แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 347

บทที่ 347 เธอแสดงละครให้ใครดูกันแน่

ตุลยาจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาแล้วพูด：“เธอรองทายดูสิ！”

“ฉันขอเตือนเธอไว้เลยนะ ไม่ว่าเธอจะมีจุดประสงค์อะไรก็ตาม ถ้าเธอกล้าทำร้ายคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแล้วละก็ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่！”

“เธอจะทำอะไรฉันได้？เธอนอกจากจะมีคุณบุริศร์เขาคอยปกป้องเธอแล้ว เธอยังจะทำอะไรได้อีก？ฉันได้ยินมาว่า ตอนนี้คุณบุริศร์ก็ไม่ใช่ประธานของบริษัทฮัวยูกกรุ๊ปจำกัดแล้ว และที่เธออยู่ในตระกูลโตเล็กฐานะเป็นยังไงก็ไม่มีใครรู้ ตอนนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาชอบฉันมาก เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรฉันได้？”

ท่าทางของตุลยาโอหังมาก เห็นหน้าของเธอแล้วทำให้นรมนรู้สึกอยากจะอวก

“ทางที่ดีที่สุดเธอเพลาๆท่าทีของเธอหน่อย”

“ถ้าฉันไม่ล่ะ？”

ตุลยาตั้งใจยั่วยุต่อ

นรมนหรี่ตาลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“นั้นเธอก็อย่าโทษฉันแล้วกัน”

“เธอคิดจะทำอะไร？ฆ่าฉันหรอ？เธอกล้านั้นหรอ？”

ตุลยาเดินไปข้างหน้าก้าวนึง ยืนมือจะไปผลักนรมน

นรมนยกมือไปกันไว้ด้วยสัญชาตญาณ กลับได้ยินตุลยาจู่ๆกรี๊ดดังขึ้นมาทีนึง แล้วล้มลงไปข้างหลังทั้งคนอย่างเร็ว

“พี่คะ ฉันรู้ว่าพี่ไม่ชอบที่ฉันคอยปรนนิบัติคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ที่ฉันทำไปก็เพื่อพี่นะคะ ？ทำไมพี่ถึงคอยหาเรื่องฉันตลอดเลยคะ？ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะคะ ถ้าพี่อยากให้ฉันไป แค่บอกมาคำเดียวก็พอ ทำไมต้องลงไม้ลงมือกับฉันแบบนี้ด้วยคะ ？”

ตุลยาร้องไห้จนน้ำตาไหลพรากไม่หยุด และล้มกองอยู่ที่พื้นอย่างไม่อาย

และแขนของนรมนยังยกคาอยู่บนฟ้า ไม่ว่าใครเห็นแล้วก็คงต้องคิดว่าเมื่อกี้เธอรังแกตุลยาแน่

“ตุลยา นี่เธอแสดงละครให้ใครดูกันแน่？”

นรมนแทบจะโกรธจนอกแตกตาย

สายตาของคนรอบข้างได้หันมามองอย่างพร้อมเพรียง ราวกับเธอเป็นนางมารร้ายจริงๆอย่างไรอย่างนั้น

ตุลยากลับร้องไห้น่าสงสารอยู่เช่นเดิม

“ฉันรู้ว่าพี่ไม่ชอบฉัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ในสายตาของพี่ก็คิดว่าฉันแสดงละคร ตอนนี้พี่ก็กลับมาแล้ว คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่ต้องการฉันแล้ว ฉันจะไปเองคะ！”

พูดจบ เธอรีบลุกจากพื้นแล้ววิ่งออกไปเลย

นรมนโกรธแทบตาย ตุลยาทำไมต้องเล่นละครฉากนี้กันแน่ ？

เธอมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาหรือคิม แล้วเธอแสดงละครให้ใครดูกันแน่？

นรมนรู้สึกวันนี้ซวยชะมัด เลยขี้เกียจจะไปสนใจตุลยา โกรธจนหันเดินจากไปแล้วไปหาบุริศร์

และเรื่องนี้ผ่านไปไม่กี่นาที ก็เข้าถึงหูของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาด้วยปากของพยาบาล

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา หลานสาวคนโตของท่านร้ายกาจมากเลยนะคะ นี่ขนาดอยู่ในโรงพยาบาลยังกล้าลงมือทำร้ายคน”

คำพูดของพยาบาลทำให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอึ้งไปครู่นึง

“เธอหมายถึงใคร？”

