แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 391

บทที่ 381 ความรู้สึกที่โดนคนตามใจอยู่ มันดีมากเลย

“ตุลยา คุณไม่ได้ฟังมาผิดไปใช่ไหม? นรมนจะไปลงมือกับคุณน้าคิมได้ยังไงกัน? นี่มันไม่มีทางเป็นไปได้แน่”

คำพูดของไมค์ทำให้ตุลยารู้สึกโมโหขึ้นมาทันเลย

เธอผลักไมค์ออกทีหนึ่ง แล้วพูดอย่างโหดร้ายขึ้นมาว่า “คุณกำลังสงสัยฉันเหรอ? หรือว่ากำลังรู้สึกว่าฉันใส่ร้ายเธอเหรอ? เรื่องใหญ่ขนาดนี้ฉันจะเอามาพูดเล่นง่าย ๆ ได้ยังไงกัน? แม่ฉันก็จากไปแล้ว! ตอนนี้ก็แม่ตัวคนเดียวก็ไม่รู้ว่าไปถึงไหนแล้ว ร่างกายของแม่ก็อ่อนแอซะขนาดนั้น ทำไมคุณถึงได้ยังพูดเข้าข้างเธอได้อีก? ถ้าเธอไม่มีทางทำแบบนี้ แล้วเป็นฉันเหรอที่เป็นคนทำ?”

ตุลยาร้องไห้จนน้ำตาราวกับหยอดน้ำฝนที่อยู่บนดอกลูกแพร์ ร้องจนทำให้ไมค์ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไงดี

“เอาล่ะ ๆ เพราะผมไม่รู้จักพูดเอง เป็นความผิดของผมเอง คุณอย่าโกรธเลยนะ หยุดร้องไห้เถอะ หรือไม่ผมไปตามหาคุณน้าคิมเป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน”

“คุณพูดเองนะ คุณจะช่วยฉันตามหาใช่ไหมคะ?”

ตุลยาจับข้อมือของไมค์เอาไว้แน่น ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง

พอโดนผู้หญิงที่ตัวเองชอบจ้องมองแบบนี้แล้ว ก็แน่นอนว่าไมค์จะต้องทุ่มเทสุดแรงกายแรงใจแน่ ๆ

“ใช่ ผมจะช่วยคุณแน่ ผมจะไม่ทำงานอะไรเลย ไม่ว่าจะเรื่องอะไรผมก็จะช่วยคุณทั้งนั้น”

“งั้นก็ดีเลย คุณไปช่วยฉันตรวจสอบดูหน่อยว่าแม่ของฉันไปไหนแล้ว? ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะต้องตามหาแม่ให้เจอให้ได้”

“ได้ ผมจะไปตรวจสอบให้ คุณลุกขึ้นมาก่อนนะ พวกเรากลับโรงแรมกันก่อนเถอะ คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ผมวางใจไม่ได้”

ไมค์มองดูถนนที่มีผู้คนสัญจรไปมา แล้วก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

ในสายตาของเขานั้น ตุลยาเป็นหญิงสาวที่อ่อนแอที่สุดคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเอาแต่ใจตัวเองและหยิ่งไปบ้าง แต่ว่าพอมาถึงเมืองชลธีแล้ว ก็ได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจไปไม่น้อยเลยทีเดียว และแน่นอนว่าความน้อยเนื้อต่ำใจเหล่านี้นั้นล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ตุลยาเล่าให้ไมค์ฟังเอง

เขาไม่เคยรู้สึกเลยว่าตุลยาจะพูดโกหกกับตัวเอง

ตุลยาไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่ปล่อยให้ไมค์พาเธอกลับไปที่โรงแรม

หลังจากที่ไมค์จัดแจงเรื่องของตุลยาเรียบร้อยแล้ว ตัวเองก็รีบไปตรวจสอบเรื่องของคุณน้าคิม แต่ตุลยากลับยังคิดอยู่แต่ว่าจะทำยังไง ถึงจะได้บังเอิญเจอกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาสักครั้งหนึ่งได้?

ไม่ว่าจะยังไง คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็เป็นที่พึ่งของเธอที่เมืองชลธี ถ้าหากว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่สนใจเธอแล้ว เธอจะพึ่งใครได้อีก?

ตุลยาคิดวิธีดี ๆ ไม่ออกสักวิธีเลย แต่พอเธอนึกถึงของที่อยู่ในมือแล้ว ก็รีบออกไปจากโรงแรมโดยด่วน จากนั้นก็ออกไปข้างนอก

หลังจากนรมนและบุริศร์กินข้าวที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กเสร็จแล้ว จากนั้นก็ดื่มด่ำอยู่กับความสุขของครอบครัวไปพักหนึ่ง บุริศร์รอให้นรมนตื่นมา แล้วก็เอาคู่มือการท่องเที่ยวมาไว้ตรงหน้าเธอ ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ลองดูซิ สถานที่แรกเราจะไปที่ไหนกันดี?”

“วีซ่าอนุมัติลงมาแล้วเหรอคะ?”

