แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 80

เขามองหน้าป้าโอที่เลี้ยงดูเขาตั้งแต่เด็กก็อดไม่ได้ที่จะพูดเมื่อนึกถึงหล่อนที่ไม่ได้กินข้าวเช้า พูดเสียงต่ำ“เปล่า ป้าไปทำงานที่ป้าคุ้นเคยเถอะสำหรับหล่อนแล้วคงยังไม่ชินกับป้าเท่าไหร่ อีกอย่างหล่อนเป็นนักดีไซน์ที่เขาเชิญมา ช่วงนี้ต้องตั้งใจทำงาน ป้าก็อย่าไปกวนเลย”

พูดจบ เขาก็หันตัวเดินไป

ป้าโอมองไปที่ห้องหล่อนอย่างโมโห

ผู้หญิงคนนี้ต้องไปพูดไรแน่ๆถึงทำให้เขามาพูดกับตัวเองแบบนี้?

ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้งานเล็กงานใหญ่ป้าแกทำหมด ตอนนี้เพียงเพราะว่าแคทเธอรีคนเดียวแล้วจะหาคนใหม่มันเป็นการหยามป้าแกเองมาก

ป้าโอแอบเกลียดหล่อน

เรื่องพวกนี้หล่อนไม่รู้ หล่อนรู้แค่ว่าหลังจากตัวเองกลับห้องก็จะคอลกับกานต์สำหรับเรื่องอื่นหล่อนไม่อยากคิด

ไม่นาน กานต์ก็คอลสายมา_

หล่อนรีบรับ

“ม่ามี๊!”

กานต์ยิ้มอย่างดีใจจนทำให้ตัวหล่อนยิ้มไปด้วย

“เป็นไงบ้าง? โอเคมั้ย?”

“ยังดีแหละ ตรงนี้เป็นเกาะ แต่เวลาฝึกนั้นฝึกพื้นราบนะแม่ แม่ ผมจะให้บอกให้ฟัง ที่ฝึกตรงนี้เป็นของจริงหมดเลย! เหมือนในหนังเลย เป็นของจริงทุกอย่าง ว้าว!โครตเท่!”

กานต์ตื่นเต้น

ดูออกว่าการต์ชอบที่นี้

หล่อนรู้ ตั้งแต่ลูกออกมาลูกก็ชอบด้านทหารมาตลอดคงจะได้พ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของบุริศร์ขู่เขาด้วยการฆ่าตัวตาย เขาเองก็ไม่ยอมกลับมาเป็นผู้สืบทอดด้านธุรกิจนี้หรอก ถ้าเขายังเป็นทหารอยู่ละก็ตอนนี้คงได้ยศสูงๆแล้ว

เห็นลูกชายที่ดีใจ หล่อนก็วางใจแล้ว

“ชอบก็ดีแล้ว ระวังตัวด้วยนะ ไม่ว่าจะฝึกฝนอะไรต้องปลอดภัยไว้ก่อนนะ?”

เข้าใจแล้วครับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง แต่แม่นั้นแหละหายบ้างยัง? ดูแล้วแม่ไม่น่าอยู่โรงพยาบาล กลับบ้านของน้าคมทิพย์หรอ? มันคนดูแลมั้ย? อยู่คนเดียวได้มั้ย?”

กานต์เหมือนลุงแก่เลย เอาแต่บ่นๆเตือนๆอยู่นั้น หล่อนก็รู้สึกอบอุ่นใจแบบบอกไม่ถูก

“เด็กนี่ เธอแค่อายุ4ขวบเองนะ เรื่องของผู้ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง แม่จะบอกให้ ใช้ชีวิตให้เหมาะสมกับวัยหน่อย แม่ดูแลตัวได้”

“เข้าใจแล้วครับ ผมคิดถึงแม่จัง!”

จู่ๆกานต์ก็อ้อนสะงั้น หน้ากลมๆแบบนั้นน่ารักแค่ไหน

กานต์นั้นหน้าตาก็เหมือนตุ๊กตาอยู่แล้ว แต่แค่ชอบทำเป็นคนแก่ ตอนนี้ไปตรงนั้นแล้วความเดียงสาของกานต์เกิดขึ้นอีกครั้ง

“แม่ก็คิดถึงกานต์นะ แม่รอกานต์กลับมานะครับ เดี๋ยวกลับมาแล้วแม่ทำของอร่อยให้กิน!”

“ใช่หรอครับ? ผมจะกินของโปรดของผมน้าาา!”

กานต์ดีใจจนกระโดดโลดเต้น

“ได้! ไม่ว่ากานต์อยากกินอะไรแม่จะทำให้กินหมดเลย”

หล่อนอยากจะเอาทุกอย่างที่ดีของโลกนี้ให้กานต์หมด

เวลานี้จู่ๆก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

“ลูกพี่ เธอมาทำไรตรงนี้? เรียกเช็คชื่อแล้วนะ เอ๊ะ? พี่สาวคนสวยนี้เป็นใครอ่ะ? ลูกพี่ ลูกพี่มีแฟนแล้วหรอ?”

กิจจาถามและแปลกใจกับหล่อนมาก

กานต์ขมวดคิ้วเอาโทรศัพท์ไว้ข้างๆ

“ไปนู้นไป! นี่แม่ฉันเอง! เธอไปก่อน แล้วบอกครูฝึกว่าเดี๋ยวฉันตามไป”

“ได้ครับ”

กิจจาไม่แคร์สีหน้าที่กานต์ทำใส่เมื่อตะกี้ ก่อนวิ่งไปนั้นยิ้มให้กล้อง

“คุณน้าสุดสวย ผมชื่อกิจจา! เป็นลูกน้องของลูกพี่! พอพวกผมกลับไป ผมก็จะไปกินอาหารอร่อยๆที่คุณน้าจะทำนะ!”

“ชิ้วๆ! ของที่แม่ฉันทำไม่มห้เธอกินหรอก!”

กานต์ไม่รู้จะพูดไงกับความหน้าด้านของกิจจา

หล่อนอึ้ง

นี้คือกิจจาหรอ?

นี่เป็นลูกที่เขมิกาคลอดให้เขา?

กิจจากับกานต์ก็คล้ายกันอยู่นะ

ในใจหล่อนวุ่นวายมาก แต่เด็กนั้นไม่เกี่ยว หล่อนเห็นกิจจาที่จริงใจกับกานต์แต่กานต์นั้นมีความเกลียดกิจจาก็เลยเป็นห่วง

ยังไงก็เลือดเข้มกว่าน้ำไม่ใช่หรอ?