แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 354

บทที่ 354 ผู้หญิงมีเนื้อถึงจะกอดอุ่น

ขณะที่นรมนคิดที่จะรับโทรศัพท์บุริศร์เองกลับเร็วกว่าก้าวหนึ่ง

“ผมเอง”

นรมนรู้สึกว่าตอนนี้ตนเองถูกปกป้องเสมือนกับเด็กทารกคนหนึ่ง

ทีท่าร้อนใจของบุริศร์ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขล้นและรู้สึกขันในเวลาเดียวกัน

“ก็แค่รับสายโทรศัพท์เท่านั้น ฉันไม่ได้เป็นง่อยซะหน่อย นายกลัวโทรศัพท์กลืนฉันหรือไง?”

“ผมกลัวว่าเธอจะถูกสายโทรศัพท์ดูด”

ช่วงนี้บุริศร์เองก็ล้อเล่นกับนรมนอยู่บ่อยครั้ง

“โถ่!”

นรมนขี้เกียจที่จะถกเถียงกับเขา ทั้งร่างของเธอหดอยู่บนโซฟาราวกับนกกระทา เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอถูกบุริศร์ดูแลจนเหมือนเป็นอัมพาตไปแล้ว

เด็กๆ ทั้งสองคนก็มีพิรุธทำอะไรสักอย่างกับพ่อและแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธน ไม่ออกจากห้องเลยทั้งวัน

หลังจากที่บุริศร์รับสายโทรศัพท์ บุริศร์พูดเพียงว่า “อืม โอเค” ก่อนที่จะตัดสายทิ้งไป

“มีอะไร? เกี่ยวกับบริษัทหรือเปล่า?”

นรมนเพียงแค่เอ่ยถามไปตามประสา

บุริศร์ส่ายหน้า “ไม่ใช่ บริษัทมีตรินท์อยู่ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก เป็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดา คุณธรณีกลับจากเมืองหลวงแล้ว เป็นเรื่องเกี่ยวกับบัตรประชาชนของเธอต้องการให้เธอเดินทางเข้าไปหน่อย”

เมื่อเอ่ยถึงคุณนายทวีทรัพย์ธาดา นรมนนิ่งไป

เมื่อครั้งก่อนที่ได้พบเจอกับคุณนายที่โรงพยาบาล เธอสัญญาว่าวันที่สองจะทานข้าวกับเธอด้วย น่าเสียดายที่หลังจากเกิดเรื่องของคมทิพย์ขึ้นนรมนลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท แต่คุณนายเองก็ไม่ได้ติดต่อหาเธอเช่นเดียวกัน

บัดนี้เมื่อคุณนายติดต่อหาเธอ นรมนจึงนิ่งงันไปสักพักหนึ่ง

“เป็นอะไรไป? คุณยายของเธออยากทานข้าวกับเธอปฏิกิริยาของเธอหมายความว่ายังไงกัน?”

เมื่อบุริศร์เห็นทีท่าที่นิ่งงันไปของนรมน ทำให้เขารู้สึกขบขัน

ผู้หญิงคนนี้น่ารักขึ้นทุกที

นรมนถึงได้สติขึ้นมาเดี๋ยวนี้เอง เธอไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรดี อันที่จริงเธอชอบคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อนึกถึงตุลยาที่อยู่ข้างเธอ ทำให้เธอรู้สึกมีระยะห่าง

“คุณว่าตุลยาจะอยู่ด้วยหรือเปล่า?”

นรมนเอ่ยขึ้นมากะทันหัน ทำให้บุริศร์นิ่งค้าง

“เรื่องของภายในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่เกี่ยวกับเธอนี่? เรื่องใหญ่ขนาดนี้เธอคงไม่อยู่ด้วยหรอก”

“ถ้างั้นก็ดี”

นรมนถอนหายใจอย่างโล่งอก “ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน คุณไปกับฉันนะ”

“โอเค”

บุริศร์เผยรอยยิ้ม ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด แต่จากคำพูดของนรมนเขารู้สึกได้ว่านรมนไม่ค่อยชอบตุลยาเท่าไหร่นัก แม้ว่าเขาจะรับรู้มาโดยตลอด แต่นรมนในตอนนี้ก็ยังคงหลบหนีตุลยาอยู่อย่างนั้น สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

ภรรยาของเธอเป็นหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างถ่องแท้ เรื่องอะไรที่จะต้องหลบหลีกคนนอกคนหนึ่งด้วยเล่า? หรือว่าตุลยาได้ทำอะไรที่ทำให้นรมนรู้สึกเกลียดชังกัน?

