แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 67

บทที่ 67 ฉันแค่อยากให้เธออยู่เคียงข้างฉัน

“นรมน!”

เขาไม่คิดว่าหล่อนจะเป็นแบบนี้แล้วสลบไป ทำให้เขาตกใจจนไปจับชีพจรที่ข้อมือหล่อน แต่หล่อนก็ยังไม่มีการตอบสนอง

เขาช็อค

เขารีบเรียกหมอมา แล้วให้หมอตรวจ บอกว่าหล่อนนั้นได้รับผลกระทบทางจิตใจหนักเกิน แต่โชคดีตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่เขาก็ยังมีความกลัวอยู่

ตอนนั้นเขายังทำยิ่งกว่านี้ แต่ทำไมหล่อนไม่เห็นเป็นไร ตอนนี้หล่อนเป็นไรกัน?

“คุณหมอ ร่างกายหล่อนมีไรผิดปกติมั้ย?”

เขาเป็นห่วง

คุณหมอส่ายหัวพูด:“ร่างกายหล่อนไม่ดีอยู่แล้ว ฉันสังเกตเห็นว่าหลังจากหล่อนคลอดลูกเสร็จก็ไม่ได้ดูแลตัวเองดีๆ ร่างกายมีปัญหาอีกเยอะ ต้องค่อยๆรักษา”

ได้ยินหมอพูดเขาได้ขมวดคิ้ว

“หนักมากเลยหรอ?”

“ร่างกายผู้หญิงที่มีปัญหาค่อยๆรักษาก็หายได้”

“เข้าใจละ งั้นรักษาหล่อนดีๆ”

เขาพูดจบก็เดินออกมา

เขาอยากสูบบุหรี่

หลังจากอยู่กับหล่อน อาการติดบุหรี่ยิ่งอยู่ยิ่งติดมาก

เขาจับบุหรี่เล่น

เมื่อหล่อนตื่นขึ้น บุริศร์ไม่อยู่แล้ว หล่อนโล่งอกไปทีในขณะนั้นก็นึกถึงกานต์

“ทิพย์ กานต์ละ?”

หล่อนได้โทรไปหาคมทิพย์

คมทิพย์:“กานต์โดนผู้ช่วยของบุริศร์รับไปแล้ว บอกว่ากิจจาหาเขา ทำไมหรอ?”

หล่อนเงียบ

ดูแล้วเขาคงพูดจริงๆ

“ไม่มีไร ฉันแค่ถามหนะ”

นรมนวางสาย

หล่อนต้องห้ามให้คมทิพย์เข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องนี้ไม่ได้

“บุริศร์ เธออยู่ไหน?”

หล่อนรีบไปหาเขา แต่ในห้องไม่มีเงาเขาเลย

หล่อนรีบลงจากเตียง กระโดดๆออกจากห้อง

บุริศร์เพิ่งพูดเรื่องบริษัทเสร็จ เห็นหล่อนกระโดดออกมาเหมือนกระต่ายน้อย เขารีบและเป็นห่วงมาก

เขารีบเดินไปหา

“ขาก็ยังไม่ดียังจะวิ่งไรอีก?”

พูดจบเขารีบอุ้มหล่อนขึ้นอย่างไม่สนใจการตอบสนองของหล่อน และรีบอุ้มหล่อนเข้าห้องผู้ป่วย

หล่อนมองเขาตรงหน้า เกลียดจนจะฆ่าเขาได้ละ แต่กานต์ยังอยู่ในมือเขา หล่อนห้ามรีบร้อน

กะว่าไม่ทำตามแผนละ แต่ดูตอนนี้เขาหาเรื่องเอง งั้นก็จะว่าหล่อนไม่ได้แล้ว

นึกถึงตอนนี้ หล่อนกัดฟันพูด:“ถ้าฉันรับปากว่าจะเป็นคนของเธอ เธอก็จะปล่อยลูกไปใช่มั้ย?”

เขาอึ้ง

นี้ไม่ใช่คำตอบที่เขาอยากได้หรอ

เขาแค่อยากให้หล่อนพูดความจริงให้เขาทั้งหมด อยากให้หล่อนพูดกับเขาว่ากานต์นั้นเป็นอะไรกับเขา แต่ทำไมหล่อนยอมเป็นคนของเขา ทำตัวเองแบบนั้น ก็ไม่ยอมบอกเขาว่ากานต์เป็นลูกของเขา

หล่อนไม่ใช่ใจเขาขนาดนั้นเลยหรอ?

ทำไมถึงไม่อยากให้เขารู้ว่ากานต์ยังมีตัวตนอยู่?

เพราะอะไร?

เขามองหล่อนยังไงก็ไม่ออก

หล่อนก็ไม่หลบสายตาเขา และมองกลับ

สายตาที่โกรธแค้นและไม่ยอมคน และยังมีความอดไว้

เขามองไม่ออกแล้วพูดเสียงต่ำ:“ฉันไม่ฟังคำพูดไรของเธอหรอกที่เธอตอบตกลงฉัน ใครจะไปรู้ว่าพอปล่อยเด็กนั้นมาหาเธอ เธอก็จะพาเด็กนั้นหนีไปด้วย?”

“นี่เธอจะเอาไงกันแน่?”

หล่อนกังวลมาก

หล่อนคิดว่าเขาก็จะเกรงใจกับกานต์อยู่เพราะว่าเขายังมีจิตใต้สำนึก แต่ดูแล้วเขาคงวางแผนไว้หมดแล้วแหละ ทำให้กานต์นั้นไม่คิดมาก แล้วให้รอหล่อนอยู่ตรงนั้น

หล่อนพูดอย่างโมโห:“แค่เธอไม่ทำไรกานต์ เธอให้ฉันทำไรฉันก็ยอม”

คำนี้ทำให้เขาเจ็บปวด

“เธอวางใจได้เลย แค่เธอสามารถทำให้ฉันพอใจ ฉันก็จะให้เด็กนั้นกลับมาหาเธอ แต่ตอนนี่ยังไม่ได้ สักพัก ฉันจะให้ครูในโรงเรียนอนุบาลไปที่เกาะอบรมเดือนหนึ่ง หลังหนึ่งเดือนก็ดูประพฤติของเธอ ฉันก็จะให้เขากลับมาเอง”

“บุริศร์!”

หล่อนทนไม่ไหว

“กานต์แค่อายุ4ขวบ!”

“กิจจาก็ไปและเด็กทุกคนก็ไปเหมือนกัน และยังมีครูตามไปด้วย เธอยังเป็นห่วงไรอีก?”

คำของเขาทำให้หล่อนค้าง

ครูก็จะไป?

งั้นก็แปลว่าคมทิพย์ก็ต้องไปหนะสิ?

ใช่!

เขาเป็นคนอะไร?

ไม่เหลือคนไว้ช่วยหล่อนหรอก

คมทิพย์เป็นเพื่อนสนิทหล่อน เขาจะเหลือให้เพื่อนสนิทหล่อนอยู่ไว้ได้ไง?

เขาเหมือนเมื่อก่อนที่เยือกเย็นและเจ้าเล่ห์!