บทที่ 403 มีคนคอยจับผิดลับหลังฉันอย่างจริงใจ
“รีบไปห้ามเธอสิ!”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาสะเทือนใจกับคำร่ำลาของตุลยาอย่างมาก เด็กดีแบบนี้เธอจะทนดูหล่อนไปตายได้อย่างไร?
เห็นคนข้างๆ ไม่ตอบสนอง แม่ธรณีก็โกรธจนเดินไปข้างหน้าดึงตุลยาด้วยตัวเอง
ธรณีกลัวว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจะเกิดอุบัติเหตุ ต้องให้คนมาช่วย
ขณะที่ตุลยาอยู่ก้าวสุดท้ายก็ถูกคนดึงไว้ได้
เธอโล่งอกอย่างช่วยไม่ได้
เสี่ยงมาก!
เธอแอบกลัว ทั้งร่างกายเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ
ถ้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ดึงตนไว้ เธอกลัวจริงๆ ว่าตัวเองจะตกลงไปจากที่นี่ เมื่อถึงตอนนั้นทุกอย่างก็จบสิ้น
ธรณีเห็นตุลยาหน้าซีดเซียว ก็พูดอย่างขุ่นเคือง “ทางที่ดีคุณให้ความสงบสุขกับฉันหน่อยนะ ฉันไม่สนว่าเมื่อก่อนคุณทำอะไรบ้าง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณเป็นตัวแทนตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ถ้าให้ฉันรู้ว่าคุณทำอะไรไม่ดีกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจคุณแล้วกัน”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ยินธรณีพูดแบบนี้ ก็รู้ว่าธรณียอมประนีประนอมแล้ว
“รีบขอบคุณอาเล็กสิ”
“ขอบคุณค่ะอาเล็ก”
ตุลยาเรียกธรณีอย่างเชื่อฟังมาก
ธรณีกลับรู้สึกว่ามันระคายเคืองแก้วหู เขายังรู้สึกว่านรมนเรียกอาเล็กได้สนิทสนมกว่า
ตุลยากอดคุณนายทวีทรัพย์ธาดาร้องไห้แทบขาดใจ
เห็นผู้หญิงทั้งสองทำท่าทางพึ่งพิงกันและกันไปจนตาย ธรณีก็โกรธหันหลังออกจากห้องไป
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เล่าให้ฉันฟังหน่อย”
ธรณีไปหาคนที่อยู่ในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาค่อนข้างนานแล้วถามขึ้น
คนคนนั้นเล่าต้นสายปลายเหตุบางอย่างให้ธรณีฟัง แน่นอนว่าต้นสายปลายเหตุเหล่านี้ได้รับมาจากตุลยาและคุณนายทวีทรัพย์ธาดา
หลังจากธรณีได้ยินหมดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“บุริศร์ไม่ใช่คนแบบนี้แน่ๆ ตุลยาโดนฝืนใจจริงๆ เหรอ?”
“ใช่ อีกอย่างคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเป็นคนไปส่งโรงพยาบาลด้วยตัวเอง ตอนเราไปเธอไม่ใส่เสื้อผ้า คุณหมอก็บอกว่าแผลฉีกขาด รุนแรงมาก”
“ตอนนั้นพวกคุณเห็นบุริศร์อยู่ด้วยกับตาตัวเองไหม?”
คำพูดของธรณีทำให้คนรับใช้ส่ายหน้า
“ตอนเราไปเห็นแค่คุณตุลยาอยู่คนเดียว”
“แล้วใครพิสูจน์ว่าคนที่ฝืนใจตุลยาคือบุริศร์?”
พอธรณีถามคำถามนี้ ทุกคนก็ตกตะลึง
“พิสูจน์ไม่ได้ว่าเป็นบุริศร์ แล้วจะไปหาความยุติธรรมอะไรจากตระกูลโตเล็ก? ตอนนั้นตรวจ DNA หรือยัง? มีหลักฐานหรือเปล่า?”
คนรับใช้ส่ายหน้าอีกครั้ง
ธรณียิ้มเยาะพูดขึ้น “อะไรก็ไม่มี แค่ประโยคเดียวของตุลยา พวกคุณก็บอกว่าบุริศร์เป็นคนทำ แถมยังต้องการไปหาความยุติธรรมจากตระกูลโตเล็กอีก? ใครให้หน้าพวกคุณ? พวกคุณคิดว่าตระกูลโตเล็กเป็นคนธรรมดา ปล่อยให้มันขึ้นอยู่กับพวกคุณเหรอ? คุณแม่ก็แก่หงำเหงือก พวกคุณอยู่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาตั้งหลายปี ทำไมไม่ใช้สมองคิดบ้าง?”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเปิดประตูห้องมาพอดี เมื่อได้ยินธรณีพูดแบบนี้ ก็โกรธทันที
“เรียกฉันว่าแก่หงำเหงือกเหรอ? เรื่องราวของบุริศร์และตุลยาเขารู้กันทั้งเมืองชลธี หนังสือพิมพ์ก็ตีพิมพ์กันหมด แม้แต่ตัวเขาเองก็ยอมรับว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิง นี่ยังต้องพิสูจน์อะไรอีกไหม? ตอนตุลยาโทรหาฉันก็ร้องไห้จะเป็นจะตาย ฉันรีบไปก็เห็นสภาพย่ำแย่ของตุลยา ไม่ใช่เขาจะเป็นใครได้อีก? หรือตุลยาของเราจะใส่ร้ายป้ายสีเขา?”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดารู้สึกว่าธรณีมีอคติกับตุลยา
ธรณีเหลือบมองตุลยาที่อยู่ด้านหลังคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น “ใครจะไปรู้ล่ะ? ว่าใส่ร้ายหรือเปล่า? มีแต่คนทำเท่านั้นที่รู้ดี”
“อาเล็กพูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ? คิดว่าตุลยาหน้าด้านขนาดนั้น อยากไต่เต้าเข้าตระกูลโตเล็กมากเหรอคะ? นี่มันมีประโยชน์อะไรกับฉัน! บุริศร์ไม่ใช่คนธรรมดา จะปล่อยให้ฉันวางแผนกับเขาได้เหรอ?”
