แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 348

บทที่ 348 ทั้งชีวิตแค่เราสองคน

เธอหรี่ตาลง แล้วรีบเดินออกไป

“ตุลยา！”

คิมเรียกตุลยาที่อยู่ไม่ไกลให้หยุดลง

ตุลยาได้รีบหยุดลง แต่หลบตาเธอไว้

“เธอไปพูดเรื่องนรมนต่อหน้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอะไรมาอีก？”

เสียงของคิมฟังดูเย็นชามาก

ตุลยาตัวสั่น จากนั้นก็พูดอย่างกล้ำกลืนฝืนทนเป็นพิเศษ：“แม่คะ หนูไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ หนูจะไปพูดอะไรเธอได้ ที่นี่เป็นเมืองชลธีนะคะ ไม่ใช่อเมริกาสักหน่อย ไม่มีคนคอยให้ท้ายหนูหรอกนะคะ หนูจะทำอะไรเธอได้”

“นั้นหรอ？”

คิมพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย

“แน่นอนซิคะ ตอนนี้ หนูหวังแค่จะได้อยู่ข้างกายแม่นะคะ แม่จะให้หนูทำอะไรก็ได้ ส่วนยัยนรมน หนูไม่อยากจะยุ่งด้วยหรอกนะ”

ตุลยาพูดอย่างเสียงเบา

คิมมองตุลยาที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว รู้สึกไม่ชอบใจ ทั้งสองคนต่างก็เป็นลูกสาวแท้ๆของตัวอง ถึงเธอจะไม่ค่อยชอบตุลยาเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากให้ตุลยาทำเรื่องโง่ๆไป

“ให้มันเป็นแบบนั้นจริงเหอะ แต่เรื่องยาแก้พิษนั่น ดีที่สุดเธอรีบหาโอกาสพูดกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาให้เข้าใจซะ เป็นความชอบของเธอๆก็รับไว้ แต่ถาไม่ใช่ก็อย่าเอาเข้าตัวเอง บนโลกนี้ไม่มีความลับที่ปกปิดได้ตลอดโดยไม่ถูกเปิดเผยหรอกนะ อย่ารอให้ชื่อเสียงตัวเองป่นปี้แล้วจะมานั่งเสียงใจภายหลังล่ะ”

คิมพูดจบก็เดินจากไป ไม่ได้สังเกตเห็นมือที่กำไว้จนแน่ของตุลยาเลยแม้แต่น้อย ดวงตามีความโกรธและไม่พอใจ

นรมนกลับไม่รู้เลยว่าที่โรงพยาบาลเกิดเรื่องขึ้นตั้งมากมาย ตอนที่บุริศร์หาเธอเจอนั้น เธอกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวบนระเบียงทางเดิน เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“คิดอะไรอยู่หรอ？”

บุริศร์เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว ได้รีบเดินเข้าไปหา

นรมนสะดุ้งทีนึง ดึงสติกลับมาได้ในทันที เห็นว่าเป็นบุริศร์เลยพูด：“ฉันกำลังคิดอยู่ว่า ตุลยาเธอมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ทำไมต้องมาที่เมืองชลธี？แถบยังดีกับคุณยายของฉันขนาดนี้”

“คิดเรื่องพวกนี้ทำไมกัน？เธออยากจะเป็นคนรับใช้ก็ปล่อยให้เธอเป็นไปซิ ขอแค่ไม่มายุ่งกับเรา อย่างอื่นก็ช่างมันเถอะ”

บุริศร์ยื่นนมอุ่นๆที่อยู่ในมือให้นรมนไป

“คุณไปเอามาจากไหนคะ？”

“หัวหน้าคิมเป็นคนให้มา บอกว่าชงให้คุณ เธอเห็นว่าสีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนสะดุ้งอีกครั้ง

“เมื่อกี้ พวกคุณสองออกไปคุยอะไรกันข้างนอกคะ？”

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ว่าไม่นาน ปัญหาเรื่องจัดการตรวจสอบฐานะของคุณ ยังไงก็ต้องผ่านด่านเธอไปก่อน”

บุริศร์นั่งลงที่ข้างๆของนรมน รู้สึกว่านรมนดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดี

“คุณมีเรื่องกับตุลยามางั้นหรอ？”

“เปล่านิคะ”

