แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 397

บทที่ 397 ฉันเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจริงๆ

สีหน้าของบุริศร์ไม่ได้ผ่อนคลายลงเลย ที่จริงเขาวุ่นวายใจมาก เมื่อเขาหาตัวนรมนไม่เจอและผู้คนทั้งเมืองก็ด่าว่าตัวเธอ ตุลยาดันมามีข่าวฉากกับเขาอย่างคาดไม่ถึง บอกตามตรงบุริศร์ก็กลัวจริงๆ ว่าหากนรมนมาเห็นจะคิดมาก

แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถปล่อยให้ตุลยาเข้าควบคุมสถานการณ์ได้ เขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะมอบชะตากรรมของเขาให้คนอื่น

ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยผู้หญิงอย่างตุลยาไปจริงๆ

“ผมจะทำยังไงน่ะเหรอ? อีกไม่นานคุณก็จะได้รู้!”

บุริศร์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินจากไป

ครั้งนี้นับว่าตุลยาขโมยไม่ได้ยังเสียข้าวสารอีกกำมือ เธอตัวสั่นด้วยความโกรธ

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับบุริศร์ พวกเขาแค่นอนด้วยกันบนเตียง บุริศร์ไม่สามารถทำอะไรได้หลังจากที่เขาถูกทำให้สลบไป

เธอแค่ต้องการสร้างเงื่อนไขให้เขาแต่งงานกับตนเอง แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่สำเร็จ แต่เธอก็ต้องการให้ถูกเรียกว่าผู้หญิงของบุริศร์

แล้วตอนนี้เธอได้อะไรกลับมาบ้าง?

เธอน่าเกลียดกว่านรมนเสียอีก!

เธอถูกถ่ายรูปต่อหน้าทุกคนและยังเผยแพร่ออกไปอีก มันควรจะเป็นนรมนที่ถูกทำลายชื่อเสียงจนป่นปี้ไม่ใช่หรือ?

ทำไมถึงกลายเป็นเธอ?

ตุลยาร้องไห้โวยวาย ทุบทำลายข้าวของทุกอย่างรอบตัวที่สามารถทำได้ แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะระบายความโกรธของเธอ

จนกระทั่งเธอหมดแรงทรุดลงกับพื้น มองฝ้าเพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ไม่!

เธอจะเป็นแบบนี้ไม่ได้!

เธอต้องพลิกสถานการณ์ เธอต้องขอความช่วยเหลือ เธอต้องไม่ให้ชีวิตภายภาคหน้าของเธอตกอยู่ภายใต้การควบคุมของบุริศร์!

แต่ใครกันจะช่วยเธอได้?

ตุลยารีบโทรหาคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้รับสายโทรศัพท์

“หนูตุลยา?”

เธอนึกว่าฟังผิดไป

ทันทีที่ตุลยาได้ยินเสียงของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น

“คุณย่า คุณย่าช่วยฉันด้วย ฉันกำลังจะตาย! ถ้าคุณย่าไม่ช่วยฉันก็จะไม่ได้เห็นฉันอีกเลย คุณย่า”

“เด็กดี อย่าร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น? บอกย่าซิ”

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ยินเสียงตุลยาร้องไห้อย่างโศกเศร้าก็รู้สึกปวดใจทันที

ตุลยาร้องไห้คร่ำครวญ

“คุณย่า บุริศร์โกรธเรื่องพี่สาวของฉัน เขามาหาและข่มขืนฉัน เขาบอกว่าพี่สาวของฉันสวมเขาและทำเรื่องที่ละอายต่อเขา เขาต้องการเอาคืนจากร่างกายของฉัน ฉันอยู่คนเดียวไม่มีใครช่วยไม่สามารถต้านทานแรงของเขาได้จึงโดนเขารังแก แต่พอฉันตื่นขึ้นมาก็มีนักข่าวบุกเข้ามา บุริศร์บอกว่าฉันก้าวขึ้นเตียงของเขาเอง ฉันเป็นคนล่อลวงเขา เขายังบอกให้นักข่าวเหล่านั้นถ่ายรูปฉันทุกซอกทุกมุมเผื่อบริษัทภาพยนตร์จะมาจ้างฉันทำงาน เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็จะสนับสนุนฉัน คุณย่า ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว บุริศร์จับฉันแก้ผ้าโยนต่อหน้านักข่าว ต่อไปฉันจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?”

