แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 385

บทที่ 385 นี่เป็นทางที่เธอเลือก

ท่าทีของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาราวกับว่าอยากจะเอาอะไรสักอย่างมาทุบไล่นรมนออกไปประมาณนั้น

พอได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว ธรณีก็ค่อนข้างที่จะตกตะลึง

“พูดอะไรของแม่น่ะ”

“แกหุบปากไปเลย! อย่านึกว่าฉันไม่รู้ความคิดของแกนะ ฉันจะบอกอะไรให้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเราไม่ต้องการลูกหลานแบบนี้ พี่ใหญ่ของแกที่อยู่บนท้องฟ้าก็ไม่มีทางโทษพวกเราหรอก”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาถลึงตาใส่ธรณียังโมโหด้วยแววตาเย็นชา

นรมนรู้สึกสับสน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่อยู่ดีๆ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็โมโหขนาดนี้มันทำให้เธอไม่ทันได้ระวังตัว

“ถึงแม้ว่าฉันจะทำให้คุณแม่ตกอยู่ในอันตราย แต่มันก็อยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงดูถูกฉันและมุ่งเป้ามาที่ฉันขนาดนี้ ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้”

“ทำไมอย่างนั้นเหรอ เธอยังจะถามอีกแล้วว่าทำไม เธอดูซิว่าตัวเองเป็นคนบีบให้แม่ของเธอออกไปแล้ว! หล่อนได้รับบาดเจ็บขนาดนั้นจะอยู่หรือตายก็ยังไม่รู้ จะคิดได้หรือเปล่าฉันก็ไม่รู้นะ ถึงจะไม่ได้เลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก แต่อย่างไรก็ถือว่าให้กำเนิดเธอมาไม่ใช่เหรอ ถ้าหากเห็นแก่หน้าแม่ของเธอ แล้วทำไมเธอถึงยังตั้งใจมุ่งเป้าไปที่ตุลยาแบบนี้อีก หล่อนเป็นคนใจดีมีเมตตาทั้งยังอ่อนแอเสียขนาดนั้น ดูสิว่าเธอทำอะไรลงไป! ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโยนจดหมายใส่หน้านรมน

นรมนอยากจะย้อนกลับไปเหลือเกินว่าตุลยาทั้งใจดีและมีเมตตาขนาดนั้นเสียที่ไหนกัน แต่พอได้ยินว่าคิมไปแล้ว เธอก็รีบหยิบจดหมายขึ้นมาทันที

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นลายมือของคิม แต่ไม่เคยเห็นถึงความเจ็บปวดแบบนี้มาก่อน

คิมหวนคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมด ดังนั้นเธออยากจะไปหาสถานที่ที่สงบเพื่อใช้ชีวิตในบั้นปลาย และขอให้นรมนอย่าตามหาเธอ ส่วนความผิดของตุลยานั้น ให้นรมนจะทำอย่างไรก็ทำไปเถอะ ไม่ต้องสนใจว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร

ดวงตาของนรมนค่อยๆ เปียกชื้น

บุริศร์เห็นเธอเป็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะปวดใจ

“ไม่เป็นไร พวกเราสามารถส่งคนไปตามหาดูได้ ตอนนี้เธอคงจะยังไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ น่าจะมีบันทึกเอาไว้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่เป็นทางที่เธอเลือกแล้ว”

นรมนเข้าใจดีว่าคิมรู้สึกอย่างไร ครั้งนี้แม่ของเธอได้รับความเจ็บปวดและคิดใคร่ครวญเกี่ยวกับตัวเองมากเกินไป เกรงว่าถ้าตัวเองยังไม่เข้าใจก็คงจะไม่กลับมากับเธอแล้ว

หลังจากที่เก็บจดหมายแล้ว นรมนก็มองไปที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดา

หญิงชราคนนี้เป็นคนที่เธอใช้ลูกของตัวเองแลกมา เดิมทีคิดว่าจะทำให้ครอบครัวมีความสุขได้ แต่ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะยอมเชื่อคนอื่นมากกว่าหลานสาวแท้ๆ ของตัวเอง

ต่อให้จะใจกว้างอย่างไร ตอนนี้ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะกลายเป็นน้ำแข็งไปเสียหลายส่วน

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็ขอให้คุณจำคำพูดของตัวเองไว้ให้ดี ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปพวกเราจะไม่เหยียบเข้ามาในประตูใหญ่ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีก ต่อให้มีวันหนึ่งที่คุณไปเชิญฉันมา ฉันก็จะไม่กลับมาอีกแล้ว”

