แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 68

บทที่ 68 แค่นามภรรยาเฉยๆ

บุริศร์ก็นับว่าเร็ว พูดกับหล่อนได้ไม่นาน ก็มีนางพยาบาลพูดกับหล่อนว่าเวลากลับไปแล้วควรระวังอะไรบ้าง

หล่อนโมโหแต่ไม่แสดงออก

เขายังเหมือน5ปีก่อน คิดว่าเขาจะคุมหล่อนได้

หล่อนกำมัด รู้ว่าตัวเองต้องทำไรสักอย่าง

เวลานางพยาบาลชี้แจ้ง หล่อนทำหน้าตาเฉยไม่มีสีหน้าใดๆ พูดจบนางพยาบาลก็รีบออกไป

บุริศร์ที่บอกอยู่ด้านนอก สายตาเขาบ่งบอกถึงความรู้สึกที่ยุ่งเหยิง

เขาบอกคนทำคงามสะอาด ของที่เกี่ยวข้องกับเขมิกานั้นเอาไปไว้มีคฤหาสน์ริมทะเล เพราะรู้ว่าหล่อนไม่ชอบ และไม่มีร่องรอยที่เขมิกาเคยอาศัยอยู่ และพ้นน้ำยาฆ่าเชื้อ

1ชั่วโมงผ่านไปเร็วมาก

หล่อนรู้ว่าตัวเองควรทำไรสักอย่างไม่ว่าเพื่อความปลอดภัยของลูกหรือตัวเอง หล่อนก็ต้องตอบตกลงเขาไปอยู่ดี ความรู้สึกที่ถูกบังคับนั้นทำให้คนเกลียดและรับไม่ได้

หล่อนคิดว่าใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงมาทำให้ตัวเองอารมณ์ดีขึ้นนั้นคงจะดีขึ้น แต่เวลาผ่านไปแล้ว หล่อนยังโกรธอยู่ดี

เขาก็ยืนอยู่ข้างนอกเล่นบุหรี่ในมือไปมา ดูออกว่าเขาใจเข้านั้นวุ่นวายไปหมด

พฤกษ์โทรมาบอกว่า ทำความสะอาดเสร็จแล้ว ถามว่าจะให้ไปรับมั้ย จู่ๆเขาก็คิดได้ว่าไม่อยากทำลายบรรยากาศที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง

“ไม่ต้องละ เดี๋ยวฉันกลับเอง”

นี้เป็นรอบแรกที่เขาจะจัดการเรื่องส่วนตัวเอง

พฤกษ์ตกใจมาก และเขาก็ต้องรีเซ็ตที่ตำแหน่งผู้หญิงคนนี้ในใจบุริศร์ใหม่

ผู้หญิงคนนี้ต้องดีด้วยแล้ว

บุริศร์วางสายและไปจัดการค่าใช้จ่ายตอนนอนโรงพยาบาล เรื่องของหล่อน เขาไม่รู้ว่าหล่อนจะให้โอกาสเขาอีกมั้ย

หล่อนรอนานมากเขาก็ไม่มาสักที หล่อนก็เบื่อ หรือว่าเขาเปลี่ยนใจละ?

หล่อนดีใจครึ่งไม่ดีครึ่งที่กลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง หล่อนไม่รู้ว่ามันจะยากแบบนี้

หล่อนยอมจัดการเรื่องเขาให้เสร็จสิ้นสักทีไม่ว่าจะยุ่งยากยังไงก็ตาม ก็ไม่อยากเกลียดเขา และให้เขาตกหลุมรักหล่อน และหล่อนก็จะเอาของๆหล่อนไป

เมื่อเขากลับมาเห็นหล่อนสภาพที่ตัดสินใจไม่ได้

หล่อนมองเขาด้วยสายตาที่ไม่ยอมเขาง่ายๆ แต่มันกับทำให้เขาดีใจ

“คิดเสร็จยัง?”

“เธอให้ฉันคิดด้วยหรอ?”

