แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 575

บทที่ 575 นอกจากคุณแล้ว ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีก

“ระวัง！”

เสียงของนภดลดังขึ้นข้างหูของนรมน

นรมนตะลึงไปชั่วขณะ และยังไม่ทันที่ลุกออกจากอ้อมแขนของเขา ก็ได้ยินเสียงของบุริศร์ที่พูดอย่างเย็นชา “เอามือของนายออกไป”

นภดลเหลือบมองไปยังบุริศร์ และปล่อยนรมนโดยไม่พูดอะไร

นรมนอยากจะอธิบาย แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่จำเป็น

เธอถูกบุริศร์ดึงไปด้านหลัง หลังจากนั้นก็เหลือบมองไปยังนภดลอย่างเย็นชา ก่อนจะก้าวเดิน

“ไอสารเลว หยุดเลยนะ! ฉันบอกแกแล้ว อย่าคิดว่าผู้หญิงจะยอมให้รังแกง่ายๆ ถ้าแกรังแกผู้หญิงคนนี้อีกครั้งละก็ ก็ลองดู”

ยมราชที่ไม่ได้หยุดบุริศร์ไว้ เพิ่งจะตามมาภายหลัง แต่น่าเสียดายตรงที่บุริศร์ไม่ได้สนใจเธอแต่แรกอยู่แล้ว

บรรยากาศดีๆเริ่มเปลี่ยนแปลงจากการที่สองคนนั้นเข้ามา

นรมนมองไปยังบุริศร์ ก็พบว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีนัก จึงเอ่ยกระซิบ “นภดลเป็นคนที่มาแทนคนอื่นก็เท่านั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่มีเงินให้ฉัน ดังนั้นนภดลเลยตามฉันมา”

“อืม ผมเชื่อคุณ ผมแค่ไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นมาโดนตัวคุณก็เท่านั้น”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนยิ้มออกมา

“เมื่อกี้ฉันเกือบหกล้ม เขาแค่ช่วยฉันไว้ แบบนั้นแล้ว คุณก็ควรจะขอบคุณเขานะคะ ”

“ได้ คราวหลังผมจะลดหนี้ให้เขาหนึ่งแสนแล้วกัน เพื่อเป็นการขอบคุณเขา”

คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้เธอรู้สึกโกรธ นี้เป็นตัวอย่างของคนที่ใช้เงินฟาดหัวยังไงล่ะ แมว่าตอนนี้นรมนไม่ได้พูดอะไรออกไป อีกทั้งคนขี้หึงเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป

“คุณจะพาฉันไปไหน”

“กินข้าว！”

เมื่อบุริศร์พูดจบ นรมนก็เพิ่งรู้ตัวว่าท้องตัวเองร้องขึ้นมา

“ถ้าคุณไม่พูด ฉันก็คงลืมไปแล้วว่ายังไม่ได้กินข้าวเลย”

“คุณลืมแต่ผมไม่ลืม”

ในที่สุดบุริศร์ก็ยิ้มออกมา แล้วพานรมนไปร้านอาหาร

แม้ว่าโรงพยาบาลจะดูไม่ค่อยดีนัก แต่อาหารที่นั่นก็ไม่เลว บุริศร์และนรมนทั้งคู่ต่างไม่ได้เป็นคนที่มีนิสัยเอาแต่ใจ แต่โดยธรรมชาติแล้วเวลาที่กินข้าวด้วยกันพวกเขาจะหวานกันมาก เพราะว่าได้อยู่กับคนที่เรารัก ต่อให้จะกินอะไรก็อร่อยไปหมด

นรมนที่กำลังมองบุริศร์ ดูเหมือนว่าบุริศร์จะรู้สึกเขินเล็กน้อย

“มองอะไรเหรอ”

“คุณหล่อจัง”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์หยุดชะงักไปชั่วครู่ หูของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นแดงเล็กน้อย จากนั้นแสร้งทำเป็นสงบนิ่งแล้วพูดว่า “นี้คือเรื่องจริงที่ทุกคนก็รู้ไม่ใช่เหรอ”

“อวดเก่ง”

