แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 388

บทที่ 388 คุณไม่ได้ทำจากเหล็ก

เห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาออกมา ใบหน้าของนรมนกลายเป็นจริงจังขึ้นมาในฉับพลัน

ไม่ว่าจะพูดยังไง เรื่องที่กานต์ทำในวันนี้ เธอไม่สามารถใช้ท่าทีที่แข็งกร้าวกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา”

นรมนเอ่ยปากพูดเบาๆ

เธอใช้คำเรียกว่า “คุณนายทวีทรัพย์ธาดา” ทำให้แม่ธรณีรู้สึกแย่ขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังตะคอกด้วยเสียงเย็นชาว่า : “เป็นอะไรไปล่ะ? มีความคิดเห็นกับฉันไหม? ถ้ามีก็ยกมาพูดกันต่อหน้าได้เลย ปล่อยให้ลูกมาทำลายบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเราแบบนี้ พวกเธอคิดว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะเป็นสิ่งที่พวกเธอคิดอยากจะทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการจริงๆใช่ไหม? นรมน ฉันจะบอกเธอนะ ฉันไม่ยอมรับเธอ ถึงแม้เธอจะให้ลูกชายมาทำลายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทุกซอกทุกมุม ฉันก็ยังไม่ยอมรับเธอ! อย่าคิดว่าแค่ย้ายเด็กๆออกไปแล้วฉันก็จะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฟังไว้เลยนะ มันเป็นไปไม่ได้!”

บุริศร์ได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดเหน็บแนมแบบนี้แล้วก็อยากจะเอ่ยปากแต่กลับถูกนรมนขวางเอาไว้

เธอหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า : “คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคะ ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่คิดที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับอะไรกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีก เรื่องวันนี้ลูกชายของพวกเราทำไม่ถูกจริงๆ คุณบอกมาเถอะค่ะว่าอยากจะให้แก้ไขยังไง”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดามองเห็นท่าทีเย็นชาและเมินเฉยของนรมนแล้วไม่รู้ทำไมในใจรู้สึกอึดอัดใจอย่างยิ่ง แต่เธอกลับพยายามรักษาหน้าแล้วตะคอกอย่างเย็นชาว่า : “แก้ไขยังไง? ถึงตอนนี้แล้วเธอก็บอกฉันสิว่าจะแก้ไขปัญหานี้ยังไง”

“สิ่งของทุกอย่างของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่เสียหาย ตระกูลโตเล็กของพวกเราจะใช้คืนให้สองเท่า”

บุริศร์ไม่อยากฟังคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดอะไรอีกแล้วจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาจ้องเขม็ง

“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาขาดแคลนเงินหรือไง?”

“ถ้าอย่างนั้นคุณจะให้ทำยังไง? ก็บอกกันมาดีๆเลย!”

เดิมทีบุริศร์ไม่ได้วางแผนให้นรมนต้องมายุ่งเกี่ยวกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดานานเกินไปอยู่แล้ว ตอนนี้หญิงชราผู้นี้เหมือนกับเต้าหู้ที่ตกลงไปในกองขี้เถ้า เป่าออกก็ไม่ได้ปัดออกก็ไม่ได้ ถ้าหากแก้ไขปัญหาได้เร็ว เขาก็จะสามารถพานรมนกลับไปกินข้าวได้ใช่ไหม?

เดิมทีคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกไม่สบายใจ ตอนนี้มองเห็นความไร้มารยาทและหยาบคายของบุริศร์เช่นนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะโกรธมากขึ้น

“คุณดูที่หน้าของฉัน สิ่งที่อยู่บนหน้าคือสีน้ำมัน! ลูกชายของคุณเอาสีน้ำมันมาทำร้ายฉัน! ถ้าทำความสะอาดช้าล่ะก็ ผิวของฉันจะหลุดออกมา!”

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาคิดถึงรสชาติของความเจ็บปวดก็แทบอยากจะฟาดแส้ลงไปสักสองสามครั้งใส่เจ้ากานต์เด็กตัวเหม็นนั่นทันที

แต่ทันใดนั้นบุริศร์กลับหัวเราะขึ้นมา

“อื้ม ครั้งหน้าผมจะให้เขาจำว่าเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น เพราะสุดท้ายแล้วสีน้ำมันล้างออกยาก”

“คุณ…”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเกือบจะเป็นลมลงไปด้วยความโกรธ

นรมนดึงแขนเสื้อของเขาและมองเขาโดยไม่ได้พูดอะไร

ตกลงกันว่ามาที่นี่เพื่อแก้ไขปัญหาไม่ได้มาก่อเรื่อง ทำไมรู้สึกว่าบุริศร์พุ่งเป้าที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาทุกจุดเลย? ถ้าเกิดทำให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธขึ้นมาจริงๆ ถึงเธอจะมีปากก็คงไม่อาจพูดได้ชัดเจน

