บทที่ 70 เธอเป็นคนแรก
“คุณผู้ชาย จริงๆหรอ.....”
“ทำตามที่ผมพูดเถอะป้าโอ ผมเคยบอกแล้ว ก็ทำเหมือนตอนรับใช้ภรรยาเถอะ”
เขาพูดอย่างหนักแน่น
ป้าโอถามอย่างไม่เข้าใจ:“หล่อนเป็นใครกันแน่? ถึงแม้จะมีภรรยาใหม่ แต่ก็ห้ามทิ้งของภรรยาเก่าหรอกมั้ง?”
เขานวดหัวตัวเอง:“เอาของไม่เก็บที่ห้องเก็บของเถอะ “
“คุณผู้ชาย...”
ป้าโอทนเห็นเขาสภาพนี้ไม่ได้
ทำไมตอนนี้เพื่อผู้หญิงคนเดียวกลายเป็นแบบนี้ ถึงแม้นรมนจะรักเขาขนาดไหน ก็ยังไม่สามารถที่จะทำให้เขาเป็นแบบนี้เลย?
แคทเธอรีนั้นกล้าได้ไง!
ป้าโอตาเริ่มแดง รู้สึกเจ็บ
ความรู้สึกที่เขามีต่อป้าโอนั้นเหมือนกับแม่เขา คุณนายหญิงคลอดเขาออกมา คุณพ่อก็เสียไป บริษัทฮัวยูกรู๊ปจำกัดที่ขนาดใหญ่ก็ตกไปอยู่ในมือคุณนายหญิง
ตอนนั้นคุณนายหญิงยุ่งกับการจัดการบริษัท ทำให้ดูแลเขาไม่ได้เลย มีช่วงเวลาหนึ่งที่เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าใครเป็นแม่เขากันแน่ พอจัดการเรื่องบริษัทเสร็จแล้ว มีเวลามาสนใจลูก แต่ลูกนั้นไม่อยากอยู่กับคุณนายหญิง อยากอยู่กับป้าโออย่างเดียว แต่คุณนายหญิงก็โมโหไม่น้อย ถึงขั้นจะไล่ป้าโอออก
หลังจากนั้นบุริศร์ก็ขอร้องแม่เขาจนแม่เขาไม่ไล่ป้าโอออก แต่คุณนายหญิงเห็นว่าป้าโอจริงใจดูแลเขาเลยยอมให้ป้าโอเลี้ยงเขาอย่างวางใจ
มองเห็นป้าโอที่มีความผูกพัน เขาพูดอย่างอ่อนโยน:“ป้าโอ ผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ นรมนดีกับผมขนาดนี้ ป้ารู้ดีที่สุด แต่ในที่สุดก็เสียหล่อนไป ตอนนี้ผมได้มาเจอกับแคทเธอรี ผมอยากเก็บรักษาดีๆ ใช้ชีวิตด้วยกันไปจนแก่ แต่ไม่ต้องทำให้ตัวเองรู้สึกเสียดายและผิดหวังอีก ป้าโอเข้าใจมั้ย? หล่อนเป็นผู้หญิงที่ผมเลือกว่าจะใช้ชีวิตไปด้วยกัน และเป็นสะใภ้ของบ้านนี้!”
ป้าโอสะดุ้ง
หล่อนได้ยินคำแบบนี้จากเขาน้อยมาก ในเมื่อเขาพูดแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็คงต้องอยู่ในตำแหน่งนั้น
ถึงแม้เขาทำแบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับนรมน แต่ป้าโอถอนหายใจแล้วถอนตัว เรียกคนให้ไปทำตามที่นรมนสั่ง
นรมนนั้นกะว่าจะมาสร้างปัญหาให้เขา หล่อนไม่เชื่อว่าคนที่คุ้นชินกับสไตล์ห้องและอยู่ห้องนี้มา8ปีจะยอมเปลี่ยนสไตล์ง่ายๆ แต่ไม่น่าเชื่อ เขาดันยอมให้เปลี่ยน!
