แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 380

บทที่ 380 พาตุลยาไสหัวไป

บุริศร์ไม่ได้นอนทั้งคืน ไม่ว่าข้างนอกจะฝนตกลมแรงขนาดไหน แต่ภายในห้องตกอยู่ในความดูแลของบุริศร์ คิมยังคงไม่ได้สติ ส่วนนรมนก็ปกติดีไม่มีเรื่องอะไร

เมื่อแสงของวันรุ่งขึ้นส่องสว่างเข้ามา นรมนก็ตื่นขึ้นมา

เมื่อเธอเห็นเสื้อที่ห่มอยู่บนร่างกายของตัวเอง ก็รู้ในทันทีว่าเป็นเสื้อของบุริศร์ พร้อมกันนั้นก็รู้สึกงงงวย ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน?

นรมนรู้แค่ว่าตัวเองมักจะนอนไม่หลับ แต่สุดท้ายก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว เรื่องนี้ทำให้เธอสงสัยมาตลอด แต่ก็ไม่มีเวลาไปถามให้กระจ่าง

เธอเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นบุริศร์กำลังเช็ดหน้าให้คิมอยู่

เขาปฏิบัติกับแม่ของเธอราวกับเป็นแม่ของเขา ชั่วขณะหนึ่งนรมนก็รู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา

“เดี๋ยวฉันทำเอง”

นรมนรีบเข้าไปรับช่วงต่อ

มันใช่เรื่องที่ผู้ชายควรทำที่ไหน!

บุริศร์กลับพูดออกมานิ่งๆว่า “คุณไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ สักพักคงมีคนมาเยี่ยมแน่ กลัวก็แต่ว่าคุณจะไม่มีเวลาไปล้างหน้านี่แหละ”

คนที่บุริศร์พูดถึงคือใคร นรมนเองก็รู้ดี เดิมทีก็ไม่อยากไปสนใจหรอก แต่คิดดูอีกที ที่นี่คือโรงพยาบาล อีกอย่างคิมยังหมดสติอยู่ด้วย เธอไม่ควรก่อเรื่อง

นรมนจึงไปเข้าห้องน้ำ หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ ตอนที่เดินออกมา ก็พบว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดามาถึงแล้ว

เมื่อเธอเห็นนรมน ความโกรธก็แสดงออกทางสีหน้าชัดเจน แต่คราวนี้กลับไม่ได้ระเบิดมันออกมาในทันที

จุดนี้ทำให้นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

“เมื่อคืนฉันได้ยินมาว่าแกเตะยัยตุลยาออกจากห้องเหรอ?”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพยายามข่มอารมณ์เอาไว้แล้วถามนรมนออกไป

นรมนตอนอย่างไม่แยแสว่า “ใช่!”

“แกไม่รู้หรือไงว่าเธอก็ถือเป็นคนไข้คนหนึ่ง? มีเรื่องอะไรทำไมไม่คุยกันดีๆ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาห้ามตัวเองไม่ให้โกรธ เพราะคนตรงหน้าคือหลานแท้ๆของเธอ เธอจะโมโหอีกไม่ได้

แต่น้ำเสียงก็ยังคงเข้มอยู่ดี

สีหน้าที่เพิ่งอ่อนลงของนรมนพลันกลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง

“ถ้าคุณนายคิดว่าฉันทำไม่ดีกับตุลยา ก็รบกวนคุณนายดูแลเธอดีๆหน่อยแล้วกัน อย่าปล่อยให้เธอมาก่อความวุ่นวายให้ฉันได้ไหมคะ?”

ประโยคนี้ทำให้สีหน้าของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพลันแปรเปลี่ยนไปทันที

“คุณย่าคะ หนูผิดเอง อย่าไปโทษพี่เขาเลยนะคะ หนูก็แค่อยากมาหาแม่ ถึงแม่จะไม่สนว่าหนูจะเป็นตายยังไง แต่หนูไม่สามารถไม่สนใจแม่ได้หรอกค่ะ”

ไม่รู้ว่าตุลยาเข้ามาตอนไหน ตอนที่ได้ยินนรมนพูด ก็รีบร้อนเอ่ยพูดออกมา

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นท่าทางน่าสงสารของตุลยา ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที

