แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 382

บทที่ 382 มีคนมารังแกฉันแล้ว คุณจะสนใจได้หรือยัง

นรมนนอนหลับไปอย่างสบายใจ อากาศที่สุดเข้าไปก็ล้วนแต่เป็นกลิ่นอายของบุริศร์ ราวกับว่าเขาอยู่ข้างกายเธอตลอดเวลา ความรู้สึกปลอดภัยนั้นทำให้เธอหลับอย่างสงบ

ตอนที่ลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าคิมยิ้มมองพวกเธอจนตาหยี ทำให้นรมนเขินเล็กน้อย

“แม่ก็ ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกหนูล่ะคะ”

นรมนรีบออกมาจากอ้อมแขนของบุริศร์

บุริศร์ยืดเหยียดแขนที่เจ็บแล้วพูดว่า “ก็คุณหลับเหมือนลูกหมู คุณแม่เลยไม่อยากปลุกคุณ วางใจได้ เอาของมาให้แล้ว คุณแม่เองก็กินข้าวเสร็จแล้ว ยังเหลือไว้ให้คุณอีกด้วย คุณรีบไปกินเถอะ”

เมื่อได้ฟังคำพูดของบุริศร์ นรมนก็ยิ่งเขินอายเข้าไปใหญ่

“แล้วทำไมคุณถึงไม่ปลุกฉันล่ะคะ”

“คุณจะกลัวอะไร คนบ้านเดียวกันทั้งนั้น ยังจะกลัวใครหัวเราะเยาะอีกอย่างนั้นเหรอ คุณเหนื่อยมาตั้งหลายวันแล้ว นอนเยอะๆ หน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก ยังมีผมอยู่ไม่ใช่เหรอ”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนสบายใจขึ้นมาหน่อย

ก็ได้ยินว่าบุริศร์กับนรมนเรียกตัวเองว่าแม่ คิมก็อดดีใจไม่ได้

“พวกลูกไปกินข้าวกันเถอะ แม่ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”

“แม่ดูทีวีไปพลางๆ นะคะ”

นรมนรีบกดเปิดโทรทัศน์ หลังจากนั้นก็ลากบุริศร์ไปที่ห้องด้านใน

บุริศร์เห็นใบหน้าของเธอแดงก่ำ จึงยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “นับวันยิ่งหน้าบางลงเรื่อยๆ นะ แบบนี้จะทำยังไงดีล่ะ”

“ไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย”

นรมนถลึงตามองเขาอย่างโมโห หลังจากนั้นก็เปิดกล่องอาหาร พอเห็นว่าเป็นของที่ตัวเองชอบกินเต็มไปหมด ก็ไม่รู้ว่าควรจะขยับตะเกียบอย่างไร อดไม่ได้ที่จะตะลึงไปพักหนึ่ง

“ไม่ได้บอกว่าคุณแม่กินไปหมดแล้วอย่างนั้นเหรอ ทำไมกับข้าวพวกนี้ถึงดูไม่พร่องไปเลยล่ะ”

“คุณแม่กินหมดแล้วแน่นอน หมอบอกว่าตอนนี้หล่อนไม่สามารถกินของมันๆ ได้ ของพวกนี้เป็นสิ่งที่แม่สามีของคุณบอกให้ป้าหวานทำให้คุณเป็นพิเศษโดยเฉพาะ”

พอบุริศร์พูดแบบนั้น หัวใจของนรมนก็อบอุ่นขึ้นมาทันที

“ปล่อยให้คุณแม่ต้องมาเหนื่อยใจแบบนี้ได้ยังไงกัน”

“คุณแม่ทั้งกังวลและเป็นห่วงคุณ บอกว่าคุณต้องกินให้เยอะๆ พักผ่อนให้มากๆ จึงจะสามารถดูแลคนป่วยได้ดี ไม่ต้องเกรงใจไป แม่สามีของคุณสั่งให้ทำ คุณก็กินเถอะ”

บุริศร์ไม่อยากเห็นน้ำตาของนรมนจึงเปิดปากพูด

“คุณก็กินด้วยนะคะ”

นรมนยื่นตะเกียบให้บุริศร์

บุริศร์ไม่ได้กินเยอะ ทั้งยังกินช้ามาก เพราะเขาเอาแต่มองนรมนกินอยู่ตลอดเวลา

หลังจากที่นรมนกินเสร็จก็รู้สึกอิ่มมากเป็นพิเศษ

“อาหารที่ป้าหวานยังอร่อยเหมือนเดิมเลย”

“คุณนี่ไม่มีมโนธรรมเอาเสียเลย หรือว่าอาหารที่ผมทำไม่อร่อยกัน”

บุริศร์เริ่มหึงขึ้นมาบ้างแล้ว

นรมนยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “เอาแต่ชมตัวเองแบบนี้มีที่ไหนกัน”