เห็นคนใช้หลายๆคนเข้ามาในห้องหล่อนเปลี่ยนม่านนู้นนี้ให้หมด แล้วเปลี่ยนเหมือนเรือนหอจนทำให้หล่อนนั้นขนลุกขยะแขยง
กะว่าจะหาปัญหาให้ ไม่คิดว่าสีแดงสดแบบนี้ ทำให้หล่อนนั้นใจคันไปอีก!
“ฉันเปลี่ยนใจละ รู้สึกสีพวกนี้มันแยงตาเปลี่ยนให้หมดเลยเอาไรก็ได้ที่ไม่ใช่สีแดงก็พอ”
นรมนรู้ว่าสภาพตัวเองที่ทำแบบนี้ทำให้คนอื่นเกลียดหล่อน แล้วไง? ถ้าให้เขาเกลียดหล่อนด้วยก็ดีสิ?
หรือว่าจะรอดูเขาทนสิ่งที่ไม่ชอบถึงขั้นไหน!
ผู้ชายที่เคยเย็นชาหยิ่งยโสแบบนั้น เขากะจะทำไรกันแน่?
ป้าโอจะบ้ากับคำสั่งของหล่อน
คนใช้ก็จัดการเปลี่ยนให้หมดแล้ว จู่ๆก็บอกให้เปลี่ยนใหม่อีก หล่อนทำแบบนี้ได้ไง!
ในขณะที่ป้าโอจะโมโห บุริศร์เดินเข้ามา
“แค่เธอชอบ ถึงแม้จะเป็นดวงดาวบนฟ้าฉันก็จะหามาให้เธอ ฉันยอมทุกอย่าง”
ขณะนี้หล่อนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
ไม่คิดว่าผู้ชายที่เย็นชาแบบเขาจะพูดไรเลี่ยนๆแบบนี้?
“บุริศร์ มีคนเลยว่าเธอน่าขนลุกบ้างมั้ย?”
“ไม่มี เธอเป็นคนแรก”
เขาก็ยิ้มออกมาทันที รอยยิ้มของเขาอบอุ่นเหมือนพระอาทิตย์
หล่อนรีบพูด :“ฉันแค่อยากรู้ว่าจะเปลี่ยนสไตล์ไหนดี”
“อื้ม แล้วแต่เธอเลย”
เขาพูดกับคนใช้ดีๆจนให้คนทำใหม่อีกครั้ง ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนก็เถอะ
ยุ่มนู้นนี้มาทั้งวัน นรมนเริ่มหิวแล้ว
“ฉันหิวแล้ว กินข้าวตอนไหนหรอ?”
ป้าโอได้ยินอยากโมโหแต่ก็เพราะบุริศร์ป้าเองก็เลย:“เดี๋ยวดิฉันไปทำ”
“จำไว้ ฉันไม่กินเผ็ด ไม่กินเปรี้ยว ไม่กินเค็ม ไม่กินหวาน ที่เหลือก็ทำได้ตามใจ”
ฟังหล่อนพูดแบบนี้ ป้าโอจะปรี๊ดแตก
เผ็ดเปรี้ยวเค็มหวานก็ไม่กินแล้วยังบอกแล้วแต่?
“คุณผู้ชาย ข้าวมื้อนี้ป้าไม่ทำแล้ว!”
ป้าโอรีบคว้าตะกร้าจะเดินออกไป
เขามองออกว่าเพราะว่ากานต์ทำให้หล่อนนั้นใจไม่ดี พยายามหาเรื่องสร้างปัญหา
เขาถอดเสื้อคลุมออก พูด:“งั้นฉันไปทำละกัน”
พูดจบคำนี้ต่างคนต่างพากันอึ้ง
“คุณผู้ชายทำได้ไง? ให้ป้าทำเถอะ”
ป้าโอรีบไปแย่งงานมา นรมนก็พูดขึ้นอีก
“บุริศร์ อาหารที่คุณทำกินได้หรอ? ฉันต้องซื้อประกันไว้ก่อนมั้ย?”
คำนี้แขวะแน่นอน!
เขายิ้มตอบ :“เธอซื้อก่อนสิ ฉันไม่ได้อะไร”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...