แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 353

บทที่ 353 ระหว่างพวกเธอมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เสียงร้องห่มร้องไห้ของคมทิพย์หยุดชะงักลง

“พูดไม่ได้อย่างงั้นเหรอ? ระหว่างเรายังต้องมีความลับอะไรอยู่อีก? คมทิพย์ เธอต้องเข้าใจ ว่าเจตต์แต่เดิมเป็นเพื่อนของฉัน เธอเองก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน สิ่งนี้เธอรู้ดี ต่อให้ระหว่างพวกเธอมีปากเสียงอะไรกัน เขาก็ไม่มีทางทำเกินเลย เธอเป็นคนยังไงฉันก็เข้าใจดี เธอไม่หวังสูง คิดที่จะจับลูกคนรวย เพราะงั้นเจตต์ไม่มีทางเรียกเธอออกไปอย่างไร้สาเหตุ การที่เธอไปหาเขาที่Moonlight Clubได้ เขาต้องพูดอะไรกับเธอแน่ เธอไปหาเขาด้วยความโกรธ ระหว่างพวกเธอมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

นรมนเกิดความประหลาดใจอย่างมาก

แต่คมทิพย์กลับกัดฟันแน่นไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น ทีท่าของเธอทำให้นรมนร้อนใจ

“ตกลงมีความลำบากใจอะไรกันแน่? แม้แต่ฉันเองก็บอกไม่ได้อย่างนั้นเหรอ? เธอต้องรู้สิ ว่าพฤกษ์ไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ! เขาต้องไปสืบหาความจริงเรื่องนี้แน่ ปล่อยให้เขาสืบหาความจริงสู้เธอบอกฉันเลยตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ”

นรมนรู้สึกร้อนใจขึ้นมาบ้าง

คมทิพย์กลับส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ฉันก็แค่ไม่ชอบเขาขึ้นมากะทันหัน แถมครั้งก่อนเขายังทิ้งฉันเอาไว้ที่สุสานคนเดียวอีก แค้นนี้ฉันต้องชำระ ฉันก็เลยไปหาเขา”

“คมทิพย์ ระหว่างเรามีความลับต่อกันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

นรมนรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ความจริง

เธอรู้จักคมทิพย์ดีกว่าใคร

จะไม่รู้นิสัยของคมทิพย์ได้อย่างไร?

ต่อให้เป็นเพราะเรื่องเมื่อครั้งก่อน เธอก็ไม่มีทางวู่วามแบบนั้นแน่

แต่คมทิพย์กลับยืนยันอยู่อย่างนั้น เรื่องอื่นเธอไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น ทำให้นรมนไร้หนทาง

“ฉันรู้ เธออาจจะมีความลำบากใจที่พูดออกมาไม่ได้ เธอไม่อยากพูดฉันก็จะไม่บังคับเธอ แต่เรื่องในวันนี้ เธอคิดจะทำอะไรบ้าๆ ไม่ได้เข้าใจไหม? ฉันรู้ว่าเธอไม่ง่าย ต่อให้ยากกว่านี้ เธอก็จะผ่านมันไปให้ได้ใช่ไหม?”

“วางใจเถอะ ฉันไม่มีทางคิดสั้น ฉันคมทิพย์ต่อให้ไม่มีพ่อแม่ แต่ในเมื่อสวรรค์ให้ฉันมีชีวิตอยู่มาจนถึงปัจจุบัน ฉันก็ต้องพยายามมีชีวิตอยู่ต่อไป”

คมทิพย์เผยรอยยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ขมขื่น

นรมนตบบ่าเธอเบาๆ “บางเรื่องเธอไม่อยากบอกฉันก็จะไม่ถาม แต่หากเธอต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันทันที แม้ฉันกับบุริศร์จะไม่ใช่ผู้นำของตระกูลโตเล็กอีกต่อไปแล้ว แต่เราก็ยังช่วยเธอได้”

“ฉันรู้ หากเมื่อไหร่ที่ฉันต้องการพวกเธอ ฉันจะไม่เกรงใจ เธอวางใจเถอะ เมื่อกี้ที่เพิ่งกลับมาคงทำกมลตกใจ ถ้าเธอมีเวลาก็ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอสักหน่อย”

ประโยคของคมทิพย์ทำให้นรมนส่ายหน้า “บุริศร์ไปแล้ว พวกเด็กๆ อยู่กับเขา ฉันไม่มีอะไรที่จะต้องเป็นกังวล คนที่ฉันเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้คือเธอ รู้ไหม?”

“ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอผ่านเรื่องมามากมาย แต่ถึงยังยืนหยัดที่จะอยู่กับบุริศร์ต่อไป”

คมทิพย์เอ่ยขึ้นมากะทันหัน ทำให้นรมนนิ่งไป

“เธออยากบอกว่าอะไร”

“ไม่มีอะไร ฉันคิดว่าชีวิตนี้ฉันจะไม่มีทางได้พบกับรักแท้ แต่หลังจากที่ได้อยู่กับพฤกษ์ ฉันถึงได้พบว่าบนโลกนี้ยังมีผู้ชายที่ดีขนาดนี้หลงเหลืออยู่ เพราะในใจฉันมีพื้นที่สำหรับเขาอยู่ ต่อให้ผู้ชายข้างนอกจะดีและสมบูรณ์แบบขนาดไหนฉันก็ไม่สนใจ แท้ที่จริงแล้วพื้นที่ในหัวใจของเราเท่านี้เอง เมื่อมีใครสักคนอยู่ในนั้นแล้ว ก็ไม่สามารถบรรจุคนอื่นได้อีก”

ดวงตาของคมทิพย์เปียกชุ่มอีกครั้ง

เมื่อเห็นทีท่าของเธอ นรมนเองก็เกิดเจ็บปวดขึ้นมา

“พฤกษ์ไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่ทิ้งเธอไปเพราะเรื่องนี้หลอก”

“เพราะแบบนี้ไงถึงไม่ยุติธรรมกับเขา ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างเขา ทำไมถึงต้องยอมรับผู้หญิงแบบฉันด้วยล่ะ?”

ไม่ว่าอย่างไรคมทิพย์ก็ไม่สามารถก้าวข้ามผ่านจุดนี้ไปได้

นรมนปลอบใจเธอด้วยเสียงแผ่ว “ชีวิตหนึ่งของคนเราต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย พวกเธอคือคนที่จะจูงมือไปด้วยกันทั้งชีวิต หากเรื่องแค่นี้ยังผ่านไปไม่ได้ เส้นทางหลังจากนี้จะเดินต่อไปยังไง?”

“ไม่เหมือนกันหลอก นรมน สถานการณ์ของฉันกับเธอต่างกัน”

คมทิพย์หม่นหมองลงอีกครั้ง

นรมนพยายามปลอบใจเธอ แต่ไม่ค่อยเห็นผลมากนัก เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ในฐานะที่เป็นพยานของเหตุการณ์ ไม่ใช่แค่คำพูดไม่กี่คำก็สามารถคลี่คลายได้

เมื่อเห็นว่าคมทิพย์เหนื่อยมากแล้ว นรมนถอนหายใจออกมา “เธอนอนพักผ่อนเถอะ เมื่อตื่นมา ทุกอย่างก็จะผ่านไป วางใจเถอะ เรื่องนี้มีพฤกษ์อยู่ ไม่มีทางแพร่ออกไปอย่างแน่นอน ไอ้พวกนั้นไม่กล้าแพร่งพรายออกไปหลอก เรื่องของวันนี้ถือซะว่าเป็นเพียงฝันร้าย เมื่อตื่นมา เราก็จะเป็นคมทิพย์คนเดิม”

ประโยคของนรมนทำให้คมทิพย์อุ่นใจขึ้นมาบ้าง

เธอเชื่อในความสามารถของตระกูลโตเล็ก

หากต้องการปิดข่าว นั่นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับตระกูลโตเล็ก คมทิพย์เองก็ร่ำไห้จนเหนื่อยล้าแล้วเช่นเดียวกัน เธอหลับไปภายใต้อ้อมอกของนรมน ด้วยความสงบ

นรมนดึงผ้าห่มขึ้นห่มกายเธอ ไม่กล้าที่จะออกไปจากเธอ

กระทั่งพฤกษ์กลับมา นรมนถึงได้ส่งมอบคมทิพย์ให้กับพฤกษ์

“เธอเพิ่งหลับไปได้ไม่นาน เธอยังมีปมในใจ ในเวลาอันสั้นคงไม่สามารถยอมรับนายได้”

นรมนไม่อยากเห็นพวกเขาถูกแยกออกจากกัน จึงโพล่งออกไป

พฤกษ์เห็นดวงตาที่บวมแดงของคมทิพย์ จึงเอ่ยเสียงแผ่ว “ผมรู้แล้ว วางใจเถอะ คุณนาย ชาตินี้ผมจะแต่งงานแค่กับเธอเท่านั้น”

“นายรู้สึกเสียเปรียบรึเปล่า?”

