แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 456

บทที่ 456 ไม่มีเหตุผลเกินไปแล้วหรือเปล่า

ราวกับเป็นการโทรจิต โทรศัพท์บุริศร์ก็ดังขึ้นมาทันที

เขามองไปโดยไม่รู้ตัว เห็นว่าเป็นเบอร์บ้านตระกูลธนาศักดิ์ธน ก็อดไม่ได้ที่จะคาดหวังนิดหน่อย แล้วก็หวาดกลัวนิดหน่อย

นรมนเหรอ?

ถ้าเธอถามว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาต้องตอบอย่างไร?

บุริศร์รีบเอาคอมพิวเตอร์ออกมา แสร้งทำเป็นยุ่งมากเป็นพิเศษ ถึงขนาดเปิดบันทึกวิดีโอคอลก่อนหน้านี้ จากนั้นก็หายใจเข้าลึกๆ หนึ่งทีแล้วรับสาย

“ฮัลโหล”

เสียงของบุริศร์มีความสั่นและระมัดระวังนิดหน่อย

“แด๊ดดี้!”

เสียงหวานของกมลดังขึ้นมา ทำให้บุริศร์ผิดหวังนิดหน่อยทันที แต่ก็ยังยิ้มแล้วพูดขึ้น “ลูกรัก ทำไม? คิดถึงแด๊ดดี้เหรอ?”

“ใช่ค่ะ หม่ามี้บอกว่าแด๊ดดี้ไปต่างประเทศ แด๊ดดี้ไม่ได้บอกว่าจะพาเราไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกันเหรอ? ทำไมไปคนเดียวล่ะ? แด๊ดดี้ ไม่ยุติธรรมเกินไปแล้ว”

กมลพูดบ่นเล็กน้อย

บุริศร์ก็รู้สึกหัวเราะทั้งน้ำตา

ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้เขาก็ไม่อยากมาต่างประเทศหรอกนะ น่าเสียดายที่เขาก็น้ำท่วมปาก

“แด๊ดดี้ต้องมาชั่วคราว ไม่นานก็จะกลับไป ถึงตอนนั้นแด๊ดดี้จะพาพวกคุณออกมาเที่ยวด้วยกันดีไหม?”

“แด๊ดดี้โกหก! ก่อนหน้านี้แด๊ดดี้ก็พูดแบบนี้ ตอนนี้ก็พูดแบบนี้อีก แด๊ดดี้เป็นจอมโกหก!”

เห็นได้ชัดว่ากมลไม่ฟังคำอธิบายของบุริศร์

บุริศร์หมดหนทางอย่างมาก

“โอเคๆๆ แด๊ดดี้ผิดไปแล้ว แด๊ดดี้ขอโทษนะโอเคไหม? ตอนนี้หนูอยู่บ้านคุณยายเชื่อฟังหรือเปล่า?”

“เชื่อฟังค่ะ หนูเชื่อฟังมาก หม่ามี้ป่วยหนูก็ไม่ไปเสียงดังโวยวายใส่หม่ามี้”

กมลพูดขึ้นอย่างรู้ความ

“หม่ามี้ป่วยเหรอ?”

“ใช่ค่ะ มีคุณน้าสวมเสื้อคลุมสีขาวมาที่บ้านเรา ให้น้ำเกลือหม่ามี้ น้าคมทิพย์ก็มาด้วย กำลังดูแลหม่ามี้อยู่ คุณยายบอกหนูว่า หม่ามี้ป่วย หนูห้ามไปเสียงดังโวยวายใส่หม่ามี้ หนูก็เชื่อฟังมาก แด๊ดดี้ คุณว่าหม่ามี้เป็นหวัดใช่ไหม? เมื่อไรคุณจะกลับมา? คุณไม่อยู่ข้างๆ หม่ามี้จะคิดถึงคุณมากนะคะ หนูก็คิดถึงคุณมากๆ เลย”

คำพูดของกมลทำให้บุริศร์ยิ่งกังวลใจอยู่บ้าง

“หม่ามี้ให้น้ำเกลือด้วยเหรอ? หนูไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?”

