แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 390

บทที่ 390 สุดท้ายลูกเป็นเด็กนรก

กมลได้ยินคุณนายตระกูลโตเล็กพูดว่าการรู้ว่าทำผิดแล้วแก้ไขคือเด็กดีจึงรีบพาหญิงชราไปที่ห้องดอกไม้ทันทีแล้วชี้ไปที่กระถางดอกโบตั๋นสองต้นที่คุณนายโปรดปรานมากที่สุดพร้อมกับพูดว่า : “ตอนนั้นหนูโกรธมากเกินไปค่ะ ดังนั้นถึงได้ทำแบบนี้”

ตอนแรกเริ่มคุณนายตระกูลโตเล็กไม่ได้คิดว่าดอกไม้สองกระถางนี้มีอะไรที่ผิดปกติ แต่หลังจากที่พิจารณาดูอย่างละเอียดแล้วพบว่า รากของดอกไม้ถูกกมลถอนออกมาแล้วจากนั้นแสร้งวางไว้ด้านบนไปแบบนั้น

มองผ่านแวบเดียวดูเหมือนว่ามีสภาพดี แต่ว่าดอกโบตั๋นเป็นสายพันธุ์ชนิดบอบบางใช่ไหม?

ดึงออกมาขนาดนี้แล้วจะยังมีชีวิตรอดได้ยังไง?

นี่คือดอกโบตั๋นสองต้นที่หญิงชราชอบมากที่สุด

หัวใจของคุณนายตระกูลโตเล็กนั้นกำลังมีเลือดหลั่งริน!

“คุณย่าคะ ย่าเคยพูดว่า รู้ว่าผิดแล้วแก้ไขจึงเป็นเด็กดี ตอนนี้หนูรู้ตัวว่าทำผิด คุณย่าไม่โกรธได้ไหมคะ?”

กมลกระพริบตากลมโตที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาทำให้คนโกรธไม่ลงจริงๆ แต่ว่าดอกไม้ของเธอล่ะ!

เธอปวดใจที่สุดเลย!

“ไม่ได้สิ กมลจ๊ะ หนูโกรธแด๊ดดี้หนู แล้วทำไมถึงดึงดอกไม้ของย่าล่ะ?”

ตรงจุดนี้หญิงชราคิดไม่ออกจริงๆ

กมลพูดอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อยว่า : “หนูวางแผนไว้ว่าหลังจากแด๊ดดี้กลับมาจะให้มาที่นี่ค่ะ จากนั้นจะบอกย่าว่าเขาเป็นคนทำ ถึงตอนนั้นย่าจะได้ลงโทษเขายังไงล่ะคะ”

ได้ยินกมลพูดแบบนี้แล้ว หัวใจของคุณนายตระกูลโตเล็กก็มีเลือดไหล

นี่มันคือทฤษฎีอะไรกันเนี่ย

“หนูคิดว่าระดับเชาว์ปัญญาของหนูจะเล่นงานแด๊ดดี้ได้เหรอ?”

“แด๊ดดี้รักหนูมากนะคะ ขอเพียงแค่หนูขอให้เขาพาหนูเข้ามา เขาต้องพาหนูเข้ามาแน่ๆค่ะ พอถึงเวลาหนูก็จะพูดว่าเขาเป็นคนทำ”

กมลพูดเป็นเหตุเป็นผลอย่างฉะฉาน คุณนายตระกูลโตเล็กที่ดูอยู่แทบจะอยากตบสาวน้อยคนนี้สักฉาด

ทั้งหมดนี้คือทฤษฎีอะไรเนี่ย?

พวกเขาพ่อกับลูกสาวสองคนงอนกัน แต่ดอกไม้ของเธอกลับต้องมาพลอยทุกข์ทรมานไปด้วย มันทำให้เธอปวดใจจริงๆ

“คุณย่า คุณไม่โกรธใช่ไหมคะ?”

กมลดึงคุณนายตระกูลโตเล็กอยู่ที่มุม และมองไปที่เธอด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา

คุณนายตระกูลโตเล็กจะพูดอะไรได้ล่ะ? หรือว่าจะพูดว่าเธอปวดใจมาก?

