แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 556

บทที่ 556 ฉันต้องการชีวิตของเธอ

นรมนมาถึงห้องผู้ป่วย กลับมองเห็นคุณหมอยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ในมือถือของเล่นอยู่ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร

และของเล่นนั้นคือของเล่นเด็กเล็ก

นรมนไม่พูดอะไร เธอรู้ว่าคุณหมอคนนี้อาจจะมีเรื่องราวมากมาย แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลาฟังเรื่องเหล่านั้น

“ฉันต้องการออกไปจากที่นี่”

นรมนเอ่ยขึ้นมา

คุณหมอไม่หันมา เพียงแค่พูดเบาๆ ： “คุณต้องรอให้ร่างกายแข็งแรงดีก่อนถึงจะออกไปได้”

“ร่างกายของฉันฉันรู้ดี ขอบคุณสำหรับความหวังดีของคุณ เพียงแต่ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป ฉันต้องออกไปจากที่นี่”

นรมนรู้ว่า หากไม่มีการยินยอมจากคุณหมอ เธอก็ไม่สามารถออกไปจากโรงพยาบาลแห่งนี้ได้แน่นอน ถึงแม้โรงพยาบาลนี้จะดูเรียบง่าย และถึงแม้จะเงียบเหงาวังเวง แต่นรมนค้นพบอย่างระมัดระวัง ที่นี่เต็มไปด้วยกล้องวงจรปิดทุกที่

ถ้าบอกว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ไม่มีคนป่วยอะไรนั่น แล้วกล้องวงจรปิดมากมายมีไว้ทำอะไร？หรือจะบอกว่าที่นี่มีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้อยู่？

ถ้าเป็นเมื่อก่อน นรมนอาจจะยังมีความคิดที่จะไปสืบเสาะ แต่ตอนนี้เธอต้องการออกไปจากที่นี่อย่างรอไม่ไหวแล้ว เพื่อตามหาที่อยู่ของบุริศร์และเจตต์

เมืองAนี้ช่างน่าแปลกเสียจริง

คุณหมอค่อยๆ หันมา ดวงตามองตรงมาที่นรมน และกล่าวเบาๆ ว่า： “คุณสามารถไปได้ แต่เด็กผู้หญิงต้องอยู่ที่นี่”

“ไม่ได้”

“ไม่มีการต่อรอง ถ้ามีเด็กคนนั้นอยู่ มีความเป็นไปได้ว่าคุณจะกลับมา แต่ถ้าเธอไปกับคุณ คุณก็คงไม่กลับมาอีก ฉันให้เวลาคุณสามวัน ถ้าภายในสามวันคุณไม่กลับมา ฉันจะฆ่าเด็กผู้หญิงคนนั้นซะ！”

“คุณพูดอะไร？ ทำไมคุณทำแบบนี้？”

นรมนโมโหทันที

แต่คุณหมอกลับตอบอย่างไม่เร่งรีบ： “ฉันเคยบอกแล้วไง ฉันไม่ได้เป็นคุณหมอที่ดีคนหนึ่งเหรอ ฉันสามารถช่วยชีวิตคนได้ และก็สามารถฆ่าคนได้ ถ้าไม่มีฉัน เด็กคนนั้นอาจจะตายไปนานแล้ว ฉันช่วยชีวิตของเธอกลับมา ฉันก็สามารถเอาไปได้โดยปริยาย ร่างกายของคุณสามารถอยู่ได้สามวัน ถ้าไม่กลับมาหลังจากสามวัน คุณจะเหนื่อยล้าจนไม่อาจขยับได้ ถึงตอนนั้นจะเป็นหรือตายฉันไม่กล้ารับรอง ในเมื่อคุณไม่อยู่แล้ว งั้นเด็กผู้หญิงจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณจริงไหม？”

นรมนกุมมือเข้าหากันแน่น เก็บความเดือดดาลไว้ในใจและเอ่ยถามว่า： “คุณมองความเป็นความตายเป็นแบบนี้เหรอ？”

“สำหรับคนอื่นฉันไม่รู้ แต่ฉันต้องการชีวิตของคุณ มีฉันอยู่ คุณไม่มีทางตาย”

“เพราะอะไร？ฉันไม่เคยทำธุรกิจร่วมกับคุณ และไม่ได้ติดหนี้อะไรกับคุณ”

“คุณตกลงเงื่อนไขข้อหนึ่งกับฉันแล้วคุณลืมแล้วเหรอ？ก่อนที่เงื่อนไขนั้นจะสำเร็จ ชีวิตของคุณเป็นของฉัน”

นรมนจึงนึกถึงคำพูดที่เธอรับปากคุณหมอก่อนเข้าไปพบเด็กผู้หญิง

เธอไม่รู้ว่าทำไมคุณหมอจึงต้องการเจอกานต์ให้ได้ เพียงแต่รู้สึกว่าเงื่อนไขนี้น่าแปลกอยู่บ้างขึ้นมากะทันหัน ความแปลกประหลาดนี้ทำให้เธออยากเปลี่ยนใจ

