แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 601

บทที่ 601 คุณจงใจ

พฤกษ์รู้สึกกังวลอยู่บ้าง จึงถามว่า “ประธานบุริศร์ ท่านดูนี่สิครับ……”

“ให้ป้องมาช่วยดูเธอ”

บุริศร์ใจไม่แข็งพอ แต่นึกถึงที่เธอร่วมมือกับคนนอกเพื่อลักพาตัวนรมน เขาก็รู้สึกเป็นทุกข์และหดหู่ใจอย่างพูดออกมาไม่ได้

พ่อบ้านถูกคนลากไปที่ทะเลโดยตรง ไม่มีใครกล้าร้องขอความเมตตา

บุริศร์ตามสปีดโบ๊ทมา มองเห็นพ่อบ้านกำลังพยายามดิ้นรนอยู่ในทะเล ผุดขึ้นผุดลง ในแววตาไม่มีความสั่นไหวแม้แต่น้อย

ตอนนี้ใครทำอะไรนรมน เขาต้องการชีวิตคนคนนั้น

จิตสังหารนี้ทำให้คนรอบข้างแทบหยุดหายใจ บรรยากาศหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

ในมือของบุริศร์มียาเม็ดที่ได้รับมาจากป้อง เขาไม่พูดอะไร โยนเข้าปากแล้วกลืนลงไปทันที

ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รับรู้อาการปวดเส้นประสาทของตนเอง และไม่ใช่ว่าจะไม่รับรู้ความทรมานนั้นเมื่อตนเองเจ็บปวดขึ้นมา แต่ในตอนนี้เขาไม่สามารถสนใจมันได้

ร่างกายของนรมนอ่อนแอมากเกินไป เธอตกอยู่ในมือของตรินท์ แล้วจะหนีออกมาได้อย่างไร？

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตรินท์ที่เป็นคนแบบนั้น ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เสียงของพ่อบ้านเบาลงเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ถูกลมและคลื่นทะเลปิดกั้นขวางเอาไว้

มีคนมารายงาน บอกว่าพ่อบ้านเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ถามบุริศร์ว่าจะไม่สนใจเขาจริงใช่ไหม ในเมื่อเป็นชีวิตหนึ่ง และพวกเขาไม่มีใครที่กล้าพอจะฆ่าคนได้

บุริศร์มองพ่อบ้านดิ้นเฮือกสุดท้าย และกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชาว่า “งมขึ้นมาก่อน รอเขาฟื้นขึ้นค่อยลงมือต่อ”

ประโยคนี้พูดออกมาอย่างเฉยเมย ไม่ช้าไม่เร็ว แต่กลับทำให้คนโดยรอบรู้สึกเย็นยะเยือก

การทุรนทุรายครั้งเดียวยังไม่เพียงพอ ยังต้องทุรนทุรายอย่างทุกข์ทรมานไม่หยุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่คือการทรมานจิตใจ ถ้าพวกเขาเป็นพ่อบ้าน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนนี้จะทำให้บุริศร์มีความสุขใจ

บุริศร์ไม่มองพ่อบ้านอีก แต่หลับตาพักผ่อนร่างกาย

อาการปวดเส้นประสาทของเขาเริ่มอีกแล้ว

ถึงแม้จะกินยา ถึงแม้จะพยายามระงับอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหว นอกจากนี้ยังเจ็บมากขึ้นในทุกครั้ง

สองมือของเขากำแน่นกลายเป็นหมัด กำแน่น จนเส้นเลือดดำบูดขึ้นมา เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกมาเต็มหน้าผาก แต่เขาไม่ส่งเสียงร้องสักแอะเดียว

เพียงแค่นั่งตรงดาดฟ้าอยู่แบบนั้น ทำให้คนเข้าใจว่าเขากำลังครุ่นคิด กำลังงีบหลับ

บุริศร์รู้สึกแค่เพียงปวดหัวแทบจะระเบิด ความปรารถนาที่จะฆ่าคนยิ่งรุนแรงขึ้น

เขาลุกขึ้น ดวงตาเป็นสีแดง

ในเวลานี้ไม่มีใครกล้าก้าวขึ้นไปพูดอะไรกับบุริศร์ ส่วนในใจของบุริศร์ก็มีความเดือดดาลและความบ้าคลั่งอย่างไม่อาจอธิบายได้

นึกถึงนรมนที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง เขายิ่งอยากฆ่าคน

บุริศร์รู้ว่าเกิดปัญหาขึ้นกับจิตใจของเขา เขาจำเป็นต้องหาเวลาสอบถามป้องสักหน่อย แต่ตอนนี้ยังไม่สามารถทำได้

