แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 383

บทที่ 383 การกระตือรือร้นและอ่อนข้อให้มากจนเกินไปนั้นไม่เรียกว่าการซื้อขาย

ตุลยาตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด ราวกับว่าเธอปวดท้องจนทนไม่ไหวแล้ว

บอดี้การ์ดด้านนอกมองหน้ากัน ถึงแม้ธรณีจะเคยบอกพวกเขาว่าตุลยาเป็นพวกปลิ้นปล้อน แต่พวกเขาก็รู้ว่าเธอเป็นคนที่คุณนายให้ความสำคัญ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นจริงๆ พวกเขาก็คงแบกความรับผิดชอบนี้เอาไว้ไม่ไหว

ดังนั้นจึงวิ่งเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

“คุณตุลยา เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”

“ฉันปวดท้อง! ”

ตุลยาร้องไห้ออกมาจนน้ำตาไหลร่วงเหมือนดอกหลี ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

แต่ดูเหมือนว่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนจะไม่คิดแบบนั้น เสียงพูดเสียงต่ำว่า “คุณรอก่อน พวกเราจะไปตามหมอมาให้”

“โอ๊ย! ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นตะคริว พวกนายใครก็ได้มาช่วยฉันหน่อยได้ไหม พยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่งก่อน”

บอดี้การ์ดสบตากัน หลังจากนั้นก็รีบรุดไปข้างหน้าแล้วยื่นมือไปให้ตุลยา

“คุณตุลยา จับมือผมไว้ ผมจะดึงคุณขึ้นมา”

ตุลยาเห็นท่าทางการเป็นสุภาพบุรุษของเขาแบบนี้แล้วก็ยกยิ้มเย้ยหยัน หลังจากนั้นก็รีบคว้ามือของบอดี้การ์ดเอาไว้แล้วพูดออกมาว่า “พี่ชายช่วยเบามือหน่อยนะ ตอนนี้ฉันเจ็บมากจริงๆ ”

“ได้ครับ”

ไม่ว่าบอดี้การ์ดจะเก่งแค่ไหน แต่พอถูกจับด้วยมือเล็กๆ ที่อ่อนแอเรากับไร้กระดูกของผู้หญิงคนหนึ่ง กอปรกับน้ำเสียงหยาดเยิ้มและน้ำตาที่ไหลร่วงลงมาเหมือนดอกหลี ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะทะนุถนอมเพราะความสงสาร

ตุลยาติดตามพ่อของเธออยู่ตลอดหลายปี คุ้นเคยกับการพบเห็นผู้ชายทุกประเภท พอเห็นท่าทางแบบนี้ของบอดี้การ์ดแล้ว ก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่

เธอจึงฉวยโอกาสตอนที่พวกเขากำลังดึงเธอขึ้นมาโถมตัวเข้าไปในอ้อมแขน

“โอ๊ย เจ็บ! ”

ตุลยาในตอนนี้ทำให้บอดี้การ์ดกลัวจนเกือบจะผลักเธอออกไป ทว่ากลับถูกคำว่าเจ็บของเธอทำให้ตกใจหยุดมือลง

“คุณตุลยา คุณไม่เป็นไรนะ”

ในตอนนี้เอง ตุลยาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากข้างนอก

เธอโตมากับไมค์ จึงจำเสียงฝีเท้าของเขาได้แม่น

“ไม่ อย่านะ ช่วยด้วย! ”

บอดี้การ์ดถูกภาพเหตุการณ์นี้ทำให้ตกใจ

“คุณตุลยา คุณทำอะไรน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ”

บอดี้การ์ดอีกคนเหมือนจะสังเกตอะไรได้ เขาจึงรีบไปดึงตุลยาออกทันที

“คุณตุลยา คุณรีบปล่อยจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจนะ! ”

“พวกแกยังจะไม่เกรงใจอะไรอย่างนั้นเหรอ”

ทันใดนั้นเองไมค์ก็มาถึงหน้าห้องพักฟื้นแล้ว

ตอนที่เขาเห็นว่าเสื้อผ้าของตุลยาถูกฉีกขาด และมีผู้ชายตัวโตสองคนกำลังฉุดกระชากเธออยู่ ความโกรธของเขาก็พุ่งสูงขึ้นมาทันที

“พวกแกปล่อยเธอเดี๋ยวนี้! ”

ขณะที่พูดอยู่ไมค์ก็ก้าวเข้าไปกระชากคอเสื้อของบอดี้การ์ดคนหนึ่งแล้วต่อยทันที

“ไมค์ ช่วยฉันด้วย! ”

ตุลยาร้องไห้ออกมาจนเหมือนจะตายให้ได้ เห็นแบบนี้แล้วก็ดูเหมือนกับว่ามีคนกำลังจะรังแกเธอจริงๆ

