แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 628
บทที่ 628 พวกคุณตระกูลโตเล็กนี่ใช้ได้เลยนะ
“บุริศร์ คุณจะทำอะไร？”
คุณนายตระกูลโตเล็กทำตัวไม่ถูก
บุริศร์พูดอย่างเย็นชา “เอาคุณนายไปดูแลในห้องให้ดี ถ้าฉันไม่อนุญาต ก็ห้ามปล่อยเธอออกมา ถ้าเกิดพวกคุณยังอยากทำงานอยู่ที่ตระกูลโตเล็กล่ะก็”
พูดจบ เขาก็กวาดตามองรอบๆ ด้วยความเย็นชา แววตานั้นทำให้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวเหน็บ
“คุณนาย เชิญ！”
คุณนายตระกูลโตเล็กคิดวิธีที่ใช้กับนรมนไม่ถึงเลย ว่าตอนนี้จะมีอยู่บนตัวเธอ
“พวกคุณกล้าเหรอ！”
คุณนายตระกูลโตเล็กรับเรื่องจริงไม่ได้
บุริศร์ไม่พูดอะไร แต่ว่าลูกน้องรู้ถึงวิธีที่เด็ดขาดของบุริศร์แล้ว เลยบังคับคุณนายตระกูลโตเล็กเข้าไปดูแลในห้อง
“บุริศร์ คุณร้ายมากเลยนะ！ไม่ใช่ลูกของตัวเอง เลยมาทำแบบนั้นกับฉัน！คุณพี่ ตอนนี้ คุณมองเห็นด้านบนแล้วใช่ไหม？นี่เป็นลูกชายที่ฉันเลี้ยงมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ลูกชายตัวดี！”
คุณนายตระกูลโตเล็กตะโกนร้องในห้อง
“ประธานบุริศร์ คุณดูสิ……”
พฤกษ์กลัวว่ามันจะไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของบุริศร์ เลยถามด้วยความลำบากใจ
บุริศร์กลับพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้องสนใจเธอ ฉันต้องรู้ว่าช่วงนี้ที่ฉันไม่อยู่มันเกิดอะไรขึ้นอย่างละเอียด โดยเฉพาะเรื่องที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับนรมนน่ะ ถ้ารู้ความจริงทั้งหมดแล้วมาบอกฉันด้วย ยิ่งละเอียดยิ่งดี”
“ได้ ฉันจะไปทำเอง”
ในใจของพฤกษ์นั้นสงบไม่ได้
ทำไมเขาคิดไม่ออก ว่าตอนที่ทั้งหมดกำลังจะผ่านไป เกิดเรื่องกับนรมนที่บ้านใหญ่ของตระกูลโตเล็ก แต่สิ่งที่ทำให้คนคิดไม่ถึงก็คือคนที่ลงมือกับนรมนคือคุณนายตระกูลโตเล็ก
ในตอนนั้นเอง ธรรศพาธรณีมาด้วย
“บุริศร์！”
ธรรศเดินเข้ามาก็ต่อยบุริศร์ทันที
บุริศร์หลบได้แท้ๆ แต่ว่ากลับไม่หลบ ปล่อยให้ธรรศต่อยหน้าตัวเองเข้าเต็มๆ
จมูกมันเจ็บมาก มากเสียคนมีน้ำไหลออกมาจากจมูก
“ประธานบุริศร์！”
พฤกษ์รีบส่งกระดาษให้บุริศร์ ก่อนจะปิดจมูกของเขา
“คุณชายธรรศ มีอะไรก็ค่อยๆ พูดกันเถอะ คุณทำอะไรกันเนี่ย？”
“ทำอะไร？พวกคุณตระกูลโตเล็กนี่ดีจริงๆ เลยนะ！กล้ามาทำให้แม่ฉันตาย！คุณนายของพวกคุณอยู่ไหน？”
ธรรศโกรธจนหน้าแดง
เขาอยู่ภายนอกมาห้าปี พยายามอดทนและหวังว่าจะได้กลับไปเจอแม่เร็วๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอศพของแม่แทน
ได้ยินลูกน้องพูด ว่าคุณนายตระกูลโตเล็กบังคับให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาต้องตาย เมื่อได้ฟังแบบนี้ ธรรศก็โกรธเป็นอย่างมาก เลยตรงมาหาธรณีทันที
