แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 574

บทที่ 574 เพื่อความสุขของภรรยา อะไรก็ได้ทั้งนั้น

ราวกับมองเห็นความละอายใจของบุริศร์ นรมนจึงกุมมือของเขาพลางเอ่ยขึ้น “อะไรกันคะเนี่ย สีหน้าที่ดูกำลังขอโทษฉันอยู่นี้ หรือว่าคุณไปมีคนอื่นกันคะ ”

“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง บนโลกนี้มีผู้หญิงไม่กี่คนที่จะอยู่ในสายตาผม นอกจากคุณก็ไม่มีใครอีกแล้ว

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนรู้สึกสบายใจอย่างมาก

“คุณทำให้ฉันมีความสุขมากๆ”

“ผมพูดจริงๆนะ นี่คุณยังไม่รู้ใจผมอีกเหรอ”

น้อยครั้งที่บุริศร์จะพูดคำหวานๆออกมา จนบางครั้งนรมนก็รู้สึกว่าเขาเป็นตอไม้ แต่ตอนนี้เขามักจะพูดประโยคบอกรักออกมาบ่อยๆ ทำให้เธอรู้สึกกลับไปเป็นสาวแรกรุ่นอีกครั้ง

“ถึงตอนนี้จะพูดอย่างนี้ แต่ถ้าวันนึงที่ฉันต้องจากไป เวลาจะเป็นยารักษาที่ดีที่สุด บางทีคุณอาจจะลืมฉันในปีสองปี อาจจะมีผู้หญิงที่สวยกว่าฉัน และคุณอาจจะตกหลุมรักเธอ”

นรมนพูดอย่างทีเล่นทีจริง

แต่สีหน้าของบุริศร์ดูจะลำบากใจ

“พูดเพ้อเจ้ออะไรอีกแล้ว เรายังมีหนทางอีกยาวที่ต้องเดิน แม้ว่าวันนึงเราจะต้องแก่ลง หรือป่วย ผมก็จะตามคุณไป เมื่อถึงเวลานั้น เด็กๆก็คงจะแต่งงานและสร้างเนื้อสร้างตัวกัน แล้วก็ไม่ต้องการผมแล้วล่ะ โลกที่ไม่มีคุณมันโดดเดี่ยวเกินไป ผมจะอยู่กับคุณ”

บุริศร์พูดด้วยท่าทีที่ดูสบายๆ แต่กลับทำให้นรมนรู้สึกตกใจ

เธอรู้ดีว่าบุริศร์จะทำอย่างนั้นจริงๆ

ถ้าหลังจากสองวันนี้เธอไม่สามารถอยู่ได้แล้วจริงๆ ตอนนั้นแล้วบุริศร์จะทำอย่างไร

นรมนมิอาจรู้ได้เลย แต่ก็เกิดรู้สึกกลัวขึ้นมา

เธอมองไปที่บุริศร์ พลางค่อยๆพูดออกมาอย่างจัง “บุริศร์คะ คุณสัญญากับฉันได้ไหม ไม่ว่าในอนาคตฉันจะจากคุณไม่นานแล้วกี่ปี คุณจะต้องใช้ชีวิตนี้ให้ดีๆ พวกเรายังมีลูกสาว ลูกชาย เด็กๆยังเล็กมาก หลังจากที่สูญเสียแม่ไปแล้วพวกเขาไม่สามารถอยู่โดยไม่มีพ่อได้ คุณเป็นแบบนี้ไม่ได้นะคะ ฉันหวังว่าหลังจากที่ฉันตายไป คุณจะลืมฉันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่อยากให้คุณตามฉันไปและปล่อยให้ลูกของเราเป็นเด็กกำพร้า คุณสัญญากับฉันนะคะ！”

สายตาของนรมนดูจริงจังมาก

คิ้วของบุริศร์ขมวดขึ้นเป็นปม

“คุณเป็นอะไรไป”

“เป็นอะไรงั้นเหรอคะ”

“คุณมีเรื่องอะไรปิดบังผมอยู่หรือเปล่า”

บุริศร์สัมผัสได้ถึงความกังวลของนรมน จึงรีบเอ่ยถาม “ฉันจะปิดบังอะไรคุณล่ะคะ หรือคุณคิดว่าฉันจะปันใจไปรักคนอื่นแล้วงั้นเหรอ”

“อย่าเปลี่ยนประเด็นสิ ทำไมผมรู้สึกว่าคุณปิดปกติไป เหมือนกับว่าคำที่พูดไปเมื่อกี้เหมือนจะเป็นคำสั่งเสียอย่างไรอย่างนั้น”

“บุริศร์ นี่แทบอยากจะให้ฉันตายจริงใช่ไหม เมื่อกี้เราก็พูดกันถึงตรงนี้ไม่ใช่เหรอ หรือว่าคุณอยากจะให้ฉันตายไปจริงๆ”

