แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 79
บทที่ 79 ไม่เป็นไรฉันรอได้
ในขณะที่หล่อนไม่พอใจแต่ก็กลัวเพราะความโกรธของเขา
เขมิการีบถอยหลัง เหมือนนึกอะไรถึงแล้วรีบหน้าซีด
“ไม่ใช่นะ บุริศร์ ฉันแค่...”
“แค่อะไร? แค่ไม่พอใจ? แค่อยากขึ้นเตียงกับฉันแต่ไม่มีโอกาสใช่มั้ย? เขมิกาเธอควรจำไว้นะว่าเธอเป็นใคร! ที่เธอสามารถอยู่บ้านนี้อยู่เลี้ยงดูกิจจา ไม่ใช่เพราะว่าฉันยังมีความรู้สึกต่อเธอแต่เพราะคนๆนั้นต่างหาก!”
จู่ๆเขาก็ไปบีบคอเขมิกาเหมือนกับสิงโตที่กำลังขู่คำราม
เขมิกาเริ่มกลัว
เขมิกาน้อยมากที่จะเห็นเขาเป็นแบบนี้มือเขามากรงเหล็กที่จะทำให้เขมิกาตายได้ตลอดเวลา
รอบนี้เขมิกากลัวมากๆ
“บุริศร์ อย่าทำแบบนี้! ฉันผิดแล้ว! ฉันไม่กล้าอีกแล้ว! อย่าฆ่าฉันเลย เธอต้องรู้ว่าฉันเป็นคนของคนนั้นๆ! ถ้าเขารู้ว่าเธอทำแบบนี้กับฉัน คนนั้นจะไม่ให้อภัยเธอแน่!”
เขมิกาไม่ทำไม่ได้ที่จะเอาคนนั้นมาอ้างเป็นผู้ชายที่ทำให้เขมิกานั้นทำตามใจในบ้านนี่และอยากได้อะไรก็ได้!
เขาบีบจนเห็นเส้นเลือดแรงบีบนั้นไม่ลดลงเลย
เขาเกลียดจนอยากจะบีบคอเขมิกาให้ตาย!
แต่เสียดายเขาทำไม่ได้!
เขาทิ้งเขมิกาไว้ด้านข้าง
เขมิกาล้มลงและออกเสียงดังโอ้ยยยย
พฤกษ์ที่วิ่งมาแต่ไกลเห็นฉากนี้
ดูแล้วเขมิกาคงไปรบกวนเรื่องเขาจริงๆสินะ
“ท่านประธาน ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!”
พฤกษ์รีบขึ้นหน้าและพยุงเขมิกา แต่ดันได้ยินเขาพูดขึ้น“ตั้งแต่วันนี่เป็นต้นเอาเขมิกากลับไปที่บ้านตระกูลของเขมิกาเอง ถ้าเขมิกาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งใดของบ้านตระกูลโตเล็ก และไม่รู้ว่าควรเว้นระยะห่างยังไงกับฉัน ชาตินี้ก็ไม่ต้องให้เขมิกาเข้าบ้านตระกูลโตเล็กอีก! ตอนนี้กิจจาก็ไม่เล็กแล้ว สามารถอยู่เองได้แล้ว!”
เขมิกาที่กำลังจะลุกขึ้นดันหมดแรง
“ไม่! เธอทำแบบนี้ไม่ได้ ! บุริศร์ กิจจาเป็นทุกอย่างของฉัน! เธอจะเอากิจจาไปจากฉันไม่ได้!”
