แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 404

บทที่ 404 แปดล้าน ก็พอแล้ว

“บุริศร์ นี่นายเหมือนอะไรแล้ว?”

ธรณีเข้าไปจับแขนบุริศร์ แล้วดึงเขาลงมา

บุริศร์มองธรณี แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ “คุณชายธรณี? นายไม่ได้ไปต่างประเทศเหรอ? กลับมาตั้งแต่เมื่อไร?”

“นายรู้ด้วยเหรอว่าฉันไปต่างประเทศ? ฉันนึกว่านายอยู่แต่โต๊ะพนันแล้วไม่รู้อะไรทั้งนั้น นี่มันกี่โมงแล้ว? นายยังมีอารมณ์เล่นอยู่ที่นี่เหรอ?”

“งั้นฉันควรเล่นอะไรล่ะ? เล่นผู้หญิงเหรอ?”

บุริศร์ยิ่งพูดยิ่งไม่มีเหตุผล

ธรณีอยากจะต่อยเขาให้ตายจริงๆ

“นายออกมาซะ!”

เขาทนไม่ไหวกับบรรยากาศที่เลวร้ายของที่นี่แล้ว

ครั้งนี้บุริศร์ไม่ได้ดิ้นรนมากนัก ปล่อยให้คนของธรณีดึงเขาออกมา

พฤกษ์แค่ตามมา และไม่ได้ลงมือ รู้ว่าธรณีจะไม่ทำอะไรกับบุริศร์จริงๆ

ออกมาจากบ่อนการพนันแล้ว อากาศข้างนอกดีกว่าหน่อย

ธรณีเดินไปยังที่ห่างไกลกับบุริศร์ทันที

เขายื่นบุหรี่หนึ่งมวนให้กับบุริศร์ แต่บุริศร์ปฏิเสธ

“มีคำพูดหนึ่งพูดว่างูกัดครั้งเดียว กลัวเชือกไปสิบปี นายไม่รู้ว่าตุลยาของพวกนายวางแผนกับฉันยังไงเหรอ? คิดว่าบุหรี่มวนเดียว เธอใช้ให้พี่น้องที่ดีที่สุดของฉันยื่นบุหรี่ให้ฉันหนึ่งมวน พอลืมตาขึ้นมาฉันก็อยู่กับเธอแล้ว นายว่าตอนนี้ฉันกล้ารับบุหรี่จากคนอื่นข้างนอกตามอำเภอใจไหม? โดยเฉพาะบุหรี่ที่คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างพวกนายเป็นคนให้ ฉันไม่กล้ารับหรอก”

ประโยคนี้ของบุริศร์พูดอย่างเย้ยหยันถากถาง ธรณีก็รู้สึกเสียหน้าเช่นกัน

เขาเก็บบุหรี่ด้วยความโกรธเคือง

“ฉันไม่รู้ว่าคุณแม่ของเราสับสนจนกลายเป็นแบบนั้นได้ยังไง ตอนที่ฉันกลับมา ตุลยาก็เข้ามาในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว”

“ใช่ หลานสาวแท้ๆ ไม่ต้องการ แต่ต้องการได้คนใจคดกลับไปเป็นหลานสาว คุณแม่ของเรานี่สายตาดีจริงๆ”

บุริศร์พูดอย่างเย็นชาคาดเดาไม่ได้

ธรณีเหลือบมองเขา แล้วพูดขึ้นอย่างพูดไม่ค่อยออก “ฉันรู้ว่าในใจนายโกรธ เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่เกิดอะไรขึ้นกับนรมนกันแน่? เกิดอะไรขึ้นกับรายงานกับรูปถ่ายพวกนั้น? ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ที่เธอส่งข้อตกลงการหย่ามา นายคงไม่อยากหย่ากับเธอจริงๆ หรอกใช่ไหม?”

บุริศร์เห็นธรณีเป็นห่วงนรมนจากใจจริง แต่ก็ยังไม่สามารถผ่านอุปสรรคนี้ภายในใจได้

เขาพูดอย่างเย็นชา “ฉันได้ยินมาว่าคุณแม่ของพวกนายต้องการให้ฉันรับผิดชอบตุลยา ถ้าฉันหย่ากับนรมนพอดี แต่งงานกับตุลยาของพวกนายก็ไม่ยิ่งดีเหรอ?”

“บุริศร์ นายพูดอะไร? ฉันจะบอกนายให้ ถ้านายกล้าหย่ากับนรมน นายกับฉันเราไม่จบกันแน่!”