สปีดโบ๊ทมาถึงโซนขอบ เมืองAอย่างรวดเร็ว บุริศร์และพวกเขาจึงลงเรือกันที่นี่

บุริศร์มองไปรอบๆ ที่นี่ใกล้กับ เมืองAมาก เขากลับคิดไม่ถึงว่าที่นี่จะสามารถทะลุไปเมืองชลธีได้

“จดจำเส้นทางนี้ไว้ บอกพฤกษ์ว่า ให้ซื้อสิทธิ์ในการใช้พื้นที่ทะเลนี้ให้แก่ฉัน ไม่ว่าจะต้องใช้เงินสักเท่าไหร่ก็ตาม ”

“ครับ”

บุริศร์พูดจบก็ขึ้นรถ มุ่งหน้าสู่ เมืองA

มาถึง เมืองAอีกครั้ง ความรู้สึกของบุริศร์ช่างแตกต่างไปจากครั้งที่แล้วโดยสิ้นเชิง

เขามาถึงเมืองใต้ดินด้วยใบหน้าเย็นชา ตรงไปหาท่านขุนอินทันที

“ผมเข้าใจว่าพวกเราตกลงเรื่องความร่วมมือกันได้แล้ว คิดไม่ถึงว่าพวกคุณจะต่ำช้าเช่นนี้ ลักพาตัวภรรยาของผมมาที่นี่ นี่มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่？”

บุริศร์มีท่าทีดุร้าย

ท่านขุนอินตะลึงไปเล็กน้อย “ ลักพาตัวภรรยาของคุณอะไรกัน？ประธานบุริศร์ คุณอย่ามาล้อเล่นนะ เห็นอยู่ว่าข้อตกลงพวกเราบรรลุผลแล้ว ผมจะทำเรื่องที่ขุดหลุมฝังตัวเองไปทำไม ？”

“ยังจะเถียงข้าง ๆ คู ๆ อีกเหรอ？คุณกับตรินท์ร่วมมือกันไม่ใช่ความจริงหรือไง？ผมเพิ่งจะกลับไป ตรินท์ก็ฉวยโอกาสที่ผมไม่อยู่ลักพาตัวภรรยาของผมไป และลี้ภัยมาที่เมืองใต้ดินของคุณ คุณยังจะกล้าพูดว่าไม่รู้เลยสักนิดเหรอ？”

ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ คิ้วของท่านขุนอินยิ่งขมวดมากขึ้น

“ประธานบุริศร์ ผมยอมรับว่าแต่ก่อนได้ร่วมมือกับคุณชายตรินท์จริง แต่หลังจากคุณกลับไปแล้ว พวกเราก็ไม่เคยติดต่อกันอีกเลยจริงๆ ”

“ใครจะไปเชื่อคุณ？”

บุริศร์มั่นใจว่าตรินท์กับนรมนต้องอยู่ที่เมืองใต้ดิน ท่านขุนอินเองก็จนปัญญา เขาไม่มีทางเลือกจึงให้คนพาบุริศร์ไปตามหา

บุริศร์เดินไปรอบๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีข่าวคราวของตรินท์กับนรมน ดวงตามืดมนขึ้นทันที

“คุณเอาพวกเขาไปซ่อนไว้ที่ไหน？คุณต้องรู้ไว้นะ ถ้าผมหาภรรยาของผมไม่เจอ แบบแปลนและสัญญาการมอบอำนาจใบนั้น พวกคุณไม่ต้องคิดจะได้มัน ผมต้องการเพียงแค่ให้ภรรยาของผมอยู่เย็นเป็นสุข เลือกให้ดีนะ ผมคิดว่าคุณจะเข้าใจ”

“ประธานบุริศร์ ผมไม่รู้ว่าคุณชายตรินท์เอาภรรยาของคุณไปไว้ที่ไหนจริงๆ เขาไม่ได้มาที่นี่จริงๆ ”

“แต่เขามาที่เมืองAของคุณจริงๆ นอกจากที่นี่ของคุณ เขายังจะไปที่ไหนได้？ท่านขุนอินผมจะบอกคุณให้นะ ถ้าหาภรรยาของผมไม่เจอ อย่างแย่ที่สุดพวกเราก็สู้กันจนตายไปข้างใดข้างหนึ่ง สิ่งที่พวกคุณต้องการชาตินี้อย่าคิดว่าจะได้”

บุริศร์พูดอย่างดุร้าย ส่วนก็ท่านขุนอินยิ่งวิตกกังวล