แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 61

บทที่ 61 ฉันก็เป็นแค่คนเร่ร่อนที่ไม่มีอนาคต

นรมนตัวค้าง

หล่อนไม่เคยคิดว่าบุริศร์จะมาจูบหล่อนก่อน ประเด็นสำคัญคือหลังแต่งงาน3ปีมานี้เขาไม่เคยไปจูบหล่อนเองเลย ถึงแม้เรื่องบนเตียง เขาก็เพียงทำตามหน้าที่เท่านั้น และเขาก็ไม่อนุญาตให้หล่อนไปโดนริมฝีปากเขาอีก

ริมฝีปากสำหรับบุริศร์แล้วเป็นจุดที่สำคัญ

เมื่อก่อนหล่อนจะรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้ากับเขาตลอด แต่ตอนนี้นับว่าอะไร?

ในขณะที่นรมนอึ้งค้างบุริศร์ได้เอาลิ้นเข้าไปโพรงปากชิมรสหวาน

โพรงปากหล่อนนั้นมีรสหวานของมะม่วง

ถ้าเป็นเมื่อก่อนรสแบบนี้ตีตายเขาก็ไม่ยอมลอง แต่ทำไมมันชั่งหวานแบบนี้

เมื่อนรมนเรียกสติกลับคืนได้ หล่อนรีบผลักเขาออก แล้วตามด้วยตบหน้าเขาไปแรงๆ

หน้าของบุริศร์บวมขึ้นอย่างชัดเจน พร้อมรอยช้ำตรงคอที่สังเกตได้ง่าย

“บุริศร์ เธอบ้าไปแล้วหรอ?”

นรมนหายใจไม่ทั่วท้อง และถึงขั้นตัวสั่น

5ปีแล้ว!

หล่อนดันยังมีความรู้สึกต่อจูบของเขา!

“เป็นไปได้ยังไง?”

“ต้องเพราะว่าความเกลียดแน่!”

“ใช่!”

“ต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน!”

หล่อนกำลังเป่าหูตัวเอง

บุริศร์ดันยิ้มเหมือนเด็กที่แอบกินลูกอม และมองด้วยสายตาอ่อนโยน ทำให้นรมนไม่รู้จะทำไง

ตกลงผู้ชายคนนี้เป็นไรกันแน่?

ในขณะที่นรมนไม่รู้จะทำไง หมอและพยาบาลได้เดินเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น? มีตรงไหนที่ให้ช่วยมั้ยครับ?”

นรมนยังไม่ทันพูด บุริศร์ได้พูดขึ้น :“ไม่มีไร แค่ผมเกิดอาการแพ้หน่อยๆ “

หมอเพิ่งเห็นมือและหน้าของบุริศร์บวมขึ้นแบบนี้

“เร็ว! รีบทำการรักษา! สภาพแบบนี้ ไม่เร่งรีบได้ไง? แบบนี้เดี๋ยวอาการหนักขึ้นอีกหรอก!”

คุณหมอตื่นเต้นมาก

นรมนอึ้งค้างอีกรอบ

หล่อนรู้มาตลอดว่าบุริศร์แพ้มะม่วง แต่อาการนั้นจะขนาดไหนหล่อนไม่รู้มาก่อน วันนี้เห็นหมอพูดแบบนี้ หล่อนถึงจะกลัว

“หมอคะ อันตรายมากมั้ยคะ?”

“ อันตรายสิ อาการเกิดขึ้นเร็วแบบนี้ ถ้าช้าอีกละก็ ตายได้เลยนะ รีบส่งเข้าไปที่ห้องไอซียู!”

นางพยาบาลรีบพาบุริศร์ไปทันที

นรมนกังวล

“เขาแพ้ถึงขั้นนี้เลยหรอ!”

“ทำไงดี?”

“ถ้าเขาเป็นอะไรไป กลมจะทำไง?”

นรมนใจร้อนจะลงจากเตียง และดันโดนบุริศร์รู้เข้า พูดขึ้น

“อยู่ตรงนี้เฉยๆไม่ต้องไปไหน”

“แต่ฉัน....”

“ไม่มีคำว่าแต่ ถ้าเธอจะลง งั้นฉันก็จะไม่รับการรักษา”

บุริศร์ขู่นรมนอย่างเด็กน้อย

นรมนอย่างบอกไปมากว่าแล้วแต่ แต่เมื่อนึกถึง กลมนึกถึงตอนที่หล่อนยังนอนป่วยอยู่บนเตียง สุดท้ายหล่อนก็ต้องหยุด

สีหน้าของบุริศร์ค่อยดีขึ้นหน่อย

“เชื่อฟังนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”

เขายิ้มให้กับนรมน แล้วค่อยเดินตามพยาบาลไป

นรมนรู้สึกเกลียดเบาๆ

“เขาบอกหล่อนว่าอะไรนะ?”

“เชื่อฟัง?”

“ผู้ชายคนนี้สมองคงจะผิดปกติแล้วแหละ?”

นรมนสะดุ้ง ขนลุกไปทั้งตัว

พอบุริศร์เขาออกไป หล่อนรู้สึกว่าเรื่องมันแปลกๆ

ผู้ชายคนนี้ตอนนี้เขาก็รู้ว่าการต์เป็นลูกของเขา เขาไม่ใช่ควรจะถึงหล่อนว่าตกลงเรื่องมันเป็นไงไม่ใช่หรอ? และหล่อนเป็นใครอีก?

“แต่ทำไมเขาไม่พูดถึงเลย?”

“และยังแปลกอีก?”

“หรือว่าเขาไม่ได้ดูที่ใบแจ้งนั้น?”

คิดไปคิดมา ก็คงแบบสภาพนี้แหละ ถึงจะอธิบายกับเขาได้

นรมนไม่เข้าใจ แต่อีกใจก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่

อุสาโดนบุริศร์ดันเข้ามา และยังเติมน้ำเกลือ ตุ่มแดงค่อยๆลดลงไปบ้างล่ะ

คุณหมอให้เขานั่งใกล้ๆกับนรมน

นรมนค้าน

“คุณหมอ ทำไมให้เขามานั่งนี้? อยู่ห้องผู้ป่วยเดียวกันไม่สะดวก”

“ไม่เห็นจะไม่สะดวกตรงไหน ฉันว่าก็ดีนิ”

บุริศร์ตอบนรมน

นรมนมองบุริศร์อย่างโมโห :“เธอแค่แพ้ ไม่จำเป็นต้องนอนโรงพยาบาลหรอก?”

“ชีวิตฉันนั้นมีคุ้นค่า ฉันจะต้องหายดีแล้วค่อยออก ไม่ได้หรอ?”