“เฮ้ นายปฏิบัติกับฉันดีมาก ถ้ามีปัญญาก็ไปคุยกับคุณแม่พวกนายสิ ถ้าไม่มีเธอคอยช่วยตุลยาอยู่ข้างหลัง ฉันกับนรมนจะเดินมาถึงจุดนี้เหรอ? นายถามฉันว่านรมนไปไหนแล้ว? ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน พอเรื่องมันเกิดขึ้นเธอก็หนีออกจากบ้านเลย ฉันหาทั้งเมืองชลธีแล้ว ก็หาไม่เจอ เธอไม่พูดอะไรสักคำ ส่งข้อตกลงการหย่ามาให้ฉันทันที นายจะให้ฉันทำยังไง? ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกนายนี่มีวิธีที่ดีจริงๆ นะ รักคนนอก แล้วโจมตีกับญาติตัวเองแบบนี้ เห็นได้น้อยบนโลกใบนี้จริงๆ คุณชายธรณีถ้ามีเวลาว่างสบายๆ ไม่รีบร้อน ก็กลับไปดูแลคุณแม่ของพวกนายเถอะ ส่วนฉันจะทำยังไง ฉันจะอยู่ยังไง คุณชายธรณีก็ไม่ต้องเป็นห่วง”

บุริศร์พูดจบก็หันตัวเดินไป

ธรณีกลับตกตะลึงทันที

“เดี๋ยวก่อน นายบอกว่านรมนหายตัวไปเหรอ?”

“ใช่!”

“นายหาทั้งเมืองชลธีก็หาไม่เจอจริงๆ?”

“ใช่!”

“นายว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเราไหม?”

“ฉันเดานะ นายไปยืนยันได้ แต่ฉันขี้เกียจไปยืนยันแล้ว น้ำในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกนายมันลึกเกินไป ฉันกลัวจมน้ำ”

บุริศร์พูดเหล่านี้จบก็เดินจากไปแล้ว ไม่ได้พูดอะไรกับธรณีอีก

ธรณีนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว ปล่อยให้ลมเย็นปะทะใบหน้าเขา

ถ้าบุริศร์พูดจริง ถ้าอย่างนั้นเขาก็ควรดูแลตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจริงๆ แล้วสินะ?

หรือจะบอกว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับตุลยา?

คิดถึงความเป็นไปได้ตรงนี้ ดวงตาธรณีก็เย็นชาขึ้นทันที

ตอนบุริศร์กลับมา พฤกษ์รีบถามขึ้น “ประธานบุริศร์ คุณไม่ได้บอกคุณชายธรณีใช่ไหม?”

“บอกอะไร? มีอะไรให้บอก?”

บุริศร์บิดขี้เกียจพูดขึ้น “ไป เราไปดูอีกที่กัน”

หน้าพฤกษ์คว่ำลงทันที

“ประธานบุริศร์ ไม่กี่วันก่อนเราเสียพนันไปมากกว่ายี่สิบล้านแล้ว มันคือเงินนะ ถึงจะบอกว่าคุณหาเงินได้ง่าย แต่เล่นแบบนี้ฉันทนไม่ได้ คุณบอกฉันได้ไหมว่าต้องการจะทำอะไรกันแน่? การเสียพนันแบบนี้มันทำให้ฉันเสียใจ”

ตอนแรกพฤกษ์ไม่คิดจะเอ่ยปาก คิดว่าบุริศร์คงมีแผนในใจไม่ว่าจะทำอะไร แต่ตอนนี้ดูเหมือนถ้าเขาไม่บอกให้หยุด กลัวว่าบุริศร์เสียทรัพย์สินไปหมดเลยจริงๆ

หรือว่าข่าวลือข้างนอกเป็นเรื่องจริง?

บุริศร์รู้สึกสะเทือนใจ ตอนนี้ไร้ทางเลือกปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม?

บุริศร์เห็นท่าทางขี้เหนียวของพฤกษ์ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

“แค่มากกว่ายี่สิบล้านเอง นายดูสินายสิ ขนาดนั้นเลยเหรอ?? เมื่อก่อนตอนร่วมทุนใช้เงินสองร้อยล้านหยวนนายไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย!”

“มันไม่เหมือนกัน ตอนร่วมทุนเรากำลังลงทุน และด้วยความฉลาดในด้านธุรกิจของคุณ จะไม่สูญเสียอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้คุณกำลังโยนเงินเข้าไปข้างใน”

“ปวดใจเหรอ?”

บุริศร์พูดเหมือนเงินที่เสียพนันไม่ใช่เงินของเขา

พฤกษ์รู้สึกร้องไห้ไม่ค่อยออก

“ประธานบุริศร์ คุณรู้หรือเปล่า เงินมากกว่ายี่สิบล้านนี้ เพียงพอสำหรับชีวิตคนทั่วไป อีกอย่าง เมื่อก่อนคุณไม่ได้ฟุ่มเฟือยแบบนี้ ตอนนี้ในเมืองชลธีเรียกคุณว่าอะไรคุณรู้ไหม?”

“เรียกฉันว่าอะไร?”