แล้วเด็กอายุสี่ขวบจะรู้อะไร

คุณนายตระกูลโตเล็กถอนหายใจและพูดว่า : “ต่อจากนี้ไม่อนุญาตให้อาดอกไม้ของย่ามาระบายอารมณ์อีกแล้วรู้ไหม?”

“รู้แล้วค่ะ”

กมลถอนใจยาวอย่างโล่งอก

ยังดียังดี คุณย่าไม่โกรธ

เธอแลบลิ้นใส่หลังของคุณนายตระกูลโตเล็ก แล้ววิ่งหายวับไปกับตาออกมาจากห้องดอกไม้

คุณนายตระกูลโตเล็กมองดอกโบตั๋นที่ตายไปแล้วอย่างเจ็บปวดใจ แต่ก็ต้องจำใจให้คนมาเอาต้นโบตั๋นสองต้นนี้ออกไปโยนทิ้ง

ในตอนที่บุริศร์กับนรมนออกมาก็เห็นคนรับใช้สองคนแบกกระถางดอกโบตั๋นสองใบออกไปโยนทิ้งข้างนอกพอดี

นรมนยังจำได้ว่าเมื่อไม่นานนี้ตนเองยังพรวนดินให้กับดอกไม้ต้นนี้อยู่เลยจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ดอกไม้นี้เป็นอะไรไป? ทำไมย้ายออกมาแล้วล่ะ?”

“คุณนาย ดอกไม้นี้ถูกคุณหนูน้อยดึงออกมาเลยไม่รอดแล้ว คุณนายตระกูลโตเล็กจึงให้เราโยนออกไป คุณไม่รู้หรอกว่า คุณนายเจ็บปวดใจอย่างที่สุดเลย!”

ทันทีที่ได้ยินคนรับใช้พูดเช่นนี้แล้ว นรมนและบุริศร์ก็มองหน้ากันราวกับไม่อยากเชื่อว่ากมลจะทำเรื่องนี้

“นายบอกว่ากมลทำงั้นเหรอ?”

“ใช่แล้วครับ คุณหนูน้อยวางแผนโยนความผิดให้กับคุณชายใหญ่ คิดไม่ถึงว่าคุณชายใหญ่จะได้รับบาดเจ็บ คุณหนูน้อยรู้สึกผิดชอบชั่วดีเลยเป็นฝ่ายเริ่มยอมรับผิดกับคุณนาย คุณนายบอกไว้ว่า ถ้าหากว่าเด็กเริ่มที่จะยอมรับความผิดก็ไม่สามารถลงโทษได้ จึงปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้”

มุมปากของบุริศร์กระตุก

“นายบอกว่าเด็กน้อยคนนั้นอยากจะวางกับดักฉันงั้นเหรอ? ฉันจะทำเรื่องปัญญาอ่อนขนาดนั้นได้เหรอ?”

“เอาล่ะค่ะ”

นรมนรู้สึกว่าจุดสำคัญที่บุริศร์เอาใจใส่นั้นไม่ถูกต้อง

“หันไปมองดูแล้วก็ซื้อใหม่คุณแม่อีกสองกระถางเถอะค่ะ ฉันมองออกว่าคุณแม่ชอบดอกโบตั๋นสองกระถางนี้มากที่สุด ลูกสาวของคุณเองเหมือนกัน ทำไมจู่ๆถึงได้น่าเป็นห่วงขนาดนี้นะ?”

นรมนรู้สึกว่ากมลยังถือว่าเป็นเด็กที่ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆเธอจะสามารถทำเรื่องประเภทได้ ดูเหมือนว่าสุดท้ายลูกจะกลายเป็นเด็กนรกไปแล้ว！

“เข้าใจแล้ว”

บุริศร์ไม่มีอะไรจะพูดอีก

ทั้งครอบครัวไปที่ห้องทานข้าว โดยตรินท์และกิจจากลับมาพอดี กมลมีความสุขมากเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมองเห็นกิจจา

“พี่กิจจา หนูคิดถึงคุณจะตายอยู่แล้ว”

เธอตรงเข้าไปกอดกิจจาใหญ่

กิจจายิ้มกว้างจนไปถึงใบหูด้านหลังอย่างมีความสุข เขาลูบหัวกมลแล้วพูดว่า : “ได้ยินว่าพวกหนูไปเที่ยวสวนสนุกแล้วงั้นเหรอ?”