“หนูจะดูผิดได้ยังไงคะ? หนูได้ยินน้าคมทิพย์พูดว่าหม่ามี้ต้องให้สามอันแน่ะ คุณหมอหญิงคนนั้นเพิ่งไปเอง บอกว่าเดี๋ยวจะกลับมา หม่ามี้น่าสงสารมากเลยค่ะ หน้าซีดมาก และหม่ามี้ก็หลับตลอดเลย”

ได้ยินกมลพูดแบบนี้ บุริศร์ก็นั่งไม่ติดพื้นแล้ว

“ตอนนี้หม่ามี้กำลังทำอะไรอยู่?”

“น่าจะพักผ่อนอยู่นะคะ คุณยายกำลังทำอาหารอร่อยๆ คุณหมอหญิงคนนั้นบอกว่าต้องเตรียมยาที่ทำจากอาหาร แด๊ดดี้ อะไรคือยาที่ทำจากอาหารเหรอคะ? หนูกินได้ไหม? ดูมันน่าอร่อย”

กมลจอมกินจุคนนี้มักสนใจเรื่องอาหารเป็นพิเศษ

แต่บุริศร์แค่ได้ยินคำว่า “ยาที่ทำจากอาหาร”

ป้องบอกว่านรมนประจำเดือนมาไม่ใช่เหรอ?

จะให้น้ำเกลือได้อย่างไร?

บุริศร์ค่อนข้างนั่งไม่ติดพื้นแล้ว

“กมล ไม่มีอะไรแล้วพ่อวางก่อนนะ พ่อจะโทรหาหม่ามี้ว่าสบายดีไหม?”

“ได้ค่ะ ใครใช้ให้ตอนนี้หม่ามี้ป่วยล่ะ? หนูไม่อยากแย่งพ่อไปจากหม่ามี้”

กมลพูดเหมือนผู้ใหญ่ จากนั้นก็วางสายไป

บุริศร์รีบโทรหานรมน แต่โทรไปเขาก็วางสายอีกครั้ง

ตอนนี้เขาจะพูดอะไรกับนรมนได้?

เขาสัญญาอะไรกับเธอไม่ได้ทั้งนั้น ไม่มีทางกลับไปหาเธอด้วย ได้ยินเสียงนรมน เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้ไหม

เป็นครั้งแรกที่บุริศร์รู้สึกว่าการโทรมันลำบากใจแบบนี้

เขาคิดสักพัก แล้วโทรหาคมทิพย์

เมื่อคมทิพย์ได้ยินโทรศัพท์ดังขึ้น กลัวว่าจะเสียงดังรบกวนนรมนที่นอนอยู่ ก็รีบหยิบโทรศัพท์ไปที่ระเบียง

“ฮัลโหล?”

“คมทิพย์ ฉันเอง บุริศร์”

บุริศร์เอ่ยปากขึ้นทันที

คมทิพย์ตกตะลึงเล็กน้อย ถามขึ้น “คุณโทรหาฉันทำไม? คุณควรโทรหานรมนสิ?”

“ฉันได้ยินกมลบอกว่าเธอหลับอยู่ เลยไม่โทรไปรบกวนเธอ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ฉันได้ยินว่าเธอให้น้ำเกลือด้วย? เธอป่วยเหรอ?”

ความกังวลของบุริศร์สามารถถ่ายทอดผ่านโทรศัพท์มาได้อย่างชัดเจน

คมทิพย์ได้ยินเขาเป็นห่วงนรมนแบบนี้ ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “คุณยังรู้จักรักภรรยาคุณสินะ? ถ้ารู้ว่ารัก ทำไมต้องไปต่างประเทศด้วยล่ะ? ธุรกิจมันสำคัญขนาดนั้นเชียวเหรอ? นอกจากคุณก็ไม่มีใครแทนได้แล้วเหรอ? ไปตอนไหนไม่ไป ดันไปตอนนี้อะนะ”

ได้ยินการกล่าวโทษจากคมทิพย์ บุริศร์ก็ไม่มีคำอธิบายแม้แต่ประโยคเดียว

“เกิดอะไรขึ้นกับนรมนกันแน่?”