แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 471

บทที่ 471 ไม่เข้าใจก็ถูกแล้ว

นรมนเห็นทีท่าของธรณี เธอก็ไม่อาจใจร้ายตำหนิอะไรเขา เพียงแค่เอ่ยเสียงเรียบ “ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ไม่ว่ายังไง ใครจะทำร้ายฉันก็ได้ แต่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีทางคิดทำร้ายฉัน ต่อให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ชอบฉัน เธอก็คงไม่มีทางยืนมองฉันไปตายต่อหน้า เพราะงั้นเรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ ฉันถูกโจมตีแถวบริเวณคลับCrown แต่กลับมาอยู่ที่คลับเฮาส์ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ในนี้มีความเกี่ยวข้องยังไงกันแน่ฉันยังคิดไม่ออก ฉันบอกได้แค่ว่าคุณไม่ต้องรู้สึกลำบากใจ ตอนนี้ร่างกายฉันอ่อนแอมาก หลายเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ รออีกสักวันสองวันจนร่างกายฉันดีขึ้น ฉันจะสืบหาความจริงของเรื่องนี้กับคุณ”

ธรณีรู้สึกเจ็บปวดใจ กับประโยคที่นรมนได้กล่าวออกมา

“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำผิดต่อเธอจริงๆ ผมหยุดการกระทำของท่านแม่ไม่ได้ ไม่สามารถกักตัวตุลยาเอาไว้ได้ ปล่อยให้เธอหนีออกไปได้ ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้ เธอวางใจได้เลย ฉันสั่งคนออกไปตามหากมลแล้ว หากมีความคืบหน้าอะไร ฉันก็จะ…..”

“กมลไม่เป็นอะไร เธอกลับบ้านแล้ว”

นรมนไม่คิดเลยว่าธรณีจะยังเป็นห่วงเรื่องของกมลอยู่อีก

ทีแรกที่บุริศร์ตัดสินใจทำเช่นนั้น เธอเสียใจจริงๆ นั่นแหละ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากอะไรอีกต่อไปแล้ว

เมื่อธรณีได้ยินคำของนรมน เขานิ่งไปอย่างฉงนเล็กน้อย แต่ก็้เข้าใจในเล่ห์กลในนี้อย่างรวดเร็ว

“นี่เป็นเพียงแผนการ? ที่บุริศร์ได้วางเอาไว้งั้นเหรอ?”

“ใช่ ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้พวกคุณเป็นห่วง”

เรื่องนี้ นรมนเองก็รู้สึกว่าบุริศร์ทำเกินไป และเธอเองก็ติดคำขอโทษตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจริงๆ

ใช่สิ!

หากกมลถูกลักพาตัวจริงๆ บุริศร์จะไปจากเมืองชลธีในเวลานั้นได้อย่างไร?

หากไม่ใช่เพราะกมลถูกลักพาตัว นรมนเธอไม่มีทางไปเอาเรื่องกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแน่ และตุลยาเองก็ไม่มีทางเผยธาตุแท้ออกมา คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเองก็ไม่มีทางรู้ถึงสาเหตุที่ร่างกายเธออ่อนแอเช่นนี้จนวันตาย

เพราะงั้นหากจะบอกว่าถือโทษงั้นเหรอ?

ธรณีไม่สามารถถือโทษได้เลย

“บุริศร์ไปจากเมืองชลธีเพราะเรื่องนี้เหรอ?”

“ฉันไม่รู้”

นรมนไม่รู้จริงๆ อันที่จริงเธอไม่เข้าใจเลยต่างหาก ว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ที่จะทำให้บุริศร์ไปจากเมืองชลธีโดยไม่สนใจอะไรเลยทั้งสิ้น

คมทิพย์ฉงนกับสิ่งที่ได้ยิน เธออดที่จะถามไม่ได้ “พวกคุณกำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมฉันถึงไม่เข้าใจเลยสักประโยค?”

“ไม่เข้าใจก็ถูกแล้ว”

นรมนเอ็นดูคมทิพย์ที่เป็นเช่นนี้อยู่มาก

ใสซื่อ มีความเพียร มักจะออกหน้าปกป้องเพื่อนพ้องโดยไม่กลัวตายเสมอ สำหรับเธอยิ่งรับรู้น้อยเท่าไหร่ก็จะยิ่งดีต่อตัวเธอเอง และปลอดภัย

หากแต่คมทิพย์กลับรู้สึกว่าตนเองเหมือนกับไอ้โง่ ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ธรณีเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ผมแค่ไม่เข้าใจ ว่าบุริศร์ทำยังไงจะได้เล่นอะไรฉากใหญ่กับคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้ขนาดนี้?”