“ใช่แล้วค่ะ เสียดายที่คุณไม่อยู่ ครั้งหน้าจะพาคุณไปด้วยดีไหมคะ?”

“ตกลง!”

กิจจารีบตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่กานต์ลงมาจากชั้นบนนั้นดูมีเรื่องหนักอกหนักใจอย่างเห็นได้ชัด

“เฮียครับ คุณอยู่ที่นี่หลายๆวันไม่ได้เหรอ?”

กิจจาชอบอยู่กับกานต์เป็นพิเศษ

กานต์มองไปที่บุริศร์

บุริศร์ยิ้มและพูดว่า : “โอเค ลูกกับกมลอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าได้อีกสองสามวันก็แล้วกัน”

“ตกลงครับ”

หาได้ยากที่กานต์จะไม่ต่อต้าน ตรงกันข้ามมันกลับทำให้กิจจารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“เฮีย เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“กินข้าวกัน!”

กานต์ไม่อยากพูดมากกว่านี้ เขาไม่อยากที่เอาเรื่องโง่ๆที่เขาทำมาบอกกิจจาหรอก

ทั้งครอบครัวกินข้าวอย่างมีความสุข

หลังจากกินข้าวแล้วพวกเด็กๆรวมกลุ่มไปเล่นด้วยกัน นรมนขึ้นไปพักชั้นบนเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย คุณนายตระกูลโตเล็กยังคงปวดใจกับดอกไม้ของเธอจึงไปที่ห้องดอกไม้

บุริศร์และตรินท์นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดกับบริษัทเมื่อเร็วๆนี้แล้วถือว่ามีความกลมเกลียวกันมาก

ตระกูลโตเล็กทางด้านนี้มีความรักใคร่สนิทสนมกัน ตุลยาที่อยู่อีกด้านทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

เดิมทีคิดว่าการใช้ไมค์พาตัวเองออกมาจะเป็นทางออกที่สมบูรณ์แบบ นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกไมค์ค้นตามหาจนเจอ

“ตุลยา คุณไปที่ไหนมา? ผมกลับมาก็ไม่เจอคุณแล้ว คุณ…”

“โอ้โห นี่ฉันจะออกไปเดินเล่นก็ไม่ได้งั้นเหรอ? ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณนะ คุณขังฉันไว้ทำไม?”

ตุลยาไม่รู้ว่าคิมตายแล้วจริงๆหรือเปล่า แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าปฏิกิริยาของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทางด้านนั้นเป็นยังไงกันแน่ ในใจกระสับกระส่ายอย่างมาก เป็นปกติสำหรับไมค์ที่ไม่ได้มีความกระตือรือร้นมาแต่แรกเริ่ม เขาจึงทำต่อไปไม่ไหวแล้ว

ไมค์มองเห็นตุลยาหงุดหงิดขนาดนี้ย่อมเกิดความตื่นตระหนก

“ผมไม่ได้อยากขังคุณเพียงแต่ข้างนอกไม่ปลอดภัยมากๆ คุณเป็นผู้หญิงออกไปข้างนอกผมก็เป็นกังวล คุณอยากจะไปที่ไหน คุณบอกผม ผมจะพาคุณไปเอง”

“ฉันอยากเดินเงียบๆคนเดียวได้ไหม?”

ตุลยาที่หงุดหงิดใจอย่างมากปิดประตูใส่ไมค์ที่อยู่ด้านนอก

สุดท้ายแล้วคิมเป็นยังไงบ้าง?

ได้รับการช่วยชีวิตหรือเปล่า?

เธอที่ไม่เคยฆ่าใครมาก่อน ในตอนนี้เริ่มรู้สึกนึกกลัวในภายหลัง

เธอนอนขดตัวอยู่บนเตียงแล้วดึงผ้านวมมาคลุมตัว แต่กลับยังคงทนไม่ไหวจนตัวสั่นด้วยความหนาว

เธอปิดกล้องวงจรปิดทั้งหมดแล้ว ก็ไม่น่าจะถูกคนหาเจอใช่หรือเปล่า?