“ยัยตุลยา ดีแล้วแหละที่แกไม่โทษแม่ของแก แม่แกก็มีเลอะเลือนบ้างเป็นบางครั้ง แกอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ”

“ไม่หรอกค่ะ คุณย่า หนูรู้ว่าแม่ก็คงลำบากใจเหมือนกัน เพราะพี่ไม่ให้อภัยเธอ เธอเลยจำเป็นต้องทำอย่างนั้น”

คำพูดของตุลยาลากโยงมาที่นรมนอีกครั้ง

ในความคิดของนรมนตุลยาจัดอยู่ในประเภทเดียวกันกับแมลงสาบ กัดเธอไม่ปล่อยจริงๆ

เธอแสยะยิ้มเย็นออกมา “โดนถีบครั้งเดียวมันไม่พอใช่ไหม? ยังให้ฉันถีบอีกงั้นสินะ?”

ตุลยากลัวจนรีบหดตัวไปซ่อนอยู่ข้างหลังคุณนายทวีทรัพย์ธาดา จากนั้นก็พูดออกมาอย่างน่าสงสารว่า “พี่คะ พี่อย่าทำอย่างนี้เลย ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นจริงๆนะคะ”

“ไสหัวไป!”

ครั้งนี้นรมนขี้เกียจปั้นหน้าคุยกับเธอดีๆแล้ว

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นนรมนเป็นอย่างนี้ ก็รู้สึกว่าเธอชักจะทำตัวโอหังเกินไปแล้ว จึงเริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง

“นรมน ถึงแกจะเป็นคุณหนูตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และเป็นคุณนายของตระกูลโตเล็ก แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ใช้อำนาจมารังแกคนอื่นแบบนี้ แกดูยัยตุลยาก็กลัวแกถึงขนาดนี้แล้ว แกเป็นพี่สาว ทำไมไม่ทำตัวดีๆกับน้องแกหน่อย?”

นรมนมองที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ด้วยแววตาเยือกเย็น

ทันใดนั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกว่าแววตาแบบนี้ทำให้นรมนราวกับเป็นคนแปลกหน้า

เธอยังจำตอนที่ตัวเองเข้าโรงพยาบาลเพราะหลอดเลือดสมองแตกได้ ตอนนั้นนรมนไม่ได้มีท่าทีต่อเธออย่างนี้ แถมยังดูเป็นห่วงเธอมากๆ แววตาไม่เคยโกหกใครหรอกนะ

แต่ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ล่ะ?

ในใจของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอ่อนไหวเล็กน้อย

“นรมนแก.........”

“ฉันไม่ได้อยากเป็นหลานของคุณเลยสักนิด คุณหยุดบีบบังคับฉันได้แล้ว พูดตามตรง การที่คุณสร้างปัญหาให้ฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ ฉันสามารถไล่ตะเพิดคุณออกไปได้จริงๆนะ คุณอย่าบังคับให้ฉันต้องทำอย่างนี้เลย ถ้าคุณคิดว่าการที่ฉันอยู่ตรงนี้แล้วมันขัดหูขัดตานัก ก็พาตุลยาของคุณออกไปซะอย่ามาอยู่ในระยะสายตาของฉัน แบบนี้มันถึงจะดีกับทั้งสองฝ่าย”

นรมนพูดตัดบทของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา เธอไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ยิ่งฟังมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจถูกทำร้ายมากเท่านั้น

อารมณ์ที่เพิ่งอ่อนลงไปของคุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับมาเครียดเกร็งอีกครั้ง

หลายปีที่ผ่านมา มีแต่คนเคารพตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เคยมีใครกล้ามาพูดกับเธอแบบนี้ซะที่ไหน?

คนตรงหน้าเป็นหลานสาวของเธอ แต่กลับทำตัวไม่รู้จักบุญคุณ ทั้งยังกล้าพูดอย่างนี้กลับเธออีก คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธจนแทบบ้า

ธรณีรีบจับมือของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแล้วพูดว่า “แม่ แม่ออกไปก่อนเถอะ”

“เธอพูดกับฉันแบบนั้น แกยังจะให้ฉันออกไปอีกเหรอ?”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดารู้สึกว่าลูกชายของเธอก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน ทำไมถึงได้ทำเหมือนที่นรมนทำด้วย?