บทที่ 77 ฉันอาจจะใกล้ตายแล้ว
เขาคิดถึงหล่อนที่สภาพแบบอารมณ์สาวน้อยมาก
เขาเห็นหล่อนแก้มแดง รู้สึกเหมือนกลับไปเมื่อ5ปีที่แล้ว หล่อนที่คิดเผื่อเขาทุกอย่างและรักเขา
สายตาเขาอ่อนโยนมาก กระตุกยิ้มแปลว่าอารมณ์ดีมาก
ผู้จัดการเห็นเขาอารมณ์ดีแบบนี้เลยพูดว่า“ยังเหลือห้องใหญ่อีก1ห้อง เดี๋ยวผมให้คนนำทาง”
“เตรียมของกิน เอาที่แบบย่อยง่ายๆ”
เขานึกได้ว่าที่หล่อนออกไปกับเจตต์นั้นเพื่อไปกินข้าวก็เลยพูดขึ้น
ผู้จัดการไม่เคยเห็นเขาพาผู้หญิงมาเปิดโรงแรมและการพูดของเขาเมื่อตะกี้อ่อนโยนแบบนี้ ผู้จัดการเลยรู้ว่าผู้หญิงคนนี้สำคัญกับเขาแน่ๆ
ถึงแม้ผู้จัดการจะไม่เห็นหน้านรมนแต่ผู้จัดการก็รู้กฎระเบียบให้คนพาขึ้นลิฟต์ทันที
พอเข้าลิฟต์หล่อนรู้สึกโล่งทันทีแต่มือที่จับคอเสื้อเขานั้นเปียก
รู้สึกได้ว่าหล่อนตื่นเต้น เขารู้สึกดีใจเฉย
ดูแล้วน่าจะเป็นรอบแรกที่หล่อมมาเพื่อทำสิ่งแบบนี้
ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขาอารมณ์ดี
ตลอดทางทั้งสองไม่พูดไรกัน
หล่อนรู้สึกตกใจกับตัวร้อนของเขา หล่อนอยากเอามือกลับมาแต่ก็กลัวตัวเองตกลงไปก็เลยได้แค่นอนไปที่อกเขาฟังเสียงใจเต้นหล่อนเองก็ตื่นเต้นขึ้นมาก
หลังเข้ามาในห้องเขาวางหล่อนบนเตียงและปลดกระดุมออกจนเห็นไหปลาร้าของเขา
หล่อนรู้สึกทั้งห้องนั้นเต็มไปด้วยความร้อนหล่อนพยายามหารีโมทแอร์แต่เขาไปปรับอุณหภูมิให้ต่ำลง
“งั้นอาบน้ำก่อนมั้ย? เดี๋ยวของกินจะมาส่ง กินของก่อนเดี๋ยวจะไม่มีแรง”
เขาพูดอย่างปกติแต่หล่อนนั้นตื่นเต้นมาก
พูดแล้วก็แปลกไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เลยเอากับเขาทำไมตอนนี้ตื่นเต้นสะงั้น?
เสียงใจเต้นตุบๆนั้นแปลว่าไร?
หัวใจหล่อนเต้นจนจะหลุดออกมา
หล่อนไม่กล้ามองตาเขา
หล่อนบอกตัวเองปล่อยวางๆปล่อยวาง! ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำแค่เปลี่ยนที่เอง ภาพเก่าๆของเขากับหล่อนค่อยๆลอยออกมา ทำให้หล่อนรับไม่ได้
“ฉันว่าฉันไปอาบน้ำก่อน”
หล่อนอยากเดินไปเองแต่เขานั้นอุ้มหล่อนก่อนแล้ว
“ขาไม่ดี ฉันว่าฉันอุ้มเข้าไปดีกว่า อีกอย่างขาเธอโดนน้ำไม่ได้ให้ฉันช่วยมั้ย?”
“ไม่ต้อง!”
หล่อนตอบเร็วเท่าไหร่แปลว่าหล่อนยิ่งตื่นเต้นเท่านั้น
เขารักตายกับสภาพของหล่อนในตอนนี้ ไม่ได้ทำให้หล่อนลำบากใจและวางหล่อนลงและใส่น้ำให้หล่อน แล้วยิ้มอ่อน “ตอนนี้เธอแช่น้ำไม่ได้งั้นก็อาบๆไปก่อนนะเสร็จแล้วเรียกฉัน ฉันจะอุ้มเธอออกไปเองพื้นมันรื่นเธอต้องระวังหน่อย”
“เข้าใจละ รีบออกไปเถอะ”
หล่อนไม่เคยรู้ว่าเขาจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนเป็นแค่หล่อนนั้นแหละที่เปิดน้ำให้เขาอาบ?
มองหน้าที่เขินแดงของหล่อนเขาแอบยิ้มและเดินออกไป
เสียงเคาะประตู พนักงานเอาอาหารมาส่ง
เขาบอกให้พนักงานรีบวางแล้วรีบไป
ด้านนอกเงียบกริบ
หล่อนแอบฟังอยากจะล็อดประตูห้องน้ำแต่เดี๋ยวก็ต้องเปิดอยู่ดี อีกอย่างรนอย่างเขาพูดไรก็ทำนั้น วันนี้หล่อนคงไม่รอดแล้ว ถึงจะอยู่ในห้องน้ำตลอดชีวิตสุดท้ายก็ต้องออกไปอยู่ดีไม่ใช่หรอ?
นึกออกก็ได้แต่หายใจลึกๆเพื่อไม่ให้ตัวเองตื่นเต้น
ในสมองหล่อนนั้นเป็นแต่ภาพเขาที่มีร่างกายที่เพอร์เฟคและแรงพุ่งสุดตัว
คิดๆหล่อนก็ร้อนระอุไปทั้งตัว
หล่อนรีบสาดน้ำใส่หน้า
ถึงแม้5ปีนี้ไม่ได้อะไรกับผู้ชายแต่ก็ไม่จำเป็นต้องคงจำชัดเจนขนาดนั้นมั้ย?
อีกอย่างหล่อนจะคิดเรื่องพวกนี้เพื่ออะไร?
อยากจะคืนดีกับเขาจริงหรอ?
ถึงแม้เขาจะเก่งกล้าจารสาวๆหลายคนหลงรักแต่เขาก็โหดร้ายเย็นชาไม่ใช่หรอ?
หล่อนเอาแต่พูดให้ตัวเองสงบสติอารมณ์แต่มันไม่สำเร็จ
ทุกๆนาทีผ่านไป ในห้องน้ำไม่มีการขยับเขยื้อนอะไร
เขารู้สึกเป็นห่วง
หล่อนนั้นขาไม่สะดวก ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องอีกแล้วนะ?
เขารีบเคาะประตู เคาะๆแล้วถาม “นรมนไม่เป็นไรใช่มั้ย”
หล่อนรีบตอบกลับ “ไม่เป็นไร”
หล่อนรู้ว่าตัวเองหนีไม่รอดสุดท้ายก็เลยถอดเสื้ออาบน้ำแล้วคลุมตัวเองไว้แน่นๆแล้วค่อยพูดขึ้น“ฉันเสร็จแล้ว เธออุ้มฉันออกไปได้แล้ว”
หล่อนก็ยังตื่นเต้นไม่หาย
เขาเปิดประตูเห็นหล่อนออกมาจากไอน้ำเวลา5ปีนี้ทำไรหล่อนไม่ได้เลย
เขารู้สึกจุดๆหนึ่งของร่างกายเจ็บปวด
นี่เป็นผู้หญิงของเขา!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...