แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 503

บทที่ 503 พวกเขาเกือบถูกจับได้แล้ว

นรมนก็ไม่เข้าใจปัญหานี้เช่นกัน ไม่คิดมันแล้ว

“เรื่องนี้ค่อยๆ โผล่ออกมา คุณเพิ่งกลับมา อย่าไปคิดมากเลย ตอนนี้เห็นคุณซีดเซียวแบบนี้ เราพักผ่อนกันดีกว่า พรุ่งนี้รอให้จิตใจแจ่มใส เราค่อยมาสืบเรื่องพวกนี้กันต่อ”

นรมนปลอบบุริศร์

แต่นี่ยังไม่ถึงสองทุ่มเลย จะหลับลงได้อย่างไร?

บุริศร์เอามือเธอวางไว้ในอ้อมอก แล้วพูดเสียงทุ้ม “รู้ไหม? แปดวันนี้สิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุดคือกอดคุณไว้ในอ้อมแขน เราไม่ต้องทำอะไรก็ได้ แค่คุยกันแบบนี้ ไม่ว่าจะคุยเรื่องลูก คุยเรื่องอนาคตของเรา หรือคุยเรื่องอดีตของเราก็ได้”

“คุณอยากคุยอะไร? ฉันคุยเป็นเพื่อน”

นรมนยังคงคลอเคลียข้างกายบุริศร์ ช่วงเวลานี้น่าพอใจจริงๆ

เธอไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองจะทนได้นานแค่ไหน และไม่รู้ว่าสารพิษในร่างกายเธอจะทำให้เธออยู่กับเด็กๆ และบุริศร์ได้อีกนานแค่ไหน แต่ถ้าได้ใช้ชีวิตเงียบสงบแบบนี้ในทุกๆ วันต่อไป เธอรู้สึกว่ามันก็ดีแล้ว

บุริศร์จูบผมของเธอแล้วพูดขึ้น “ชีวิตนี้มีคุณ สำหรับฉันมันก็เป็นของขวัญจากพระเจ้าแล้ว”

“พูดไร้สาระอีกแล้ว”

“จริงๆ นะ ฉันรู้สึกแบบนี้ พรุ่งนี้ไปเยี่ยมตระกูลทวีทรัพย์ธาดากันเถอะ”

คำพูดบุริศร์ทำให้นรมนตกตะลึงนิดหน่อย

“ไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเหรอ?”

“ใช่ ไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา!”

บุริศร์มองนรมน แล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็เหมือนกับฉัน โดนคนวางยาพิษ เป็นพิษชนิดหนึ่ง ได้มาจากนาคร แต่นาครตรินท์เป็นคนเฝ้ามอง ถ้าตังเมหนีออกไปได้ ตุลยาก็หนีไป ตังเมโดนเจตต์ควบคุมอยู่ แล้วตุลยาล่ะ? นาครอยู่ที่ตรินท์หรือเปล่าฉันยังไม่รู้ ฉันอยากไปดูจริงๆ นะ แต่กลัวไปดูแล้วจะเป็นการดึงดูดตรินท์ รู้สึกว่าฉันไม่ไว้ใจเขา”

บุริศร์ก็ค่อนข้างสับสนไปกันใหญ่แล้ว

ถ้าไม่มีเรื่องในวันนี้ ถ้าทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะกันวันนี้ บางทีพรุ่งนี้จะสามารถหาเหตุผลไปดูว่านาครอยู่หรือไม่ แต่ตอนนี้ทะเลาะกับตรินท์จนเป็นแบบนี้ เขาเดาว่าแผนนี้ต้องหยุดสักพัก

“ตอนนี้เราทำได้แค่ไปเยี่ยมตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ว่าสามารถหาเบาะแสอะไรเจอได้ไหม ถึงแม้ตุลยาจะไม่อยู่แล้ว แต่อาจจะทิ้งร่องรอยไว้ ทิ้งบางอย่างไว้มากพอ”

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย

พูดตามตรง เธอไม่ค่อยอยากไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

เพราะคุณนายทวีทรัพย์ธาดา และเพราะความทรงจำบางอย่างที่ไม่ดีพวกนั้น แต่ตอนนี้ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ เธอก็รู้ว่าบางเรื่องมันหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ตกลง พรุ่งนี้ฉันจะไปกับคุณ”

“ไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำให้คุณอึดอัดหรือเปล่า?”

