แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 374

บทที่ 374 เรามาพยายามด้วยกันนะ

“เดี๋ยวผมไปเร่งให้ เผื่อจะได้เร็วๆ คิดแล้วหรือยังว่าอยากไปประเทศไหน?”

บุริศร์รู้อยู่แล้วว่าเรื่องของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาต้องทำให้เธอผิดหวังแน่ๆ ดังนั้นเธอเลยไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ

นรมนส่ายหัว “ที่ไหนก็ดีหมดนั่นแหละ ขอแค่ไม่ใช่ที่นี่”

“ยัยโง่”

บุริศร์โอบเอวของเธอเอาไว้อย่างรักใคร่ แล้วพูดเสียงเบาว่า “ถ้าผมบอกคุณว่า ทุกอย่างเป็นฝีมือผมเอง คุณจะโกรธผมไหม?”

“อะไรนะ?”

นรมนมองมาที่บุริศร์อย่างคาดไม่ถึง

บุริศร์พูดออกมาอย่างรู้สึกผิดว่า “ผมเห็นตุลยาเอาแต่กลั่นแกล้งคุณ และคุณก็ไม่เคยตอบโต้เธอด้วย แต่คนอย่างเธอน่ะ ยิ่งคุณไม่ตอบโต้ เธอก็จะยิ่งได้ใจ เพราะงั้นผมเลยบอกให้พฤกษ์หาคนไปจับตัวเธอ แล้วปล่อยให้อดอาหารทั้งวันทั้งคืน จากนั้นก็นำตัวไปโยนลงทะเล จะเป็นจะตายก็แล้วแต่เวรแต่กรรมของเธอ ตอนแรกผมไม่อยากให้คุณรู้เรื่องนี้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าตุลยาจะใส่ความมาถึงตัวคุณ ผมขอโทษจริงๆ”

เมื่อฟังที่บุริศร์พูดจบ นรมนก็รู้สึกอยากหัวเราะออกมา

“แค่คนๆเดียวคุณถึงกับกล้าท้าทายกฎหมายเลยเหรอ ถ้าหากเรื่องหลุดออกไปแม้แต่นิดเดียว คุณชายตระกูลโตเล็กผู้ยิ่งใหญ่อย่างคุณไม่ต้องชดใช้ให้เธอด้วยการฝังทั้งเป็นเลยหรือไง? คิดอะไรอยู่เนี่ย?”

“ที่ผมทำก็เพราะอยากเอาคืนให้คุณไง คุณเห็นแก่ที่เธอเป็นลูกสาวของหัวหน้าคิม เลยพยายามอดทนกับเธอ แล้วเธอเคยนึกถึงคุณบ้างหรือเปล่า?”

บุริศร์เป็นห่วงนรมนด้วยใจจริง

ผู้หญิงคนนี้มีแต่ยอมโอนอ่อนและเอาแต่นึกถึงคนใกล้ชิดของตัวเอง แต่สุดท้าย ก็ไม่มีใครห่วงใยนรมนอย่างจริงจังเลยสักคน

เขาเห็นอย่างนั้นแล้วยิ่งรู้สึกสงสาร

กระแสความอบอุ่นพวยพุ่งเข้ามาในใจของนรมนทันที ความรู้สึกเมื่อถูกห่วงใยและถูกปกป้องมันทำให้เธอทำใจปล่อยมือไปไม่ได้จริงๆ

“คุณนี่นะ ต่อไปนี้ห้ามทำเรื่องแบบนี้อีก คนอย่างตุลยาน่ะไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องได้รับบทลงโทษจากพระเจ้าอยู่ดี”

