แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 79

บทที่ 79 ไม่เป็นไรฉันรอได้

ในขณะที่หล่อนไม่พอใจแต่ก็กลัวเพราะความโกรธของเขา

เขมิการีบถอยหลัง เหมือนนึกอะไรถึงแล้วรีบหน้าซีด

“ไม่ใช่นะ บุริศร์ ฉันแค่...”

“แค่อะไร? แค่ไม่พอใจ? แค่อยากขึ้นเตียงกับฉันแต่ไม่มีโอกาสใช่มั้ย? เขมิกาเธอควรจำไว้นะว่าเธอเป็นใคร! ที่เธอสามารถอยู่บ้านนี้อยู่เลี้ยงดูกิจจา ไม่ใช่เพราะว่าฉันยังมีความรู้สึกต่อเธอแต่เพราะคนๆนั้นต่างหาก!”

จู่ๆเขาก็ไปบีบคอเขมิกาเหมือนกับสิงโตที่กำลังขู่คำราม

เขมิกาเริ่มกลัว

เขมิกาน้อยมากที่จะเห็นเขาเป็นแบบนี้มือเขามากรงเหล็กที่จะทำให้เขมิกาตายได้ตลอดเวลา

รอบนี้เขมิกากลัวมากๆ

“บุริศร์ อย่าทำแบบนี้! ฉันผิดแล้ว! ฉันไม่กล้าอีกแล้ว! อย่าฆ่าฉันเลย เธอต้องรู้ว่าฉันเป็นคนของคนนั้นๆ! ถ้าเขารู้ว่าเธอทำแบบนี้กับฉัน คนนั้นจะไม่ให้อภัยเธอแน่!”

เขมิกาไม่ทำไม่ได้ที่จะเอาคนนั้นมาอ้างเป็นผู้ชายที่ทำให้เขมิกานั้นทำตามใจในบ้านนี่และอยากได้อะไรก็ได้!

เขาบีบจนเห็นเส้นเลือดแรงบีบนั้นไม่ลดลงเลย

เขาเกลียดจนอยากจะบีบคอเขมิกาให้ตาย!

แต่เสียดายเขาทำไม่ได้!

เขาทิ้งเขมิกาไว้ด้านข้าง

เขมิกาล้มลงและออกเสียงดังโอ้ยยยย

พฤกษ์ที่วิ่งมาแต่ไกลเห็นฉากนี้

ดูแล้วเขมิกาคงไปรบกวนเรื่องเขาจริงๆสินะ

“ท่านประธาน ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!”

พฤกษ์รีบขึ้นหน้าและพยุงเขมิกา แต่ดันได้ยินเขาพูดขึ้น“ตั้งแต่วันนี่เป็นต้นเอาเขมิกากลับไปที่บ้านตระกูลของเขมิกาเอง ถ้าเขมิกาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งใดของบ้านตระกูลโตเล็ก และไม่รู้ว่าควรเว้นระยะห่างยังไงกับฉัน ชาตินี้ก็ไม่ต้องให้เขมิกาเข้าบ้านตระกูลโตเล็กอีก! ตอนนี้กิจจาก็ไม่เล็กแล้ว สามารถอยู่เองได้แล้ว!”

เขมิกาที่กำลังจะลุกขึ้นดันหมดแรง

“ไม่! เธอทำแบบนี้ไม่ได้ ! บุริศร์ กิจจาเป็นทุกอย่างของฉัน! เธอจะเอากิจจาไปจากฉันไม่ได้!”

