แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 398

บทที่ 398 ยังมีเรื่องไหนที่ฉันยังไม่รู้บ้าง

ทันทีที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นตุลยาหมดสติไปก็ตกใจแทบแย่ รีบหาอะไรมาห่อตัวตุลยาไว้แล้วให้คนช่วยอุ้มตุลยาขึ้นรถไปส่งโรงพยาบาล

หลังผ่านการตรวจแพทย์บอกว่าอวัยวะส่วนล่างของเธอฉีกขาด ต้องพักฟื้นสักสองสามวัน สาเหตุสำคัญคืออารมณ์ของเธอแปรปรวนมากเกินไปจนทำให้เธอหมดสติ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเรียกได้ว่าเป็นคนที่ปวดใจที่สุด เธอดูแลอยู่ข้างเตียงด้วยตัวเองเกือบตลอดเวลา

หลังออกมาจากโรงแรมบุริศร์ก็ตรงไปหาไมค์ ซัดหมัดใส่เขาโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น

ไมค์ก็รู้ว่าตัวเองถูกหลอกใช้จึงไม่กล้าตอบโต้อะไร ปล่อยให้บุริศร์ด่าว่าจนพอใจ

“บุริศร์เหนื่อยแล้วจึงพูดขึ้นว่า “แกกลับไปที่อเมริกาเถอะ อย่าอยู่ที่นี่ถ้าไม่มีธุระอะไร”

เขากำลังขับไล่ไมค์ออกไป!

ไมค์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ รู้สึกปวดร้าวในใจ

เป็นพี่น้องที่รักใครต่อกันมานานหลายปี แต่ต้องมาแยกจากกันแบบนี้ เขายอมรับอย่างไม่เต็มใจนัก

“บุริศร์ ฉันรู้ว่าครั้งนี้ฉันไม่ดีเอง ฉันถูกหลอกใช้ แต่แกต้องเชื่อฉัน ฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายแกจริงๆ เรื่องนี้แกน่าจะรู้ดี เราเป็นพี่น้องกันมาตั้งหลายปี ฉันเป็นคนยังไงแกไม่รู้เหรอ?”

“ก็เพราะรู้ดีน่ะสิ ฉันถึงปล่อยนายไป ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ ฉันจัดการเขาไปตั้งนานแล้ว แกรู้ไหมว่าตุลยาจะทำอะไรกับฉัน? ต้องให้ฉันบอกแกไหม เธอจับฉันแก้ผ้าล่อนจ้อน นอนอยู่กับฉัน แล้วยังจ้างนักข่าวให้กระจายข่าวไปทั่วเมือง นายน่าจะรู้ดี ตอนนี้นรมนไม่ได้รับความยุติธรรม ไม่รู้ว่าไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหนแล้ว ถ้าเกิดเธอเห็นข่าวนี่เข้าฉันจะอธิบายยังไงล่ะ? เธอจะเชื่อไหม? ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเห็นแก่หน้าแก ตุลยาคงไม่ได้มีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้หรอก ฉันให้เกียรติแกมากพอแล้วสำหรับเรื่องผู้หญิงคนนี้ แต่แกตาบอด ใจแกก็บอด”

สิ่งที่บุริศร์พูดทำให้ไมค์ถึงกับอึ้งไป

เขาเดาถูก แต่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อ

เป็นไปได้ยังไง?

ผู้หญิงดีๆ อย่างตุลยาทำไมถึงทำแบบนี้ได้?

แต่ผู้หญิงดีๆ จะทำเรื่องแบบนี้ออกมาหรือ?

ทั้งๆ ที่เธอรู้ดีว่าตนเองรู้สึกยังไงกับเธอ แต่ก็ยังหลอกใช้ตัวเองมาทำร้ายบุริศร์แบบนี้ เป็นเพราะหลายปีมานี้เขาไม่ได้มองตุลยาให้ดีๆ หรือว่าเพราะตุลยาปิดบังได้แนบเนียนเกินไป?

“ยังมีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกบ้าง?”

“แกดูเอาเอง!”

จากนั้นบุริศร์ก็โยนแฟลชไดรฟ์ไปให้ไมค์

เขาโกรธมาก แต่ก็ไม่อยากให้ไมค์ถูกผู้หญิงคนนี้หลอกต่อไป ไม่งั้นเรื่องต่างๆ คงไม่เป็นเช่นนี้

มือของไมค์สั่นเทาไม่เต็มใจที่จะเปิดมันด้วยซ้ำ แต่เขาไม่ใช่ผู้หญิง เรื่องบางเรื่องอย่างไรเขาก็ต้องเผชิญกับมัน

เขาเอาโทรศัพท์มาเสียบมันเข้าไป เห็นตุลยาเข้าไปในโรงพยาบาล ทำไมเธอถึงลงมือกับคิม ภาพนี้ทำให้สีหน้าของไมค์เปลี่ยนไปทันที

“เธอบอกฉันว่านรมนต้องการฆ่าคุณน้าคิม...”