“บางทีพระเจ้าก็อาจจะกำลังหลับอยู่ก็ได้นี่นา คงไม่มีเวลามายุ่งเรื่องของมนุษย์หรอก ตราบใดที่เธอไม่มาสร้างปัญหาให้คุณ ผมก็จะไม่สนใจเธอ แต่ถ้าเธอรนหาที่ตายโดยการสร้างปัญหาให้คุณ แบบนั้นก็คงต้องขอโทษด้วย ผมไม่มีทางปล่อยให้เธอมาก่อความวุ่นวายแน่ๆ เพราะคุณคือสิ่งล้ำค่าในใจผม”

คำพูดของบุริศร์ยิ่งทำให้นรมนซาบซึ้ง

“งั้นเหรอ? ฉันคือสิ่งล้ำค่าในใจคุณเลยเหรอ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

นรมนรีบหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับบุริศร์ จ้องมองผู้ชายที่หล่อเหลาจนไม่มีใครเทียบได้ตรงหน้า แล้วใช้มือเกี่ยวคอของเขาเอาไว้พร้อมกับพูดว่า “งั้นคืนนี้ต้องการฉันไหม”

เธอยังจำปฏิกิริยาก่อนออกไปข้างนอกของบุริศร์ได้ ดูเหมือนว่ายาจีนอันนั้นจะได้ผล

คำพูดนี้ทำให้บุริศร์ประหลาดใจไม่เบา

“เมียครับ อย่าทรมานผมจะได้ไหม?”

เขาล่ะกลัวว่าตัวเองจะอายุสั้นเพราะสิ่งนี้จริงๆ

เดิมทีก็ฟิตปึ๋งปั๋งอยู่แล้ว ยังจะมาถูกภรรยากระตุ้นแบบนี้อีก เขาทรมานอย่างบอกไม่ถูก ช่างเป็นอะไรที่สรรหาคำมาอธิบายไม่ได้จริงๆ

นรมนกลับไม่รับรู้ถึงความทรมานในใจของบุริศร์ พูดอ้อนๆออกมาว่า “ลองดูหน่อยน่า แม่ฉันบอกว่า ยานั่นน่ะได้ผลดีมากนะ เมื่อเช้านี้ฉันก็ว่าใช้ได้เลยนะ เรามาลองกันดูหน่อยไหม?”

ตอนนี้บุริศร์เริ่มอยากจะหนีแล้ว

"จู่ๆผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าต้องไปห้องทำงาน ผมมีเรื่องต้องคุยกับพฤกษ์ ผม...."

"บุริศร์ คุณไม่อยากทำขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เมื่อนรมนพูดเสียงอ่อน. ก็ทำให้กระดูกกระเดี้ยวของบุริศร์พลันอ่อนเปรี้ยลงทันที

"ไม่ใช่ ผมก็แค่....."

"งั้นก็ลองดูหน่อยสิ! คุณก็รู้ ว่าฉันเริ่มก่อนไม่เก่ง คุณก็เห็นว่าตอนนี้ฉันยอมเสียหน้าช่วยคุณถึงขนาดนี้ แล้วทำไมคุณถึงต้องปฏิเสธฉันด้วย?"

นรมนเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ

บุริศร์แทบอยากจะตบหน้าตัวเอง เขาแก้ตัวไม่ดีตรงไหน ต้องบอกออกไปว่าตัวเองทำไม่ได้จริงๆเหรอ?

นรมนกำลังจะร้องไห้ ก่อนหน้านี้ยังหงุดหงิดเรื่องของตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาอีก ถ้าตอนนี้เขาปฏิเสธเธออีกล่ะก็ นรมนจะเสียใจขนาดไหนก็ไม่รู้

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ บุริศร์ก็พูดอย่างจำยอมว่า "โอเค ลองก็ได้ แต่ว่าคุณต้องให้ผมไปอาบน้ำก่อนนะ"

เมื่อบุริศร์ตอบตกลง นรมนก็รีบปล่อยเขาออก แล้วพูดยิ้มๆว่า "อาบด้วยกันไหม?"

"อย่าเลย ผมอาบคนเดียวดีกว่า คุณไว้หน้าผมหน่อยเถอะ"

เมื่อก่อนบุริศร์อยากให้นรมนเป็นฝ่ายรุกก่อนมากๆ แต่ว่าตอนนี้เขาไม่อยากให้นรมนรุกเขามากจนเกินไปเลย

ถ้าอาบน้ำด้วยกันล่ะก็ คิดว่าเขาจะเล่นละครต่อไปได้เหรอ?

บุริศร์แทบจะเผ่นไปอาบน้ำในห้องทำงาน

เมื่อนรมนเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็คิดว่าผู้ชายคนนี้มีปัญหาแน่ๆ เธอจึงไม่ได้ตามเขาไป. จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน พร้อมกับครุ่นคิดว่าต้องยั่วยวนบุริศร์ยังไงดี

ความจริงแล้วเธอไม่ชำนาญอะไรแบบนี้เลย แต่เพื่อเป็นการบำบัดรักษาบุริศร์ เธอจึงคิดว่าตัวเองควรทุ่มแบบสุดตัว

นรมนเปิดคอมพิวเตอร์ แล้วกดค้นหาคลิปวิดีโอพวกนั้น ใบหน้าของเธอแดงกล่ำซับสีเลือด

ด้านบุริศร์กลับหลบอยู่ในห้องทำงาน เขาถอนหายใจออกมายกใหญ่

เขาหยิบขวดยาที่ป้องให้เขามา จากนั้นก็มองไปรอบๆ เมื่อคิดว่ายังไงวันนี้ก็หนีไม่พ้น จึงรีบหาน้ำมาเพื่อกินยาเข้าไปสองเม็ด

ไม่นานหลังจากนั้น. บุริศร์ก็อาบน้ำเสร็จ

ในตอนที่เขาเห็นนรมนในชุดนอนแสนยั่วยวน โพรงจมูกก็รุ่มร้อน เหมือนกำเดาจะไหลออกมา

ของสวยๆงามๆวางอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ แต่เขากลับไม่สามารถชมเชยได้ ช่างเป็นอะไรที่ทรมานเหลือเกิน

ทันใดนั้นเขาก็พบว่า ถึงแม้ในใจของเขาจะต้องการมากแค่ไหน แต่ร่างกายกลับไม่ได้มีปฏิกิริยามากเท่าไหร่ ดูเหมือนว่ายาที่ป้องให้มาจะได้ผลอยู่บ้าง

เมื่อนรมนเห็นบุริศร์กลับมา ก็รีบปิดคอมพิวเตอร์ จากนั้นก็เดินเข้าไปกอดเอวของบุริศร์แล้วพูดว่า "เรามาพักผ่อนกันเถอะ"

"ครับ!"

บุริศร์รู้สึกว่านรมนในวันนี้น่าหลงใหลเป็นพิเศษ

เขากอดนรมนเอาไว้ แล้วรีบจูบปากสีสวยของเธออย่างรวดเร็ว

ความเร่าร้อนและป่าเถื่อนของบุริศร์ทำให้นรมนเริ่มล่องลอย

เธอเลียนแบบการกระทำในคลิปพวกนั้นด้วยการถอดเสื้อของบุริศร์ออก แล้วยื่นมือไปสัมผัสความรุ่มร้อนบนตัวของเขา

บุริศร์รู้สึกลำคอแห้งผาก อยากจะรังแกเธอใจแทบขาด แต่ในตอนนี้อาวุธปืนของเขาใช้งานไม่ได้

แล้วก็อย่างที่คิดเอาไว้ นรมนเองก็รับรู้ถึงปัญหานี้

เธอยั่วยวนต่ออย่างไม่ยอมถอดใจ แต่ไม่ว่าเธอจะทำยังไง. ตรงนั้นของบุริศร์ก็มีอาการตอบสนองเลย

นรมนกระทำอยู่อย่างนั้นจนเหงื่อไหลท่วมตัว ท้ายที่สุดก็ต้องยอมแพ้

"ขอโทษนะ อาจจะเพราะฉันทำไม่เก่ง ฉัน...."

