แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 631

บทที่ 631 ตอนนี้เธอสำคัญที่สุด

“แย่แล้ว!”

สีหน้าของธรรศกับธรณีน่าเกลียดขึ้นมาทันที

ธรณีเคลื่อนไหวไม่สะดวกจึงเข้าไปไม่ทัน ตอนที่ธรรศวิ่งเข้าไป รถคันที่พึ่งบรรทุกคุณนายตระกูลโตเล็กมาก็ระเบิดขึ้น เหล่าบอดี้การ์ดได้รับบาดเจ็บอยู่รอบๆ

“คุณนายตระกูลโตเล็กล่ะ?”

ธรรศสีหน้าเคร่งขรึมทันทีเมื่อไม่เห็นคุณนายตระกูลโตเล็ก

บอดี้การ์ดละล่ำละลักพูด “คุณนายอยู่ในรถ ไม่ได้วิ่งหนีออกมา”

ก็หมายความว่าคุณนายตระกูลโตเล็กเสียชีวิตแล้ว?

ธรรศรู้สึกว่าทั้งหมดดูน่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก

ใครกันที่ต้องการให้คุณนายตระกูลโตเล็กตาย?

เขาไม่ได้ต้องการถึงชีวิตของคุณนายตระกูลโตเล็ก บุริศร์เองก็ไม่น่าจะฆ่าเธออย่างเลือดเย็นขนาดนั้น แล้วเป็นใครกันแน่ที่ลงมือกับรถของตระกูลโตเล็ก?

ไม่ว่าคำตอบคืออะไร คุณนายตระกูลโตเล็กก็ตายแล้ว และธรรศรู้สึกว่าตนเองอาจจะไม่พ้นจากการเป็นแพะรับบาปครั้งนี้

เขาถอนหายใจแล้วบอกข่าวนี้กับบุริศร์

บุริศร์ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น

“สาเหตุการระเบิดเกิดจากอะไร?”

“ไม่แน่ใจ แต่ฉันได้กลิ่นดินปืน น่าจะมีคนใส่ดินปืนไว้ที่รถเป็นชนวนระเบิด บุริศร์ ฉันขอประกาศว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเธอจริงๆ ฉันแค่......”

“ฉันเข้าใจ เรื่องนี้ก็ตามนี้เถอะ”

คำพูดของบุริศร์ทำเอาธรรศชะงักไปครู่หนึ่ง

“นายจะไม่ตรวจสอบดูหน่อย?”

“ไม่ต้องตรวจสอบ คนตายไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นใครที่ต้องการชีวิตเธอ ล้วนเป็นเพราะเธอหาเรื่องใส่ตัวเอง ตอนนี้ในเมื่อชะตาลิขิตให้เป็นแบบนี้แล้ว เอาแบบนี้แล้วกันถ้ามีเวลาไปตรวจสอบเรื่องนี้ ไม่สู้เอาแรงตรงนั้นมาตามหานรมนไม่ดีกว่าเหรอ ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็สำคัญที่สุด”

เมื่อได้ยินบุริศร์พูดแบบนั้น น้ำเสียงเย็นชานั้นทำให้ธรรศรู้สึกว่านี่อาจจะเป็นความตั้งใจของบุริศร์?

แต่ความสงสัยนี้เขาไม่ได้พูดออกมา

เมื่อทั้งสองคุยโทรศัพท์กันเสร็จแล้ว ธรรศกับธรณีก็กลับไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาด้วยความรวดเร็ว

คุณนายตระกูลโตเล็กตายแล้ว พวกเขาก็ไม่มีความเคียดแค้นอะไรอีก รีบทุ่มกำลังคนกำลังทรัพย์เพื่อตามหานรมนทันที

ในตอนที่ทุกคนกำลังตามหานรมนอยู่นั้น นรมนกับกิจจาก็ลงจากรถในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง

มิลินรู้สึกเป็นห่วงพวกเขาเล็กน้อย แต่นรมนกลับตัดสินใจแน่วแน่ที่จะไปจากพวกเขา

บุริศร์ได้ตรวจสอบรถของนภดลแล้ว แค่เขากลับมาที่ตระกูลโตเล็กก็จะรู้เรื่องทั้งหมด ถึงตอนนั้นก็แค่ตามรอยของนภดลไปจะเจอเธอแล้ว