ครั้งนี้นรมนพูดออกมาอย่างเด็ดขาด ทำให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาสะเทือนใจไปชั่วขณะ แต่เธอยังคงกัดฟันแล้วพูดออกมาว่า “ไสหัวไป! ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเราไม่ได้ขาดแคลนลูกหลานอย่างเธอ”

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ให้ดีคุณก็อย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน ก็ต่อให้เสียใจก็ไม่มีประโยชน์ ตั้งแต่วันนี้นรมนกับพระคุณทวีทรัพย์ธาดาของคุณไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีก”

บุริศร์พูดจบก็พานรมนหันหลังเดินออกไป

ธรณีร้อนใจขึ้นมาแล้ว

“บุริศร์ นรมน เดี๋ยวก่อนสิ ตอนนี้สมองของแม่ผมไม่ค่อยแจ่มแจ้งนัก พวกนายรอฉัน...”

“ธรณี กลับมาเดี๋ยวนี้! ฉันยังไม่ตายนะ! ฉันยังเป็นผู้นำตระกูลนี้อยู่! ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นธรณีไล่ตามนรมนไปก็โมโหขึ้นมาอีก ความรุนแรงเหมือนแผ่นดินไหวระดับเจ็ดถึงแปดริกเตอร์

นรมนยกยิ้มมุมปากอย่างขมขื่น ทว่าก็ออกไปจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดาโดยไม่ทิ้งคำพูดใดๆ ไว้

นี่เคยเป็นที่ที่เธออยากจะกลับมามากที่สุด เคยคิดว่าที่นี่จะมีครอบครัวที่มีความสุขของเธออยู่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เหมาะสมกับเธอนัก ท้ายที่สุดแล้วคงจะไม่มีชะตาให้ได้กลับเข้าไปอีก

เมื่อออกไปจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว นรมนก็โค้งคำนับไปทางห้องของชินทร หลังจากนั้นก็ขึ้นรถไปเงียบๆ

บุริศร์รู้ว่าเธอกำลังอารมณ์ไม่ดี จึงพูดเสียงเบาว่า “ผมได้ยินมาว่าที่ภาคตะวันออกของเมืองมีร้านอาหารตะวันตกที่เพิ่งเปิดใหม่อยู่ร้านหนึ่ง ผมพาคุณไปกินดีไหม”

“ฉันไม่อยากกิน”

นรมนรู้ดีว่าบุริศร์กำลังคิดหาวิธีมาหยอกให้เธออารมณ์ดี แต่ตอนนี้เธอมีความสุขไม่ออกจริงๆ

บุริศร์พูดต่อว่า “ได้ยินว่าที่ห้างมีเสื้อผ้ามาใหม่ คุณอยากไปดูหน่อยไหม วันนี้ผมยอมเป็นกรรมกรให้คุณฟรีๆ เลย”

นรมนยังคงส่ายหน้า

ในตอนนั้นเองคุณนายตระกูลโตเล็กก็โทรมาหานรมน บอกเธอว่าถ้าไม่มีอะไรก็กลับมาอยู่เป็นเพื่อนคนแก่คนนี้หน่อย

ครั้งนี้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ ทำได้เพียงบังคับอารมณ์ตัวเองแล้วกลับไปที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กพร้อมกับบุริศร์

เมื่อกานต์เห็นนรมนก็รีบส่งเสียงทักทายกันที กมลเองก็รีบวิ่งเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของบุริศร์

“หนูคิดถึงแด๊ดดี้จังเลยค่ะ! ”

“จริงเหรอ มา ขอหอมแก้มหน่อยซิ”

บุริศร์อุ้มกมลขึ้นมาแล้วหอมแก้มเธอไปหนึ่งที

ในที่สุดนรมนที่ได้เห็นฉากการแสดงความรักและความกตัญญูของพ่อลูกคู่นี้ก็เริ่มจะยิ้มออกมาได้บ้างแล้ว

โชคดีจริงๆ ที่เธอยังมีบุริศร์กับพวกเด็กๆ และแม่สามีที่รักตนเองอยู่

กานต์รินน้ำใส่แก้วให้เธออย่างรู้ความ

“หม่ามี้ดื่มน้ำหน่อยนะครับ”

“ขอบคุณนะจ๊ะ”

หลังจากที่ดื่มน้ำเสร็จแล้ว นรมนก็เดินมาหาคุณนายโตเล็ก

“วันนี้คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ”

“ก็เรื่อยๆ นั่นแหละ ใช่แล้ว แม่เพิ่งจะซื้อดอกไม้มาหลายกระถางเลย ลูกไปดูเป็นเพื่อนแม่ที่ห้องดอกไม้หน่อยดีไหม”

นรมนพยักหน้าให้กับข้อเสนอของคุณนายตระกูลโตเล็ก

“ดีเลยค่ะ! ”