“ได้ข่าวว่าเพราะคนขับรถของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ครอบครัวของเขามีคนป่วย ต้องการใช้เงินด่วน บุริศร์ถึงได้ถือโอกาสนี้ เป็นเขาเองที่ไม่ขาวสะอาดพอ ฉันต้องขอโทษแทนเขาด้วย”

ความห่างเหินของนรมนทำให้ธรณีรู้สึกเจ็บปวดใจ

จากคนที่ใกล้ชิดที่สุด ตอนนี้กลับแปลกหน้าไปเสียขนาดนี้ แม้แต่เจตต์เขาก็ยังเทียบไม่ได้

ธรณีเอ่ยอย่างเสียใจ “ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเองต่างหากที่ต้องขอโทษเธอ แต่ว่านรมน เธอเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา สายเลือดย่อมตัดไม่ขาด”

“พอได้แล้ว คุณชายธรณี คุณจะพูดเรื่องนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันแน่?”

นรมนไม่ได้พูดอะไรออกมา หากแต่คมทิพย์เองที่ทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป

“สายเลือดที่คุณว่า การกระทำความคิดทั้งหมดอยู่ในมุมมองของพวกคุณเอง เคยนึกถึงมุมมองของนรมนบ้างไหม? คุณรู้สึกว่าตนเองลำบากมากเลยใช่ไหม? หรือแม้แต่ขัดข้อกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเพื่อนรมน คุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำมันมากพอแล้วใช่ไหม?”

ประโยคของคมทิพย์ทำให้นรมนคาดเดาถึงคำต่อไปที่เธอจะสื่อ เธอกระตุกชายเสื้อของคมทิพย์

แต่คมทิพย์ไม่แยแสแต่อย่างใด พลันเอ่ยเสริม “คุณคิดว่าแค่นี้เพียงพอแล้วจริงๆ น่ะหรือ? หากคุณมองนรมนเป็นสายเลือดครอบครัว หากเธอเป็นลูกสาวของคุณ คุณจะปล่อยให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดารับตุลยาเป็นหลานสาวไหม ตั้งแต่ต้น คุณก็คอยแต่จะตามใจคุณนาย อ้างว่าคุณทำเพื่อปกป้องนรมน ด้วยความรัก อันที่จริง คนที่คุณอาลัย และรักมากที่สุดคือแม่ของคุณต่างหาก! หากคุณยืนกรานที่จะห้ามคุณนายรับตุลยาเป็นหลานสาวตั้งแต่แรก จะมีเรื่องบ้าๆ ตามหลังนี่เกิดขึ้นไหม? หากคุณยืนยันปกป้องนรมน ตั้งแต่ที่เธอคิดวางแผนพวกนี้ เล่าเรื่องทุกอย่างให้กับคุณนายฟัง ไม่ใช่การตามใจคุณนาย เรื่องทุกอย่างจะมาถึงจุดนี้ไหม? คุณนายของคุณบีบบังคับนรมนทุกวิถีทาง นอกจากที่คุณกลับไปโหวกเหวกสองสามประโยค คุณยังได้ทำอะไรอีกไหม? เพราะงั้นอย่าทำเสมือนว่านรมนไร้เยื่อใย ทำผิดต่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาก เป็นตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเองต่างหากที่ไม่ได้มองเธอเป็นครอบครัวแต่แรก!”

“คมทิพย์!”

นรมนรู้สึกว่าที่เพียงคนอย่างคมทิพย์ที่ไม่กลัวฟ้าดิน ถึงได้กล้าพูดสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าธรณี

แถมตอนนี้มาพูดเรื่องพวกนี้ยังมีความหมายอะไรงั้นเหรอ?

แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดไปทั้งหมดจะเป็นความจริงก็ตาม

ธรณีนิ่งอึ้งอยู่กับที่

เขาไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งที่เขาทำลงไปทั้งหมดนี่ ดูเยือกเย็นในสายตาคนอื่น และไร้ค่าถึงเพียงนี้

เขารู้สึกว่าตัวเขาทำเพื่อนรมนมากมายเหลือเกิน แม้กระทั่งต่อต้านผู้เป็นมารดาบังเกิดเกล้าก็ตาม แต่เมื่อได้ฟังสิ่งที่คมทิพย์เล่า เขากลับรู้สึกตัวขึ้นมา ว่าสิ่งที่คมทิพย์ว่ามานั้นเป็นเรื่องจริง ตั้งแต่แรกเริ่ม เขาก็ไม่ได้ปกป้องนรมนสุดความสามารถ แม้เขาจะรับรู้ถึงความลำบากใจของเธอ เธอไม่ผิด แต่ในใจเขา มารดาของเขาครอบครองตำแหน่งที่สำคัญในใจเขา คมทิพย์พูดถูก หากเขาปิดกั้นความสัมพันธ์ของมารดาเขาและตุลยาอย่างแน่วแน่ บางทีอาจจะไม่เกิดเรื่องราวหลังจากนั้นขึ้น

เพราะงั้นคิมเธอเสียใจและผิดหวังมากถึงได้จากไปงั้นเหรอ?

ธรณีรู้สึกว่าตนเองไร้ประโยชน์

เขาที่เป็นแบบนี้ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเช่นนี้ จะให้นรมนยอมรับได้อย่างไร? และจะให้นรมนให้อภัยได้อย่างไรกัน?

ที่แท้เรื่องทุกอย่างนี้เป็นความผิดของพวกเขาเอง เป็นพวกเขาเองที่ทำลายความรู้สึกที่นรมนมีให้กับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจนทีละน้อยจนไม่เหลือ