หล่อนกัดฟันพูด

เขาเหมือนเห็นหล่อนในเมื่อก่อน จำได้ว่าตอนแรกพบ หล่อนยังวัยรุ่นและสดใส มองเขาด้วยสายตาที่ชื่นชอบ ถึงตอนนี้เขายังจำได้ชัดเจน

เมื่อก่อนในยามเวลาที่ดีทำไมเขาไม่รู้ใจตัวเองตั้งแต่แรก? แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้สายไป ในเมื่อห้าให้โอกาสอีกครั้ง เขาก็จะไม่ปล่อยมือ

ตอนนี้หล่อนแค้นเต็มที แต่เขาดันมองไม่เห็น เขากะว่าจะเก็บของให้หล่อน ยิ่งเวลาจะเก็บของที่สำคัญและส่วนตัวนั้น สีหน้าหล่อนนั้นบ่งบอกว่าไม่ยินยอมเป็นอย่างมาก

ผู้ชายนี้ไม่เจอ5ปีหน้าด้านขึ้นเยอะ

หล่อนไม่ยอมที่จะไปกับเขาอย่างมาก เพราะขาหล่อนไม่สะดวก โดนเขาอุ้มมันเรียกสายตาคนมองมาก หล่อนรู้สึกรำคาญ

“เอาไม้พยุงให้ฉัน ฉันเดินเองได้”

หล่อนพูดเสียงต่ำ

“ฉันนี้แหละไม้พยุงของเธอ”

ถึงเขาจะพูดแบบนี้ แต่หล่อนก็ไม่สนใจอยู่ดี

ทั้งสองเงียบต้นทางจนถึงบ้าน

นี้เป็นรอบแรกที่ป้าโอเห็นบุริศร์อุ้มผู้หญิงเข้าบ้านและผู้หญิงคนนี้สวยมาก ทำให้ป้าโอนึกถึงภรรยาคนก่อนนรมน ยังไงตำแหน่งนี้มันก็ว่างอยู่แล้ว ยิ่งผู้หญิงข้างนอกที่อยากแทนที่ ป้าโอไม่ทำสีหน้าดีๆให้หรอก

“คุณบุริศร์ ห้องเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ฉันเก็บวาดห้องแขกให้คุณแคทเธอรีแล้ว ไม่ว่ายังไง หล่อนไม่ใช่ภรรยา งั้นก็ไม่สามารถให้อยู่ห้องเดียวกับคุณบุริศร์ไม่ได้”

ป้าโอพูดอย่างหนักแน่น

หล่อนทำงานในบ้านโตเล็กนี้ตั้งแต่บุริศร์เด็กๆแล้ว ตอนนั้นน้ำนมของแม่บุริศร์ไม่พอ จึงเรียกป้าโอมาเป็นแม่นมให้ ถึงแม้ตลอดมานี้เป็นแค่ตำแหน่งคนใช้ที่พิเศษขึ้นมาหน่อย แต่บุริศร์ก็เคารพป้าโออย่างมาก

ตั้งแต่นรมนแต่งงานและเข้าบ้านนี้มามีป้าโอนี้แหละที่ดีกับหล่อนที่สุด แต่สีหน้าไม่ให้แล้วยิ้มพูด:“เธอเป็นใครหรอ? สามารถออกคำสั่งได้ หรือว่าเป็นคุณนายหญิง?”

คำนี้ทำให้ป้าโอเอาไม่อยู่

“คุณคะ นี่เป็นบ้านตระกูลโตเล็ก บ้านนี้มีกฎระเบียบ คุณบุริศร์ให้คุณเข้ามาอยู่ ไม่ได้ให้สิทธิ์มาตามใจตัวเองแบบนี้”

“หล่อนมี”

เขาพูดคำนี้ออกไป ทำให้ป้าโออึ้ง

5ปีมานี้ป้าโอรู้ความรู้สึกที่บุริศร์มีต่อนรมน แม้ไฟไหม้ใน5ปีก่อนผ่านไป ถึงแม้บุริศร์จะให้เขมิกาเข้ามาอยู่บ้านนี้ แต่ก็ไม่เคยมองเขมิกาเลยสักนิด ยิ่งอย่าคิดว่าจะให้เขมิกาเข้าห้องนอนบุริศร์