นรมนคิดว่าตอนนี้แหละต้องไปกระตุกต่อมรักศักดิ์ศรีของชายหนุ่มได้แน่ๆ

ผู้ชายส่วนใหญ่ต่างก็แคร์เรื่องนี้กันทั้งนั้น แล้วผู้ชายรักศักดิ์ศรีอย่างบุริศร์จะไม่สนใจได้ยังไง?

บุริศร์แอบถอนหายใจ แต่บนใบหน้ายังแกล้งทำเป็นจนปัญญา "ไม่เป็นไรหรอก เรื่องนี้จะโทษคุณก็คงไม่ได้ อาการแบบนี้มันมาอย่างกะทันหัน คราวหลังผมจะค่อยๆรักษา"

"เราไปหาหมอดีไหม"

นรมนยังคงไม่อยากถอดใจ

ทำไมจู่ๆถึงพูดขึ้นมาแบบนี้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยล่ะ?

เมื่อได้ยินว่าต้องไปโรงพยาบาล บุริศร์ก็รีบห้ามเอาไว้ทันที

"เรื่องแบบนี้คุณไม่กลัวคนอื่นรู้เข้าเหรอ? ทำไม? แค่ผมทำให้คุณมีความสุขไม่ได้ คุณก็ไม่ต้องการผมแล้วเหรอ?"

เขาพูดออกมาอย่างน้อยใจ ท่าทางเหมือนเด็กกำลังจะถูกทิ้ง

"จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง?"

นรมนรีบปิดปากของเขาเอาไว้แล้วพูดว่า "ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง ฉันก็จะไม่ทิ้งคุณไปไหน อีกอย่างที่คุณเป็นแบบนี้อาจมีสาเหตุมาจากฉันก็ได้ เพราะงั้นเรามาพยายามด้วยกันนะ?"

"ครับ"

เมื่อบุริศร์เห็นท่าทางเป็นห่วงของนรมน เขาก็อยากจะบอกทุกอย่างออกไปตรงๆ แต่พอนึกถึงสภาพร่างกายของเธอ เขาจึงต้องอดทนเอาไว้

"เรานอนกันเถอะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พรุ่งนี้ยังจะมีเรื่องอะไรรอเราอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้"

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนต้องพยักหน้า

วันนี้พาเด็กๆไปเที่ยวทั้งวัน เสียพละกำลังไปมากจริงๆนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะอาการป่วยของบุริศร์. เธอคงหลับไปตั้งนานแล้ว เพราะต้องพยายามปลุกปั่นอารมณ์ของบุริศร์อยู่ตั้งนาน นรมนจึงไม่มีแรงเหลือแล้ว

บุริศร์โอบกอดเธอเอาไว้ เธอจึงสูดดมกลิ่นที่คุ้นเคยของบุริศร์เข้าไปเต็มปอด. จากนั้นไม่นานก็หลับไป

เมื่อเห็นเธอหลับไปแล้ว บุริศร์ถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ถึงจะรู้ว่ายาของป้องได้ผล แต่กระนั้นก็ยังเครียดอยู่ดี ตอนนี้เขาทรมาน จนเหงื่อไหลเต็มตัวไปหมด

บุริศร์ค่อยๆดึงแขนของตัวเองออก จากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำ

แม้ว่าร่างกายจะไม่ค่อยมีปฏิกิริยาเท่าไหร่ แต่ริมฝีปากของเขากลับแห้งผาก บางทีนี่อาจจะเป็นผลข้างเคียงของยาก็ได้

บุริศร์ใส่ชุดนอน จากนั้นก็เปิดประตูออกไปเพื่อหาน้ำอุ่นๆดื่ม แต่กลับเห็นพฤกษ์นั่งทำหน้าคิดหนักอยู่บนโซฟา

"ดึกขนาดนี้ยังไม่นอนอีกเหรอ? ทำอะไรอยู่?"

