แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 384

บทที่ 384 สวรรค์เป็นผู้กำหนดชะตาของมนุษย์

สีหน้าของบุริศร์ไม่ค่อยดีนัก

พวกเขาคิดเอาไว้แล้วว่าตุลยาจะต้องมาและทำลายกล้องวงจรปิดบริเวณรอบๆ นี้แน่ๆ น่าเสียดายที่บุริศร์กับนรมนเตรียมการกันเอาไว้ตั้งนานแล้ว จึงได้ติดตั้งกล้องตัวอื่นไว้ที่นี่ตั้งแต่ก่อนหน้านั้น และยังมีระบบเครือข่ายแยกเอาไว้โดยเฉพาะ ไม่ว่าตุลยาจะฉลาดแค่ไหนก็คงคิดไม่ถึงว่าภาพที่ตัวเองกำลังจะฆ่าคิมได้ถูกถ่ายเอาไว้ทั้งหมดแล้ว

นรมนมองไปที่คิม ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่ อย่างไรก็ตามสีหน้าของคิมดูไม่ค่อยดีนัก จึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แม่คะ ถ้ายังไงเราเรียกหมอมาดูหน่อยดีไหมคะ แม่เป็นแบบนี้หนูรู้สึกไม่สบายใจเลย”

“ไม่เป็นไรจ้ะ แค่หายใจไม่ออกนิดหน่อย ตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว”

น้ำเสียงของคิมค่อนข้างที่จะแหบพร่า ราวกับเรี่ยวแรงถูกดูดออกไปจนหมดอย่างไรอย่างนั้น

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ชอบตุลยาอีกต่อไปแล้ว และถึงแม้ว่าเดิมทีเธอเองก็ทำเรื่องที่ค่อนข้างจะเลวร้ายลงไปก่อน แต่ตอนได้สัมผัสกับประสบการณ์ที่จะถูกตุลยาพรากชีวิตเข้าจริงๆ นั้น เธอกลับยังรู้สึกเจ็บไปทั้งหัวใจ

บางทีตุลยาก็อาจจะรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน

ทันใดนั้นคิมก็รู้สึกผิดกับตุลยาเอามากๆ แต่พอคิดถึงสิ่งที่ตุลยาเคยทำเอาไว้พวกนั้นแล้ว ก็ไม่มีหน้าที่จะไปช่วยพูดอะไรแทนเธอ

พวกลูกจะทำอะไรกับวิดีโอพวกนั้นก็ทำไปเถอะ สุขภาพของแม่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรมากนัก พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วจ้ะ

“แม่คะ แม่...”

นรมนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกบุริศร์หยุดไว้

เขาส่ายหน้าให้นรมน แววตาค่อนข้างที่จะซับซ้อน

“แม่เหนื่อยแล้ว พวกลูกหลับกันไปก่อนเถอะนะ”

คิมพูดจบก็เอนตัวลงนอน

ก็เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว นรมนก็ไม่ได้รั้นจะพูดอะไรต่ออีก ได้แต่เดินตามบุริศร์ออกไปนอกห้องพักฟื้น

“ฉันทำผิดไปแล้วใช่ไหม”

นรมนกับริมฝีปากแล้วถามออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา

เธอคิดว่าคิมจะสามารถจัดการตุลยาได้อย่างเหี้ยมโหด คงไม่ใส่ใจอะไรกับแผนการนี้นัก เพียงแต่ไม่คิดเลยว่าในที่สุดจะถูกบีบให้มาถึงจุดนี้ เธอแค่อยากจะดึงจุดอ่อนของตุลยาออกมาก็เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าคิมจะยังปล่อยไป

บุริศร์เห็นเธอเจ็บปวดแบบนี้แล้ว ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ในเมื่อทำลงไปแล้ว ก็อย่าได้คิดเรื่องพวกนี้อีก แม่ของคุณสามารถจัดการกับตุลยาด้วยตัวเองได้ แต่เมื่อมีวันหนึ่งที่เธอเองก็ถูกตุลยาโต้กลับเช่นนี้ ก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่ดี ถึงยังไงตุลยาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ แค่ที่ตอนนี้เธอไม่เอาแต่ออกตัวกางปีกปกป้องตุลยาแล้วปล่อยให้พวกเราจัดการก็ดีมากแล้ว อย่าได้บังคับให้เธอทำอะไรอีกเลย อย่างไรสำหรับตุลยาแล้ว เธอก็ยังเป็นแม่คนหนึ่ง”

เมื่อได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนก็เงียบลงไปอีกครั้ง

“เสียใจทีหลังแล้วอย่างนั้นเหรอ”

