บทที่ 576 ฉันยอมให้เธอไม่เคยรักฉันจะดีกว่า
ยมราชรู้สึกงุนงงเล็กน้อยอารมณ์ของเขาจึงพุ่งขึ้นตามมา
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ คุณต้องฟังให้ดี ที่นี่ฉันไม่มี ฉันบอกนายเลยนะ ตอนเธอมาก็จะไม่ไหวแล้ว แล้วก็ไม่รู้ว่าไปหายากจากไหนมากินเองจนเกินขนาด ยานี้ยังไม่สมบูรณ์และถือว่าล้มเหลว ตอนนี้เธอสามารถประคองได้ดีและฉันก็ตรวจร่างกายของเธอ สิ่งกระตุ้นที่ได้รับมันเริ่มหดตัวและตอนนี้มันร้ายแรงมากขึ้น ตอนนี้ยาที่เกินขนาดยังทำร้ายตับและไตของเธอและเธอก็จะเสียชีวิตในไม่ช้า แต่นายสบายใจได้ว่าเธอจะไม่เจ็บปวดมากเกินไปและจะจากไปในการนอนหลับซึ่งก็เป็นความโชคดีเหมือนกัน "
ในคำพูดสุดท้ายเสียงของยมราชทุ้มเล็กน้อย
เธอเคยชินกับการเห็นความตายพรากจาก เลยไม่ได้ใส่ใจกับหนึ่งชีวิตที่เสียไป เพียงแต่นรมนมอบทุกสิ่งอย่างเพื่อชายตรงหน้า แม้จะเป็นวิธีที่ไร้ค่าไม่สนชีวิต ยมราชก็ยังรู้สึกว่าโง่สิ้นดี
เธอถอนหายใจ รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยในครั้งแรก
บุริศร์ตกตะลึงหลังจากฟังจบ
“ที่เธอพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงเหรอ”
“ฉันจำเป็นต้องโกหกนายรึไง ฉันไม่เคยพบเคยเจอผู้หญิงที่โง่ขนาดนี้มาก่อนเลย ผู้หญิงสมัยนี้มีใครไม่ขอเงินหรืออำนาจจากผู้ชายบ้าง ไม่มีใครเหมือนเธอ แม้แต่ผู้หญิงที่ยอมสละชีวิตเพื่อสิ่งที่เรียกว่ารักก็ไม่มีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะความโง่เขลาของเธอ นายคิดว่าฉันจะเมตตานายให้มาอยู่ที่นี้ขนาดนั้นรึไง ทั้งฉีกหน้าคนของเมืองใต้ดิน ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าการได้เห็นเธอเหลือเวลาอีกไม่นาน เป็นความเมตตาครั้งสุดท้ายของฉันที่มีต่อเธอทำให้เธอเห็นว่านายยังสบายดี สามารถไปได้อย่างหมดห่วง ไม่งั้นจะมาดูแลพวกนายทำไม พวกนายมีประโยชน์อะไรกับฉันบ้าง
ยิ่งยมราชพูดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีความผิด
เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงความเมตตาและเธอก็สร้างปัญหาให้กับตัวเอง
จู่ๆ ฝีเท้าของบุริศร์ซวนเซจนแทบล้มทั้งยืน
นรมนมาที่นี่เพื่อเขาหรือก็เพื่อช่วยเขา นรมนสละชีวิตอย่างไม่แยแสทุกสิ่ง
เป็นเขาที่ไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว
เขาเอาแต่พูดว่าเขาต้องการปกป้องนรมนและให้เธอมีชีวิตที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้ล่ะ? ชีวิตที่เหนื่อยล้าของเขาใกล้จะหมดลงแล้ว
“ไม่ใช่! ตอนที่ฉันพบเธอล่าสุดสีหน้าและเลือดลมของเธอดีเธอดูไม่เหมือนคนที่กำลังจะตาย”
ทันใดนั้น บุริศร์ก็นึกถึงท่าทางนรมนล่าสุดว่าเป็นอย่างไร
ยมราชจ้องเขาและพูดว่า “นายเข้าใจคำว่าแสงสายัณห์ของตะวันรอนไหม คนใกล้จะตายก็จะพบหน้าคนรักด้วยใบหน้าสวยงามที่สุดเสมอนั่นแหละ"
“เหลวไหล! ฉันไม่เชื่อ! คำเดียวฉันก็ไม่เชื่อ!”
หัวใจของบุริศร์ สับสนไปหมด
ไม่!
