แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 394

บทที่ 384 คุณแน่ใจเหรอว่าจะไม่พบหน้าเขา

“นายพูดว่าอะไรนะ?”

บุริศร์นึกว่าตัวเองได้ยินผิดไปแล้ว

นรมนรักลูกมากขนาดนี้ หรือแม้แต่เพื่อลูกแล้วถึงกลับชีวิตไม่เอาก็ยังไงได้ แต่ตอนนี้ทำไมถึงได้ไม่เอาลูกแล้วล่ะ?

และที่สำคัญเธอยังโพสต์หนังสือสัญญาการหย่าร้างอีก?

ใครให้สิทธิ์นี้กับเธอกัน?

ใครให้ความกล้าเธอ!

บุริศร์โกรธจนเจ็บหน้าอกจี๊ด ๆ แล้วโทรศัพท์หานรมน แต่โทรศัพท์กลับโทรไม่ติดอยู่ตลอด ดูท่าแบบนี้แล้วนรมนน่าจะตั้งใจหลบเขาแน่ ๆ

ทำไมจะต้องหลบเขาล่ะ?

ไหนบอกว่าสามีและภรรยาเป็นคนคนเดียวกันไม่ใช่เหรอ?

พอเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาแล้ว หรือเธอคิดว่าแค่โพสต์หนังสือสัญญาการหย่าร้างฉบับหนึ่งออกมา ก็สามารถตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับตระกูลโตเล็กได้เหรอ?

และที่สำคัญถ้ามีตระกูลโตเล็กคุ้มครองอยู่ พวกนักข่าวพวกนั้นก็ไม่กล้าเขียนอะไรเธอมั่ว ๆ หรือแม้กระทั่งยังไม่กล้าทำอะไรเธอ แต่ว่าพอมาวันนี้เมื่อตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลโตเล็กแล้ว สถานการณ์ของเธอก็จะยิ่งอันตรายมากขึ้น

เจ้าโง่คนนี้ ตกลงไม่รู้เรื่องเลยเหรอ?

บุริศร์ร้อนรนแทบตาย แต่ไม่ว่ายังไงก็ติดต่อนรมนไม่ได้อยู่ดี

เขาโกรธจนโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอีกข้างหนึ่ง แต่แล้วก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาพฤกษ์สายหนึ่ง

“นรมนอยู่กับคมทิพย์หรือเปล่า?”

“ไม่อยู่ครับ พวกเราก็กำลังตามหาคุณนายเหมือนกัน คมทิพย์เองก็ร้อนใจแทบแย่แล้ว ที่ที่ควรจะหาพวกเราก็หาหมดแล้ว แต่ว่าก็ไม่เจอครับ”

ทางด้านพฤกษ์นี้มีเสียงร้องไห้อย่างร้อนใจของคมทิพย์ลอยมา เห็นได้ชัดว่าคมทิพย์ก็ติดต่อไม่ได้เช่นกัน

ถ้าหากว่าแม้แต่คมทิพย์ก็ติดต่อไม่ได้แล้วล่ะก็ ถ้างั้นนรมนจะไปไหนได้ล่ะ?

พอคิดไปคิดมาแล้ว บุริศร์เองก็คิดไม่ออกว่าตกลงคนจะหายไปไหนได้

ทุกอย่างในอินเทอร์เน็ตกำลังพอกพูนขึ้น

ถึงแม้ว่าตระกูลโตเล็กจะสามารถสยบข่าวไว้ได้ และเก็บรูปถ่ายพวกนั้นกลับมาแล้ว แต่ว่าผลกระทบของเรื่องนี้ก็ยังพอกพูนขึ้นต่อไป เห็นได้ชัดว่าเหมือนมีคนยังเห็นว่าเรื่องยังไม่ใหญ่โตพอ และคอยขับเคลื่อนอยู่ข้างหลังตลอด

เป็นใครกันนะ?

ใครนะถึงได้มาใส่ร้ายป้ายสีนรมนแบบนี้ได้?

แล้วอยู่ ๆ บุริศร์ก็นึกถึงเจตต์ขึ้นมา

จะใช่เขาหรือเปล่านะ?

คิดดูแล้วเขาก็เป็นคนที่รักษาชื่อเสียงของนรมนมากที่สุดคนหนึ่ง ก็แน่นอนว่าจะต้องไม่ทำเรื่องแบบนี้ออกมาแน่ แต่ว่าคราวที่แล้วมีคนใช้โทรศัพท์ของเขาสร้างเรื่องขึ้นมา และครั้งนี้ก็ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นอีก

พอคิดได้แบบนี้แล้ว บุริศร์ก็ขับรถไปที่ที่อยู่ของเจตต์เลย

แต่เสียดายที่เจตต์ไม่อยู่

ดวงตาของบุริศร์หรี่ลงเล็กน้อย

“เจตต์ไปไหนแล้วนะ?”