บุริศร์เห็นนรมนดึงตนเองเอาไว้ถึงได้ยั้งการกระทำลงไปเล็กน้อย

คนรอบข้างคุณนายทวีทรัพย์ธาดารีบปลอบโยนเธอ ถึงกับมีคนยื่นถ้วยน้ำร้อนให้เธอ

เมื่อเธอดื่มน้ำร้อน ในที่สุดก็รู้สึกดีขึ้นแล้วมองไปที่นรมนอย่างเดือดพล่านและพูดว่า : “เป็นคนแบบไหนก็หาสามีแบบนั้นจริงๆ เรื่องวันนี้ฉันไม่สามารถจะลืมไปได้ง่ายๆ ลูกชายของเธอทำร้ายฉัน ฉันต้องการระบายความโกรธนี้ออกไป เธอคุกเข่าให้ฉัน! ฉันจะลงแส้เธอสิบครั้ง แล้วเรื่องนี้จะจบลง”

ได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดอย่างนี้ สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนไปทันที

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา คุณคิดให้ชัดเจนก่อนจะดีกว่า นี่เป็นเรื่องของเด็กที่เล่นซุกซน แต่คุณจะฟาดแส้ภรรยาผมมันเป็นอีกเรื่อง วันนี้ผมยืนอยู่ที่นี่ ผมจะดูว่าใครกล้าเอานิ้วแตะต้องภรรยาผม!”

สีหน้าของนรมนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

ท้ายที่สุดกานต์ก็เป็นเด็กคนหนึ่ง สร้างเรื่องวุ่นวายขนาดนี้แล้วก็ไม่อาจพูดได้ว่ากานต์จะไม่รับผิดชอบ แต่เพราะเรื่องนี้เลยจะลงแส้เธอสิบครั้ง เหตุผลคืออะไรกัน?

นรมนมองดูคุณนายทวีทรัพย์ธาดา สายตาของคุณนายเองก็มองมาที่นรมน

“เป็นอะไรไป? ไม่ยอมทำ? ถ้าหากไม่ยอมทำก็ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเลย! พรุ่งนี้ฉันจะให้ทุกคนได้รู้กันทั่วเลยว่าตระกูลโตเล็กของพวกเธอเลี้ยงดูลูกแบบไหน ฉันก็อยากจะดูซิว่า สายตาของประชาชนจะมืดบอดกันหมดหรือเปล่า!”

มุมปากของคุณนายทวีทรัพย์ธาดายกขึ้นเล็กน้อย เธอจับจุดได้แล้วยังไงนรมนก็ไม่อาจที่จะไม่ประนีประนอมเพื่อลูกได้

นรมนเองก็มองออก หญิงชราคนนี้เพียงแค่ต้องการยืมเรื่องของกานต์มาเป็นเหตุผลในการลงโทษตนเท่านั้นเอง

ก่อนหน้านี้เรื่องของตุลยา ตอนนี้เรื่องของคิมทั้งหมดนี้ทำให้เธอพร่ำบ่นกับตนเองอย่างแค้นเคือง น่าเสียดายที่เธอกลับทำอะไรไม่ได้เลยแล้วยังถูกธรณีคอยขัดขวางทุกด้าน ไม่แน่ว่าในใจอาจจะเต็มไปด้วยความโกรธที่ถูกยับยั้งไว้มานานแล้ว ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสเช่นวันนี้ ย่อมที่จะไม่ปล่อยไปง่ายๆ

บุริศร์มองไปที่นรมน ไม่รู้ว่าในใจเธอคิดยังไง แต่เขาดึงเธอไปไว้ข้างหลัง

“คุณนายครับ ถ้าคุณต้องการลงแส้ใครสักคนเพื่อระบายความโกรธสามารถทำได้เลย ต่างพูดกันว่าไม่สั่งสอนลูกคือความผิดของพ่อแม่ ความผิดของกานต์ ผมจะรับผิดชอบในฐานะพ่อเอง ลงแส้สิบครั้งใช่ไหม? มาเลย!”