เดิมทีไมค์ก็มีความคิดแบบนั้นกับตุลยาอยู่แล้ว ตอนนี้พอมาเห็นผู้หญิงที่ตัวเองชอบถูกกระทำจนเป็นแบบนี้อีก ก็เป็นธรรมดาที่ไม่อาจจะอยู่เฉยได้ เขาจัดการบอดี้การ์ดสองคนนั้นจนหมอบราบ แล้วอุ้มตุลยาขึ้นมา

“ไปกันเถอะ”

ตุลยาซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของไมค์เรากับนกตัวน้อยที่คอยอิงแอบมนุษย์ เธอร้องไห้ออกมาพลางพูดว่า “ไมค์ ฉันกลัวมากเลย”

“ไม่ต้องกลัว เธอยังมีฉันอยู่ วางใจได้ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอ! ”

ไมค์รู้สึกเหมือนตนเองได้กลายเป็นวีรบุรุษ โดยไม่รู้เลยว่าตุลยาที่อิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของเขากำลังยกยิ้มอย่างลำพอง

ไม่ง่ายเลยกว่าบอดี้การ์ดที่ถูกเขาชัดจนหมอบจะลุกขึ้นมาได้ จึงรีบโทรศัพท์ไปหาธรณีทันที

“คุณชายธรณีครับ คุณตุลยาถูกคนพาตัวไปแล้ว คนคนนั้นแข็งแกร่งมาก พวกเราต้านเอาไว้ไม่ไหว”

ธรณีตะลึงไปชั่วขณะ แต่เขากลับยินดีเป็นอย่างมากที่ได้ยินว่าตุลยาถูกคนพาตัวไป

“ไม่ต้องสนใจ กลับมากันได้แล้ว ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะถูกใครพาไปก็ไม่เกี่ยวกับพวกเรา กลับมาเล่าความจริงทั้งหมดให้คุณนายฟังก็พอ”

“ได้ครับ”

บอดี้การ์ดที่ได้รับการอภัยโทษพากันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

หลังจากที่ตุลยาถูกไมค์พาออกมาก็ตรงไปที่รถทันที ก่อนจะเดินทางไปยังที่พักของไมค์

ไมค์เป็นคนที่ไม่ได้พิถีพิถันเรื่องที่พักอาศัย

เมื่อตุลยาเห็นสภาพโรงแรมที่ดูไม่ถึงสี่ดาวนี้ก็ขมวดคิ้ว

“คุณอยู่ที่นี่เหรอคะไมค์”

“ใช่ ทำไมเหรอ”

“ฉันไม่ค่อยชอบเลย”

ตุลยาซบลงไปในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า “อยู่ที่นี่แล้วทำให้ฉันคิดถึงเรื่องที่บอดี้การ์ดคิดจะทำกับฉันเมื่อกี้นี้ คุณมาช้ากว่านี้อีกสักนิดละก็ ฉันกลัวว่า ฉันกลัวว่าจะ...”

พูดๆ อยู่เธอก็ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว

“เอาละๆ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ตอนนี้ไม่ใช่ว่าโอเคแล้วเหรอ ถ้าหากคุณยังไม่หายโมโห ให้ผมกลับไปสั่งสอนพวกเขาซ้ำอีกสักยกดีไหม”

ไมค์ไม่ชอบเห็นตุลยาร้องไห้มากที่สุด พอเห็นเธอร้องไห้แบบนี้แล้ว เขาจึงรู้สึกใจไม่ค่อยจะดี

เมื่อเห็นว่าไมค์รักและทะนุถนอมตัวเองแบบนี้ ทันใดนั้นตุลยาก็พอใจเป็นอย่างมาก

“ไม่ต้องหรอกค่ะ จะว่าไปฉันก็รู้สึกหิวนิดหน่อยแล้ว เดาว่าโรงแรมแบบนี้คงไม่มีอะไรดีๆ ให้กิน คุณช่วยไปซื้ออาหารอร่อยๆ มาให้ฉันกินหน่อยได้ไหมคะ”

ดวงตาของตุลยายังมีหยาดน้ำตาคลออยู่ และในตอนนี้ดวงตาที่น่าสงสารคู่นั้นก็กำลังมองไมค์ เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ จึงรีบพยักหน้าตอบรับโดยเร็ว

“ได้สิ คุณอยากกินอะไรก็ได้ทั้งนั้น ผมจะรีบไปซื้อมาให้”

พูดจบเขาก็รีบออกไปทันที

หลังจากตุลยารอจนไมค์ออกไปแล้วก็รีบเช็ดน้ำตา มุมปากยกยิ้มอย่างลำพองใจ

ผู้ชายแบบไมค์เป็นคนที่เธอจะเรียกให้มาหรือจะไล่ไปตามใจอย่างไรก็ได้จริงๆ ถึงแม้ว่าเขาจะดีกับเธอมาก แต่เธอก็มักจะรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ขาดอะไรบางอย่างไป

ถึงอย่างไรการกระตือรือร้นและอ่อนข้อให้มากจนเกินไปนั้นไม่เรียกว่าการซื้อขาย ผู้ชายที่กระตือรือร้นจะทำดีต่อเธอมักทำให้เธอรู้สึกไม่มีศักดิ์ศรี