“นรมนฆ่าคิมเหรอ? เธอยังพูดอะไรเกี่ยวกับนรมนอีกบ้าง? ฉันไม่รู้ว่าทำไมแกถึงติดใจผู้หญิงสองหน้าคนนี้ ไมค์ ที่ฉันไล่แกไปก็เพราะคราวนี้แกทำให้ฉันตกอยู่ในสภาพที่น่าอับอายจริงๆ อีกประการหนึ่งฉันไม่ต้องการให้แกอยู่ที่นี่และถูกเธอใช้เป็นอาวุธ ฉันไม่อยากให้แกเข้ามามีส่วนพัวพันในเรื่องของฉันกับเธอ ถ้ามีครั้งหน้าอีกก็อย่าโทษว่าฉันไม่สนใจความเป็นพี่น้องเลย”

พูดจบบุริศร์ก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป

แต่ไมค์อดถามไม่ได้ว่า “ฉันขอถามสักคำถามหนึ่งได้ไหม แกทำอะไรกับเธอ?”

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่บอกให้สื่อมวลชนเขียนว่าเธอก้าวขึ้นเตียงฉันเอง ดูว่าจะมีพวกทำหนังสั้นสนใจร่วมงานกับเธอหรือเปล่า เมื่อถึงตอนนั้นฉันก็จะสนับสนุนเธอ เป็นไง? แกยังอยากให้ฉันทำอะไรอีกหรือเปล่า?”

“ไม่ ฉันแค่ถามดูเท่านั้น แต่ก็ยอมตัดใจแล้ว จนถึงขนาดนี้เธอก็ไม่ได้ส่งข้อความขอความช่วยเหลือมาหาฉันเลย นั่นก็หมายความว่าในใจของเธอฉันไม่มีความหมายอะไรเลย ผู้หญิงแบบนี้ ฉันโตมากับเธอ แต่ก็ยังมองเธอไม่ออก แถมยังตกหลุมรักเธออีก ฉันมันตาบอดจริงๆ ต่อไปไม่ว่าแกจะทำอะไรกับเธอฉันจะไม่เข้าไปยุ่งอีกแล้ว พ่อของฉันต้องการให้ฉันเข้ารับตำแหน่งของเขามาโดยตลอด แต่ฉันกลับทำให้ผิดหวัง เอาแต่ดึงดันกับผู้หญิงที่ไม่คู่ควร ในที่สุดตอนนี้ก็ไม่มีเหตุผลใดที่ฉันจะต้องเศร้าซึมต่อไปอีก เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันจะจองตั๋วเครื่องบินจากไปในตอนนี้เลย จากนี้ไปฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องของเธออีก บุริศร์ หลังจากผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว ฉันหวังว่าเราจะยังเป็นพี่น้องกันอยู่นะ?”

ไมค์ไม่เต็มใจที่จะปล่อยพี่น้องอย่างบุริศร์ไป

ไม่มีใครเข้าใจความสัมพันธ์พี่น้องระหว่างพวกเขาที่ปีนขึ้นจากคูดินด้วยกัน

มันคือเพื่อนตายที่พร้อมจะมอบชีวิตให้กับอีกฝ่ายได้ ตอนนี้มาทะเลาะกันเพราะเรื่องผู้หญิงเพียงคนเดียว ไมค์รู้สึกไม่มีหน้าที่จะมายืนอยู่ตรงหน้าบุริศร์จริงๆ

บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร อันที่จริงเขาก็อาลัยอาวรณ์เช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้มีส่วนเกี่ยวข้องถึงนรมนเขาคงไม่โหดเหี้ยมขนาดนี้

“เอาไว้ค่อยคุยกัน เดินทางราบรื่นนะ ตอนนี้ฉันมีหลายอย่างต้องทำเลยไปส่งแกไม่ได้”

“ไม่ต้องหรอก แกไปทำงานของแกเถอะ ฉันยังจำทางกลับบ้านได้อยู่”

การเดินทางมาเยือนเมืองชลธีของไมค์ครั้งนี้ช่างน่าเศร้าจริงๆ

เขาจัดการตัวเองแล้วนั่งแท็กซี่ไปสนามบิน ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่เขาจะอยู่อีกต่อไป

เดิมทีเขาคิดที่จะเรียกร้องความยุติธรรมจากบุริศร์ให้กับตุลยา แต่พอเห็นบุริศร์มีความคิดและแผนการของตัวเองแล้ว เขาจึงไม่เข้าไปยุ่ง ถึงอย่างไรตุลยาก็หาเรื่องเอง

พอเห็นไมค์จากไปแล้วบุริศร์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

พอเขากลับไปที่โรงแรมและกำลังจะพาตุลยาออกไปก็ได้ยินว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดามารับตัวตุลยาไปแล้ว

บุริศร์ส่งน้ำเสียงเย้ยหยัน

ต้องมีคนหนุนหลังแน่นอน!

มิน่าเล่าถึงไม่ไปหาไมค์ ในเมืองชลธีแห่งนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดามีประโยชน์มากกว่าไมค์มาก

บุริศร์ก็ขี้เกียจจะไปสนใจตุลยาอีก เขากลับบ้านคนเดียว

กานต์มองและถามบุริศร์ด้วยความเป็นห่วง “เจอแล้วเหรอครับ?”

เมื่อได้ยินคำถามของลูกชาย บุริศร์ก็รู้ทันทีว่ากานต์รู้เรื่องนี้แล้ว

เขาดึงลูกชายเข้าไปในห้องแล้วถามเสียงเบา “นอกจากลูกกับคุณย่าแล้ว น้องสาวกับกิจจารู้เรื่องไหม?”