เมื่อนึกขึ้นได้ดังนั้น บุริศร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นต่อสายหากิมจิทันที

“ไปสืบทีว่าคราวก่อนที่นรมนไปที่โรงพยาบาล ได้เกิดการปะทะขึ้นกับตุลยาหรือเปล่า?”

“ครับ”

กิมจิตัดสายทิ้ง ไม่นานนัก คลิปวิดีโอของตุลยาและนรมนก็ถูกส่งเข้ามาในโทรศัพท์เขา

บุริศร์หรี่ตาลงต่ำ

ผู้หญิงคนนี้มีแผนการจริงด้วย

เขาหันไปทางห้องนอน รู้สึกว่านรมนไม่ใช่คนอ่อนแอ บางทีอาจเพราะว่าเธอกำลังอยู่ไฟ ไม่อยากมีเรื่องจึงไม่ได้โต้ตอบตุลยา

เพียงแต่ผู้หญิงของบุริศร์ ใครจะรังแกก็ได้อย่างนั้นเหรอ? เขาจดบันทึกอย่างเงียบๆ ตัดสินใจที่จะหาโอกาสทวงความยุติธรรมคืนให้กับนรมน

ผู้หญิงของบุริศร์ นอกจากตัวเขาเอง ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์รังแกเธอทั้งนั้น!

บุริศร์คิดในใจ นรมนได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสรรพลงมาเรียบร้อยแล้ว วันนี้เธอสวมชุดมิดชิดเรียบร้อย ที่ดูสดใส

ขณะที่เธออยู่ไฟ บุริศร์ดูแลเธอดีจนเป็นสาวอวบ สีหน้าค่อนข้างดูดีขึ้นมามาก บัดนี้ภายใต้เสื้อผ้าเรียบหรูทำให้เธอดูสง่ายิ่งขึ้นไปอีก

“พอใช้ได้ไหม?”

นรมนรู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้นแล้วจริงๆ

เสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่รู้สึกแน่นเกินไปแล้ว

บุริศร์กลับเอ่ยอย่างมีความสุข “ก็สวยดี!”

“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าช่วงเอวฉันแน่นนิดหน่อย”

นรมนจับจ้องที่บริเวณเอวของตนเอง เธออ้วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน จนตัวเธอเองพูดไม่ออก

ผู้หญิงมีความรู้สึกอ่อนไหวต่อรูปร่างอยู่แล้ว

บุริศร์กลับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ผู้หญิงต้องมีเนื้อหน่อยสิถึงจะกอดอุ่น”

“ไปไกลๆ เลย! ดูเอวฉันสิเป็นชั้นๆแล้ว ไม่ได้การ ฉันต้องลดความอ้วนซะแล้ว”

นรมนยิ่งดูยิ่งขัดตา

บุริศร์กลับเอ่ยอย่างไม่แคร์ “ลดความอ้วนอะไรกัน? เธอแค่น้ำหนักเท่าไหร่? เพิ่งออกไฟก็บ่นจะลดความอ้วนเสียแล้ว ไม่กลัวลูกๆ ได้ยินแล้วจะหัวเราะเยาะเอาเหรอ”

พูดถึงเด็กๆ นรมนเอ่ยถามขึ้นทันที “วันนี้จะพาพวกเขาไปด้วยดีไหม? คุณนายยังไม่เคยเจอเด็กทั้งสองมาก่อน”

“ช่างเถอะ วันนี้เราไปเพราะบัตรประชาชนของเธอ หากคุณนายอยากพบเด็กๆ คราวหน้าก็ได้ วันนี้ไม่ได้เตรียมอะไร อย่าให้พวกเด็กๆ เสียมารยาทเลย”

“ก็ใช่”

เมื่อได้ยินคำของบุริศร์ นรมนจึงยกเลิกความคิดที่จะพาเด็กๆ ไปเยี่ยมคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

ทั้งคู่เดินทางออกจากบ้านพร้อมกัน เพื่อเดินทางมาที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

คุณธรณีสูบบุหรี่อยู่ข้างนอกเมื่อเห็นการมาของทั้งคู่จึงดับบุหรี่ทิ้ง

เขาจับจ้องนรมน เมื่อพบว่าใบหน้าของนรมนแดงระเรื่อแถมยังอ้วนขึ้นอีกด้วยจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หนึ่งเดือนมานี้บุริศร์เลี้ยงดีใช้ได้เลยนี่”

ประโยคนี้ทำให้นรมนรู้สึกประหม่า