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนที่เอ่ยถึงชื่อตุลยา แต่ก็ไม่กะจะพูดออกมา เรื่องระหว่างเธอกับตุลยาตอนนี้ก็หาต้นตอปลายเหตุไม่ได้ เลยหยุดคิดไปก่อน

“ฉันจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลนาวินพร้อมกับธิดาคนนึง คงนะจะดีขึ้นหน่อย”

“เรื่องพวกนี้ปล่อยให้นายพฤกษ์เป็นคนจัดการเถอะ ผมว่าคุณเองก็เหนื่อยแล้ว ผมส่งคุณกลับไปพักผ่อนเถอะ？”

บุริศร์เห็นสีหน้าของนรมนไม่ค่อยดีนัก เลยคิดกลับบ้านไปพร้อมกับเธอ

นรมนกลับเขย่าหัวแล้วพูด：“อยู่แต่ในบ้านมายี่สิบกว่าวันแล้ว ฉันรู้สึกเบื่อ เอาอย่างนี้ คุณเดินเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ยคะ？”

“ได้สิ！”

บุริศร์ก็พยุงนรมนลุกขึ้น

“ฉันไม่ใช่คนพิการนะคะ ทำไมคุณต้องทำกับฉันเหมือนระมัดระวังขนาดนั้นคะ？ฉันเดินเองได้ค่ะ”

นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ไปได้

บุริศร์กลับพูดอย่างจริงจัง：“นั่นมันได้ยังไง ผมไม่ยอมปล่อยให้คุณเป็นอะไรไปต่อหน้าผมได้แม้แต่นิด ไม่อย่างนั้น ผมคงเสียใจแย่เลย ”

“ปากคุณเนี่ย ตอนเช้าทานน้ำผึ้งเข้าไปเยอะเลยใช่มั้ยเนี่ย？”

“ทานลูกอมไป ไม่เชื่อคุณรองดมดูสิ？”

บุริศร์ยื่นปากตัวเองเข้าไปใกล้เธอโดยตรง

นรมนหน้าแดงในทันที แล้วผลักเขาออกทันที ทำหน้างอนแล้วพูด：“คุณอายุเท่าไหร่แล้ว？ยังเล่นเป็นเด็กไปได้！ไม่กลัวคนอื่นเขาหัวเราะเยาะเลยรึไง！”

“ใครกล้าหัวเราะเยาะผม？คุณรองให้เขามาพูดต่อหน้าผมดูซิ”

บุริศร์ทำหน้าขี้โกง หยอกจนนรมนอดขำไม่ได้

“ดูคุณซิ บอกว่าเป็นประธานของบริษัทฮัวยูกกรุ๊ปจำกัดคนก่อน คนบุริศร์ที่เย็นชาไร้เยื่อใย ใครเขาจะเชื่อ？”

“ใครอยากเชื่อก็เชื่อไป ขอแค่คุณไม่เชื่อก็พอ”

บุริศร์ยื่นมือไปโอบเอวของนรมนไว้โดยตรง แล้วพาเธอเดินออกไป

ตอนที่ตุลยาเห็นฉากนี้จากข้างหลังแล้ว ก็ได้หรี่ตาลง

น้อยมากที่เธอจะเห็นผู้ชายคนนึงที่สามารถรักและทะนุถนอมผู้หญิงคนนึงขนาดนี้

นรมนเธอมีดีอะไร？

ไม่เพียงแต่ได้รับความรักจากแม่ ความห่วงใยจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แม้กระทั่งคุณบุริศร์ก็รักทะนุถนอมเธอขนาดนี้

แต่แล้วเธอตุลยามีอะไรล่ะ ？

เธอไม่มีอะไรเลย！

แรงเห็นความอิจฉาและความไม่พอใจ ทำให้เธอฝากรอยขีดข่วนไว้บนกำแพงอย่างไม่รู้ตัว จนเล็บหักแล้วผิวที่นิ้วก็ถลอก แต่เธอก็ไม่รู้สึกอะไรเลย

นางนรมน！

อะไรที่เป็นของเธอ ฉันจะแย่งมันมาให้หมด！

ตุลยาแอบสาบานกับตัวเอง

นรมนเดินๆอยู่ จู่ๆเหมือนรู้สึกมีคนคอยเดินตามอยู่ข้างหลัง เธอหันไปมองในทันที แต่ระเบียงทางเดินกลับว่างเปล่าไม่มีอะไร คนที่เดินผ่านไปมาก็ล้วนแต่เป็นคนที่เธอไม่รู้จัก