำพูดกำลังจะบอกถึงว่านรมนไม่รู้มารยาท

มาเยี่ยมคนไข้ด้วยมือเปล่า ยังจะบอกว่าเป็นหลานสาวแท้ๆอีก

สีหน้าของนรมนเริ่มไม่ดี

จะยังไงก็แล้ว คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ถือเป็นยายแท้ๆของเธอ มันไม่ใช่หน้าที่อะไรที่คนนอกอย่างตุลยาจะมาไล่คนแบบนี้เลย？

ระหว่างที่นรมนเหมือนกำลังจะพูดอะไรอยู่นั้น คุณนายทวีทรัพย์ธาดาจู่ๆก็เปิดปากพูด

“ดูฉันซิ มัวแต่ดีใจ ยังคิดจะให้หนูนรมนอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนอีก แก่แล้วสมองก็เลอะเลือนใช้การไม่ได้แล้ว หลานนรมนจ้า หลานยังมีธุระด่วนต้องไปทำใช่มั้ยจ้า？”

แววตาของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเต็มไปด้วยการเฝ้ารอ แต่ตอนนี้ นรมนทนอยู่ต่อไม่ไหวจริงๆ

ต้องมาแกล้งทำเป็นรักใคร่ตีสนิทกับยัยตุลยาที่นี่ เธอกลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

“หนูมีธุระต้องไปจัดการด่วนค่ะคุณยาย ไว้วันหลังค่อยมาทานข้าวเป็นเพื่อนท่านนะคะ”

ตอนนี้นรมนอยู่ไฟยังไม่ครบเดือน คุณบุริศร์ห้ามเธอทานของเย็นของเปรี้ยว เธอกลัวว่าอยู่ทานข้าวกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแล้ว จะเปิดโปงสภาพร่างกายตัวเองในตอนนี้ ปล่อยให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเป็นห่วงไปเปล่าๆ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ยินนรมนพูดแล้ว รู้สึกผิดหวังนิดๆ แต่ก็ยังยิ้มแล้วพูด：“ได้ ถ้าหนูว่างเมื่อไหร่ก็บอกยายนะ ยายอยู่เป็นเพื่อนหนูได้ตลอดเลยนะ”

“นั้นท่านพักผ่อนดีๆนะคะ หนูขอตัวก่อนนะคะ”

นรมนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เตรียมจะลุกเดินไป ก็ได้ยินตุลยาเสียงเบาพูดขึ้นมา：“คุณยายคะ หนูไปส่งพี่นรมนเองค่ะ”

“ไปเถอะ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นตุลยาเข้ากับนรมนได้ดีแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกดีใจ

นรมนไม่รู้ว่าตุลยาคิดแผนร้ายอะไรอยู่ในใจ ตอนที่เธอพูดว่าจะไปส่งตัวเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ทั้งสองคนเดินตามออกไปจากห้องผู้ป่วยของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

รอจนเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปไกลหน่อย ตุลยาเลยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เธอมาทำมั้ย ？คิดว่าตัวเองเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์แล้ว ก็จะแสดงอำนาจต่อหน้าฉันได้ซินะ ？ฉันขอบอกเธอเลยนะ ชาตินี้ไม่ว่าอะไรที่เป็นของเธอ ฉันก็จะแย้งมันมาให้หมด！”

นรมนเห็นแววตาของตุลยาราวกับจะเอาชนะเธอให้ได้อย่างไรอย่างนั้น แล้วขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้ง

“เธอดีกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ก็เพื่อจะแย้งความรักกับฉันงั้นหรอ？”

“แย้งความรัก？น่าขำสิ้นดี！คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่หนุ่มหลอกที่ไหนสักหน่อย ฉันจำเป็นต้องแย้งความรักจากเธอด้วยหรอ？ฉันก็แค่ไม่ชอบที่เห็นเธอดีกว่าฉันทุกอย่าง ตอนนี้ เธอไม่มีฐานะอะไรแล้ว ตระกูลทวีทรัพยธาดาก็ไม่รีรอ รีบให้ฐานะแก่เธอ กระทั่งยอมมีปากเสียงขัดแย้งกับรัฐบาลในเมืองหลาวเพื่อฐานะของเธอ แต่กับฉันล่ะ？ฉันเป็นลูกสาวของแม่เหมือนกัน กลับต้องเป็นลูกสาวนอกสมรสตลอดยี่สิบกว่าปี แล้วที่ฉันไม่ได้ เธอมีสิทธ์อะไรที่จะได้มันไปง่ายดายแบบนี้ ？นรมน เธอรู้มั้ย ก่อนหน้านี้ฉันก็แค่เกลียดเธอ แต่ตอนนี้ฉันแค้นเธอ！ทำไมเธอต้องมาเป็นพี่น้องแม่เดียวกับฉันด้วย？น้ำหน้าอย่างเธอน่ะหรอจะคู่ควร！”

ตุลยากัดฟันพูดอย่างเจ็บใจ

นรมนกลับไม่ได้มีกิริยาอะไรมาก

“แล้วยังไง？เธอยอมกล้ำกลืนฝืนทนปรนนิบัติคุณนายทวีทรัพย์ธาดา เพื่ออะไรกัน？”