บุริศร์พูดพลางปลดกระดุมเสื้อของเขาเปิดเผยให้เห็นหน้าอกที่แข็งแกร่ง

ดวงตาของนรมนเปียกชุ่มในทันที

“คุณอย่าทำแบบนี้เลยค่ะ คุณเองก็รู้ว่าคนที่เธอตั้งเป้าเอาไว้คือฉัน”

“คุณกับผมเป็นสามีภรรยากัน ไม่ว่าจะคุณหรือผม มันแตกต่างกันตรงไหนล่ะ? ถ้าหากคุณนายทวีทรัพย์ธาดาต้องการใช้เหตุผลนี้ในการระบายความโกรธ พวกเราก็แค่เติมเต็มให้เธอเท่านั้นเอง”

บุริศร์พูดออกมาตรงๆ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาที่ถูกทิ่มแทงแผนการก็ไม่ได้รู้สึกงุ่นง่านใจ แต่พูดพร้อมกับยิ้มว่า : “ตกลง นี่ฉันไม่ได้บังคับพวกคุณนะ”

“มาเถอะ พูดจาไร้สาระมาก! แต่ว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ผมขอแนะนำคุณสักคำนะครับ คนเราน่ะ อย่าทำให้มันมากเกินไป ไม่อย่างนั้นถ้าทำเกินไป พอถึงเวลาเวลาอยากกู้สถานการณ์คืนกลับมาก็ทำไม่ได้แล้ว”

คำพูดนี้ของบุริศร์กระตุ้นไปที่หญิงชราโดยตรง

“เอาแส้มา!”

ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นครอบครัวทหาร สิ่งที่สั่งสอนบุตรหลานมาตั้งแต่ยังเล็กก็คือถ้าไม่ใช้ไม้เรียวก็จะเสียเด็ก สิ่งของประเภทแส้จึงมีพร้อมอยู่ในบ้านอยู่แล้วเป็นธรรมดา

ได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดเช่นนี้ ก็มีคนหยิบแส้ออกมาแล้วส่งให้คุณนายทันที

คุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับหันไปบอกพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆว่า : “แกมานี่!”

ถ้าหากเป็นการเฆี่ยนนรมนล่ะก็ เธอเต็มใจที่จะลงมือทำ แต่พอเป็นการเฆี่ยนบุริศร์ เขามีผิวหยาบและเนื้อหนา หญิงชรากลัวว่าตัวเองจะต้องเหนื่อย

แต่พ่อบ้านย่อมไม่กล้าลงมือ

“กลัวอะไร? เรื่องนี้มันมาไกลมากแล้ว และพวกเราเองก็มีเหตุผล”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาจ้องพ่อบ้านเขม็งด้วยความโกรธ

นรมนรู้สึกปวดใจแล้วพยายามดึงบุริศร์ยืนขึ้น แต่กลับถูกบุริศร์จับข้อมือไว้แน่น

เขายิ้มและพูดว่า : “ผู้ชายของคุณไม่เคยเจออะไรเลยเหรอ? มันก็แค่เฆี่ยนสิบครั้งเองไม่ใช่เหรอ? ไม่ต้องกลัว หลับตาแล้วก็นับเลยนะ นับครบแล้วก็ลืมตา พวกเราจะได้กลับบ้านไปกินข้าว วันนี้แม่ทำไก่ตุ๋นมะม่วงของโปรดคุณด้วย”

มองเห็นบุริศร์พูดคุยอย่างสนุกสนานแบบนั้นแล้ว ดวงตาของนรมนก็เปียกชุ่มอีกครั้ง

เธอรู้ว่า บุริศร์ตามเธอมารับความทรมาน

“ให้ฉันตี!”

ยิ่งเห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้ ในใจของคุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่งโกรธ

พวกเขาหมายความว่ายังไง?

แสดงความรักและเมตตาของพ่อแม่ที่มีต่อลูกต่อหน้าเธองั้นเหรอ?

เสียดสียายแท้ๆอย่างเธอที่ทำตัวไม่ดีกับหลานสาวของตัวเองใช่ไหม?

ยิ่งเป็นอย่างนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่งโกรธมากขึ้น

พ่อบ้านเองก็ไม่กล้าฝ่าฝืนจึงกวาดแส้ขึ้นแล้วหวดลงไปบนหลังของบุริศร์

การเฆี่ยนครั้งนี้ไม่เบา บุริศร์คำรามออกมาทันที นรมนรู้สึกหัวใจแตกสลาย

“บุริศร์”

“ไม่เป็นไร! หลับตา อย่ามอง”

น้ำเสียงของบุริศร์อ่อนโยนราวกับว่าเขาไม่ได้ถูกลงโทษ

น้ำตาของนรมนไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมถึงไม่เคยจะเข้าตาคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเลยล่ะ?

ไม่เพียงแค่นั้น ตอนนี้บุริศร์ก็เดือดร้อนไปด้วย เธอเป็นดาวแห่งหายนะจริงๆ

นรมนตำหนิตัวเองไม่หยุดพร้อมกับนับจำนวนแส้อยู่ในใจ

ลงแส้สิบครั้งก็เหมือนกับการทรมานนรมนด้วยเช่นกัน

ในที่สุดเมื่อเฆี่ยนจนครบสิบครั้งแล้ว นรมนก็ลืมตาขึ้นทันที มองเห็นแผลของแส้บนตัวของบุริศร์แล้ว น้ำตาของเธอก็ร่วงลงมาอีกครั้ง

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคุณพอใจแล้วใช่ไหม?”

