แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 600

บทที่ 600 บุริศร์ ลูกโหดเหี้ยมมากพอแล้ว

ขณะที่คุณนายตระกูลโตเล็กกำลังจะฆ่าตัวตาย ก็ได้รับการช่วยเหลือไว้ได้

เมื่อข่าวนี้แพร่ออกมา ป้องก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “คุณนายของพวกคุณเก่งจริงๆ”

พฤกษ์ยิ้มขมขื่น แล้วรีบไปเตรียมการ

หลังจากบุริศร์ถูกป้องช่วยให้ฟื้นขึ้นมาได้ ก็ส่ายหน้าให้สร่างสักหน่อยก่อนพูดขึ้น “ฉันต้องรีบไปเมืองใต้ดิน”

“ทางที่ดีนายคุมสภาพจิตใจหน่อย ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองโดนทำร้ายประสาทจากการสะกดจิต ยังไม่ระวังอีก โกรธมากๆ มันไม่ดี”

ป้องจ่ายยาขณะที่พูดกับบุริศร์

บุริศร์สวมเสื้อคลุมอย่างไม่สนใจสักนิดแล้วพูดขึ้น “มีนายอยู่ ฉันเชื่อว่านายทำได้”

“ฉันเป็นคนนะ ไม่ใช่พระเจ้า พวกคุณสองสามีภรรยาอย่าคิดว่าพวกเราสองสามีภรรยาเป็นคนมหัศจรรย์เกินไปได้ไหม”

“ยังไงตอนนี้ฉันไม่มีเวลาร่วมมือในการรักษากับนาย”

บุริศร์พูดขณะที่กำลังเดินไปข้างนอก

“เดี๋ยวก่อน งั้นเอายานี้ไปด้วย หนึ่งวันกินสามครั้ง มันบรรเทาอาการปวดประสาทของนายได้ชั่วคราว ที่มันปวดจนเป็นแบบนี้ นรมนไม่รู้ใช่ไหม? ถ้านายอยากให้ฉันบอกเธอ นายก็ไม่ต้องเชื่อฟังฉัน”

บุริศร์ชะงักสักพัก แล้วหยิบยาป้องมา

“ระวังปากนายหน่อยนะ”

แต่ป้องยิ้มแล้วพูดขึ้น “แบกความเจ็บปวดไว้คนเดียว ลูกผู้ชายจริงๆ นะ แต่ฉันอาจจะต้องบอกข่าวร้ายข่าวหนึ่งกับนาย คุณแม่ของนายจะฆ่าตัวตาย พฤกษ์ไปห้ามไว้ทัน”

บุริศร์ได้ยินเรื่องนี้ก็ขมวดคิ้วแน่น

“เกิดขึ้นเมื่อไร?”

“ก่อนหน้านี้ไม่นาน”

“รู้แล้ว”

“ไม่คิดจะไปเยี่ยมหน่อยเหรอ?”

ป้องเห็นบุริศร์ไม่คิดจะไป ก็อดถามขึ้นไม่ได้

บุริศร์พูดขึ้นเรียบๆ “เธอไม่ตายหรอก ถึงเธอตาย ฉันก็ยิ่งไม่ปล่อยตรินท์ไป เพื่อคนคนนั้น เธอจะไม่ตายเพราะคนคนนั้น ที่ทำแบบนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการหยุดฉัน ไม่ให้ฉันไปเมืองใต้ดิน”

“นายมองออกและเข้าใจ แต่ฉันสงสัยมากเลยล่ะ คุณแม่ของนายไม่ได้ชอบนรมนมากเหรอ? ทำไมครั้งนี้ไม่สนใจความเป็นความตายนรมน? หรือลูกสะใภ้อยู่กับลูกชายไม่สำคัญจริงๆ เหรอ? แต่มันแปลกๆ อ่ะ ถ้าคนคนนั้นเป็นตรินท์จริงๆ การช่วยเหลือและการรักทะนุถนอมของเธอก็ไม่แปลก แต่ทั้งๆ ที่เธอรู้ว่าคนคนนั้นไม่ใช่ ทำไมต้องปกป้องแบบนี้ด้วย? ไม่ลังเลที่จะเป็นศัตรูกับนายเลยด้วยซ้ำ? คนคนนั้นกับแม่นายเป็นอะไรกันแน่?”