จู่ๆนรมนก็โกรธขึ้นมา

เมื่อเห็นว่านรมนโกรธ บุริศร์ก็รีบพูดขึ้น “ผมคิดแบบนั้นที่ไหนกันเล่า! ผมอยากจะอยู่กับคุณไปนานๆใจจะขาด อยู่กับคุณไปทุกๆชาติเลย”

อยู่ด้วยกันไปนาน อยู่ด้วยกันทุกๆชาติงั้นเหรอ

ฉันกับเขา เราจะเป็นไปได้ไหม

นรมนรู้สึกขมขื่นภายในใจ เธอแสร้งว่าโกรธพลางเอ่ยขึ้น “งั้นคุณหมายความว่าอะไร ที่บอกว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นคำสั่งเสีย หมายความว่ายังไงกันคะ”

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมก็แค่...”

“ก็แค่อะไรคะ ฉันบอกคุณแล้วไง สิ่งที่ฉันพูดเป็นสิ่งที่ใช้ได้ในชีวิตนี้ ถ้าคุณไม่สัญญากับฉัน ชาติหน้าฉันจะหนีให้ห่างจากคุณ ไม่ให้คุณเจอฉันอีกเลย”

นรมนสะบัดมือของบุริศร์ด้วยความโกรธ พลางเดินจ้ำอ้าวไปข้างหน้า แต่ภายในใจกลับรู้สึกเศร้าหมอง

ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเวลาจะผ่านไปเร็วเพียงนี้ เขาหวังว่าเวลาจะหยุดอยู่แค่นั้น และสามารถอยู่กับนรมนตลอดไป แต่มันจะเป็นอย่างนั้นได้เหรอ

นรมนไม่มีเวลาอีกแล้ว

เมื่อบุริศร์เห็นว่านรมนโกรธ จึงรีบดุตัวเองที่พูดอะไรออกไป

เขารีบเดินตามไปพลางเอ่ยขึ้น “อย่าโกรธกันเลยนะ ผมผิดเอง คุณพูดอะไรผมก็สัญญาทั้งนั้น ขอให้คุณไม่โกรธผมก็พอแล้ว”

“จริงนะคะ คุณพูดเองนะ”

นรมนมองเขาอย่างจริงจัง

บุริศร์รีบพยักหน้า

“ผมรับประกัน”

“แบบนี้ก็โอเค”

จู่ๆนรมนก็หัวเราะออกมา

บุริศร์ส่ายหัว พลางเขี่ยปลายจมูกของเธออย่างแผ่วเบา “คุณนี่นะ แกล้งผมอยู่เรื่อย”

“ก็คุณอยากทำให้ฉันแกล้งเองนี่หน่า！”

นรมนรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เพื่อซ่อนน้ำตาที่แทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่กับสายตาอาลัยอาวรณ์

บุริศร์ลูบผมยาวสลวยของเธอพลางเอ่ยขึ้น “ได้ คุณแกล้งผมได้ ผมให้คุณแกล้งผมไปตลอดชีวิตเลย”

“ตลอดชีวิตนี่มันนานแค่ไหนกัน”

นรมนอดไม่ได้ที่จะถาม

ตลอดชีวิตของคนๆนึงอาจกินเวลาเป็นสิบๆปี เธอเองก้เคยคิดว่าตัวเองจะสามารถอยู่กับบุริศร์ไปได้ชั่วชีวิต แต่ตอนนี้ ชั่วชีวิตของเธอกลับมีเวลาอีกแค่สองวัน

ไม่มีใครรู้ว่าภายในใจของเธอตอนนี้ขมขื่นเพียงใด อาวรณ์แค่ไหน แม้ว่าเธออยากจะกลับไปดูกมลและกานต์เด็กสองคนที่เป็นคนเธออุ้มท้อง เธออยากจะเห็นพวกเขาเหลือเกิน

แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

โชคดีที่มีบุริศร์อยู่เคียงข้าง

โชคยังดีที่ในวาระสุดท้ายของชีวิต เธอได้ใช้เวลาไปกับคนที่เธอรักมากที่สุด

บุริศร์ไม่รู้ว่าในใจของนรมนคิดอย่างไร เขาเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน “ชั่วชีวิตของเรา จะยาวนานเท่าที่คุณต้องการ”

“ดูพูดเข้าสิ อย่างกับว่าคุณมีอำนาจ ทำให้เวลาหยุดเดินได้อย่างนั้นแหละ”

“ก็ได้น่ะสิ！”

ทันใดนั้นบุริศร์ก็คว้ามือของนรมนไว้ พาเธอไปยังสวนดอกกุหลาบที่สวนหลังโรงพยาบาล เขาหยิบโทรศัพท์ของนรมนพลางกดเปิดกล้อง เขาปรับมุมกล้องก่อนจะหันมาที่เขาสองคน

“เอ้า ยิ้ม！”