เขมิกาต้านและกำลังออกจะทำอะไรแต่โดนพฤกษ์ปิดปากไว้ก่อน
ที่รบกวนเขาก็สามารถทำให้พฤกษ์เองตาย800รอบ ถ้ายังให้เขมิกาพูดปาวๆๆอยู่ละก็งานก็คงจะไม่มีให้ทำแล้ว
พฤกษ์รีบลากตัวเขมิกาออกไป พฤกษ์เองยังรู้สึกถึงแรงมองที่เย็นเฉียบ
เขาเหงื่อตก ดูแล้วเงินโบนัสนี้ก็คงล้มแล้วสินะ
ในที่สุดหน้าประตูเงียบสักที แต่เขาก็ไม่มีความอยากแล้ว
เขามีเรื่องมากมาย บนตัวแบกรับของไว้เยอะแยะ
นรมนได้ยินด้านนอกเงียบก็รู้ว่าฉากนี้จบไปแล้ว
นรมนพิงที่หัวเตียงมองเขาเดินเข้ามาและมองมาทางหล่อนเหมือนจะดูสิ่งที่หล่อนวางแผนไว้ออก
“เธออยากถามอะไร?”
นรมนมองหน้าเขาไม่กล้าพูดไรแต่น่าหัวเราะ
หล่อนดีใจ!
ที่เห็นเขากับเขมิกาทะเลาะกันแค่นั้นหล่อนเองก็ดีในสะใจสุดๆ
นิสัยของเขาไว้คงจะไว้คิดบัญชีกับหล่อนทีหลัง?
แล้วไง?
หล่อนไม่แคร์!
ตั้งแต่5ปีก่อนที่หล่อนเกิดใหม่นั้นหล่อนเองก็ไม่มีไรน่าแคร์อยู่แล้ว
มองหน้านรมนที่ไม่แคร์ไรทั้งสิ้นและสายตาที่มีความหาเรื่อง เขาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว
คนที่มีโอกาสได้จับโทรศัพท์เขาและรู้รหัสเขาก็มีแต่หล่อนแล้วจะมีใครอีก?
เขมิกาที่อยู่โรงพยาบาลจะมีความสามารถพิเศษอะไรที่จะรู้ว่าเขากับนรมนจะทำอะไรกันนอกจากมีคนบอกเขมิกาเอง
เขานึกถึงสายเข้าตะกี้ เขายังจะไม่เข้าใจไรอีก?
เขามองหล่อนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องทำแบบนี้ เพื่อลงโทษเขา? หรือว่าลงโทษเขมิกา? หรือว่าทั้งสองหล่อนก็เกลียด
เขารู้สึกอึดอัด
เรื่องนี้ทำให้เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะมีอะไรกับหล่อนแล้วทำให้หล่อนมีอารมณ์ขนาดนั้นแต่หล่อนก็ยังพยายามเรียกสติของตัวเองกลับคืนตลอด
ผู้หญิงคนนี้ไม่รักเขาแล้ว!
เขารู้สึกอยู่ยากลำบากใจและเจ็บปวดเหมือนตัวเองกำลังโดนควักหัวใจออกไป
ความเงียบของเขาทำให้หล่อนไม่รู้จะทำไง
ผู้ชายคนนี้ควรจะถามหล่อนอย่างโมโหไม่ใช่หรอ?
หล่อนเตรียมใจแล้ว แต่เขาเงียบแบบนี้หมายความว่าไง?
หล่อนเดาไม่ออก
เขารีบใส่เสื้อเหมือนความรู้สึกที่เร่าร้อนตะกี้โดนดับหานหมด เหลือเพียงแต่ความเย็นชา
หล่อนไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงคำว่าเดียวดายคำนี้ แต่จู่ๆหล่อนก็รู้สึกเจ็บเมื่อเห็นแผ่นหลังที่เดินไปอย่างเงียบเหงาและโดดเดี่ยว
สายตาเขานั้นซับซ้อนเกินไปกว่าหล่อนจะมองออก แต่ตอนนี้จะทำไรกันแน่?
หลังจากเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็หันมาบอกกับหล่อน“มีที่ๆอยากไปอีกมั้ย? ถ้าไม่มีฉันพาเธอกลับบ้าน”
“หื้มม?”
หล่อนไม่คิดว่าเขาจะตอบสนองแบบนี้
เขาไม่โมโห?
เพราะไร?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย