แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 378

บทที่ 378 คิมฆ่าตัวตาย

นรมนไม่ค่อยสบายใจ แต่ก็รู้ว่า ถ้าตัวเองยังอยู่ที่นั่นต่อ คิมอาจจะไม่พูดอะไรออกมา

ไม่รู้ว่าทำไม เธอมีความรู้สึกว่าวันนี้คิมแปลกๆไป หรือว่าโดนตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำอะไรมาอีก?

หรือว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิตจริงๆ?

นรมนไม่รู้ แต่ก็ไม่เคยถามออกไป

เธอไม่อยากถามเรื่องของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา กลัวว่าถ้าถามแล้ว จะได้เรื่องที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเชื่ออกเชื่อใจตุลยา

นรมนอ่อนไหวกับเรื่องนี้มาก

ดังนั้นในตอนที่คิมบอกให้เธอกลับก่อน เธอจึงเลือกที่จะกลับ

หลังจากขึ้นมาบนรถ เธอก็พูดกับบุริศร์ว่า “คุณรู้สึกว่าวันนี้หัวหน้าคิมแปลกๆไปไหม?”

“ไม่นะ ทำไมเหรอ?”

บุริศร์กับคิมรู้จักกันแค่เวลาสั้นๆ พอได้ยินนรมนถามมาแบบนี้ เขาก็ชะงัก

“เปล่า ฉันคงคิดมากไปเอง ฉันรู้สึกว่าวันนี้เธอดูเศร้าๆ”

“บางทีเธออาจจะคิดถึงพ่อของคุณก็ได้”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนพยักหน้า

คงใช่ เพราะตอนที่ได้เห็นแววตาของคิมที่มีต่อชินทร ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังเศร้า

“ในชีวิตของคนเราเรื่องที่เศร้าที่สุดก็คือการที่คนรักต้องพรากจากกัน ถึงความรักจะยังอยู่ แต่ตัวคนกลับไม่อยู่แล้ว ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมานี้เธอจะใช้ชีวิตยังไงนะ”

นรมนถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ

จู่ๆเธอก็กำคอเสื้อของบุริศร์แล้วพูดว่า “คุณต้องตายทีหลังฉันนะ ฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับความโดดเดี่ยว ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับการคิดถึงคุณ”

“เพ้อเจ้ออะไรอยู่ เราจะอยู่ด้วยกันจนผมหงอก จะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ผมรับปากคุณ ว่าผมจะไม่ตายก่อนคุณอย่างแน่นอน”

“คุณพูดแล้วนะ”

นรมนรู้ว่าคำพูดของตัวเองไม่ค่อยเป็นมงคล แต่เธอก็ยังพูดออกมา เธอรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป

“ครับ!”

บุริศร์ไม่ได้คิดมากกับคำพูดที่ไม่มีมูลสายปลายเหตุของเธอ จากนั้นทั้งสองคนก็ขับรถออกไป

กานต์กับกมลถูกทิ้งไว้ที่คฤหาสน์ตระกุลโตเล็กเป็นเวลาสองวัน ในระหว่างนี้จึงถือเป็นการให้บุริศร์และนรมนได้มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง แต่เอาตามความจริงก็คือคุณนายคิดถึงเด็กๆก็เลยเอามาอยู่ด้วย

หลายปีมานี้คุณพ่อและคุณแม่นรมนลำบากมามากแล้ว จึงกลับไปพักผ่อนที่บ้าน

ส่วนคมทิพย์กับพฤกษ์ก็ไม่รู้ว่ากำลังยุ่งอยู่กับอะไร ช่วงนี้ถึงได้ออกเช้ากลับค่ำตลอด เหมือนกับว่าเรื่องของเจตต์จะจบไปแล้ว แม้ว่าเจตต์จะไม่ได้ออกมาขอโทษอะไรเลย แต่ดูเหมือนพฤกษ์กับตระกูลรัตติกรวรกุลจะไม่ได้ติดต่ออะไรกันแล้ว

ทุกอย่างดูเหมือนคลื่นลมที่เงียบสงบ จนกระทั่งได้รับสายโทรศัพท์จากธรณี ความสุขในชีวิตของนรมนก็พลันพังทลายลง

คิมฆ่าตัวตาย!

นรมนนิ่งอึ้งกับเรื่องที่ได้รับรู้

เธอยังจำท่าทางเมื่อสองวันก่อนตอนที่คิมเอาของขวัญวันเกิดมาให้เธอ จากนั้นเธอก็นึกไปถึงแววตาแสนรักของคิมตอนที่มองภาพชินทรบนป้ายหิน แล้วทำไมถึงฆ่าตัวตายล่ะ?

นรมนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่ได้

คิดมาตลอดว่าตัวเองไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนี้ แต่ตอนนี้เพิ่งได้รู้ ว่าความรู้สึกมากมายมันฝังลึกอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ เดิมทีคิดว่าไม่ต้องไปใส่ใจก็ได้ เพราะกลัวว่าตัวเองจะพลอยโดนทำร้ายไปด้วย จึงจงใจมองข้ามทุกอย่าง ตอนนี้เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เธอถึงได้รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ ความรู้สึกผูกพันทางสายเลือดทำให้เธอเจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

"เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? สองวันก่อน เธอยังดีๆอยู่เลยนะ!"

นรมนมองมาที่บุริศร์พร้อมกับน้ำตาไหลพราก

บุริศร์เองก็คิดไม่ถึงว่าคิมจะเลือกทำแบบนี้

ผู้หญิงคนนั้นเข้มแข็งถึงขนาดนั้น ทำไมถึงเลือกทำอย่างนี้ล่ะ?

"หยุดร้อง เราไปดูที่โรงพยาบาลกันเถอะ"

บุริศร์เองก็ไม่รู้ว่าควรต้องปลอบนรมนอย่างไรดี

ทั้งสองตรงไปยังโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ ในตอนที่ได้เห็นธรณี นรมนก็ร้อนรนในทันที

"คุณอา แม่ฉันเป็นยังไงบ้าง?"

เมื่อเธอพูดออกมา คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็หันขวับมาทันที ในตอนที่เห็นนรมน ก็ตวาดออกมาด้วยความโกรธ

"แกพูดอะไรกับแม่แกกันแน่? หลังจากเธอกลับมาเธอถึงได้เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน แกรู้ไหม เธอไม่ได้แค่ฆ่าตัวตายอย่างเดียว แต่ยังจะเอาตุลยาไปด้วย! เธอวางยาพิษให้ตุลยากิน! ฉันรู้ว่าแกไม่ชอบตุลยา แต่แกก็ไม่สมควรบอกให้แม่แกพาน้องแกไปตาย เพียงเพราะแกไม่ชอบ"

"แม่ หยุดพูดได้แล้ว!"

ธรณีหมดคำจะพูดกับแม่ตัวเองจริงๆ

ด้านนรมนกลับนิ่งไป

"หมายความว่ายังไง? ทำไมบอกว่าแม่ฉันต้องพาตุลยาไปตายด้วย? ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

นรมนจับแขนเสื้อของธรณีเอาไว้

ธรณีถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า "ไม่รู้ว่าพี่สะใภ้เป็นอะไรไป สองสามวันมานี้เธอถึงได้จัดการทุกเรื่อง แล้วบอกว่าจะพาตุลยากลับอเมริกา ฉันกับแม่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ จนกระทั่งวันนี้ พี่สะใภ้ทำอาหารให้ตุลยากิน ทั้งสองคนกินข้าวด้วยกัน หลังจากกินเสร็จก็เกิดเรื่องขึ้น คุณหมอวินิจฉัยว่า ในอาหารมีสารพิษอยู่ด้วย"

"เป็นไปได้ยังไง?"

นรมนอึ้งอยู่กับ

แม้เธอจะรู้ว่าคิมไม่ชอบตุลยา แต่การพาตุลยาไปตาย มันไม่ดูเกินจริงไปหน่อยเหรอ?

อีกอย่างเธอก็รู้สึกว่าคิมไม่มีทางทำอะไรแบบนี้แน่

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาร้องไห้พร้อมกับพูดออกมาว่า "คิมเป็นลูกสะใภ้ที่ดี ยัยตุลยาก็เป็นเด็กดี แล้วทำไมแกถึงไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป?"

"ฉันเปล่า"

นรมนรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกปรักปรำ

บุริศร์เดินเข้ามา แล้วดึงนรมนไปหลบข้างหลัง จากนั้นก็มองมาที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาแล้วพูดว่า "คุณนาย พูดอย่างนี้ไม่ได้นะครับ นรมนไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น"

"ไม่ได้ทำงั้นเหรอ? แล้วสองวันก่อนไม่ใช่ว่าคิมไปหาเธอหรือไง? หลังจากคิมกลับมาก็ผิดปกติไป โลกใบนี้จะมีแม่คนไหนกล้าฆ่าลูกตัวเอง? แต่คิมก็ทำมันลงไป! แล้วคิดว่าคิมทำเพื่อใคร? ถ้าไม่ใช่เพราะยัยนรมน?"

"แล้วคุณรู้ไหมว่าสองวันก่อนหัวหน้าคิมมาหานรมนทำไม? ก็เพราะว่าเป็นวันเกิดของนรมนยังไงล่ะ! หัวหน้าคิมก็แค่มาอวยพรให้ลูกสาวตัวเอง แล้วมันผิดตรงไหน?"

บุริศร์รู้สึกว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไร้เหตุผลเป็นที่สุด

หรือว่าตราบใดที่เรื่องมันเกี่ยวโยงมาถึงนรมน ก็ถือเป็นความผิดของนรมนแล้วอย่างนั้นหรือ?

เรื่องไม่ดีทุกเรื่องต้องเป็นฝีมือของนรมนเท่านั้นใช่ไหม?

ตรรกะแบบนี้เอามาแต่ไหนกัน?

คุณนายทวีทรัพย์ธาดานิ่งไปเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอไม่รู้เรื่องวันเกิดของนรมน และไม่ได้ติดตามการถ่ายทอดสดของเมืองชลธี แล้วยิ่งตอนที่บุริศร์ขอนรมนแต่งงานยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ตอนนี้นรมนเสียใจเป็นอย่างมาก เธอไม่ได้สนใจสักนิดว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจะคิดยังไงกับเธอ

คนๆหนึ่งถ้าได้มีอคติกับใครแล้ว ต่อให้พูดอะไรออกไปก็เปล่าประโยชน์

"คุณอา ตอนนี้แม่ฉันเป็นยังไงบ้าง?"

นรมนเดินผ่านคุณนายทวีทรัพย์ธาดา และสอบถามเรื่องราวกับธรณี

ธรณีรู้สึกว่าแม่ของตัวเองทำไม่ดีกับนรมน แต่ก็ห้ามแม่ตัวเองไม่ได้ จึงถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า "ยังอยู่ในระหว่างการช่วยชีวิต ไม่รู้ว่าอาการจะเป็นยังไง"

นรมนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ทำเพียงแค่รอเงียบๆอยู่ตรงนั้น ทว่าไม่สามารถทำใจให้สงบได้เลย

คนที่นอนอยู่ในนั้นคือแม่ของเธอ แม่ที่คลอดเธอออกมา!

บุริศร์รู้ว่าในใจของนรมนไม่สามารถรับได้ เขาจึงดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วพูดเสียงเบาว่า "ไม่เป็นไรนะ สวรรค์จะต้องเห็นทุกอย่าง"

"อืม"

นรมนไม่มีอารมณ์พูดอะไรทั้งนั้น หัวใจของเธอวุ่นวายไปหมด

ไฟในห้องผ่าตัดยังคงสว่าง หัวใจของทุกคนลอยเคว้ง แม้แต่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่ได้ส่งเสียงพูดอะไรออกมา

เวลาผ่านไปทุกวินาที เป็นเวลาสองชั่วโมงในที่สุดการผ่าตัดก็สิ้นสุดลง

ตอนที่คุณหมอเปิดประตูออกมา จู่ๆนรมนก็รู้สึกว่าขาทั้งสองขยับไปไหนไม่ได้

บุริศร์รู้ว่าเธอกำลังเครียด

ผู้หญิงคนนี้มักจะแสดงออกว่าเป็นคนเฉยชา และเย็นชา แต่จริงๆแล้วในใจของเธออ่อนไหวยิ่งกว่าใครเสียอีก

บุริศร์ประคองนรมนเดินมาหาคุณหมอ

"หมอ คนไข้เป็นยังไงบ้าง?"

ธรณีรีบเอ่ยพูดออกมา

คุณหมอถอดหน้ากากอนามัยออก แล้วพูดว่า "คุณตุลยาโดนพิษแค่บางเบา ตอนนี้จึงพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่คุณคิมค่อนข้างสาหัส พวกเราพยายามเต็มที่แล้ว ตอนนี้เธอยังไม่ได้สติ จะสามารถฟื้นขึ้นมาได้หรือเปล่านั้นก็คงต้องดูความเป็นไปหลังจากนี้ถึงจะสามารถตัดสินได้"

นรมนไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไป

ยังดีที่มีบุริศร์คอยประคองอยู่ข้างๆ

"ไม่ต้องกลัว กำลังอยู่ในระหว่างการชวยชีวิตไม่ใชเหรอ? ผมเชื่อว่าหัวหน้าคิมต้องรอดแน่ๆ"

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนอยากร้องไห้ออกมา

"จริงไหม?"