และเธอก็หวาดผวาเช่นนี้จนผ่านไปหนึ่งคืน เช้าวันรุ่งขึ้นตุลยาตื่นขึ้นมาก็ไปสืบหาข่าวทันที

ไมค์ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไร อยากจะตามไปด้วย แต่กลับถูกตุลยารังเกียจ

ทั้งสองคนทะเลาะกันสองสามคำ ตุลยาก็สลัดไมค์ทิ้งแล้วไปที่โรงพยาบาลใกล้เคียงคนเดียว

ก่อนหน้านี้เธอติดสินบนนางพยาบาลที่โรงพยาบาลไว้คนหนึ่ง ตอนนี้เธอจึงเรียกพยาบาลคนนั้นออกมา

“ว่ายังไง? สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?”

“คิมได้รับการช่วยชีวิตจนปลอดภัยแล้ว แต่ฉันได้ยินมาว่ามีคนติดตั้งกล้องเว็บแคมตัวอื่นเอาไว้ภายในวอร์ดผู้ป่วยล่วงหน้า ว่ากันว่าฆาตกรถูกถ่ายเอาไว้ได้อย่างชัดเจน เรื่องนี้ยังถูกคุณนายนรมนส่งไปยังคุณนายทวีทรัพย์ธาดาด้วย แต่ต่อจากนั้นฉันไม่ทราบชัดเจนว่ามีความคืบหน้ายังไงบ้าง เรื่องของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่ที่ๆฉันจะเข้าไปได้ ฉันเพียงแค่ได้ยินว่าคิมหนีออกจากบ้านไปแล้ว คุณนายทวีทรัพย์ธาดาดุด่าคุณนายนรมนสำหรับเหตุการณ์นี้ แต่เรื่องหลังจากนี้ฉันไม่รู้แล้วค่ะ”

คิ้วของตุลยาขมวดขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินนางพยาบาลพูดอย่างนี้

คิมยังมีชีวิตอยู่จริงๆเหรอ?

แต่ว่าเธอออกจากเมืองชลธีไปแล้ว ก็นับว่าเธอยังฉลาด ไม่อย่างนั้นถ้ามาขวางทางเธอ ครั้งหน้าเธอจะไม่ใจอ่อนอย่างนี้อีกแล้ว

พูดอย่างนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้แล้วน่ะสิว่าเธอลงมือทำร้ายคิม?

นรมนที่น่ารังเกียจ!

เหนือกว่าจริงๆ เตรียมกล้องอีกตัวไว้ล่วงหน้าเพื่อถ่ายภาพเธอ

จะทำยังไงดี?

ถ้าเกิดนรมนส่งหลักฐานนี้ให้กับตำรวจแล้วจะทำยังไงดีล่ะ?

ตอนนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ต้องผิดหวังในตัวเธออย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าจะช่วยเธอได้ไหม

เธอควรทำอย่างไรดี?

ตุลยาวิตกกังวลขึ้นมาทันที

แต่ว่าตอนนี้คนที่จะช่วยเธอได้มีน้อยเกินไปจริงๆ

ถ้ากลับอเมริกาตอนนี้ เธอก็ไม่ค่อยไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

ในขณะที่ตุลยาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาขวางทางของเธอ

“ต้องการให้นรนชื่อเสียงป่นปี้จนไม่มีเวลาดำเนินคดีกับคุณหรือเปล่า? ฉันมีวิธีที่ดีว่าพวกเราจะร่วมมือกันได้อย่างไร?”

ตุลยามองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าแล้วอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“คุณคือใคร?”

“คุณไม่ต้องสนใจหรอกว่าฉันคือใคร ขอเพียงแค่ร่วมมือกับฉัน คุณก็จะไม่เป็นอะไร และยิ่งไปกว่านั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็จะให้ความช่วยเหลือคุณต่อไป ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเลือกอย่างไร ถ้าหากคุณไม่ร่วมมือกับฉัน นรมนอาจส่งวิดีโอให้กับสถานีตำรวจในวันพรุ่งนี้ พอถึงเวลาคุณอยากจะหนีก็สายไปแล้ว ฉันต้องบอกคุณว่า ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้ทำลายความสัมพันธ์กับนรมนอย่างเป็นทางการเพราะเรื่องของคุณ นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับคุณไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อหญิงสาวพูดออกมา ดวงตาของตุลยาสว่างขึ้นในทันทีทันใด

“คุณบอกว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาตัดความสัมพันธ์กับนรมนเพื่อฉันงั้นเหรอ?”