น้ำเสียงของนรมนคือการตั้งคำถามท้าทาย

เธอไม่เข้าใจเลย เห็นได้ชัดเจนว่าพวกเขามีเป็นสายเลือดเดียวกัน ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้ไปได้?

หรือว่าสำหรับเธอแล้วญาติพี่น้องฆ่ากันเองจะดีกว่างั้นเหรอ?

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่เคยเห็นดวงตาที่เกลียดชังของนรมนขนาดนี้มาก่อน

ถึงแม้ในตอนที่เธอพูดว่าต้องการจะขับไล่นรมนออกจากตระกูล นรมนก็ไม่ได้มองเธอด้วยความชิงชังเช่นนี้

ตอนนี้ดวงตาของนรมนเหมือนกับมีดที่แทงตรงเข้าไปในใจของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

“นี่คือสิ่งที่พวกเธอขอเอง!”

“ใช่ เป็นพวกเราที่ขอเอง! ฉันไม่ควรหลงผิดกลับมาที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเลย ไม่ควรมีความสัมพันธ์ของตระกูลของพวกคุณเลยแม้แต่น้อย ผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ในยามที่ฉันต้องการพวกคุณมากที่สุดพวกคุณไม่เคยอยู่เคียงข้างฉันเลย ตอนนี้จะจดจำพวกคุณไปทำไม? พวกคุณสำหรับฉันก็เป็นแค่คนแปลกหน้าที่มีสายเลือดเดียวกันเท่านั้นแหละ! ถ้าหากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด วันนี้คุณจะกล้าทำขนาดนี้หรือเปล่า? ถ้าหากฉันยอมให้กานต์รับผิด ครั้งหน้าคุณก็สามารถฆ่าเด็กสี่ขวบอย่างกานต์อย่างเหี้ยมโหดได้ใช่ไหม? ฉันนรมนทำอะไรผิดกันแน่? ทำอะไรให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา? ทำให้คุณมองฉันอย่างไม่สบายตาและรอไม่ไหวที่จะกำจัดให้พ้นไปโดยเร็ว? ถ้าคุณรู้สึกว่าฉันขวางหูขวางตา ฉันไปจากเมืองชลธีก็ได้ แล้วคุณชอบใคร อยากได้ใครเป็นหลานสาวก็แล้วแต่คุณเลย ฉันไม่สนใจ! วันนี้ฉันจดจำแส้สิบครั้งนี้เอาไว้แล้ว ฉันนรมนขอสาบานที่นี่เลยว่าไม่ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ตาม หรือคุณจะเกิดเรื่องอะไรก็ตาม ฉันนรมนจะไม่มาดูแม้เพียงครั้งเดียว! โชคชะตาระหว่างฉันกับคุณขาดจากกันโดยสมบูรณ์แล้ว!”

พูดจบ นรมนดึงบุริศร์ลุกขึ้น แล้วสวมเสื้อให้เขา แต่ก็กลัวว่าเขาจะเจ็บแผลจึงระมัดระวังมากอย่างเห็นได้ชัด

หัวใจของบุริศร์แตกสลายเมื่อเห็นน้ำตาของนรมน

“ไม่เป็นไร ผมไม่เจ็บ”

“ไม่เจ็บได้ยังไง? คุณไม่ได้ทำจากเหล็กนะ”

นรมนรู้สึกว่าการที่บุริศร์แต่งงานกับตนเองเป็นโชคร้ายอย่างที่สุด ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องพัวพันไปถึงตัวเขา

“เอาเถอะ ยังไงก็เป็นแค่แผลภายนอก จากนี้พวกเราไม่ได้เป็นหนี้พวกเขาอีกแล้ว”

บุริศร์พูดจบก็ดึงมือนรมนเดินจากไป

ทันใดนั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกตื่นตระหนก เธอรู้สึกว่าหลังจากที่นรมนเดินออกจากประตูนี้ไปแล้วจะไม่กลับมาอีกตลอดชีวิต

ความรู้สึกนี้ทำให้เธอไม่สบายใจและกังวลมาก

“หยุดนะ! ฉันพูดว่าให้พวกคุณไปได้แล้วงั้นเหรอ?”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่สามารถที่จะดึงสีหน้าเพื่อปิดบังอารมณ์เอาไว้ได้อีก ทำได้เพียงพูดอย่างกระโชกโฮกฮาก

นรมนชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นหันหน้ากลับมาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า : “ทำไมเหรอ? คุณนายทวีทรัพย์ธาดายังเฆี่ยนไม่พออีกเหรอ? หรือคิดจะเฆี่ยนฉันอีกสิบครั้งใช่ไหม?”