ตอนนี้เธอไม่อยากเห็นหน้าบุริศร์เลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงบุริศร์ไม่ให้หาเธอเจอ เธอจึงลงจากรถในเมืองเล็กๆ ที่ไม่รู้จักนี้

นภดลที่ยังไม่วางใจเล็กน้อยเอ่ยขึ้น “เอาแบบนี้ไหม ผมให้คนขับรถส่งคุณหมอมิลินกลับไป คุณอยากไปที่ไหนผมไปด้วย จะได้มีคนดูแลสักคน สภาพคุณตอนนี้ผมเป็นห่วงจริงๆ”

นรมนส่ายหน้า

เธอพูดไม่ได้ พิการ แต่เธอยังมีความสามารถในการใช้ชีวิต

เธอมองกิจจาแล้วยิ้ม

เพราะรอยยิ้มของเธอกิจจาจึงยืนอยู่ข้างเธออย่างเชื่อฟัง ดูเหมือนว่าไม่ว่านรมนต้องการจะทำอะไรเขาก็จะอยู่ข้างๆ เธอ

นภดลเห็นเธอหัวแข็งแบบนั้น ก็พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ต่อให้คุณไม่คิดถึงตัวเอง คุณก็คิดถึงกิจจา สถานการณ์พวกคุณตอนนี้เอาชีวิตแทบไม่รอดด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ พวกคุณอยู่ที่นี่ผมจะวางใจได้อย่างไร? ผมเป็นคนพาพวกคุณออกมา ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกคุณ ผมจะไม่ละอายใจตัวเองได้อย่างไร? ไม่ได้ พวกคุณต้องกลับไปกับผม”

นรมนหาปากกามาใช้มือซ้ายเขียนอย่างเบี้ยวๆ “พวกเรากลับไปกับคุณไม่ได้ จะทำให้คุณกับตระกูลจันทรวงศ์เดือดร้อน

นิสัยของบุริศร์ฉันรู้จักดีที่สุด เขาต้องตามหาฉันโดยไม่สนอะไร สภาพฉันตอนนี้ไม่อยากเจอเขาจริงๆ

ถ้าเขาหาคุณเจอ คุณก็บอกไปว่าปล่อยพวกเราลงที่นี่ พวกเราไปที่ไหนคุณก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าสะดวกกรุณาให้ฉันยืมเงินจำนวนหนึ่ง ถือว่าฉันติดหนี้คุณ แล้วฉันจะคืนคุณในภายหลังแน่นอน”

“ติดหนี้อะไรกัน ถ้าไม่มีคุณ ตอนนี้ผมยังคงถูกประมูลขายอยู่ใต้ดิน นี่เงินสดสามพันหยวน ผมจะโอนให้คุณอีกสองหมื่นหยวนเผื่อใช้เร่งด่วน”

นภดลพูดพลางโอนเงินไปในบัญชีของนรมน เพราะการโอนถึงขีดจำกัดแล้วเขาจึงโอนเงินจำนวนมากไม่ได้ จึงเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “พรุ่งนี้ผมจะโอนให้คุณอีกที”

“ไม่ต้องหรอก พรุ่งนี้ฉันจะทิ้งเบอร์โทรศัพท์แล้วก็ไอดีlineทั้งหมด นภดลขอบคุณมาก แล้วฉันจะติดต่อหาคุณแล้วคืนเงินให้ภายหลัง”

นรมนเขียนคำพูด

นภดลส่ายศีรษะแล้วเอ่ย “ไม่ต้องคืนผมจริงๆ ถ้าหากจัดการเรียบร้อยแล้วจำไว้ว่าต้องแจ้งผม”

“คุณไม่ต้องรู้ที่อยู่ของฉันจะดีกว่า”

นรมนเก็บกระดาษปากกาเรียบร้อย พยักหน้าให้กับมิลินแล้วเดินจากไป

มิลินคิดไม่ถึงว่านรมนจะตัดสินใจแบบนี้

เขาคิดว่าท่าทางอ่อนแอถูกคนรังแกจนมีสภาพแบบนี้อย่างนรมน ต้องจัดการอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่างแน่ๆ เป็นผู้หญิงที่ต้องคอยพึ่งพาคนอื่น แต่นึกไม่ถึงเลยว่านรมนจะมีความคิดแบบนี้