“นิดหน่อยน่ะ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ คนอย่างตุลยาก็ไม่มีทางที่จะหยุดแน่นอน วันนี้เธอสามารถลงมือกับแม่ซึ่งเป็นผู้ที่เธอโหยหาความรักจากหล่อนมาตลอดได้ เธอก็ยิ่งเคียดแค้นชิงชังฉันมากกว่าเดิมแล้วสินะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหลงเหลือความเมตตาใดๆ เอาไว้ให้เธออีกต่อไปแล้ว”

ม่านตาของนรมนหดลงเล็กน้อย

เธอหันกลับไปมองห้องพักฟื้นของคิมอีกครั้ง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปพร้อมกับบุริศร์

หลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว คิมก็พูดกับผู้ดูแลว่า “พวกคุณไปพักผ่อนกันเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

“แต่คุณบุริศร์บอกว่า...”

“คุณเป็นคนที่ฉันจ้างมาไม่ใช่เหรอ ฉันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว”

อยู่ๆ คิมก็ชักสีหน้า ทำให้ผู้ดูแลค่อนข้างที่จะกลัว จึงรีบพยักหน้าแล้วออกไปทันที

ในห้องจึงหรือเธอเพียงคนเดียว คิมรู้สึกอ้างว้างไม่น้อย

จะว่าไปแล้วชีวิตนี้เธอก็ทำเรื่องผิดพลาดเอาไว้มากมายจริงๆ

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอะไรเลย

เห็นอยู่ชัดๆ ว่ารักชินทร แต่กลับทอดทิ้งและแยกทางกับเขาเพียงเพราะเขาเข้าสู่สนามรบ กระทั่งหลังจากนั้นก็ยังมีลูกกับผู้ชายคนอื่นมาอีกคน

ในฐานะแม่ เธอให้กำเนิดนรมน แต่กลับไม่เคยให้ความอบอุ่นอย่างที่ควรจะให้ ทั้งยังผลักไสลูกไปให้คนอื่นมากว่ายี่สิบปี

ส่วนลูกอีกคนนั้น เพราะว่าไม่ได้เกิดจากผู้ชายที่เธอรักที่สุด และเพราะเธอรู้สึกอับอายในตัวเองมาตลอด ทำให้ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งอึดอัดใจ จนทำให้ตุลยากลายเป็นอย่างทุกวันนี้

ผู้หญิงคนหนึ่งล้มเหลวในการแสดงบทบาทสำคัญสองบทของชีวิตนี้ ในฐานะที่เป็นลูกสาวคนหนึ่งแล้ว เธอรู้สึกละอายใจต่อตระกูลตัวเอง

คิมไม่รู้จริงๆ ว่าตลอดหลายปีมานี้เธอมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกันแน่ แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะตายอีก

ในชีวิตคนเรานั้น การจะฆ่าตัวตายสักครั้งมันไม่ง่ายเลย คงไม่มีใครอยากจะสัมผัสกับประสบการณ์ที่เคยเฉียดตายแต่ก็ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งนั้นอีก

ทันใดนั้นคิมก็พบว่าชีวิตนี้ของตัวเองล้มเหลวเป็นอย่างมาก

เธออยากจะปกป้องนรมน แต่น่าเสียดายที่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง นอกจากนี้ข้างกายของนรมนก็มีผู้ชายที่คอยรักและถนอมเจ้าตัวอยู่แล้ว

ในตอนนั้นเองเธอเข้าใจแล้วว่าตัวเองได้ทำร้ายตุลยา แต่ตุลยาถลำลึกเข้ามามากเกินไป เธอไม่สามารถที่จะดึงกลับออกมาได้อีกแล้ว

แล้วเธอทำอะไรได้กันล่ะ

เธอทำไม่ได้เลยสักอย่าง!

คิมคิดทบทวนเรื่องราวตลอดชีวิตของตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งยากจะรับได้ เธออดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องพักฟื้น ตรงไปชำระค่าใช้จ่ายที่ห้องการเงินของโรงพยาบาล แล้วกลับไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคนเดียว

ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเงียบสนิท

เพราะว่าธรณีทำตุลยาหายไป คุณนายทวีทรัพย์ธาดาจึงโมโหเป็นอย่างมาก ตอนนี้ก็เพิ่งจะเงียบลงไปได้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเพิ่งจะหลับไป ส่วนธรณีก็ถูกคุณนายทวีทรัพย์ธาดาบังคับให้ออกไปตามหาร่องรอยของตุลยา