“เรื่องนี้คงเป็นเธอมากกว่าที่เสียเปรียบ” พฤกษ์ทัดผมของคมทิพย์ไว้ที่ข้างหูด้วยความรักใคร่

เมื่อนรมนเห็นเช่นนั้น เธอจึงสบายใจขึ้นมา

“ดูแลคมทิพย์ดีๆ แม้ว่าเธอยังรับไม่ได้ แต่ผู้หญิงที่ดีมักกลัวผูกมัดผู้ชาย หากนายอยากอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต ก็จงอย่าปล่อยมือ หากนายไม่สามารถรับเรื่องของวันนี้ได้ ฉันว่านายก็รีบไปจากคมทิพย์ซะเถอะ มันดีต่อพวกนายทั้งคู่”

นรมนไม่อยากผูกมัดพฤกษ์ เขาไม่จำเป็นต้องชดใช้เพื่อใครทั้งนั้น

คมทิพย์พูดถูก หลายครั้ง ที่เราไม่สามารถใช้มาตรฐานของความดีขอให้ชายสักคนรับผิดชอบในตัวเรา โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่เพียบพร้อมไปทุกด้าน

พฤกษ์ส่ายหน้า “ผมรักเธอ แม้ว่าเวลาที่อยู่กับเธอจะไม่มากนัก ความรู้สึกนั้นไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ไม่เห็นเธอผมจะรู้สึกร้อนใจ เห็นเธอมีความสุขผมก็จะพลอยยิ้มไปด้วย เมื่อเห็นเธอโกรธ ผมแทบจะไปจัดการคนที่ทำให้เธอโกรธแทนเธอ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าหัวใจดวงนี้ผมไม่สามารถควบคุมมันได้ ผมจะอารมณ์แปรปรวนตามใครอีกคน แต่ก่อนผมไม่เข้าใจว่าทำไมประธานบุริศร์ถึงลืมคุณไม่ได้เสียที บัดนี้เมื่อได้พบกับเธอ ได้ตกหลุมรักเธอผมถึงเข้าใจ บนโลกนี้มีวาสนาอยู่จริงๆ วาสนาของผมและเธอยังอีกยาวไกล นี่เพิ่งจะเริ่ม เธอเลือกไม่ได้ว่าจะถอยตอนนี้”

สายตาที่พฤกษ์มองไปที่คมทิพย์เต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

นรมนเข้าใจถึงรักแรกพบ ความรู้สึกรักใคร่

บางทีนี่อาจเป็นวาสนาของพฤกษ์และคมทิพย์

เมื่อเห็นทีท่าของพฤกษ์ นรมนจึงไม่พูดอะไรอีก

“ฉันจะไปดูบุริศร์กับพวกเด็กๆ เสียหน่อย”

นรมนตัดสินใจที่จะไม่อยู่รบกวนพวกเขาอีก

แต่พฤกษ์กลับไม่ได้ยินที่นรมนพูด เขาจมอยู่กับความเจ็บปวดใจกับคมทิพย์ ตอนนี้ในสายตาเขามีเพียงคมทิพย์เท่านั้น

นรมนถอยออกมาอย่างเงียบเชียบ เธอเห็นบุริศร์นั่งรอเธออยู่แล้วที่โซฟา พร้อมกับนมอุ่นๆ

“ดื่มซะหน่อยเถอะ เธอยุ่งมาทั้งบ่าย เหนื่อยมามากพอแล้ว”

บุริศร์ยื่นแก้วนมอุ่นๆ ให้กับนรมน

นรมนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ทางด้านเด็กๆ …..”

“พ่อกับแม่ตื่นแล้ว กำลังดูแลเด็กๆอยู่ ไม่มีอะไร แต่เป็นกมลเองที่มีคำถาม ผมบอกไปว่าคุณน้าคมทิพย์ป่วย ปล่อยให้เธอพักผ่อนสักหน่อย อย่าไปรบกวนเธอ กมลจึงไม่ถามอะไรต่อ กานต์เองก็คอยดูแลเธออยู่ ไม่เป็นอะไร วางใจเถอะ”

บุริศร์รู้ว่านรมนเป็นห่วงเด็กๆ จึงชิงเอ่ยออกมาก่อน

นรมนถึงได้วางใจ

เธอนั่งลงที่ข้างบุริศร์ ทิ้งตัวลงซบกับไหล่กว้างของบุริศร์ พร้อมถอนหายใจออกมา “คุณว่าทำไมเส้นทางชีวิตของทุกคนถึงได้ไม่ราบรื่นเอาเสียเลย?”

