แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 392

บทที่ 382 เขารังเกียจที่เธอสกปรก

รูปเปลือยที่เกี่ยวข้องกับเธอแต่ละรูปบินว่อนอยู่ในอินเทอร์เน็ตเต็มไปหมด อีกฝ่ายไม่รู้ว่ามีความแค้นอะไรกับเธอมานักหนา ถึงได้ไม่ทำการเบลอรูปหน้าให้เลยแม้แต่น้อย และที่สำคัญคือผู้ชายที่อยู่ข้างกายเธอนั้นเปลี่ยนคนอยู่ตลอดไม่ขาดสาย

“คุณนายบุริศร์มีชีวิตส่วนตัวที่ยุ่งเหยิง นี่มันช่างไม่สมควรมองจริง ๆ เลย”

หัวข้อแบบนี้ ทำให้นรมนรู้สึกชาไปถึงหนังศีรษะ

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

ใครจะไปมีภาพเปลือยของเธอได้นะ?

นรมนคิดไม่ตก ตัวทั้งตัวก็เริ่มลนลานขึ้นมาแล้ว

นี่มันเท่ากับว่าตัวเองถอดเสื้อผ้าออกและขายหน้าต่อหน้าประชาชนทั้งประเทศเลย

ถึงแม้ว่าเธอจะมีความกล้ามากเพียงใด แต่ก็ไม่มีทางที่จะแบกรับเรื่องพวกนี้ไว้ได้หรอก

บุริศร์รู้เรื่องหรือยัง?

ตอนนี้เขากำลังประชุมวิดีโอคอลอยู่ แล้วถ้าหากว่าพวกผู้บริหารระดับสูงเห็นเข้าล่ะ จะเป็นยังไงดี?

เมื่อกี้ยังรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่หอมหวานเรื่องหนึ่งอยู่ แต่ตอนนี้กลับเป็นเหมือนกับมีดสั้นเล่มหนึ่งที่ปักเข้ามาในหัวใจลึก ๆ ของนรมน

เธอรีบผลักคอมพิวเตอร์ออก แล้ววิ่งไปทางห้องหนังสืออย่างร้อนรน

บุริศร์ประชุมวิดีโอคอลเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังคุยโทรศัพท์กับตรินท์อยู่ ทั้งสองคนกำลังคุยกันได้อย่างออกรสมาก จนบุริศร์ไม่ได้สังเกตเห็นที่ข้างนอกด้วยซ้ำ

“ตรินท์ ทางที่ดีที่สุดนะนายช่วยสั่งยาที่มันมีประโยชน์ต่อฉันหน่อยนะ ไม่งั้นถ้าฉันไม่ตั้งขึ้นมาจริง ๆ แล้วละก็ ดูซิว่าต่อไปฉันจะจัดการกับนายยังไง”

บุริศร์พูดไปอย่างกึ่งขู่ไปด้วย

ตรินท์หัวเราะหือหือแล้วพูดขึ้นว่า “พละกำลังออกศึกของนายยังจะกลัวว่าจะไม่ตั้งอีก? อย่ามาล้อเล่นเลย ยานี่เยอะสุดก็มีผลอยู่ได้แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น สามารถทำให้นายเป็นเหมือนกับคนไร้ค่าได้หนึ่งเดือน รอถ้านายหยุดยาไปแล้ว ก็จะดีขึ้นมาอัตโนมัติเอง แต่ว่านายเอาแต่หลบภรรยานายอยู่แบบนี้มันก็ไม่ใช่วิธี หรือว่าจะเลิกกินแล้วจริง ๆ เหรอ?”

“นายไปเลย เรื่องของฉันนายไม่ต้องมาเป็นกังวลหรอก”

อยู่ ๆ จิตใจของนรมนแข็งทื่อขึ้นมา

หมายความว่ายังไง?

ที่แท้บุริศร์ไม่ได้ป่วยหรอกเหรอ?

เขาตั้งใจไม่แตะต้องตัวเองเหรอ?

และที่สำคัญยังให้ตรินท์จัดยามาให้อีก ถึงได้เป็นแบบนี้เหรอ?

ทำไมล่ะ?

ทำไมเขาจะต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ?

มือของนรมนกำเข้าหากันแน่น รู้สึกเหมือนกับว่าตัวทั้งตัวโดนโยนเข้าไปในห้องแช่แข็งแล้วยังไงอย่างงั้น

เธอคิดไม่ตก

ผู้ชายที่แข็งแรงคนหนึ่ง ทำไมอยู่ ๆ ถึงได้เป็นฝ่ายไปหาคนมาช่วยทำให้ตัวเองไร้ความสามารถด้วยล่ะ? เป็นเพราะว่าเบื่อเธอแล้วเหรอ? หรือว่าในนี้มีเรื่องอะไรแอบซ่อนอยู่?