ไม่ใช่แบบนั้น!
เธอยังวัยรุ่นขนาดนั้น อายุยังไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำ!
ถ้าเธอจากไปตอนนี้ แล้วเขาจะทำอย่างไร
เขาเคยสัญญากับเธอ ว่าจะสวมชุดผู้หญิงสารภาพกับเธอบนถนนในเมืองชลธี
เขายังไม่ได้ทำเลย เธอจะตายได้อย่างไร
เขายังเคยสัญญากับเธอว่าเขาจะออกแบบเครื่องประดับให้เธอโดยใช้ดวงดาวเป็นตัวหลัก เธอก็ตกลงแล้ว
บุริศร์เพียงแค่เจ็บปวดรวดร้าวอยู่ภายใน ยันกำแพงเพื่อพยุงตัวอย่างช่วยไม่ได้ซ้ำยังรู้สึกหายใจไม่ออก
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้หล่ะ
คนที่เขารักที่สุด กลับเผชิญความตายเพื่อเธอ นั่นหมายความว่าเขาเป็นเครื่องเตือนใจของเธอหรือเปล่า
ทันใดนั้นบุริศร์ก็จำได้ว่านรมนสุขภาพไม่ดีตั้งแต่งานของป้าโอและเนื่องจากความไม่พอใจของเขาเอง นรมนเกือบจะก้าวเข้าไปในประตูนรก เขาคิดว่าเธอเป็นคนดีจริงๆ ไม่คิดเลยว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้
ทำไมเรื่องนี้ถึงทำให้เขารู้สึกแย่
คนที่เขาคิดจะปกป้องและรักมากที่สุด ตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่ทำร้ายเธอที่สุด
บุริศร์แทบอยากจะฆ่าตัวตาย แต่ก่อนหน้านี้เขายังคงโทรหา โพนี่อีกครั้งอย่างไม่สบายใจ
“นรมน เธออยู่ไหน รีบกลับมาเลยนะ ร่างกายเธอทนไม่ไหว! นรมนได้ยินฉันไหม "
โพนี่ยังคงโทรเข้าโทรศัพท์ของนรมนอยู่ตลอด แต่เธอไม่รับสาย ตอนนี้จู่ๆ เห็นนรมนโทรหาตัวเองกะทันหัน หล่อนจึงไม่รอให้เธอได้พูดก็รีบตะโกนออกมา
เธอกังวลจริงๆ
ไม่มีใครรู้สภาพร่างกายของนรมนได้ดีไปกว่าเธอ
บุริศร์ เข้าใจทุกอย่างเมื่อเขาได้ฟังเช่นนี้
เขาแทบจะทำโทรศัพท์หลุดมือ
เป็นเรื่องจริง!
ร่างกายนรมนตอนที่มาก็ไม่ไหวแล้ว
ทำไมถึงไม่บอกเขาหล่ะ
ทำไมต้องมาด้วย
เมื่อรู้ดีว่าเขาจะหาโอกาสกลับไปแม้ว่าเขาจะติดกับดักชั่วคราวก็ตาม ทำไมถึงต้องมา
บุริศร์รู้ดีว่าทำไม ไม่ใช่เพราะรักทั้งหมด?
ยัยทึ่ม ห้าปีที่ผ่านมาสามารถปล่อยให้ตัวเองถูกเข้าใจผิดและยืนกรานที่จะมีลูกชายหญิงคู่หนึ่งอีก ห้าปีให้หลังเป็นเพราะความรัก ทุกอย่างยังคงร่วมเผชิญลมพายุฝนฟันฝ่าทุกข์สุขไปด้วยกันกับเขา แม้กระทั่งการเผชิญหน้ากับตระกูลโตเล็ก เธอยังคงไม่พูดอะไรสักคำและไม่จากไปโดยไม่บ่น
มีหลายสิ่งหลายอย่างในตระกูลโตเล็ก ถ้าเป็นผู้หญิงธรรมดาก็คงไม่สามารถทนมันได้นาน แต่เขาไม่เคยได้ยินนรมนบ่นสักคำ แม้คุณแม่จะได้รับยาและถูกป้าโอทำร้าย เช่นนั้นเธอก็ยังคงรักเขาและตระกูลโตเล็กที่เป็นแบบนี้
มาวันนี้จู่ๆก็มีคนมาบอกเขาว่านรมนกำลังจะตาย!
คนที่สดใสมีชีวิตชีวาและมีความสุขขนาดนั้นจะใกล้ตายได้อย่างไร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...