แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 599

บทที่ 599 ทั้งแก่และป่วยกันหมด

“ประธานบุริศร์……”

พฤกษ์มองบุริศร์อย่างค่อนข้างเป็นห่วง

บุริศร์แค่รู้สึกหน้าอกอึดอัดนิดหน่อย กลิ่นสนิมกระเพื่อมในปากเขา

เขาพูดอย่างเย็นชา “พาคุณแม่กลับไปพักผ่อนที่บ้าน ถ้าฉันไม่ได้สั่ง ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าใกล้เธอ จับพ่อบ้านได้แล้วก็พามาฉันทันที”

“ครับ!”

พฤกษ์รีบตอบรับ

บุริศร์พูดเรื่องพวกนี้จบ จู่ๆ ก็ทำเสียงฮึดฮัดอุดอู้ ทั้งร่างก็ล้มลงไปทันที

“ประธานบุริศร์!”

พฤกษ์รีบพยุงเขา แต่บุริศร์เป็นลมไปแล้ว

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปากเขา

พฤกษ์รู้ นี่คือความโกรธฉุนเฉียวโจมตีหัวใจ ทำลายไปถึงราก

ผู้หญิงสุดที่รักของตนคนหนึ่ง กับแม่ที่ตนเคารพมากที่สุดคนหนึ่ง ตระกูลโตเล็กที่มีความสุขตลอดมา ทำไมมันถึงวุ่นวายเพราะคนที่ปลอมตัวเป็นคุณชายรองด้วย?

บุริศร์ถูกคนที่ใกล้ชิดตนที่สุดหักหลัง ความรู้สึกนั้นมันจินตนาการได้ เขาใช้พลังทั้งหมดในการเคารพคุณนายตระกูลโตเล็ก ไม่คิดว่าคุณนายตระกูลโตเล็กจะร่วมมือกับคนนอกทำกับเขาแบบนี้ เป็นใครก็รับไม่ไหว

พฤกษ์ถอนหายใจ บอกคนข้างๆ “แจ้งหมอป้องให้มาที่บ้านหน่อย”

“ผู้ช่วยพฤกษ์ ประธานบุริศร์บอกว่าจะไปเมือง A ทันที”

คนข้างๆ ก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรแล้ว

พฤกษ์พูดเรียบๆ “ทั้งหมดนี้ฉันจัดการเอง ถึงจะต้องไป ก็ให้คุณชายป้องมาก่อน สภาพตอนนี้ของประธานบุริศร์ไปแล้วก็ยิ่งอันตราย”

“ครับ!”

คนข้างๆ รีบตอบตกลง จากนั้นก็รีบไปหาป้อง

พฤกษ์ย้ายบุริศร์ไปขึ้นรถ และขับรถกลับคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กทันที

ขณะที่ป้องมาถึง กานต์ก็ตื่นพอดี

เขาเห็นบุริศร์อยู่บนเตียง ใบหน้ากังวลของพฤกษ์ ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้น? คุณบุริศร์เขาเป็นอะไร? หม่ามี้ผมล่ะ?”

พฤกษ์มองกานต์ ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรในชั่วขณะหนึ่ง คิดสักพักแล้วพูดขึ้น “คุณแม่คุณถูกหมอโพนี่เอาตัวไปแล้ว บอกว่าต้องได้รับการรักษาดีๆ ห้ามคนอื่นรบกวน”

“ทำไมหม่ามี้ไม่บอกผมล่ะ? จริงสิ ผมหลับไปได้ยังไง?”

กานต์รู้สึกค่อนข้างสงสัย

พฤกษ์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “หนูง่วง ก็ควรหลับไม่ใช่เหรอ? เอาล่ะ ไปพักผ่อนเถอะ สุขภาพประธานบุริศร์มีปัญหานิดหน่อย เดี๋ยวคุณชายป้องมาดูเขา”

“ปัญหาที่เหลือจากครั้งก่อนที่เมืองใต้ดินเหรอฮะ?”

กานต์มองบุริศร์เหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย ดวงตาคมพบว่ามีคราบเลือดที่มุมปากบุริศร์ ก็ตกตะลึงอย่างอดไม่ได้

เลือดออก?

นี่สำหรับกานต์แล้วมันเป็นเรื่องใหญ่

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณบุริศร์กันแน่?”

สายตากานต์คมขึ้นมา

ทันใดนั้นพฤกษ์ก็รู้สึกสายตากานต์เหมือนบุริศร์สุดขีด ยิ่งมีพลังอำนาจของบุริศร์มากขึ้นเรื่อยๆ

“พูดสิฮะ มองผมทำไม?”