นรมนรู้สึกว่าตัวเองอยากอยู่ใกล้เขาตลอดเวลาจริงๆ

ทุกวันนี้ บุริศร์ผอมมาก เธอมองเห็นแก้มที่ตอบทั้งสองข้างของบุริศร์ได้อย่างชัดเจน แม้จะไม่รู้ว่าเขาผ่านอะไรมาบ้างในคุกใต้ดิน แต่เท่าที่รู้ มันต้องไม่ดีเท่าไหร่

“บุริศร์คะ”

“หืม？”

“ไม่มีอะไรคะ แค่อยากเรียกชื่อคุณเฉยๆ”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์รู้สึกเหมือนเป็นเด็กๆ

“ผมชอบฟังเวลาที่คุณเรียกผมว่าคุณสามี”

“คุณสามี！”

จู่ๆนรมนก็พูดออกมา น้ำเสียงอันอ่อนโยนนั้นทำให้บุริศร์รู้สึกว่าทั่วร่างกายนั้นอ่อนระทวย

“เรียกอีกรอบสิ”

“คุณสามี”

นรมนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

บุริศร์ยิ้มทันที เหมือนกับเด็กที่ได้ลูกอม

เมื่อเห็นบุริศร์มีความสุขมากเช่นนี้ ในใจของนรมนก็ยิ่งรู้สึกแย่

แม้ตอนนี้ทั้งสองคนจะหวานกันมากแค่ไหน แต่บุริศร์อาจจะรู้สึกแย่มากขึ้นภายหลังจากสองวัน นรมนไม่อยากให้บุริศร์รู้สึกแย่ แต่เธอจะทำอะไรได้

เธอไม่อาจทนกับความย้อนแย้งที่เกิดขึ้นในระหว่างช่วงเวลาสุดท้ายของเธอกับเขา เธออยากจะอยู่กับเขาทุกวินาที

“กินข้าวเสร็จแล้วไปดูดาวกับฉันนะ”

จู่ๆนรมนก็เอ่ยขึ้น

บุริศร์ตะลึงเล็กน้อย

“ดูดาว?”

“ใช่แล้ว แม้ว่าที่นั้นจะอยู่ไกลหน่อย แต่อากาศที่นั้นดีมาก และฉันก็ไม่ได้เห็นดวงดาวที่สว่างไสวแบบนั้นมานานแล้วด้วย”

เมื่อนรมนมองไปยังท้องฟ้า ก็พบว่าตอนนี้มืดแล้ว

เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ

โดยเฉพาะเวลาที่อยู่กับบุริศร์

อาการเวียนหัวเมื่อกี๊นับว่าเป็นสัญญาณเตือนอะไรหรือเปล่านะ

นรมนไม่รู้ แต่เธอยังคงอยากจะอยู่ด้วยกันกับบุริศร์

ความรู้สึกเช่นนี้ แม้ว่าชั่วฟ้าดินสลายก็จะยังไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าเวลาที่ทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันนั้นขจะน้อยนิดก็ตาม

แม้ว่าบุริศร์จะไม่รู้ว่าดวงดาวนั้นสวยงามยังไง แต่ก็ยังคงพยักหน้า

“ได้สิ กินเยอะๆล่ะ จะได้ไม่หิวอีก”

“อื่ม”

นรมนกินข้าวกับบุริศร์อย่างมีความสุข ทั้งสองคนเดินไปที่ด้านในสวน

ทันใดนั้นเธอก็ปีนหลังคาเหมือนกับเด็กๆ และบุริศร์ตกตะลึงไปชั่วครู่

ในความประทับใจของเขา นรมนเป็นคนที่อ่อนโยนและมีน้ำใจ จากนิสัยที่ไม่เคยก่อเรื่องอะไร ตอนนี้กลับกำลังปีนหลังคาเหมือนกับเด็กๆในชนบท เธอปีนขึ้นไปโดยไม่ได้คิดอะไรมากนัก ก่อนจะหันมากวักมือเรียกเขาอย่างมีความสุข

“ขึ้นมาสิคะ! อยู่บนนี้ค่อยมองเห็นชัดขึ้นหน่อย ยังใกล้ท้องฟ้าขึ้นอีกด้วยล่ะ”

ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกว่านรมนช่างน่ารักและไร้เดียงสามาก

แม้จะอยู่ใกล้ท้องฟ้าแต่ก็ยังจับดวงดาวไม่ได้ใช่ไหม