บุริศร์กำลังมองนรมน รู้ความคิดในใจนรมนอย่างแน่นอน

นรมนยิ้มแล้วพูดขึ้น “ก็ไม่ถือว่าอึดอัดหรอก แต่รู้สึกไม่ค่อยอยากไป แต่ในเมื่อทำเพื่อเรื่องพวกนี้ มันก็ไม่สำคัญสำหรับฉัน”

“ขอโทษที่ทำให้คุณยุ่งยาก”

“ไม่ยุ่งยากหรอก”

ทั้งสองคนพูดกันอีกสักพักหนึ่ง ก็รู้สึกค่อนข้างเหนื่อยแล้ว

คนหนึ่งร่างกายเพิ่งฟื้นตัว อีกคนร่างกายอ่อนแออยู่ ไม่สามารถเทียบกับคนปกติได้อย่างแน่นอน

เห็นนรมนหาวอย่างต่อเนื่อง บุริศร์ก็กอดเธอแล้วพูดขึ้น “พักผ่อนเถอะ”

“ทางด้านลูกๆ ……”

“ทางนั้นมีป้าหวานกับคุณแม่ เราไม่ต้องเป็นห่วง นอนเถอะ”

คำพูดบุริศร์ทำให้นรมนวางใจอยู่บ้าง

ใช่แล้ว ที่นี่คือคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก สามารถรับประกันความปลอดภัยได้

คิดถึงตรงนี้ นรมนก็หาตำแหน่งสบายๆ นอนลงในอ้อมแขนบุริศร์ จากนั้นก็หลับอย่างสงบนิ่ง

แปดวันนี้ของบุริศร์ถือว่าจิตใจเหนื่อยล้า วันนี้ได้กอดภรรยาที่บอบบาง ก็อดไม่ได้ที่จะหลับไปทันที

กมลรบกวนให้กิจจาเล่านิทานให้เธอฟังไม่หยุด

กิจจาก็ไม่เลี่ยง ตราบใดที่เป็นคำขอของกมลก็ตอบตกลงหมด

กานต์เห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดขึ้น “ทำไมฉันรู้สึกว่าพวกเธอเป็นแฝดกันเลย?”

“พี่อิจฉาเหรอ? ริษยาใช่ไหม?”

กมลเขย่าศีรษะ ทำหน้าโอ้อวด

กานต์ขี้เกียจจะสนใจเธอแล้ว

โชคดีที่เด็กคนนี้ซนมาก ถึงแม้จะติดคน แต่พอประมาณสองทุ่มครึ่งก็เหนื่อยอยากนอนแล้ว

“พี่ ฉันง่วงมากอ่า!”

กมลพิงไหล่กานต์ ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดให้กานต์

กานต์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็พูดเสียงทุ้ม “กมล”

“หืม?”

กมลสะลึมสะลือบ้างแล้ว เมื่อได้ยินกานต์เรียกตน ก็เผลอตอบ

กานต์มองเธอ แล้วพูดเสียงอ่อนโยน “ถ้าพี่ไม่อยู่บ้าน ต้องดูแลแด๊ดดี้กับหม่ามี้ให้ดีนะ แล้วก็คุณย่า คุณยายและคุณตาด้วย รู้ไหม?”

“รู้แล้ว”

กมลตอบโดยไม่รู้ตัว

กิจจาเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็รีบเรียกป้าหวานมาพากมลไปพักผ่อน

เมื่อในห้องเหลือแค่กานต์กับกิจจาสองคน กิจจาก็ลังเลอยู่บ้าง

“จะไปเงียบๆ แบบนี้จริงๆ เหรอ? พวกเขาจะเป็นห่วงนะ”

“แล้วนายอยากอยู่ต่อไหม? อยู่ต่อให้แด๊ดดี้นายปฏิบัติอย่างโหดร้าย? ให้หม่ามี้ฉันเห็นแล้วสงสาร? เราแค่ออกไปแล้วกลับมา แด๊ดดี้นายจะไม่กล้าตีนายอีก”

คำพูดกมลทำให้คิ้วกิจจาขมวดขึ้นมาอีกครั้ง

เขาค่อนข้างทนไม่ไหวกับความเข้มงวดของตรินท์จริงๆ

“แต่ถ้าเราสองคนไปแล้ว ตระกูลโตเล็กก็จะไม่มีเด็กผู้ชาย”

“คุณบุริศร์ไม่ใช่เหรอ? เขาอายุตั้งเท่าไร? อยู่ได้นานหลายปี เอาล่ะ อย่าลังเล รีบเขียนโน้ต เราต้องรีบพักผ่อน ตามข้อตกลงเดิม เดินทางตอนกลางดึก”

“โอเค!”