“จะใครอีกละคะ？ก็คุณหนูใหญ่ที่เพิ่งออกจากห้องท่านเมื่อกี้ไงล่ะคะ คุณตุลยาปรนนิบัติท่านมายี่สิบกว่าวันไม่เคยบ่นสักคำ แต่พอคุณนรมนกลับมา ก็ลงมือตบคุณตุลยาที่ระเบียนทางเดินโดยไม่มีเหตุผลเลย คนยืนอยู่เยอะแยะ ทุกคนต่างก็เห็น แถมคุณตุลยาเองก็ไม่กล้าต่อปากต่อคำด้วย โธ่ เห็นแล้วน่าสงสารมากเลยค่ะ！”

พยาบาลสาวเล่าเรื่องเมื่อกี้ให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาฟังไปรอบนึงโดยเติมพริกเติมเกลือเข้าไป

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาขมวดคิ้วขึ้นเบาๆ

“แล้วยัยตุลยาล่ะอยู่ไหน？”

“คงวิ่งไปร้องไห้ที่ไหนสักที่ละมั่งคะ พูดไปแล้ว คุณตุลยาก็น่าสงสารมากเลยนะคะ อยู่ต่อหน้าท่านแล้ว สีหน้ายิ้มแย้มอยู่ตลอด แต่พอลับหลัง แม่ของเธอก็ไม่เคยชอบหน้าเธอสักเท่าไหร่เ เอาแต่หาเรื่องเธออยู่ตลอด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร คุณตุลยาก็เอาแต่แบรับไว้คนเดียว และนี่ถูกพี่สาวแท้ๆมารังแกอีก ก็ไม่รู้ว่าวิ่งไปร้องไห้ที่ไหนแล้ว เฮ้ย”

พยาบาลพูดจบแล้วส่ายหัว ทำหน้าถอนหายใจ

แววตาของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“เธอบอกว่าแม่ของหล่อนปฏิบัติต่อหล่อนไม่ดีงั้นหรอ？”

“ท่านมองไม่ออกเลยหรอคะ？ลูกสะใภ้ของท่านปฏิบัติต่อเธอเย็นชามาตลอด ตอนนี้ คุณนรมนเพิ่งจะกลับมา เธอก็ไปหาคุณบุริศร์คุยธุระแล้ว ก็ไม่แน่อาจจะไปคุยเรื่องสำคัญอะไรก็ได้ คนเป็นแม่นี่ก็ ทำตัวลำเอียงแบบนี้ น่าสงสารคุณตุลยามากเลยนะคะ ”

พยาบาลส่ายหัวแล้วจากไป

เดิมทีคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเองไม่เชื่อว่านรมนจะเป็นคนตีสองหน้าได้ แต่พอเธอมาคิดๆดูแล้ว ตั้งแต่ที่นรมนเข้ามาจนจากออกไปนั้น เธอก็เห็นว่านรมนไม่เคยมีสีหน้าดีให้กับตุลยาเลย

หรือว่าจะเป็นเรื่องจริง？

เธอเร่งรีบเข็นรถเข็นออกจากห้องผู้ป่วย ก็เห็นตุลยาแอบหลบเช็ดน้ำตาอยู่ที่หัวโค้งระเบียนทางเดินอยู่คนเดียว สีหน้าที่กล้ำกลืนฝืนทนทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกสงสาร และที่หัวเข่าของเธอมีคราบเลือดที่เห็นได้ชัดเจน คงเป็นเพราะผิวหนังถลอกแล้วเลือดไหลซึมออกมา

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเกิดความสงสารขึ้นในทันที

“หนูตุลยา หนูมาทำอะไรที่นี่จ้า？”

ทันทีที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาออกเสียง ตุลยาก็รีบหันตัวมาแล้วเช็ดน้ำตาของตัวเองให้แห้งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หันมายิ้มพูดกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดา：“คุณยายคะ ท่านออกมาทำไมคะ ？ข้างนอกลมหนาวมากเลยนะคะ หนูพาท่านกลับห้องนะคะ”

“หนูนรมนเป็นคนตีหนูใช่มั้ย？”

ดวงตาของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาดูแหลมคมขึ้น

ตุลยารีบก้มหน้าลงแล้วพูด：“เปล่าค่ะ หนูไม่ทันระวังแล้วล้มเองค่ะ พี่นรมนไม่ได้ตีหนูเลยนะคะ”