เจอเข้ากับเลขาของเจตต์ สีหน้าของบุริศร์ก็เยือกเย็นขึ้นเล็กน้อย

เลขาพูดอย่างกลัว ๆ ขึ้นว่า “คุณชายบุริศร์ ประธานเจตต์ของเราจะไปที่ไหน ผมก็ไม่รู้ วันนี้ตั้งแต่เช้าเขาก็ยังไม่มาที่บริษัทเลย คุณเองก็รู้ ช่วงนี้ระหว่างประธานเจตต์กับคุณท่านมีปัญหากัน ทะเลาะกันอยู่ตลอด และการไม่มาแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ”

ฟังเลขาพูดแบบนี้ แน่นอนว่าบุริศร์เองก็รู้ เพียงแต่ว่าตอนนี้จะต้องตามหาเจตต์ให้เจอถึงจะได้

บุริศร์ให้พฤกษ์ไปหาเบาะแสของเจตต์

พอผ่านไปไม่นาน พฤกษ์ก็ส่งข่าวมา บอกว่าเจตต์กำลังเล่นพนันอยู่ที่บ่อนคาสิโน

พอได้ยินข่าวนี้ หัวคิ้วของบุริศร์ก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย

เขาไม่ค่อยชอบบ่อนการพนันมาตลอด คิดไม่ถึงว่ามาวันนี้เจตต์จะตกต่ำไปจนถึงขั้นเล่นพนันแล้ว

เพื่อที่จะหาความจริงให้ได้ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะต้องขับรถไปที่บ่อนการพนัน

ที่บ่อนผู้คนวุ่นวาย และมีเสียงเอะอะโวยวายไปทั่ว มีบางคนก็กำลังร้องไห้โวยวายเพราะว่าเสียเงิน แล้วก็ยังมีคนที่ยังจะอวดฝีมือโดยที่ไม่สนใจเลยว่าจะเสียทรัพย์สินของทั้งครอบครัวไปแล้ว

ที่นี่มันเป็นที่ที่มีชีวิตคนร้อยรสจริง ๆ

ในตอนที่บุริศร์และพฤกษ์มาถึงนั้น มองเห็นภาพพวกนี้แล้วก็รู้สึกรังเกียจขึ้นมาเล็กน้อย

“ประธานบุริศร์ หรือไม่คุณรอผมอยู่ข้างนอกดีกว่า เดี๋ยวผมเข้าไปลากเจตต์ออกมา”

“ไม่ต้องหรอก ที่นี่ตาคนมันเยอะ เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า”

บุริศร์และพฤกษ์เดินเข้าไป

ที่นี่มีเพียงแต่เล่นพนัน ไม่มีอย่างอื่น เพราะฉะนั้นลมฝนข้างนอกสำหรับพวกเขาแล้ว มันไม่สำคัญเลยสักนิด ที่นี่อาจจะเป็นที่ที่ไม่โดนผลกระทบจากอินเทอร์เน็ตมากที่สุดในเมืองชลธีแล้ว

ทั้งสองคนขึ้นมาถึงชั้นสองอย่างรวดเร็ว

ชั้นสองนั้นเป็นห้องส่วนตัวแต่ละห้อง มีหลายคนกำลังนั่งเล่นพนันอยู่ด้วยกัน ชิปที่เล่นกันก็สูง เล่นตาหนึ่งก็หลายล้านหลายสิบล้านแล้ว

ในตอนที่บุริศร์และพฤกษ์หาเจตต์เจอนั้น เขากำลังได้เงินพอดี บนใบหน้าทั้งหน้าเต็มไปด้วยความปรีดา

“เลิกเล่นได้แล้ว!”

บุริศร์เดินขึ้นหน้าก้าวหนึ่งไปขวางเจตต์เอาไว้

“ทำอะไรนะ? ผมเล่นไพ่ครั้งหนึ่งก็ยังไปขัดคุณชายบุริศร์อีกเหรอ?”

เจตต์ดูไปแล้วนั้นค่อนข้างหมดสภาพมาก

ตรงข้างหน้าถึงแม้ว่าจะได้เงินมาไม่น้อย แต่ว่าดูท่าทางกลับไม่ดีนัก มองออกได้ว่าช่วงนี้เขาน่าจะมีความเป็นอยู่อย่างไม่ค่อยสมใจมากนัก โดยเฉพาะตอนที่เห็นบุริศร์และพฤกษ์ สีหน้าของเจตต์ก็ยิ่งดูไม่ดีเข้าไปอีก

“ทำไม? คุณชายบุริศร์กะว่าจะพาลูกนอกสมรสคนนี้มาโอ้อวดกับผมเหรอ?”

บุริศร์ขี้เกียจฟังเขาประชดประชันที่นี่ต่อไปแล้ว จึงโบกไม้โบกมือให้พฤกษ์โดยตรง พฤกษ์จึงใช้กำลังบังคับพาตัวเจตต์ออกไปเลย

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! พฤกษ์ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ แกอย่านึกว่าฉันไม่กล้าลงมือกับแกนะ!”

คนทั้งหมดออกไปจากห้องส่วนตัวอย่างรีบร้อน ไปถึงชั้นสามแล้วก็เปิดห้องห้องหนึ่ง แล้วพฤกษ์ถึงยอมปล่อยตัวเจตต์ออก