“ถ้าตอนนี้เธอคิดเปลี่ยนใจ ฉันจะฆ่าเด็กผู้หญิงคนนั้นทันที อย่างไรเสียชีวิตของเธอก็ไม่มีคุ้มค่าให้ฉันเก็บเอาไว้”

คุณหมอพูดจบก็เดินออกไปข้างนอกทันที

“รอเดี๋ยว！”

นรมนเห็นเธอไม่มีท่าทางล้อเล่นแม้แต่นิดเดียว จึงอดหวาดกลัวไม่ได้

เธอไม่อาจมองเห็นมายด์เกิดเรื่องขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้เด็กผู้หญิงคนนี้จะมีเรื่องที่เก็บไว้ในใจมากมาย เพียงแต่ที่สุดแล้วเธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อเธอได้

“ฉันตกลง สามวัน หลังจากสามวันฉันจะมาพาเธอกลับไป”

“ไม่ หลังจากสามวันคุณต้องพาฉันไปพบคนคนนั้นถึงจะสามารถพาเด็กผู้หญิงไปได้”

นรมนไม่อยากตกลงจริงๆ แต่ตอนนี้ก็รู้ว่า เธอไม่ตกลงไม่ได้

ทำไมถึงได้ไปยั่วยุผู้หญิงแบบนี้นะ？

นรมนรู้สึกขุ่นเคือง

เพียงแต่นึกถึงสถานการณ์ในตอนนั้นของมายด์และตอนนี้สามารถเห็นเธอปลอดภัย ก็นับว่าโล่งใจไปอย่างหนึ่ง

“ได้ ตอนนี้ช่วยเอาของของฉันมาคืนด้วย”

“คุณไม่ต้องการของพวกนั้นหรอก เดี๋ยวฉันจะฉีดยาให้คุณเข็มหนึ่ง คุณสามารถอยู่ได้สามวันโดยไม่เป็นอะไร”

คุณหมอพูดจบก็เดินออกไป

นรมนไม่รู้ว่าคุณหมอจะฉีดอะไรให้แก่ตนเอง เพียงแต่ร่างกายของตนเองเสียหายจนเป็นแบบนี้ ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ได้ ตราบใดที่สามารถให้เวลาเธอไปตามหาบุริศร์กับเจตต์ได้เพียงพอ

คิดถึงตรงนี้ เธอกลับสงบลงแทน

เมื่อคนเราต้องเผชิญหน้ากับความตายจริงๆ กลับไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น เพียงแต่เธอมีหลายอย่างที่ทิ้งไม่ลง

เธอทิ้งลูกไม่ลง ทิ้งบุริศร์ไม่ลง ทิ้งเพื่อนสนิทเหล่านั้นไม่ลง และยิ่งทิ้งพอแม่ของตนเองไม่ลง

วันนี้เธอสามารถซื้อเวลาได้มากขึ้นเพื่อตามหาคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของตนเอง

นรมนมองท้องฟ้าด้านนอก พบว่ามีเมฆมาก เหมือนกำลังจะมีฝนตกหนัก

ประตูห้องของเธอถูกคนเปิดออก

นรมนไม่ได้หันไป คิดว่าเป็นคุณหมอที่เข้ามา กลับพบว่าเป็นร่างเล็กๆ ที่ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเธอ

เธอเหลือบมอง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นมายด์

นรมนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ： “ว่าไง？”

“คุณต้องการไปจากที่นี่เหรอ？”

มายด์เขียนลงไปบนกระดาษ

ราวกับนรมนมองเห็นความสิ้นหวังในแววตาของมายด์

เธอตอบด้วยความสงสาร： “ฉันไปแค่เพียงชั่วคราวสามวัน หลังจากสามวันฉันจะมารับเธอไป เธอวางใจได้ ฉันจะต้องมารับเธอกลับไปเมืองชลธี เพื่อไปเจอเรนนี่”

ดวงตาของมายด์เป็นประกายเล็กน้อย จากนั้นจึงเขียนต่อ： “คุณจะไปโรงแรมอิมพีเรียลเหรอ？”

“ใช่”

“คุณช่วยฉันเรื่องหนึ่งสิ แล้วฉันจะบอกว่าเจตต์กับบุริศร์อยู่ที่ไหน”

คำพูดของมายด์ทำให้คิ้วของนรมนขมวดเล็กน้อย

“เธอมีความแค้นกับโรงแรมอิมพีเรียล？”

เธอมองเห็นความเกลียดชังจากในแววตาของมายด์

มายด์ก็ไม่ได้ปิดบัง เธอเขียนตอบว่า： “มีความแค้น อาฆาตอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันต้องการให้แก้วตาได้ลิ้มรสความตายบ้าง”