“ชีวิตคนเราไม่ง่าย ไม่มีใครที่ราบรื่นหลอก ขอเพียงแค่คนทั้งสองสามารถฝ่าลมฝนไปด้วยกัน ไม่ว่าอุปสรรคจะใหญ่แค่ไหนก็ไม่ยากนักหลอก”

บุริศร์เอ่ยเสียงเรียบ

นรมนพยักหน้ารับ “คุณว่าลูกรักของเราทั้งสอง ในอนาคตจะพบเจอกับอุปสรรคหรือเปล่า?”

“กานต์ ไม่ว่าอุปสรรคจะเยอะหรือน้อยก็ไม่เป็นไรหลอก เป็นผู้ชายเกิดมาก็ต้องยอมรับกับความรับผิดชอบและหน้าที่ แต่กมล ผมไม่ยอมให้ใครมารังแกลูกสาวของเราหลอก ลูกสาวของผมในอนาคตมีแต่จะต้องรังแกคนอื่น หากใครทำร้ายลูกสาวเรา ผมไม่ปล่อยเอาไว้แน่!”

“มีพ่อแบบคุณที่ไหนกัน!”

นรมนรู้สึกว่าในตอนนี้บุริศร์เอ็นดูลูกสาวจนเกินไปมาก

กระทั่งแม้แต่เธอเองก็แอบอิจฉาขึ้นมาบ้าง

บุริศร์กลับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ลูกสาวของเราถ้าผมไม่เอ็นดูแล้วใครจะเอ็นดู”

“ถ้าอย่างนั้นคุณมีเหตุผลมากเลยสินะ”

นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ในตอนนี้ใส่ใจตนและลูกๆ อย่างมาก แม้จะพูดไปอย่างนั้น แต่ก็แอบดีใจ

“ไปนอนพักผ่อนเถอะ วันนี้ยุ่งมาทั้งวัน เธอคงเหนื่อยแล้ว ไม่อย่างนั้นผมพักผ่อนเป็นเพื่อนคุณสักพักดีไหม?”

บุริศร์เอ่ย พร้อมอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน โดยไม่รอคำตอบของเธอ

“ใกล้จะทานมื้อเที่ยงแล้ว”

นรมนรู้สึกว่าคงไม่ดีนักถ้าจะนอนกับบุริศร์ในกลางวันแสกๆ แบบนี้ แม้ว่าในเวลาแบบนี้เธอและบุริศร์จะไม่มีทางทำอะไรเกินเลย แต่ก็ยังคงรู้สึกเกรงใจอยู่ดี

บุริศร์กลับเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ยังมีเวลาอยู่ เราไปพักผ่อนสักเดี๋ยวเถอะ รออาหารเสร็จก่อนค่อยว่ากัน พอได้แล้ว พักผ่อนเถอะ”

เขาเอ่ย พลางวางร่างของนรมนลงบนเตียงนุ่ม

ความเอาแต่ใจของบุริศร์ นรมนคุ้นชินตั้งนานแล้ว ตรงกันข้ามกลับรู้สึกถึงความสุขเล็กๆ

เธอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว ภายใต้กลิ่นอายของบุริศร์ เพราะคมทิพย์และนาวินเกิดเรื่องขึ้นติดๆ กัน หลายวันมานี้บุริศร์จึงไม่อนุญาตให้นรมนออกจากบ้านเลย แถมเธอก็ยังไม่ออกไฟอีก เธอต้องการพักผ่อนเยอะๆ แต่ความจริงเป็นอย่างไรนั้นนรมนเองเข้าใจดี แต่นรมนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา หลายวันมานี้เธอคอยเล่นกับลูกๆ ที่บ้านทุกวัน

คมทิพย์ยังคงไม่ยอมรับในตัวพฤกษ์ พฤกษ์เองก็คอยพูดคุยกับคมทิพย์ทุกวัน ส่วนกานต์และกมลเองก็ไม่รู้ว่าทำอะไรกันแน่ ทั้งคู่มีลับลมคมในที่ไม่สามารถให้นรมนรู้ได้ ทำให้เธอเกิดความประหลาดใจอย่างมาก เสียดายที่เธอมีลูกชายที่ชาญฉลาด นรมนจึงต้องพ่ายแพ้ทุกครั้งไป

เธอทำได้เพียงนั่งกินนอนพักอยู่กับบุริศร์ ทีแรกเธอคิดว่าชีวิตแบบนี้จะคงอยู่ไปอีกแสนนาน กระทั่งได้รับสายเรียกเข้าหนึ่ง ความสงบและความดีงามของตระกูลโตเล็กถึงได้ถูกทำลายลง