ตุลยาร้องไห้ราวกับกำลังจะเป็นลมหลายต่อหลายครั้ง

เมื่อได้ยินเช่นนั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็แทบคลั่ง

“ไอ้เวรบุริศร์ เขาบ้าไปแล้วเหรอ? นรมนทำชั่วเองแล้วเขาจะมาลงอะไรกับเธอ? ย่ายังนึกว่าเขาจริงใจกับนรมน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นแค่หมาป่าในคราบมนุษย์ หนูตุลยา อย่าร้องไห้ บอกย่าสิว่าเธออยู่ไหน? ย่าจะไปรับเธอ! ฉันอยากเห็นว่าเมื่อมีตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอยู่แล้วบุริศร์จะทำอะไรได้อีก?”

เมื่อได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดเช่นนั้น ตุลยาก็รู้สึกอุ่นใจในที่สุด แต่เธอยังคงร้องไห้พลางพูดว่า “คุณย่า ขอโทษค่ะ ฉันทำผิด ฉันกลัวจึงไม่กล้ากลับไป ฉันไม่ได้ต้องการจะฆ่าแม่ของฉันจริงๆ ฉันแค่โกรธเธอ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยสนใจฉันเลย แต่กลับดีกับพี่สาวทุกอย่าง ฉันรู้ว่าตัวเองไม่เป็นที่โปรดปราน ฉันก็ไม่ได้คิดต่อสู้แย่งชิง แค่อยากให้เธอชายตามองฉันบ้าง แต่ทำไมเธอถึงต้องการฆ่าฉัน? ฉันก็เป็นเลือดเนื้อที่เธออุ้มท้องมาสิบเดือนเหมือนกัน! ทำไมเธอถึงโหดร้ายได้ลงคอ? ฉันแค่โกรธมากจึงทำอะไรโง่ๆ ลงไป สุดท้ายฉันก็วางมือนะคะคุณย่า ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ ฉันเปล่า!”

“เด็กดี ย่ารู้ว่าเธอไม่ได้รับความยุติธรรม แม่ของเธอเป็นคนเลอะเลือน ละเลยเด็กดีอย่างเธอไม่ยอมเอาใจใส่ ชอบแต่คนชั่วอย่างนรมน ไม่เป็นไร ย่าไม่โทษเธอหรอก บอกย่าสิว่าเธออยู่ที่ไหน ย่าจะไปรับ”

เมื่อได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดเช่นนั้น ในที่สุดตุลยาก็รู้สึกโล่งใจอย่างแท้จริง

โชคดีที่ยังมีคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยู่

เธอเช็ดน้ำตาและยังคงสะอึกสะอื้น “ฉันอยู่ห้อง 406 ของโรงแรมHilton”

“ได้ๆ ย่าจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้ เธอไม่ต้องกลัวนะ!”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดจบก็วางสายแล้วรีบส่งคนไปที่นั่นทันที

ตุลยาถอนหายใจอย่างโล่งอกได้เสียอีก

ตราบใดที่ยังมีคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเป็นเกราะคุ้มภัย เธอก็ไม่กลัวว่าบุริศร์จะปฏิบัติอย่างไรกับเธอ แม้ว่าบุริศร์คิดจะทำอะไรกับเธอก็ต้องดูพลังและอำนาจของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาบ้าง

เมื่อคิดได้ดังนี้ตุลยาก็ลุกขึ้นยืนและกำลังจะไปอาบน้ำ ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก ชายแปลกหน้าสองสามคนเดินเข้ามา

“พวกคุณเป็นใคร? พวกคุณต้องการอะไร?”

ตุลยารู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

คนที่เข้ามามีท่าทางพอใจมากเมื่อได้เห็นตุลยา

“อืม หน้าตาไม่เลว หุ่นก็ดี ถ้าเอาไปถ่ายหนังสั้นหรืออะไรทำนองนั้น รับประกันได้เลยว่าต้องดังแน่ๆ”

หนึ่งในนั้นก้าวออกไปข้างหน้าพลางคว้าตุลยาเอาไว้ มือทั้งสองเลื้อยเลาะไปตามเรือนร่างของตุลยา

“ผิวเด้งมาก น่าจะเข้ากับหลายๆ คนได้อย่างไม่มีปัญหา”

ยิ่งฟังชายคนนั้นพูดมากเท่าไรก็ยิ่งรับไม่ได้ ตุลยาหวาดกลัวอย่างจริงจัง