เขมิกาต้านและกำลังออกจะทำอะไรแต่โดนพฤกษ์ปิดปากไว้ก่อน

ที่รบกวนเขาก็สามารถทำให้พฤกษ์เองตาย800รอบ ถ้ายังให้เขมิกาพูดปาวๆๆอยู่ละก็งานก็คงจะไม่มีให้ทำแล้ว

พฤกษ์รีบลากตัวเขมิกาออกไป พฤกษ์เองยังรู้สึกถึงแรงมองที่เย็นเฉียบ

เขาเหงื่อตก ดูแล้วเงินโบนัสนี้ก็คงล้มแล้วสินะ

ในที่สุดหน้าประตูเงียบสักที แต่เขาก็ไม่มีความอยากแล้ว

เขามีเรื่องมากมาย บนตัวแบกรับของไว้เยอะแยะ

นรมนได้ยินด้านนอกเงียบก็รู้ว่าฉากนี้จบไปแล้ว

นรมนพิงที่หัวเตียงมองเขาเดินเข้ามาและมองมาทางหล่อนเหมือนจะดูสิ่งที่หล่อนวางแผนไว้ออก

“เธออยากถามอะไร?”

นรมนมองหน้าเขาไม่กล้าพูดไรแต่น่าหัวเราะ

หล่อนดีใจ!

ที่เห็นเขากับเขมิกาทะเลาะกันแค่นั้นหล่อนเองก็ดีในสะใจสุดๆ

นิสัยของเขาไว้คงจะไว้คิดบัญชีกับหล่อนทีหลัง?

แล้วไง?

หล่อนไม่แคร์!

ตั้งแต่5ปีก่อนที่หล่อนเกิดใหม่นั้นหล่อนเองก็ไม่มีไรน่าแคร์อยู่แล้ว

มองหน้านรมนที่ไม่แคร์ไรทั้งสิ้นและสายตาที่มีความหาเรื่อง เขาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

คนที่มีโอกาสได้จับโทรศัพท์เขาและรู้รหัสเขาก็มีแต่หล่อนแล้วจะมีใครอีก?

เขมิกาที่อยู่โรงพยาบาลจะมีความสามารถพิเศษอะไรที่จะรู้ว่าเขากับนรมนจะทำอะไรกันนอกจากมีคนบอกเขมิกาเอง

เขานึกถึงสายเข้าตะกี้ เขายังจะไม่เข้าใจไรอีก?

เขามองหล่อนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องทำแบบนี้ เพื่อลงโทษเขา? หรือว่าลงโทษเขมิกา? หรือว่าทั้งสองหล่อนก็เกลียด

เขารู้สึกอึดอัด

เรื่องนี้ทำให้เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะมีอะไรกับหล่อนแล้วทำให้หล่อนมีอารมณ์ขนาดนั้นแต่หล่อนก็ยังพยายามเรียกสติของตัวเองกลับคืนตลอด

ผู้หญิงคนนี้ไม่รักเขาแล้ว!

เขารู้สึกอยู่ยากลำบากใจและเจ็บปวดเหมือนตัวเองกำลังโดนควักหัวใจออกไป

ความเงียบของเขาทำให้หล่อนไม่รู้จะทำไง

ผู้ชายคนนี้ควรจะถามหล่อนอย่างโมโหไม่ใช่หรอ?

หล่อนเตรียมใจแล้ว แต่เขาเงียบแบบนี้หมายความว่าไง?

หล่อนเดาไม่ออก

เขารีบใส่เสื้อเหมือนความรู้สึกที่เร่าร้อนตะกี้โดนดับหานหมด เหลือเพียงแต่ความเย็นชา

หล่อนไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงคำว่าเดียวดายคำนี้ แต่จู่ๆหล่อนก็รู้สึกเจ็บเมื่อเห็นแผ่นหลังที่เดินไปอย่างเงียบเหงาและโดดเดี่ยว

สายตาเขานั้นซับซ้อนเกินไปกว่าหล่อนจะมองออก แต่ตอนนี้จะทำไรกันแน่?

หลังจากเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็หันมาบอกกับหล่อน“มีที่ๆอยากไปอีกมั้ย? ถ้าไม่มีฉันพาเธอกลับบ้าน”

“หื้มม?”

หล่อนไม่คิดว่าเขาจะตอบสนองแบบนี้

เขาไม่โมโห?

เพราะไร?