แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 629

บทที่ 629 งั้นคุณก็ไปตายเถอะ

“ประธานบุริศร์ คุณชายกานต์หายไปแล้ว”

“ไม่เจอแล้วหมายความว่าอย่างไร？”

บุริศร์จับโทรศัพท์ และรู้สึกอย่างบ้าคลั่ง

ลูกน้องพูดด้วยความกลัว “คุณนายให้พวกเราพาคุณชายกานต์ไปที่นอกเมือง แต่ระหว่างทางไม่รู้ว่าคุณชายกานต์ได้ยินลูกน้องพูดอะไร ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับคุณนาย เลยหนีไปตอนที่พวกเราไม่ได้ระวังหนีไป ขอโทษด้วยนะประธานบุริศร์ ที่พวกเราไม่ดูแลคุณชายกานต์ให้ดี”

“เมื่อเอากานต์กลับมาไม่ได้ พวกคุณก็อย่าคิดว่าจะหลีกจากภารกิจนี้ได้”

บุริศร์พูดจบด้วยความโหดร้าย ก่อนจะโยนไปที่กระจกรถ

ครอบครัวที่ดีๆ อยู่มันแตกสลายไปแล้วเหรอ？

นรมนไปแล้ว กานต์ก็หายตัวไป ตอนนี้กมลอยู่กับกิมจิ นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย？

บ้านใหญ่ของตระกูลโตเล็กนั้นมีเสียงร้องโอดครวญของคุณนายตระกูลโตเล็กดังขึ้น

“บุริศร์ คุณนี่มันไม่รักดี！คุณให้ป้าหวานใช้น้ำร้อนสาดใส่ฉัน คุณไม่ตายดีแน่！คุณจะต้องได้รับกรรม！”

คุณนายตระกูลโตเล็กด่าออกมาด้วยความโกรธแค้น เสียงดังมาจากไกลๆ แต่กลับถูกคนปิดปากเอาไว้

ป้าหวานสาดน้ำร้อนใส่หลังของคุณนายตระกูลโตเล็ก มันเจ็บเสียจนเธอแดดิ้น แต่กลับไม่มีเสียงร้องออกมา

บุริศร์ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร ก่อนจะขับรถไปที่โรงพยาบาลทหาร

เพราะว่ามีเส้นสาย บุริศร์เลยเข้าไปในโรงพยาบาลทหารอย่างง่ายดาย

ตอนที่เขาหากมลเจอ กิมจิก็พูดอย่างรู้สึกผิด “ประธานบุริศร์ ขอโทษ”

“นรมนเป็นคนสำคัญของคุณ คุณยังบังคับให้คุณย่าของเธอตายงั้นเหรอ？กิมจิ คุณคิดอะไรอยู่เนี่ย？”

บุริศร์รู้ว่ากิมจิชอบนรมน แววตาของเขานั้นซ่อนเอาไว้ไม่อยู่ แต่ว่าเขาไม่ได้เปิดโปงออกมา ตามความหมายหลายๆ อย่างแล้ว ความรู้สึกที่กิมจิมีต่อนรมนทำให้เขาปกป้องนรมนได้แบบไม่ต้องคิดอะไร นี่เป็นสิ่งที่บุริศร์คาดหวัง แต่ทำไมเขาคิดไม่ถึงเลย ว่ากิมจิจะไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเพื่อบังคับให้ย่าของนรมนตาย

กิมจิขมริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างเจ็บปวด “ฉันไม่ไปทำไม่ได้ ตอนนั้นคุณนายมีดึงดันเป็นอย่างมาก”

“ฉันคิดว่าความรู้สึกที่คุณมีต่อนรมนจะทำให้คุณปกป้องนรมนได้แบบไม่ต้องคิดอะไร ฉันผิดเอง ตอนที่สำคัญที่สุด คุณยังเป็นห่วงตัวเอง ดังนั้นกิมจิ คุณไม่เหมาะกับเธอ”

เมื่อได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ กิมจิก็อึ้งไป

เขาคิดว่าความรู้สึกที่ตัวเองมีให้นรมนนั้นเขาจะรู้เพียงคนเดียว คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้บุริศร์จะมาพูดแบบนี้ เลยยิ่งรู้สึกไม่ดีเข้าไปใหญ่ เมื่อคิดได้ว่าตอนนั้นตัวเองไม่ได้ปกป้องนรมนอย่างสุดชีวิต กิมจิก็รู้สึกแย่ขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉัน……”