“ช่วยไม่ได้ ในเมื่อคุณไม่ชมผม ผมจะชมตัวเองสักหน่อยไม่ได้เชียวเหรอ ไม่อย่างนั้นผมคงเศร้ามากเลยนะ”

“เด็กน้อย”

นรมนเริ่มเก็บกวาดข้าวของ ทว่าตอนที่กำลังคิดจะเอาไปล้าง ก็ถูกบุริศร์ห้ามไว้

“ผมทำเอง ที่นี่มีน้ำร้อนไม่มาก ร่างกายของคุณก็ไม่ควรสัมผัสกับน้ำเย็นด้วย”

พูดจบเขาก็นำจานชามกับตะเกียบไปเก็บ

นรมนใจสั่นไม่น้อย

“ไม่ใช่ว่าฉันพ้นช่วงหลังคลอดไปแล้วอย่างนั้นเหรอ แล้วให้ผู้ชายตัวโตเอาแต่มาวนเวียนอยู่รอบห้องครัวทุกวันมันใช้ได้ที่ไหนกัน จานชามกับตะเกียบพวกนี้ก็มันมาก ให้ฉันทำเองเถอะค่ะ”

“คุณอย่าดื้อกับผมสิ ผู้ชายตัวโตมาวนเวียนอยู่รอบก้นครัวแล้วจะทำไม ก็ผมยินดีที่จะเข้าครัวทำอาหารให้คนที่ผมรัก ยิ่งคุณบอกว่าของพวกนี้มันมากอีก คุณก็อย่าแตะต้องจะดีกว่า มือของภรรยาผมสวยขนาดนี้ ไว้ใช้ชื่นชมกับจับเล่นก็เพียงพอแล้ว”

พูดพลางบุริศร์ก็นำจานชามและตะเกียบออกไปโดยไม่เปิดโอกาสให้นรมนอีก

นรมนยกยิ้มแล้วก้มมองมือตัวเอง ตอนนี้ก็มีเนื้อมีหนังขึ้นมาไม่น้อยแล้ว

ยังจะชื่นชมและจับมืออ้วนๆ คู่นี้เล่นไปทำไมกัน

จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป

พอคิมเห็นเธอออกมา ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “บุริศร์ดีกับลูกมากจริงๆ ”

“อื้ม ก็เป็นความกรุณาที่พระเจ้ามอบให้หนูนี่คะ”

นรมนไม่เก็บซ่อนความรักที่มีต่อบุริศร์เลยแม้แต่น้อย

คิมยิ้มแล้วพูดว่า “แต่ก็อย่าได้รังแกเขาจนเกินไป ดูแลกันดีๆ เข้าใจไหมจ๊ะ”

“รู้แล้วค่ะ ตอนนี้แม่เป็นยังไงบ้างคะ”

“ดีขึ้นมากแล้วละ”

คิมได้อยู่กับนรมนพักใหญ่ อารมณ์ดีไม่เลวเลยจริงๆ

นรมนเอ่ยเสียงเบาว่า “คืนนี้หนูจะกลับไปที่บ้านสักหน่อย บุริศร์ก็อาจจะไปกับหนูด้วย ถึงตอนนั้นแม่อยู่คนเดียวก่อนได้ไหมคะ ถ้าไม่ได้หนูจะให้คนดูแลมาอยู่เป็นเพื่อน พรุ่งนี้เช้าก็กลับมาแล้วค่ะ”

คิมชะงักไป แต่ก็นึกขึ้นได้ว่านรมนยังมีเด็กๆ รออยู่ที่บ้าน จึงจำต้องพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “แม่ไม่เป็นไรจ้ะ ก็แค่อ่อนแรงนิดหน่อย ไปตามคนดูแลมาก็ได้นะ ลูกกับบุริศร์ก็กลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ แล้วก็ไม่ต้องรีบมาตั้งแต่เช้า ไม่เป็นอะไรจริงๆ จ้ะ”

“ขอบคุณนะคะแม่”

“พูดอะไรของลูกน่ะเด็กโง่”

คิมรู้สึกว่านรมนรู้เรื่องรู้ราวกว่าตุลยาเยอะมาก

ทั้งสองคนคุยกันไปได้สักพักบุริศร์ก็กลับมา

มือของเขายังคงเปียกชื้น นรมนจึงรีบไปหยิบผ้าขนหนูมาให้

“ช่างเถอะ ฉันช่วยคุณเช็ดแล้วกัน”

เธอลุกขึ้นยืนแล้วช่วยบุริศร์เช็ดมือจนสะอาดเหมือนทำให้เด็กๆ บุริศร์ที่เห็นดังนั้นก็ยกมุมปากขึ้น

พอได้เห็นพวกเด็กๆ รักกันแบบนี้ ในที่สุดคิมก็วางใจแล้ว