เธออยากจะจากไป แต่ว่าเท้าทั้งคู่กลับเหมือนกับว่ารากงอกปักลึกอยู่ตรงนั้นแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ขยับไม่ได้เลยสักนิด

ตรินท์นั้นไม่รู้สถานการณ์ของทางด้านบุริศร์เลย ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ได้ ได้ ได้ ฉันไม่อยากจะเป็นกังวลหรอก แต่ว่าข่าวเรื่องที่นายลงมือกลางถนนกับคนคนนั้นของตระกูลรัตติกรวรกุลนั้นมันดังมาถึงเมืองหลวงแล้วนะ! ยังไงล่ะ? มีความแค้นกลับตระกูลรัตติกรวรกุลเหรอ? นายก็รู้ ตระกูลรัตติกรวรกุลถึงแม้ว่าจะทำธุรกิจ แต่ว่าความสัมพันธ์กับเมืองหลวงก็ซับซ้อนมากนะ ไว้ถึงตอนนั้นถ้าพวกนายไม่ถูกกัน ทางด้านเมืองหลวงนี้ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องจัดการยากแล้ว ไม่ว่ายังนายก็ไปจัดการให้มันเรียบร้อยเถอะ”

พูดถึงเจตต์แล้ว บุริศร์ก็มีไฟโกรธขึ้นมาเต็มอกเลย

“นายอย่าสนใจเลย ฉันไม่ทำให้มันตายหรอก ถ้าหากไม่ใช่เพราะรู้ว่าตระกูลรัตติกรวรกุลของพวกเขามีความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกันซับซ้อนกับเมืองหลวง แค่เรื่องที่ในมือของเขากำสิ่งของบางอย่างของภรรยาของฉันไว้ ฉันก็สามารถจัดการมันให้เรียบได้แล้ว”

“ของอะไรเหรอ? ของอะไรที่สามารถทำให้นายโกรธได้มากขนาดนี้? แม้แต่ชื่อเสียงและหน้าตาก็ไม่เอาแล้วเหรอ?”

“ไม่เกี่ยวกับนาย”

การสนทนาของบุริศร์และตรินท์ทำให้สมองของนรมนมีภาพความทรงจำช่วงหนึ่งกะพริบขึ้น

เมื่อไม่นานมานี้บุริศร์ได้ลงมือกับเจตต์กลางถนนจริง ๆ สำหรับเรื่องนี้นั้นเธอรู้อยู่แล้ว แม้แต่ในตอนนั้นเธอยังไปห้ามการทะเลาะกันด้วย

บุริศร์บอกว่าในมือของเจตต์มีของของเธอ มันเป็นของอะไรกันนะ?

หรือว่าเป็นรูปเปลือยพวกนั้นเหรอ?

ไม่อย่างงั้นละก็ ทำไมบุริศร์ถึงต้องโมโหขนาดนั้นด้วยล่ะ?

อยู่ ๆ นรมนก็นึกขึ้นมาได้ เหมือนกับว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา บุริศร์ก็ไม่แตะต้องตัวเธออีกเลย

แล้วเธอก็ยังเชื่อคำพูดของบุริศร์จริง ๆ คิดว่าเขาไม่ตั้งแล้วจริง ๆ แต่คิดไม่ถึงว่านี่เขาจะขอยากับตรินท์มาแล้วตั้งใจทำแบบนี้

เรื่องเป็นแบบนี้เหรอ?

หรือว่าคำพูดหอมหวาน และความเอาอกเอาใจในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ล้วนเป็นสิ่งหลอกลวงเหรอ?

นรมนรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเหมือนจะแบกรับไว้ไม่ไหว

เธอถอยหลังไปไม่หยุด ถอยหลังไป จากนั้นก็วิ่งออกไปอย่างลนลานจนไม่ได้มองทาง

ไม่!

เธอจะต้องรู้ให้ชัดเจน ว่าตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่

นรมนแต่งหน้าอย่างง่าย ๆ เพื่อบดบังตัวเองแล้ว ก็โบกรถอย่างรวดเร็วไปหาเจตต์

เจตต์คิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่านรมนจะมาหาตัวเองถึงที่ได้ แล้วก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันทีเลย

“นรมนคนสวย คุณมาแล้วเหรอ? วันนี้ทำไมถึงมีเวลาว่างมาหาผมถึงที่ได้ล่ะ? คุณ......โอ๊ย!”

คำพูดของเจตต์ยังไม่ทันได้พูดจบ นรมนก็กระชากปกคอเสื้อของเขาเอาไว้ แล้วถามอย่างโหดเหี้ยมขึ้นว่า “พูดมา คราวที่แล้วทำไมบุริศร์ถึงได้ลงมือกับคุณกลางถนนได้?”

“อะไรนะ? ผมจะไปรู้เหรอ เขาคงบ้ามั้ง”

เจตต์ยิ้มแฉ่งอยากจะพูดจาให้มันผ่านไปง่าย ๆ

นรมนนั้นตั้งใจมาเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะอยู่แล้ว แน่นอนว่าไม่มีทางปล่อยให้เขาพูดผ่านไปง่าย ๆ แน่

“เจตต์ ถึงแม้ว่าฝีมือของฉันจะสู้ของบุริศร์ไม่ได้ แต่ว่าฉันก็ไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้คนอื่นข่มขู่และอยู่ในกำมือได้หรอกนะ สำหรับจุดนี้คุณคงเข้าใจดี ถ้าหากว่าวันนี้ฉันไม่ได้รับคำตอบที่ฉันต้องการแล้วล่ะก็ ฉันก็จะตายอยู่ที่นี่แหละ ฉันก็อยากจะดูสักหน่อย ถ้าคุณนายบุริศร์มาตายอยู่ที่ของคุณนี้ แล้วตระกูลรัตติกรวรกุลจะให้คำตอบกับตระกูลโตเล็กยังไง”

ปฏิกิริยาของนรมนในตอนนี้นั้นช่างทำให้คนตกใจมากจริง ๆ จนทำให้เจตต์รู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว

“นรมน คุณเป็นอะไรไป? เรามีเรื่องอะไรก็พูดกันดี ๆ ดีกว่า คุณปล่อยผมออกก่อนนะ”

“บอกฉันมา! ของที่อยู่ในมือคุณที่เกี่ยวกับฉันมันคืออะไร? ทำไมบุริศร์ถึงได้ลงมือกับคุณกลางถนน?”