คำพูดของป้องทำให้บุริศร์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“ฉันก็อยากรู้ เธอปกป้องคนคนนั้นตลอดเวลา ข่าวตอนแรกสุดที่ตรินท์มีชีวิตอยู่เธอก็เป็นคนบอกฉัน ฉันก็เลยสงสัยว่าเธอรู้ว่าคนคนนั้นไม่ใช่ตรินท์ตั้งแต่แรก แต่ในเมื่อไม่ใช่ ทำไมต้องปกป้องแบบนี้ด้วย? ทำไมต้องหลอกฉันแบบนี้อีก? ฉันเคยถามเธอแล้ว แต่เธอไม่ตอบ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ฉันก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายนรมน”

“บุริศร์หันตัวไปมองป้องแล้วพูดขึ้น “แม่ฉันฝากให้นายนะ ฉันรู้ว่านายจะดูแลเธออย่างดี ตอนนี้ฉันต้องรีบไปเมืองใต้ดินแล้ว ไม่งั้นฉันเป็นห่วงว่านรมนจะเป็นอะไร”

“นายไม่เคยคิดเลยเหรอว่าคราวก่อนที่นายไปเมืองใต้ดิน พานรมนไปได้อย่างราบรื่น มันเพราะนายสัญญากับพวกมันว่าจะให้พิมพ์เขียวพวกมัน ตอนนี้พิมพ์เขียวนายทำเสร็จหรือยัง? ไม่เอาสิ่งนี้ไปด้วย พวกมันไม่มีทางให้นายพานรมนออกมาหรอก แต่ถ้าเอาพิมพ์เขียวไปด้วย พวกนายก็อาจจะไม่ได้กลับมา ทางที่ดีก็คิดวิธีแก้ปัญหาให้รอบคอบ แล้วก็การปวดประสาทของนาย ช่วงนี้ไม่สามารถควบคุมมันได้ ฉันไม่กล้ารับประกัน ควบคุมไม่ได้แล้วจะเกิดผลลัพธ์ยังไงฉันก็ไม่แน่ใจ ทางที่ดีนายต้องเตรียมใจเอาไว้”

ป้องบอกทุกอย่างกับบุริศร์ล่วงหน้า

“รู้แล้ว”

บุริศร์พูดจบก็เดินออกไป เจอกับพฤกษ์พอดี

“ประธานบุริศร์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นอะไร คุณแม่เป็นยังไงบ้าง?”

บุริศร์ยังคงถามหนึ่งประโยค

พฤกษ์ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ พูดอะไรไม่น่าฟัง คุณนายก็แค่ทำให้พวกเราเห็น”

ผลสรุปแบบนี้บุริศร์ก็คาดเดาไว้แล้ว

เขาพูดเสียงทุ้ม “นายไม่ต้องตามฉันไปนะ อยู่ที่นี่ ดูคุณแม่ไว้ให้ดี พ่อบ้านล่ะ?”

“อยู่ในห้องรับแขกครับ”

“ฉันจะไปหาหน่อย”

บุริศร์เดินไปที่ห้องรับแขกทันที

พ่อบ้านตัวสั่น เมื่อเห็นบุริศร์เดินมา ก็ตัวหดอย่างเห็นได้ชัด

“ประธานบุริศร์ คุณชายใหญ่ ผ-ผมแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น คุณนายให้ผมทำแบบนี้”

พ่อบ้านได้รับคำสั่งจากคุณนายตระกูลโตเล็กจริงๆ ตอนนี้ทำได้แค่พูดถึงคุณนายออกมาเพื่อรักษาชีวิต

บุริศร์พูดขึ้นอย่างเย็นชา “นายอยู่กับคุณนายมากี่ปีแล้ว?”

“ครับ ผมติดตามคุณนายมาตั้งแต่อายุยี่สิบกว่าปี รับใช้เธอตลอดเวลา ถึงจะไม่มีคุณงามความดี ผมก็ทำงานหนักมาก คุณชายใหญ่ ผมทำตามคำสั่งจริงๆ และคุณชายรองคนนั้น พวกคุณเป็นพี่น้องกัน คุณนายก็ไม่อยากให้พวกคุณฆ่าแกงกันหรอกครับ ดังนั้น……”

“หยุดพูด!”

สีหน้าบุริศร์หนักอึ้งทันที