"จริงสิ!"

เขาพยักหน้า

ตุลยาและคิมถูกเข็นแยกกันเข้าห้องพักผู้ป่วย

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นใบหน้าซีดขาวของตุลยา ก็พูดออกมาอย่างสงสารว่า "ช่างน่าสงสารเสียจริง ต้องฝังใจไปทั้งชีวิตแน่ๆ ที่ถูกแม่ตัวเองทำร้ายขนาดนี้ คิดว่าชาตินี้คงไม่มีทางเดินออกมาจากบาดแผลนั้นได้"

นรมนกลับไม่ฟังคำพูดปลงตกของเธอ แต่เดินตรงมายังเตียงของคิม

คิมนอนอย่างสงบนิ่ง ราวกับว่าเธอได้เตรียมตัวมาแต่เนิ่นๆแล้ว พอเห็นแบบนี้นรมนก็ร้องไห้ออกมาทันที

"แม่ แม่ตื่นขึ้นมาสิ ตื่นขึ้นมาได้ไหม? ฉันผิดเอง วันนั้นฉันรู้สึกว่าแม่แปลกๆไป แต่ฉันกลับไม่ได้อยู่เคียงข้างเพื่อปลอบใจแม่เลย แม่อย่าเพิ่งไปหาพ่อสิ แม่ยังติดค้างฉันนะ แม่ยังไม่ได้อยู่กับฉันเลย แล้วแม่จะทิ้งฉันไปทั้งอย่างนี้เหรอ?"

นรมนคิดมาตลอดว่าคงเรียกเธอว่าแม่ไม่ได้ แต่ตอนนี้นรมนกลับพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

เธออยากให้คิมตื่นขึ้นมา เธออยากบอกว่าเธอไม่โกรธคิมแล้ว

แต่คิมในตอนนี้กลับนิ่งราวกับกำลังหลับ. ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย

คุณนายทวีทรัพย์ธาดากำลังจะพูดอะไรออกมา แต่กลับถูกธรณีลากออกไปก่อน

"แกลากฉันออกมาทำไม?"

"แม่ พอได้แล้ว นรมนไม่รู้เรื่องอะไรด้วย แม่ก็เอาแต่โยนความผิดไปให้เธอโดยไม่รู้จักแยกแยะ นี่แม่เป็นย่าของเธอจริงๆหรือเปล่า? เมื่อก่อนก็พยายามตามหาลูกสาวของพี่ใหญ่มาตลอดไม่ใช่เหรอ ตอนนี้พอหาเจอแล้วทำไมแม่ทำกับเธออย่างนี้ล่ะ? แม่ไม่กลัวว่าพี่ใหญ่จะไม่สบายใจเหรอ? แล้วสาเหตุที่พี่สะใภ้ทำแบบนี้ แม่ก็ยังไม่รู้เรื่อง แต่ก็ป้ายความผิดไปให้นรมนแล้ว ตกลงแม่เป็นอะไรถึงได้อคติกับเธอถึงขนาดนั้น?"

เมื่อเห็นลูกชายเอ่ยถามมาอย่างนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็นิ่งไปทันที

ใช่!

นรมนเป็นหลานสาวแท้ๆของเธอ แต่ทำไมเธอถึงได้อคติกับนรมนถึงเพียงนี้?

"แกจะไปรู้อะไร ฉันเคยเห็นกับตาว่าเธอรังแกยัยตุลยาที่โรงพยาบาล"

"ถึงแม่จะเห็นกับตา แต่แม่รู้ไหมว่าตุลยาทำอะไรกับนรมนบ้าง? หลานแท้ๆของตัวเองถูกตุลยาทำร้ายจนเกือบตาย แม่เคยรู้ไหม? แม่เคยถามหาความยุติธรรมให้เธอหรือเปล่า? เคยจัดการให้เธอบ้างไหม?"

ธรณีไม่รู้ว่าทำไมแม่ของเขาถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ แต่เขารู้สึกผิดหวังมาก ทางด้านคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็เงียบไปเป็นเวลานาน