“ใกล้แล้ว อีกไม่กี่วันนี้แหละ”

คำพูดของบุริศร์ ทำให้อารมณ์ของนรมนดีตามขึ้นมาด้วย

ถ้าหากสามารถไปจากที่นี่ได้ และออกไปเดินเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าง ก็เป็นตัวเลือกที่ดีเหมือนกัน

“ถามพวกลูก ๆ หรือคะ ยังว่าอยากไปไหนกัน?”

“ยัง ก็ต้องดูความต้องการของคุณก่อนซิ”

บุริศร์เอาตัวนรมนมากอดไว้ในอ้อมกอด

นรมนยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ให้พวกเด็ก ๆ เป็นคนตัดสินใจกันเถอะ ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ได้อยู่กับพวกคุณ ที่ไหนก็คือสวรรค์ทั้งนั้น”

“โอ๊ย ปากเล็ก ๆ นี่หวานซะ มาให้ผมดูหน่อยซิ กินอะไรเข้าไปหรือเปล่า? ทำไมถึงได้หวานขนาดนี้?”

บุริศร์พูดไปแล้วก็มองไปที่เรียวปากของนรมน

นรมนยิ้มแล้วขยับตัวหลบหนี

“อย่าเล่นซิคะ!”

“คุณอย่าหนีซิ เร็ว มาให้ผมดูหน่อย”

บุริศร์รู้สึกสนุกขึ้นมา และจะใกล้เข้าไปให้ได้ จนทำให้จิตใจของนรมนเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ขึ้นมาทันทีอย่างรวดเร็ว

“คุณอย่าซิ คุณ…… อุ๊บ……”

ยังไม่รอให้เธอพูดจบ บุริศร์ก็ประทับจูบลงมาโดยตรงเลย

จูบที่อ่อนโยนนั้นทำให้นรมนรู้สึกมึนเมา เธอโอบกอดรอบคอของบุริศร์ไว้อย่างไม่รู้ตัว

ลมหายใจของบุริศร์เร็วและแรงขึ้น ดูเกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว เขาจึงรีบผลักนรมนออกทีหนึ่ง แล้วหอบหายใจแรงขึ้น

ไม่ว่าจะยังไง นรมนก็มีความนิ่งอึ้งอยู่เล็กน้อย แต่ว่าอย่างรวดเร็วก็เข้าใจถึงบางอย่างแล้ว

“ยังไม่ไหวอีกเหรอคะ?”

“ผมขอโทษ!”

บุริศร์รีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำ และเอาน้ำเย็นราดตัวอย่างรวดเร็วเลย

ในดวงตาของนรมนมีแววผิดหวังกะพริบขึ้นเสี้ยวหนึ่ง หรือว่าร่างกายของบุริศร์จะไม่มีทางฟื้นฟูกลับมาแล้วเหรอ?

เธอกำลังกังวลอย่างหนักหน่วง แต่บุริศร์กลับเลือดร้อนสูบฉีดอย่างแรง

เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

บุริศร์รู้สึกว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

ถ้าวันไหนเกิดไม่ไหวขึ้นมาจริง ๆ แล้วจะทำยังไง?

แต่ว่าตอนนี้ร่างกายของนรมนยังรับไม่ไหว

รออีกหน่อยเถอะ

รออีกสักสิบวันหรือครึ่งเดือนก่อนดีกว่า ถ้าเขาไม่ไหวจริง ๆ ก็ใส่ถุงละกัน ไว้ถึงตอนนั้นเขาเบาแรงหน่อยก็พอแล้ว

ได้แต่คอยปลอบใจตัวเองอยู่แบบนี้ พออยู่ภายใต้การโดนน้ำเย็นสาดใส่แล้ว บุริศร์ก็ค่อย ๆ สงบลงมา

รอตอนที่เขาออกมานั้น นรมนก็ไม่อยู่แล้ว จนทำให้เขาเกิดกลัวขึ้นมาว่านรมนจะคิดอะไรมากไปหรือเปล่า จึงรีบร้อนออกตามหาขึ้นมา แล้วถึงได้พบว่านรมนกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในห้องครัว

ไม่ว่าจะมากหรือน้อยเขาก็มีความรู้สึกไม่ดีอยู่บ้าง

คงจะไม่ใช่ยาอะไรนั่นอีกแล้วใช่ไหม?

พอนึกถึงอันนี้ขึ้นมา บุริศร์ก็รู้สึกว่านี่คือการทรมานที่หอมหวานชัด ๆ

เขาพิงอยู่ที่ข้างประตู และก็จ้องมองดูนรมนที่ยุ่งวุ่นวายอยู่อย่างนั้น มุมปากก็คลี่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ท่าทางเหมือนว่ารักและเอ็นดูมาก

นรมนรู้สึกตัวว่าข้างหลังมีคนอยู่ แล้วก็ค่อย ๆ หันหน้าไป แล้วถึงเพิ่งจะเห็นว่าบุริศร์ยืนอยู่ตรงนั้น เธอก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาไม่มากก็น้อย จึงรีบใช้ร่างกายมาบดบังหม้อเอาไว้

“คุณลงมาทำไมกันคะ?”

“ไม่ต้องบังแล้ว ถึงคุณจะไม่ให้ผมเห็น แต่ว่าจมูกของผมก็ยังสามารถดมได้กลิ่นอยู่ดี”

บุริศร์พูดแล้วก็เดินเข้าไป แล้วก็กอดตัวนรมนจากข้างหลังไว้