“เมื่อก่อนคุณอาจจะไม่รู้ คิดว่าบุริศร์เป็นคนดี วางแผนอะไรไว้ใครจะรู้ ถึงคุณจะพูดจริง นั่นคุณก็หาเรื่องใส่ตัวเอง ทั้งๆ ที่รู้ว่าบุริศร์อารมณ์ไม่ดี คุณยังจะไปทำไมอีก? นี่เป็นการเอาตัวเองไปหาถึงที่เลยไม่ใช่เหรอ? ถึงจะถอยออกมาหลายก้าว ถึงแม้สิ่งที่คุณพูดจะเป็นความจริง บุริศร์ฝืนใจคุณ แล้วตอนที่คุณถูกส่งไปโรงพยาบาลทำไมไม่รู้จักให้โรงพยาบาลเก็บหลักฐานไว้? ในตัวคุณต้องมีของบุริศร์อยู่ใช่ไหม? เก็บมันไว้สิ ตอนนี้อย่าบอกว่าไปขอความยุติธรรม ถึงแม้คุณอยากเอาโทษบุริศร์ตามกฎหมาย ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเราก็สนับสนุนคุณ! แต่ตอนนี้คุณมีอะไร? นอกจากข่าวซุบซิบจากสื่อข่าว มีหลักฐานดีๆ ในการพิสูจน์ไหมว่าคุณโดนบุริศร์ฝืนใจ? ไม่มีอะไรทั้งนั้น อยากให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาออกหน้าให้คุณ คุณคิดว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะฉีกหน้าตระกูลโตเล็กได้ตามใจชอบไหม?”
เมื่อธรณีถามออกไปเป็นชุด ก็ทำให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาถูกโจมตีจนงงทันที และตุลยาก็อึ้งเล็กน้อย และเริ่มร้องไห้ขึ้นมาด้วยความน้อยใจ
“อาเล็กหมายความว่าฉันหาเรื่องใส่ตัวเอง ต้องยอมรับความโชคร้ายใช่ไหม?”
“แล้วคุณคิดจะทำยังไง? เรื่องนี้คนรู้ไม่เยอะ ข้างนอกอย่างมากที่สุดก็รู้ว่าคุณกับบุริศร์มีอะไรด้วยกัน ถ้าก่อนหน้านี้คุณไม่ใช่คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณคิดจะทำอะไรก็แล้วแต่คุณ แต่ตอนนี้คุณเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว คุณอยากจะเอาเกียรติทั้งหมดของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไปโวยวายกับคุณด้วยเหรอ? คุณไม่เก็บหลักฐานไว้เอง ตอนนี้ยังจะไปหาความยุติธรรมจากตระกูลโตเล็กอีก อยากให้ทุกคนรู้ใช่ไหมว่าหลานสาวตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถูกคุณชายใหญ่ตระกูลโตเล็กฝืนใจ?”
เมื่อคำพูดธรณีพูดออกไป คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ตอบสนอง
ใช่แล้ว!
ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะเสียเกียรติแบบนี้ไม่ได้
ตุลยาโกรธจนกัดฟันกรอด ทำได้แค่ปิดหน้าร้องไห้
“ฉันตายดีกว่า มีชีวิตแบบนี้ต่อไปจะไปมีความหมายอะไร ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าฉันโดนบุริศร์ฝืนใจ ต่อไปจะมีใครอยากแต่งงานกับฉัน!”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นตุลยาร้องไห้แบบนี้ ก็ใจอ่อนแล้ว
“ธรณี ลูกว่าแบบนี้ดีไหม? ยังไงนรมนก็ส่งข้อตกลงการหย่าให้บุริศร์แล้ว และเขาก็นอนกับตุลยาแล้ว ในเมื่อเราไปขอความเป็นธรรมไม่ได้ งั้นก็เป็นครอบครัวเดียวกันเลยสิ?”
ทันทีที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเสนอออกมา ธรณีก็โกรธจนขำทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...