"ประธานบุริศร์"

พฤกษ์รีบลุกขึ้น แต่บุริศร์กลับโบกมือ แล้วบอกให้เขานั่งลง

"อะไรทำให้นายนอนไม่หลับ? เรื่องของคมทิพย์เหรอ?"

"เปล่าครับ"

พฤกษ์นั่งอยู่บนโซฟา แล้วพูดออกมาอย่างอัดอั้นว่า "ช่วงนี้ผมจนปัญญาเรื่องสืบหารูปภาพจริงๆครับ มันไม่มีเบาะแสอะไรเลย ผมรู้สึกว่าความสงบในตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ มันกระวนกระวายใจแปลกๆ"

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ สีหน้าของบุริศร์ก็พลันย่ำแย่ลง

"เรื่องนี้ฉันเคยไปสอดแนมกับทางเจตต์ดูแล้ว. ไม่ใช่ฝีมือของเขาจริงๆด้วย แต่มีคนแอบหลอกใช้เขา แต่ไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใครกันแน่?"

"ใช่ครับ เพราะงั้นผมถึงกังวล ช่วงนี้ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย ราวกับว่าทุกอย่างที่ทำมาก่อนหน้านี้แค่เรื่องล้อเล่น จุดนี้ล่ะครับที่ทำให้ผมไม่เข้าใจ ผมรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังแอบวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ"

เมื่อพฤกษ์พูดมาแบบนี้

บุริศร์ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ความรู้สึกแบบนี้ มันก็ต้องคอยดูอยู่ดี

"ติดตามเรื่องนี้ไว้ก็แล้วกัน ไม่ต้องรีบร้อนมากก็ได้ อีกสองวันก็วันเกิดนรมนแล้ว เรื่องที่ฉันให้นายไปเตรียมเรียบร้อยแล้วหรือยัง?"

พฤกษ์พยักหน้า

"เตรียมเรียบร้อยแล้วครับ สบายใจได้ ถึงตอนนั้นต้องทำให้คุณนายลืมไม่ลงแน่นอนครับ"

"ขอบใจมาก ไปนอนเถอะ"

บุริศร์ตบบ่าพฤกษ์ จากนั้นก็ดื่มน้ำแล้วกลับเข้าไปในห้องนอน

นรมนยังคงหลับสนิท

บุริศร์กอดเธอเอาไว้ ไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไป

พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปแล้วสองวัน

ในตอนที่นรมนตื่นขึ้นมา ก็พบว่าบุริศร์ไม่อยู่แล้ว

สองวันมานี้ เธอกับคุณแม่เพิ่มยาเข้าไปใหม่ คิดว่าเป็นเพราะบุริศร์ออกไปเที่ยวข้างนอกฤทธิ์ยาเลยไม่ได้ผลเท่าที่ควร อีกอย่างสองวันมานี้เธอก็กำลังคิดค้นวิธีบำบัดด้วยอาหารสูตรใหม่ ทุกวันเธอเอาแต่มองบุริศร์กิน แล้วก็พยายามปลุกปั่นบุริศร์ด้วยหลากหลายวิธี แต่กลับไม่ค่อยเห็นผลเท่าไหร่

การที่บุริศร์หลบหน้าเธอในทุกเช้าจึงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร

เธอลุกไปอาบน้ำ จากนั้นก็เลือกใส่ชุดกระโปรงสวยๆมาใส่ แล้วลงไปข้างล่าง

เพียงแต่ว่าในตอนที่เธอเปิดประตูออกไป เธอก็นิ่งอึ้งในทันที

นี่ใช่บ้านเธอเหรอ?

ในเวลาไม่นานเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

นรมนขยี้ตาตัวเอง กลัวว่าตัวเองจะยังไม่ตื่น แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภาพทุกอย่างตรงหน้าก็ยังไม่หายไป