แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 504

บทที่ 504 พวกเขาหนีออกจากบ้านไปแล้ว

ตระกูลโตเล็กไม่รู้เลยสักนิดว่ากานต์กับกิจจาออกไปแล้ว

เมื่อนรมนตื่นแต่เช้า รู้สึกว่าจิตใจสดชื่น ได้เห็นชายที่ตนรักที่สุดนอนข้างกาย ได้ยินเสียงลมหายใจเขา นรมนก็รู้สึกนี่คือเสียงเพลงที่ไพเราะที่สุดในโลก

เธอยื่นมือไปแตะคิ้วบุริศร์เบาๆ ยิ่งรู้สึกขึ้นเรื่อยๆ ว่าผู้ชายคนนี้มีรสชาติ

ทันใดนั้น มือเธอที่ถูกมือใหญ่กุมอยู่ตลอด จากนั้นเจ้าของมือก็ลืมตา

ดวงตาสดใสคู่นั้นมีความสับสนนิดหน่อย

“คุณตื่นนานแล้วเหรอ?”

“ไม่ตื่นจะรู้ได้ยังไงว่าคุณชอบแอบมองฉันมาก”

คำพูดบุริศร์ทำให้นรมนค่อนข้างหน้าแดง

“ใครแอบมองคุณ? ฉันแค่มองด้วยความจริงใจโอเคไหม”

“ด้วยความจริงใจเหรอ!”

บุริศร์รู้สึกว่านรมนในตอนนี้สวยและน่าอร่อยเกินไปแล้ว

เขาก้มหน้าลงทันที จูบอรุณสวัสดิ์นรมน

นรมนอยากจะหลบ แต่หลบไม่พ้น ให้บุริศร์จูบจนแทบหมดแรง

ทั้งสองคนปล่อยกันและหอบหายใจ

นรมนรู้สึกถึงความคับแน่นและความอึดอัดของร่างกายบุริศร์

เธอหน้าแดง แล้วพูดเสียงทุ้ม “จริงๆ ถ้าคุณอึดอัด ฉันช่วยคุณได้นะ”

“ว่าไงนะ?”

บุริศร์ไม่คิดว่านรมนจะพูดอะไรแบบนี้

ภรรยาตัวน้อยที่เขินอายคนนั้นของเขา เปิดหูเปิดตาแล้วเหรอ?

เห็นบุริศร์รู้สึกแปลกใจแบบนี้ นรมนก็เสียใจแล้ว รีบพูดขึ้น “ช่างเถอะ ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ฉันลุกขึ้นไปดูเด็กๆ ดีกว่าว่าตื่นหรือยัง”

“สายไปแล้ว ฉันได้ยินหมดแล้ว”

บุริศร์จะให้นรมนออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?

ล้อเล่นหน่า!

กว่าจะได้รับประโยชน์แบบนี้ เขาจะโง่ปล่อยนรมนไปเหรอ

นรมนเขินอาย ดิ้นรน แต่ไม่สามารถหลุดพ้นการรบกวนของบุริศร์ได้ สูญเสียตัวเองไปภายใต้การจูบอันลึกซึ้งของบุริศร์โดยที่กึ่งยอมและไม่ยอม

เมื่อทั้งสองคนลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้ง ก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว

นรมนมองนาฬิกา กรีดร้องทันที

“จบแล้ว! สายแล้ว!”

เธอผลักบุริศร์ออก สวมรองเท้าจัดการตัวเองก่อนวิ่งลงไปข้างล่าง

ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนทอดทิ้ง

ไม่ใช่เหรอ?

ใช่เรื่องที่เด็กสองคนต้องไปโรงเรียนอนุบาลไหม?

นี่มันเจ็ดโมงกว่า ค่อยไปส่งตอนแปดโมงกว่าก็ได้ ทำไมต้องรีบร้อน?

อีกอย่าง ก็ยังมีป้าหวานไม่ใช่เหรอ?

แต่ถึงตอนนี้บุริศร์อยากพูดอะไรอีก ตอนนี้ก็พูดไม่ออก

ลมหายใจคลุมเครือยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ ภรรยาตัวน้อยของเขาหายไปตั้งนานแล้ว

บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองน่าจะเปลี่ยนเป็นส่งเด็กน้อยสองคนไปโรงเรียนประจำดีกว่า จะได้ไม่เอาเวลาของนรมนไป

นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์กำลังใส่ร้ายป้ายสีอะไรในใจ แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ไปที่ห้องกมลทันที

“กมล ตื่นได้แล้วลูก!”

กมลนอนขดตัวเหมือนกุ้งอยู่ตรงนั้น ยังไม่ตื่น ดึงผ้าห่มแล้วพูดขึ้น “ให้หนูนอนอีกหน่อยนะ อีกหน่อย! หม่ามี้ ไปปลุกพี่ชายก่อน”

“สาวน้อยขี้เกียจคนนี้ รีบเลยนะ แม่จะไปเรียกพี่ชายหนู หนูรีบลุกขึ้นมาเลยได้ยินไหม?”

นรมนตีก้นกมลหนึ่งที จากนั้นก็หันตัวไปห้องกานต์

“กานต์ กิจจา ตื่นหรือยังลูก? แม่จะเข้าไปแล้วนะ!”

ปกติเวลานี้ กานต์ตื่นตั้งนานแล้ว ตอนนี้มีกิจจาอีกคน นรมนต้องเตือนก่อนถาม

แต่ในห้องไม่มีเสียงอะไรสักนิดเลย

นรมนรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยแล้ว

หรือเด็กทั้งสองยังไม่ตื่น?

นรมนเคาะประตูอีกครั้ง แต่ด้านในยังคงไม่มีเสียงใดๆ

เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

เด็กสองคนคงไม่ได้คุยกันจนดึก นอนดึกเกินไป แล้วตอนนี้ยังไม่ตื่นหรอกนะ?

นรมนคิดแบบนี้ จากนั้นก็เปิดประตูห้องเบาๆ

แต่ในห้องไม่มีกานต์กับกิจจาเลย?

เตียงสะอาดสะอ้าน ไม่มีร่องรอยการนอนเลยสักนิด

นรมนไม่สบายใจทันที

เธอรีบเดินไปข้างเตียง ลูบเตียงดู

มันเย็น!

กล่าวอีกอย่างคือเด็กสองคนนี้ไม่ได้พักผ่อนที่นี่!

นรมนรีบหันตัวไป มีกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวลงมาบนพื้น น่าเสียดายที่นรมนเดินกระตือรือร้นเกินไป ไม่เห็นมันเลย

เธอรีบไปที่ห้องกิจจา เปิดห้องกิจจา ไม่คิดว่าจะสะอาดกว่าห้องกานต์

นรมนเวียนศีรษะนิดหน่อย

“บุริศร์ บุริศร์!”

นรมนรีบวิ่งออกมา

บุริศร์ได้ยินเสียงตะโกนของนรมนมีความกลุ้มใจเล็กน้อย จึงรีบเปลี่ยนชุดนอนเดินออกมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

“กานต์กับกิจจาหายตัวไปแล้ว”

มือและเท้านรมนเย็นเฉียบ

“อะไรคือหายตัวไป?”

บุริศร์รีบประคองนรมนเอาไว้

“ฉันก็ไม่รู้ พวกเขาสองคนไม่อยู่ในห้อง และไม่รู้ว่าไปไหนด้วย ฉันลูบเตียงพวกเขามันเย็นมาก”

ความไม่สบายใจของนรมนยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

หรือว่ามีคนเข้ามาในบ้าน?