บุริศร์ผลักพฤกษ์ พลางมองธรรศแล้วพูดขึ้น “ฉันเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องนี้ ที่คุณรู้ ฉันก็เหมือนกับคุณ เพิ่งจะกลับมาเหมือนกัน คุณเสียแม่ไป ฉันเสียภรรยาไป ตอนนี้ไม่รู้ว่านรมนไปอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ว่าฉันอยากแก้ตัวอะไรแทนแม่ ฉันเพียงแค่คิดว่าควรไปหานรมนให้เจอก่อนหรือเปล่า”
“นรมนหายไปงั้นเหรอ？ทำไม？ไอ้ยายแก่ของพวกคุณทำอะไรเธอหรือเปล่า？บุริศร์ แม่บ้านบอกแล้ว ว่าแม่ฆ่าตัวตาย เพื่อตอบแทนให้กับตระกูลโตเล็ก และเพื่อให้นรมนไม่โดนรังแกในตระกูลโตเล็ก จะได้มีชีวิตดีๆ แม่ฉันมาตายแบบนี้ แล้วคุณบอกฉันว่านรมนหายไป คุณกำลังจะหมายความว่าการตายของแม่ฉันไม่มีความหมายอะไรงั้นเหรอ？”
ธรรศสั่นไปทั้งตัว
บุริศร์พูดอย่างเจ็บปวด “ใครก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ฉันยิ่งไม่อยากเลยล่ะ พูดได้เพียงว่าการตายของตรินท์ ทำให้พวกเราทั้งสองครอบครัวเสียใจเป็นอย่างมาก”
“ก็ทำอะไรนรมนไม่ได้อยู่ดี เธอเป็นถึงคุณหญิงอย่าวถูกต้องของพวกคุณตระกูลโตเล็ก！บุริศร์ฉันบอกคุณให้นะ นรมนไม่เป็นไรก็ดี แต่ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ฉันกับคุณไม่จบกันแน่”
ตอนที่ธรรศพูดนั้น เมื่อลูกน้องที่กรอกยาให้นรมนได้ยินว่าบุริศร์กลับมา แล้วก็ได้ยินว่าคุณนายตระกูลโตเล็กถูกควบคุมเข้าแล้ว เลยรีบวิ่งเข้ามาสำนึกผิดกับบุริศร์
เขาไม่รู้ว่าธรรศกับธรณีก็อยู่ด้วย เลยวิ่งมาที่ด้านหน้าของบุริศร์ แล้วคุกเข่าลงทันควัน
“ประธานบุริศร์ ฉันถูกคุณนายบังคับ ฉันมีคนต้องดูแลอีกมาก เลยไม่มีทางเลือก！”
บุริศร์มองเขา พลางพูดอย่างเย็นชา “เกิดอะไรขึ้น？”
“หลังจากที่คุณนายรู้ว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาฆ่าตัวตาย ก็สัญญาว่าจะปล่อยคุณนายไป แต่กลัวว่าคุณนายจะพูดอะไรออกไป แล้วทำให้ชื่อเสียงตระกูลโตเล็กเสียหาย เลยให้ฉันกรอกยาทำให้เป็นใบ้！”
“คุณว่าไงนะ？”
บุริศร์กับธรรศลงมือพร้อมกัน ต่างกระชากคอเสื้อของลูกน้องขึ้นมา
ลูกน้องแทบตาย แต่กลับไม่กล้าดึงดันอะไร พลางพูดขึ้น “ฉันถูกบังคับ ประธานบุริศร์ ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ พวกเราทั้งครอบครัวก็ตายกันหมด”
“คุณกล้ากรอกยาใส่ลูกของตระกูลทวีทรัพย์ธาดางั้นเหรอ？คุณอยากตายหรือไง？”
ธรรศเตะลูกน้องกระเด็น
บุริศร์กลับปล่อยมือออก
ยาที่ทำให้เป็นใบ้？
นรมนเป็นใบ้แล้วเหรอ？
จู่ๆ เขาก็คิดถึงตอนที่นรมนอยู่บนรถของนภดลได้
เธอหันออกไปมองด้านนอกหน้าต่าง ไม่มองเขาเลยแม้แต่น้อย
ตอนนั้นเขาคิดว่าเป็นฉัตรยา ตอนนี้มาคิดดู เธอกลัวว่าตัวเองจะผิดหวัง ผิดหวังจนไม่มองมาทางเขาเลยเหรอ？
เสียงที่น่าฟังขนาดนั้นของเธอไม่มีแล้วงั้นเหรอ？
ไม่！
จะเป็นไปได้อย่างไร？
ไม่มีทางเป็นไปได้！
บุริศร์ยืนไม่อยู่แล้ว เขาเซล้มลงไปโดนเก้าอี้ หน้าซีดเป็นไก่ต้ม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...