“ถูกต้อง เพราะฉะนั้นคุณยังมีสถานะอยู่ในใจของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอย่างแน่นอน มันก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเลือกยังไง ทำเสร็จแล้ว คุณอาจจะกลายเป็นลูกบุญธรรมตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจริงๆแล้วก็ได้ทั้งชื่อเสียงกับผลประโยชน์คู่กัน แล้วยังทำให้นรมนเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกด้วย ถ้าหากคุณไม่ร่วมมือ ฉันก็ไม่มีอะไรจะเสีย ก็เพียงแค่มองดูนรมนได้รับการปกป้องจากคนของตระกูลโตเล็กต่อไปแล้วก็มีชีวิตที่ดีกว่าคุณเท่านั้นเอง”

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะร่วมมือกับคุณ”

ทันทีที่ตุลยาได้ยินว่านรมนจะมีชีวิตที่ดีกว่าตนเอง เธอก็รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว

ทั้งๆที่เกิดมาจากแม่คนเดียวกันแล้วทำไมโอกาสของคนสองคนถึงได้ต่างกันมากขนาดนั้น?

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อคิดถึงบุริศร์ที่อยู่ข้างกายเธอ ผู้ชายแบบนั้นถึงจะเป็นคนที่เธอต้องการ

หญิงสาวยิ้มให้อย่างสวยงามแล้วส่งของบางอย่างให้กับตุลยาและกระซิบว่า : “คุณคิดวิธีที่จะเผยแพร่ของเหล่านี้ออกไป ฉันกล้ารับประกันเลยว่าในช่วงระยะเวลาสั้นๆนรมนจะไม่มีเวลาสนใจเรื่องที่คุณฆ่าคิมอย่างแน่นอน”

ตุลยารู้สึกแปลกใจและอดไม่ได้ที่จะเปิดดูอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นสีหน้าก็มีความประหลาดใจ

“ทำไมคุณถึงมีของพวกนี้?”

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องสนใจ แล้วฉันจะติดต่อคุณอีกครั้ง”

หญิงสาวหันหลังแล้วเดินเข้าไปท่ามกลางฝูงชนหลังจากพูดจบ

ตุลยามองดูของที่อยู่ในมือแล้วริมฝีปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย

ดูเหมือนกับว่าเธอมองเห็นชีวิตและชื่อเสียงที่ป่นปี้ของนรมนแล้ว

นรมน!

จะไม่ทำให้เธอต้องผิดหวัง! ฉันตุลายาขอยืนยัน!

เธอรีบเก็บของอย่างรวดเร็ว พอมองไปรอบๆแล้ว ตอนที่เห็นว่าไม่มีใครมองเห็นภาพนี้จึงได้รีบเร่งจากไป

ในตอนที่ไมค์พบตุลยาอีกครั้ง เธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่ริมถนน ร้องไห้ชนิดที่เรียกว่าทุกข์ระทม ร้องจนหัวใจของไมค์แทบสลาย

“ตุลยา คุณเป็นอะไรไป?”

“นรมนต้องการจะฆ่าแม่ของฉัน! แต่ถูกคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาเห็นเข้า ดังนั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจึงได้ตัดความสัมพันธ์กับนรมน แม่ของฉันเองหัวใจสลายเช่นกัน และหนีออกจากบ้านไปแล้ว ตอนนี้ยังหายไปไร้ร่องรอย ไมค์คะ คุณบอกฉันทีว่าทำไมชีวิตถึงได้ขมขื่นขนาดนี้? แม่ของฉันจะไปที่ไหนได้ล่ะ? เธอจะปลงไม่ตกจนฆ่าตัวตายหรือเปล่า?”

ตุลยาน้ำตาไหลอยู่ในอ้อมแขนของไมค์ คำที่พูดออกมาทำให้ไมค์นิ่งอึ้งไปทั้งตัว

นรมนฆ่าคิม!

เป็นไปได้ยังไง!