“ถึงคุณจะช่วยกมล แต่ว่าฉันไม่ซึ้งใจกับคุณหรอก ถ้าเกิดคุณช่วยคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไว้ได้ บางทีตอนนี้อาจจะไม่เหมือนเดิม แต่ว่าวันนี้ ฉันไม่ต้องใช้คุณ”

บุริศร์เข้าไปในห้องของกมล

กมลนอนไปแล้ว แต่ว่าใบหน้ายังมีคราบน้ำตาอยู่ ขนาดน่องไก่ที่เธอชอบที่สุดยังวางอยู่บนโต๊ะไม่ขยับไปไหน

ในใจของบุริศร์นั้นบีบรั้ง

เขาอุ้มกมลขึ้นมา

กมลรีบลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นบุริศร์ก็ยื่นแขนมาจับคอขอบเขา พลางร้องไห้แล้วพูดว่า “แด๊ดดี้ คุณกลับมาแล้วเหรอ？คุณมารับฉันใช่ไหม？แด๊ดดี้ ฉันจะบอกคุณนะ มีแม่มดใจร้ายหน้าเหมือนคุณย่าเลย เธอดุพวกเรามาก เธอเอาหม่ามี้กับพี่กิจจาไป แด๊ดดี้คุณรีบให้เธอคืนหม่ามี้กับพี่กิจจามาเถอะ！”

“ได้！”

บุริศร์กอดกมลเอาไว้แน่น และเจ็บใจมาก

กมลถูกเขากอดอยู่เงียบๆ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “แด๊ดดี้ หม่ามี้ไม่กลับมาแล้วเหรอ？”

“ไม่มีทาง！หม่ามี้จะต้องกลับมา หม่ามี้ชอบกมล เป็นห่วงกมลขนาดนั้น ต้องกลับมาแน่นอน แด๊ดดี้พาคุณกลับบ้านเอง！”

บุริศร์กอดกมลแล้วหันตัวเดินออกไป

กิมจิอยากตาม แต่กลับได้ยันบุริศร์พูด “ตั้งแต่วันนี้ คุณห้ามพูดถึงคนของตระกูลโตเล็กอีก ผู้จัดการของอาณาจักรรัตติกาลนั้น เป็นส่วนที่นรมนดูแล เธอจะเก็บคุณไว้ไหมฉันไม่รู้ คุณทำด้วยตัวเองเถอะ”

เมื่อพูดจบ บุริศร์ก็เดินออกไป

จู่ๆ กิมจิก็คิดว่าตัวเองเหมือนละอองเล็กๆ ที่เหมือนจะไม่มีที่อยู่แล้ว

กลับไปที่ตระกูลโตเล็กไม่ได้แล้ว ยังจะกลับไปอาณาจักรรัตติกาลได้เหรอ？

ตอนนี้ไม่รู้ว่านรมนอยู่ที่ไหน ช้าหรือเร็วคุณนายตระกูลโตเล็กก็ต้องแก้ไขกับบุริศร์ แล้วถึงตอนนั้นจะทำอย่างไรกับอาณาจักรรัตติกาล？

กิมจินิ่งไป

เขาต้องกลับอาณาจักรรัตติกาล！

ตอนที่นรมนไม่อยู่ เขาจะช่วยเธอดูแลอาณาจักรรัตติกาลให้ได้ เดี๋ยวตอนที่เธอกลับมาจะได้เอาอาณาจักรรัตติกาลอนาจักรที่จัดการเสร็จแล้วคืนให้นรมน

นี่เขาติดค้างนรมนนะ！

ใช่！ทำแบบนี้แหละ！

เมื่อกิมจิคิดได้แบบนี้ ก็ลุกขึ้นไปที่อาณาจักรรัตติกาล

บุริศร์ไม่ได้พากมลกลับไปที่บ้านใหญ่ของตระกูลโตเล็ก แต่หาบ้านพักตากอากาศริมทะเล เป็นที่ที่เขากับนรมนเคยพักอยู่ด้วยกัน

นาวินเห็นบุริศร์พากมลกลับมา ก็ถามด้วยความกังวล “ประธานบุริศร์ ธิดาล่ะ？คุณหญิงล่ะ？”

ในใจของบุริศร์นั้นเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

“เดี๋ยวธิดาก็กลับมา”

พูดจบเขาก็พากมลกลับมาที่ห้อง

การปลอบของบุริศร์ กมลก็ค่อยๆ หลับไป แต่กลับไม่ได้นอนหลับสนิท เหมือนตกใจอยู่ตลอด