กานต์กังวลเป็นพิเศษ

พฤกษ์ถึงได้สติกลับมาแล้วพูดขึ้น “ประธานบุริศร์เกิดความฉุนเฉียวโจมตีหัวใจ ไม่เป็นอะไร หนูไม่ต้องกังวล”

“ความฉุนเฉียวโจมตีหัวใจ? ทำไมถึงเกิดความฉุนเฉียวโจมตีหัวใจ? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณไม่บอกผม หรือผมต้องไปถามคุณบุริศร์เองไหม?”

กานต์ไม่ได้โง่ขนาดนั้น พฤกษ์รู้มาตลอด แต่ตอนนี้เขาอยากร้องไห้จริงๆ

“คุณชายน้อย คุณให้อภัยฉันเถอะ ฉันไม่รู้จริงๆ บริษัทมีปัญหาเยอะขนาดนั้น ประธานบุริศร์ก็ต้องมีโกรธจนแย่บ้าง”

“โกหก!”

กานต์หันตัวไปดูกล้องวงจรปิด พบว่าเวลาที่ตนหลับไป กล้องวงจรปิดเป็นช่วงเวลาว่างเปล่าครึ่งชั่วโมงกว่า

ทำไม?

ระบบรักษาความปลอดภัยของตระกูลโตเล็กไม่เคยหยุดมาก่อนนี่หน่า?

ในตอนนี้ คนที่วิ่งกลับมาจากข้างนอกพูดกับพฤกษ์ว่า “ผู้ช่วยพฤกษ์ จับพ่อบ้านได้แล้ว ประธานบุริศร์บอกว่าให้พามาหาเขา ตอนนี้พามาได้ไหม?”

คนที่เดินมาเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่เห็นว่าพฤกษ์กะพริบตาให้ไม่หยุดมันหมายความว่าอย่างไร ยังถามขึ้นด้วยความสงสัยเล็กน้อย “ผู้ช่วยพฤกษ์ ตาคุณเป็นอะไร?”

พฤกษ์อยากจะไล่คนคนนี้ออกไปจริงๆ

กานต์เดินมาตรงหน้าคนคนนั้นแล้วถามขึ้น “ทำไมแด๊ดดี้ผมต้องให้คุณไปพาพ่อบ้านมาที่นี่?”

“นั่นใคร นายลงไปได้แล้ว”

พฤกษ์รีบเอ่ยปาก แต่สายตากานต์จ้องเอาไว้

“บ้านนี้คุณอาพฤกษ์เป็นเจ้าบ้านเหรอ?”

ประโยคนี้ทำให้พฤกษ์เหงื่อแตกพลั่ก

“ไม่ใช่นะ คุณชายน้อย ฉันแค่……”

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณห้ามพูดอะไร ไม่งั้นผมจะให้คุณกินหนูตาย”

ประโยคนี้ของกานต์ทำให้พฤกษ์รู้สึกขนลุกทันที

กินหนูตายไม่เป็นอะไรหรอก ก็ยังต้องกินมัน แต่ใครจะรู้ว่าหนูตายตัวนี้มันตายอย่างไร?

ทุกยุคทุกสมัยมีคนอัจฉริยะเกิดขึ้นทุกเมื่อ กานต์เทียบกับบุริศร์ ก็คือนักเรียนที่เหนือกว่าอาจารย์

พฤกษ์ปิดปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว

กานต์เห็นเขาทำตัวดีแล้ว ก็หันตัวไปหาคนที่มาแล้วถามขึ้น “ทำไมแด๊ดดี้ผมต้องให้คุณไปจับตัวพ่อบ้าน?”

คนที่มาก็ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร รีบหันไปทางพฤกษ์

“มองเขาทำไม? มองผมแล้วพูดสิ ทำไม? คุณก็อยากชิมรสชาติหนูตายเหรอ?”

เมื่อกานต์พูดประโยคนี้ออกไป คนที่มาก็รู้สึกพลังอันมหาศาลในท้อง รีบพูดขึ้น “เป็นความต้องการของประธานบุริศร์ครับ”

“ทำไมแด๊ดดี้ผมต้องสั่งแบบนี้ด้วยล่ะ? จริงสิ คุณย่าผมล่ะ?”

ความเฉียบไวของกานต์ทำให้พฤกษ์รู้สึกร้องไห้ไม่ออก